Αθήνα, 07/01/2015

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ  

    Επειδή αλλιώς ψηφίζει ο καλά πληροφορημένος πολίτης από τον μη πληροφορημένο, όπως αναφέρει στην αρχή του άρθρου του ο Στ. Μάνος, αναδημοσιεύουμε από την «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» της Κυριακής 04/01/2015 το άρθρο με τίτλο «Η δραματική πραγματικότητα», καθώς και το άρθρο του Αλ. Παπαχελά από την ίδια εφημερίδα με τίτλο «Τα ψέματα», για να είστε καλά ενημερωμένοι και να μπορείτε να κρίνετε περισσότερο αντικειμενικά.

Στ. Μάνος - Η δραματική πραγματικότητα
  Στις εκλογές το δίλημμα θα είναι μεταξύ του θυμού και του φόβου. Θυμού για την οικονομική πολιτική της Ν.Δ./ΠΑΣΟΚ και φόβου για την οικονομική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι φαντάζομαι προφανές ότι αλλιώς ψηφίζει ο καλά πληροφορημένος πολίτης από τον μη πληροφορημένο. Τον περασμένο Νοέμβριο αναρωτήθηκε ο κ. Παπαχελάς ποιος θα πει επιτέλους την αλήθεια στον κόσμο και ποιος θα πάρει την ευθύνη να εξηγήσει πόσα πρέπει να αλλάξουν για να γίνουμε κανονική χώρα.

   Πρόσφατο άρθρο του καθηγητή του Πανεπιστημίου Πειραιώς κ. Θεοδωρόπουλου περιλάμβανε έναν διαφωτιστικό πίνακα για την πραγματικότητα που βιώνουμε. Το 2008, τελευταία χρονιά πριν από την κρίση, το σύνολο των απασχολουμένων στον παραγωγικό τομέα της οικονομίας ήταν 3,74 εκατ. Το 2013 είχαν περιοριστεί κατά 25,5% σε 2,78 εκατ. Οι απασχολούμενοι στον παραγωγικό τομέα είναι σημαντικοί διότι αυτοί συνεισφέρουν τους φόρους και τις εισφορές με τις οποίες πληρώνονται οι δημόσιοι υπάλληλοι και επιδοτούνται τα Ταμεία για να πληρωθούν οι συντάξεις (την περίοδο 2000-2014 τα Ταμεία επιδοτήθηκαν με 200 δισ.). Στην πενταετία της κρίσης ο αριθμός των μη παραγωγικών καταναλωτών που ζουν από τους φόρους και τις εισφορές (δημόσιοι υπάλληλοι και συνταξιούχοι) έμεινε ουσιαστικά στάσιμος. Μειώθηκε ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων αλλά αυξήθηκε γρήγορα ο αριθμός των συνταξιούχων. Το άθροισμα έμεινε περίπου σταθερό.

   Η συνέχιση αυτής της πορείας είναι αδιαμφισβητήτως αδιέξοδη. Ολοένα λιγότεροι παραγωγικά απασχολούμενοι επωμίζονται τη δαπάνη για τους συνταξιούχους και τους δημοσίους υπαλλήλους. Επειδή όμως ο αριθμός των μη παραγωγικών καταναλωτών παρέμεινε σταθερός, η δαπάνη για κάθε έναν παραγωγικά απασχολούμενο μεγάλωσε. Με συνέπεια να μειώνεται συνεχώς ο αριθμός των παραγωγικά απασχολουμένων στο μέτρο που δεν αντέχουν την αυξανόμενη δαπάνη. Σπιράλ θανάτου. Αρμέγουμε την αγελάδα μέχρις ότου μας ψοφήσει. Δεν χωρά αμφιβολία ότι έτσι είναι. Τα επίσημα στοιχεία πέντε χρόνων αυτό δείχνουν.

   Μελετήστε τον πίνακα και απαντήστε μόνοι σας στα ερωτήματα: Είναι πράξη ευθύνης η αύξηση του αριθμού των δημοσίων υπαλλήλων; Η χορήγηση συντάξεων σε πενηντάρηδες ή και νεότερους; (Στα χρόνια της κρίσης προστέθηκαν 234.000 συνταξιούχοι του Δημοσίου με μέση ηλικία 56,7 χρόνια.)

   Το 1999 το χρέος της κεντρικής κυβέρνησης ήταν 122 δισ. ευρώ. Σήμερα, παρά το PSI, είναι 322 δισ. Διακόσια δισ. παραπάνω. Στην ίδια δεκαπενταετία το κράτος επιχορήγησε τα ασφαλιστικά ταμεία με 200 δισ. Ολη η αύξηση του χρέους μπορεί να συνδεθεί με το ασφαλιστικό. Εδώ και αρκετά χρόνια έχω καταθέσει την, κατά τη γνώμη μου, ρηξικέλευθη πρόταση: Εθνική σύνταξη 700 ευρώ μηνιαίως σε όποιον έχει περάσει τα 67 με κατάργηση όλων των εισφορών για σύνταξη. Πρόσθετη σύνταξη με ατομικές συνταξιοδοτικές συμβάσεις. Η κατάργηση όλων των συνταξιοδοτικών εισφορών θα δημιουργήσει ένα τεράστιο αναπτυξιακό σοκ.

  Λένε προεκλογικά μερικοί έξυπνοι: «Η λύση είναι να αυξηθεί η απασχόληση!». Σωστά, αλλά για να αυξηθεί, απαιτούνται επενδύσεις ή/και κάτι παρόμοιο με την κατάργηση των εισφορών. Για τις επενδύσεις χρειάζονται λεφτά. Τα λεφτά όμως πηγαίνουν σε εισφορές και φόρους για να πληρώνονται οι μη παραγωγικοί καταναλωτές. Δεν περισσεύουν για επενδύσεις.

   Ο πίνακας τα λέει όλα. Για πέντε χρόνια οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. προτίμησαν να μη θίξουν το σπάταλο και αναποτελεσματικό κράτος και να μην αντιμετωπίσουν το ασφαλιστικό, με αποτέλεσμα να συντριβεί το παραγωγικό τμήμα της οικονομίας. Δεν υπάρχει καμιά ένδειξη ότι η Ν.Δ. θα αλλάξει πολιτική αν κερδίσει τις εκλογές. Ο ΣΥΡΙΖΑ υπόσχεται ότι, όχι μόνο δεν θα θίξει τους μη παραγωγικούς καταναλωτές, αλλά θα τους ενισχύσει. Προσλαμβάνοντας δημοσίους υπαλλήλους, αυξάνοντας μισθούς και συντάξεις, κατοχυρώνοντας πρόωρες συντάξεις. (Ολα αυτά έχουν δυστυχώς μια ακαταμάχητη πολιτική λογική: Οι μη παραγωγικοί καταναλωτές είναι περισσότεροι από τους παραγωγικά απασχολουμένους).

   Είτε έτσι είτε αλλιώς, θα πέσουμε στα βράχια. Πιο γρήγορα πάντως με τον ΣΥΡΙΖΑ.

   Τι θα έπρεπε να γίνει; Οσοι ανήκουν στον παραγωγικό τομέα της οικονομίας, να δώσουν έκφραση στον δικαιολογημένο θυμό τους ενώνοντας τις δυνάμεις τους και να ζητήσουν:

   1. Την άμεση κατάργηση κάθε περιττής κρατικής δαπάνης.

  2. Την κατάργηση των χαριστικών πρόωρων συντάξεων.

  3. Την κατάργηση όλων των υπέρ τρίτων φόρων που αφαιρούν πόρους που θα μπορούσαν να επενδυθούν (οι φόροι υπέρ τρίτων -συνολικά όσος ο ΕΝΦΙΑ- είναι στην πλειονότητά τους φόροι που ευνοούν τις συντάξεις προνομιούχων τάξεων).

 4. Τη σε βάθος μελέτη του ασφαλιστικού (με προθεσμία 12 μηνών) στα χνάρια της πρότασής μου.

   Είναι και πολλά άλλα που μπορούν να γίνουν γρήγορα από μια κυβέρνηση που έχει στόχο την ανάπτυξη και την παραγωγική απασχόληση. Από μια κυβέρνηση που θα βάλει σε δεύτερη προτεραιότητα τα συμφέροντα των «πελατών» της.

   Σε όλη την ώς τώρα επιχειρηματολογία δεν μπήκε το ζήτημα της διαπραγμάτευσης για το ύψος του χρέους. Διότι σε σχέση με τη δραματική πραγματικότητα που απεικονίζει ο πίνακας, το χρέος και η βιωσιμότητά του είναι ζήτημα δευτερεύον. Αν αναστρέψουμε πορεία, θα αντιμετωπίσουμε και το χρέος. Η διαπραγμάτευση με τους πιστωτές, για την οποία ομιλούν συνεχώς η Ν.Δ. και ο ΣΥΡΙΖΑ, γίνεται για να μη θιγούν οι μη παραγωγικοί καταναλωτές. Οι πελάτες των κομμάτων. Να μη θιγούν οι μη παραγωγικοί καταναλωτές επιδιώκει η κυβέρνηση. Το ίδιο θέλει και η αντιπολίτευση, αν γίνει κυβέρνηση. Οι επιδιώξεις τους είναι ταυτόσημες. Με την κατάργηση του Μνημονίου, Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ εννοούν, στην πραγματικότητα, την εξαφάνιση του κινδύνου να θιγούν οι μη παραγωγικοί καταναλωτές (οι πελάτες τους). Αν δυσκολεύεστε να το πιστέψετε, κοιτάξτε ξανά με προσοχή τον πίνακα.

   Μία διαπραγμάτευση απαιτείται. Με τον εαυτό μας. Για να αποδεχθούμε την πραγματικότητα και να ενεργήσουμε σύμφωνα με αυτή.
* Ο κ. Στέφανος Μάνος είναι πρώην υπουργός.
Αλ. Παπαχελά - Τα ψέματα
  Εχουμε συνηθίσει στον κυνισμό και στο ψέμα σε σημείο που τίποτα πλέον δεν μας κάνει εντύπωση. Ακούω διάφορους γύρω μου να σχολιάζουν «έλα μωρέ, ο ΣΥΡΙΖΑ έτσι τα λέει όλα αυτά, δεν πρόκειται να τα κάνει, είμαι απολύτως βέβαιος. Θα κάνει την κωλοτούμπα». Για να είμαστε ειλικρινείς δεν είναι μόνο απλοί πολίτες που τα λένε αυτά. Στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης διαβεβαιώνουν εκπροσώπους της καθεστηκυίας (ο Θεός να την κάνει...) τάξης ότι δεν θα πρέπει να ανησυχούν για όσα υπάρχουν στο πρόγραμμα του κόμματος, γιατί δεν δεσμεύει κανέναν... Το ίδιο βεβαίως συνέβη και με την προηγούμενη αξιωματική αντιπολίτευση και την προπροηγούμενη. Αλλα υπόσχονταν, άλλα έγραφαν στα προγράμματά τους και άλλα έκαναν.

   Αυτή είναι μια μεγάλη παθογένεια, μια πραγματική αρρώστια της πολιτικής μας ζωής. Σε μια κανονική χώρα οι πολίτες θα μαύριζαν όποιον τολμάει να υπονοήσει ότι αυτά που λέει δημοσίως κατά την προεκλογική περίοδο είναι στην ουσία καθρεφτάκια για τους ιθαγενείς. Εμείς είμαστε οι ιθαγενείς, για μας είναι τα καθρεφτάκια, όχι για κάποια ειδική ομάδα καθυστερημένων ψηφοφόρων. Και το ανεχθήκαμε στο παρελθόν, το ανεχόμαστε τώρα. Πρόκειται για μια υπέροχη παράδοση λαϊκισμού, που ξεκίνησε με τις «μαγκιές» του Ανδρέα Παπανδρέου. Θυμάστε εκείνες τις βάσεις που έφευγαν για να μείνουν; Αποθεώσαμε τον Ανδρέα ως μαέστρο της πολιτικής, επειδή κορόιδεψε τον λαό υποσχόμενος ότι οι βάσεις θα φύγουν και μετά τον ξανακορόιδεψε γιατί τις κράτησε. Νομιμοποιήσαμε το ψέμα και δεχθήκαμε την υποκρισία σαν μια θεμιτή τεχνική για τους πολιτικούς μας ηγέτες. Αυτή η παράδοση συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας, παρά την κρίση. Οι πολιτικοί λένε παρόλες για το κοινό, αλλά ταυτόχρονα κλείνουν το μάτι στο ψυλλιασμένο, «νοήμον» κοινό υπονοώντας ότι δεν θα κάνουν τίποτα απ’ όλα αυτά.

  Το χειρότερο; Οι πολιτικοί μας αποφάσισαν ότι με την ίδια ευκολία που μπορεί να λένε ψέματα σε εμάς μπορούν να το κάνουν και στους έξω, δανειστές και εταίρους. Υπέγραφαν, για παράδειγμα, ένα Μνημόνιο με δεκάδες μεταρρυθμίσεις και δεσμεύονταν να το υλοποιήσουν σε Χ μήνες. Μετά άρχιζαν τα κόλπα, ψηφίζονταν οι σχετικοί νόμοι, αλλά δεν εκδίδονταν οι εγκύκλιοι ή καμιά φορά ακυρωνόταν και ο ίδιος ο νόμος. Οταν έφταναν στο παρά πέντε για να πάρουμε κάποια δόση άρχιζαν τα παραμύθια του κακού μαθητή: «δεν είμαι έτοιμος, δεν έχει την ικανότητα η κρατική μηχανή να ολοκληρώσει όσα υποσχεθήκαμε», κ.λπ., κ.λπ. Οι έξω δεν μπορούσαν να καταλάβουν γιατί υπεύθυνοι πολιτικοί υπέγραψαν μία συμφωνία και δεσμεύθηκαν σε κάτι, εφόσον ήξεραν ότι δεν μπορούσαν να το υλοποιήσουν. Ετσι χάσαμε την αξιοπιστία μας σταδιακά και φτάσαμε στο σημείο να μη θέλει κανείς να ακούσει δικαιολογίες για την αδυναμία τήρησης των υπεσχημένων. Την πλήρωσαν εκείνοι που δεν μπορούσαν να προστατευθούν με νυχτερινές τροπολογίες και πονηρές εγκυκλίους, που μόνο κάποιος πολύ... μπασμένος στα πράγματα καταλαβαίνει σε τι αναφέρονται, οι πολίτες που υπερφορολογήθηκαν σε σημείο εξόντωσης.

   Είναι καιρός να ωριμάσουμε εμείς ως πολίτες, και τα μέσα ενημέρωσης. Να πιέζουμε τους πολιτικούς μας για αλήθειες και να μην εξοστρακίζουμε εκείνους που τολμούν να τις εκστομίσουν έγκαιρα. Το κάναμε πολλές φορές στο παρελθόν με τους Γιαννίτσηδες, τους Μάνους, τους Παπαδόπουλους και το πληρώσαμε ακριβά. Αν επιλέξουμε να ακούμε μόνο τη ρητορεία που μας χαϊδεύει τα αυτιά, γνωρίζοντας πόσο ψεύτικη και εφήμερη είναι, η ευθύνη θα είναι και δική μας. Οσο δεν θέλουμε να ακούμε αλήθειες και προσφεύγουμε στην εγνωσμένη πλάνη, γιατί την θεωρούμε βάλσαμο, τόσο θα σκάβουμε τον λάκκο μας.

Αθήνα, 05/01/2015

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ

   Επειδή η προσεχής εκλογική διαδικασία είναι πολύ κρίσιμη για το μέλλον το δικό μας αλλά κυρίως για το μέλλον των παιδιών μας, αναδημοσιεύουμε από την χθεσινή ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της Κυριακής 04/01/2015 δύο άρθρα, τα οποία εμπλουτίζουν τις γνώσεις μας και μας κάνουν συνειδητοποιημένους και υπεύθυνους για την απόφαση που θα πάρουμε την ώρα της κάλπης.

Άρθρο του Χρ. Γιανναρά με τίτλο «Πυξίδα προσανατολισμού της ψήφου»

   Ηταν εκ των πραγμάτων αδύνατο να εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας από τη Βουλή που βρισκόταν στον τρίτο χρόνο της θητείας της. Αδύνατο, γιατί το πολίτευμα στη χώρα μας είναι κομματοκρατία: οι θεσμοί υπηρετούν τα κόμματα – δεν είναι δημοκρατία: δεν υπηρετούν την κοινωνία οι θεσμοί.

  Για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας το Σύνταγμα απαιτεί αυξημένη πλειοψηφία (τη θετική ψήφο 180 βουλευτών). Κι αυτό επειδή, όταν συντάχθηκε το ισχύον Σύνταγμα, στον Πρόεδρο αναγνώριζε ισχνές, αλλά πάντως κάποιες αρμοδιότητες ρυθμιστή του πολιτεύματος, ελέγχου ενδεχόμενων αυθαιρεσιών της εκτελεστικής εξουσίας. Ο Ανδρέας Παπανδρέου απογύμνωσε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας από κάθε ρυθμιστική αρμοδιότητα, τον κατέστησε διακοσμητική απλώς φιγούρα, συμπλήρωμα των φουστανελοφόρων της προεδρικής φρουράς. Η αυξημένη πλειοψηφία ήταν πια περιττή. Ομως ούτε το πράσινο ούτε το γαλάζιο ΠΑΣΟΚ είχαν την εντιμότητα να αναθεωρήσουν τη συνταγματική απαίτηση της «αυξημένης», όταν εξέλιπε ο σκοπός στον οποίο η απαίτηση απέβλεπε.

   Κάθε κανονιστική διάταξη, όταν καταστεί άσκοπη πια και άχρηστη, εύκολα διαστρέφεται σε μέσο εξυπηρέτησης στόχων αλλότριων από τον αιτιώδη και αρχικό. Ετσι και η αυξημένη πλειοψηφία για την εκλογή Προέδρου μεταποιήθηκε σε ευκαιρία ανατροπής της κυβέρνησης, όταν αυτή διαθέτει μεν πλειοψηφία στη Βουλή, αλλά όχι αυξημένη. Ενα καθεστώς κομματοκρατίας μπορεί να παίζει με τους θεσμούς, ακόμα και με το Σύνταγμα, παραβλέποντας ότι η νέμεσις παραμονεύει.

   Η κυβερνητική σιαμαία συμφυΐα των άλλοτε φανατισμένων αντιπάλων, ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ., εμφανίστηκε πανικόβλητη μπροστά στο ενδεχόμενο να μην εξασφαλίσει την απαιτούμενη αυξημένη πλειοψηφία για την εκλογή Προέδρου. Πώς ξεχωρίζει η απλή «ανησυχία» από τον κατάφωρο «πανικό»; Το κριτήριο είναι η απώλεια της ψυχραιμίας. Η κυβερνητική συνεργασία έδειξε να χάνει κάθε έλεγχο αυτοκυριαρχίας με την πιθανότητα και μόνο πρόωρων εκλογών. Πρόσφερε στην αξιωματική αντιπολίτευση το απίστευτο δώρο: να την θεωρεί οπωσδήποτε νικήτρια στην επερχόμενη αναμέτρηση – της χάρισε ολοπρόθυμα την πρωτιά στην «παράσταση νίκης». Γέννησε στο εκλογικό σώμα τη λογικά συνεπέστατη υποψία ότι τον τρόμο προκαλούν συγκαλυμμένες ευθύνες για ποινικά αδικήματα. Εξάλλου η κοινή γνώμη δεν μοιάζει πιθανό να πίστεψε ποτέ ότι η καταλήστευση του κοινωνικού χρήματος περιοριζόταν, επί τόσα χρόνια, στην περίπτωση Τσοχατζόπουλου.

   Η συνηθέστερη αντίδραση του πανικόβλητου είναι η προσπάθεια να τρομοκρατήσει καταδείχνοντας τον αντίπαλο σαν καταστροφική απειλή. Και όταν πανικόβλητοι είναι όσοι έχουν αρρωστημένη εξάρτηση από την ηδονή της εξουσίας, τότε για να πετύχει η τρομοκράτηση επιστρατεύεται το κύρος των θεσμών: Βγαίνει ο Διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος και υπαινίσσεται οικονομική καταστροφή στην περίπτωση που κερδίσει τις εκλογές ο αντίπαλος των σημερινών διαχειριστών της εξουσίας. Επιστρατεύονται και θεσμικά όργανα της Ε.Ε. να βεβαιώσουν την ίδια απειλή. Τεταρτοκοσμικός πρωτογονισμός.

   Με τον κορυφαίο των θεσμών, το Σύνταγμα, εμφανίστηκε να παίζει και ο προταθείς από τη σχετική (όχι αυξημένη) πλειοψηφία για Πρόεδρος της Δημοκρατίας: Μόλις προέκυψε ως υποψία το ενδεχόμενο να τον υπερψηφίσει το κόμμα της «Χρυσής Αυγής», έσπευσε να δηλώσει την άρνησή του να εκλεγεί στην Προεδρία με τις ψήφους των νεοναζιστών τραμπούκων. Δεχόταν τη συνταγματική προϋπόθεση νομιμότητας της εκλογής του: την παρουσία στη Βουλή των εκλεγμένων από μισό εκατομμύριο Ελληνες φασιστοειδών, αλλά μόνο για να τον καταψηφίσουν. Αρνιόταν τη συνταγματική προϋπόθεση νομιμότητας, αν επρόκειτο να τον υπερψηφίσουν!

   Ο υποδειχθείς υποψήφιος Πρόεδρος της Δημοκρατίας ήθελε μία χρήση του Συντάγματος «α-λα-καρτ»: να επιλέγει εφαρμογές ανάλογα με τον εντυπωσιασμό που θέλει να προκαλέσει. Το κόμμα του διατηρούσε ως «σύνδεσμο» με τους τραμπούκους νεοναζιστές τον Γραμματέα του υπουργικού συμβουλίου, αλλά γι’ αυτό το γεγονός ένιωθε αθώος ο υποψήφιος Πρόεδρος. Θα τον ενοχλούσε μόνο, για λόγους εντυπώσεων, να τον υπερψηφίσουν οι συνδιαλεγόμενοι με τον εξ απορρήτων του πρωθυπουργού κρατικό αξιωματούχο.

   Η ελληνική κοινωνία μοιάζει παγιδευμένη σε εφιαλτικό αδιέξοδο: Χρειάζεται πολιτική ηγεσία σε ρόλο κοινωνικού αναμορφωτή, και διαθέτει μόνο σπιθαμιαίους κομματαρχίσκους. Πρέπει να σχεδιαστούν και να οικοδομηθούν εξ υπαρχής θεσμοί και λειτουργίες του κράτους. Κάποιος να εμπνεύσει και να διεγείρει δημιουργικό οίστρο, πείσμα παραγωγικότητας. Να παταχθεί θεσμικά και να αφανιστεί το πελατειακό κράτος, να κατασταθεί ανένδοτη αξιοκρατία, καταξίωση της αριστείας, κράτος δικαίου, κοινωνικός έλεγχος της ποιότητας. Να αυτονομηθεί ο συνδικαλισμός από τα κόμματα, να εξοβελιστούν οι κομματικές νεολαίες από τα πανεπιστήμια και τα σχολειά. Ή θα επιχειρηθούν τέτοια κολοσσιαία άλματα ή η κοινωνία θα συνεχίσει τη διολίσθηση στον πρωτογονισμό και στο χάος. Μέση λύση («βελτιώσεων») δεν υπάρχει πιά.

   Με αυτά τα δεδομένα, τα ολοκληρωτικά εκφυλισμένο κομματικό μας σύστημα μας προσφέρει δυο άκρως προβληματικές επιλογές: Να αμνηστεύσουμε, δίνοντάς της παράταση φυτικής επιβίωσης, την τάχα και πολιτική της σιαμαίας συμφυΐας, που καμώνεται ότι ασκεί εξουσία τα τελευταία δυόμισι χρόνια στη χώρα μας. Να παραβλέψουμε την ανυπόφορη ανικανότητά τους, την αναιδέστατη, μικρονοϊκή καυχησιολογία τους, το ρημαδιό στη δική μας ζωή, για να διασώσουν αυτοί το πελατειακό τους κράτος. Να ξεχάσουμε ότι θάψανε τελικά την «κλοπή του αιώνα» στο υπουργείο Αμυνας, θάψανε τη «λίστα Λαγκάρντ», κουκούλωσαν το αίσχος Μπαλτάκου, ασέλγησαν ηλίθια στην ΕΡΤ για να στήσουν την παιδαριωδία της ΝΕΡΙΤ.

   Και η εναλλακτική επιλογή είναι ο ΣΥΡΙΖΑ: Οσα στελέχη του έχουν παρελθόν στον δημόσιο βίο, παραπέμπουν στον εφιαλτικό σκοταδισμό που γνώρισαν τα πανεπιστήμια, τα σχολειά και οι λεγόμενοι «θεσμοί πολιτισμού» της χώρας, όταν το ΠΑΣΟΚ είχε παραχωρήσει αυτό το πεδίο πολιτικής στο «εγγράμματο» παραμάγαζό του: τον «Συνασπισμό». Και παραμένει με τον ΣΥΡΙΖΑ η ελληνική Αριστερά γαντζωμένη στον παλαιοημερολογίτικο «διεθνισμό» του Ζαχαριαδισμού, με φλάμπουρο τον μηδενισμό κάθε ποιότητας ζωής που έχει σχέση με πατρίδα, γλώσσα, λαϊκή παράδοση. Συνονθύλευμα από εισαγόμενες ιδεοληψίες ο ΣΥΡΙΖΑ, γι’ αυτό και χωρίς στόχους κοινωνικούς άλλους από τις οικονομικές «διευθετήσεις».

   Αυτό είναι το εκλογικό μας δίλημμα και δεν επιδέχεται συναισθηματισμούς και επιπολαιότητες. Απαιτεί σοβαρότητα, σκέψη, κρίση, συνείδηση ευθύνης.

Άρθρο του Πάσχου Μανδραβέλη με τίτλο «Απουσία σχεδίου Α»  

Είναι σχεδόν έθιμο στα τηλεοπτικά πάνελ. Κάποιο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ μιλάει με θέρμη για τη μαγική «διαπραγμάτευση» που θα σβήσει το χρέος -ή έστω ένα μεγάλο κομμάτι αυτού- ώστε να ζήσουμε όλοι ζωή χαρισάμενη. Κατόπιν όλοι γνωρίζουμε τη συνέχεια της συζήτησης, όπως όσοι εκκλησιάζονται συχνά ξέρουν το επόμενο απολυτίκιο της Θείας Λειτουργίας. Ο δημοσιογράφος θα ρωτήσει τον προσκεκλημένο του: «Και τι θα κάνετε αν οι Ευρωπαίοι δεν δεχθούν να περικόψουν το χρέος; Εχετε Σχέδιο Β΄;». Ο καλεσμένος θα αρχίσει τις περικοκλάδες «ναι, κι εμείς... ξέρετε... Οι Podemos στην Ισπανία... Η Ευρώπη αλλάζει...» κι άλλα τέτοια. Αφού γίνουν μερικές αντεγκλήσεις, τις οποίες σιγοντάρει το παριστάμενο στέλεχος της Ν.Δ. ή του ΠΑΣΟΚ -«δεν μας απαντάτε ευθέως... Ο ελληνικός λαός έχει το δικαίωμα να ξέρει...»- η συζήτηση θα συνεχιστεί για τις δηλώσεις κάποιου στελέχους του Αριστερού Ρεύματος, στελέχη τα οποία δεν παραλείπουν να τροφοδοτούν καθημερινώς την επικαιρότητα με κάποια παλαβομάρα. Μέχρι να περάσουμε στο επόμενο πάνελ και να συνεχιστεί το ίδιο βιολί.Το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι πως δεν έχει Σχέδιο Β΄· και καλά κάνει διότι το μόνο Σχέδιο Β΄ που μπορεί να υπάρξει είναι να γίνει η Ελλάδα κάτι σαν τη Βόρειο Κορέα, αφού η Κούβα βγαίνει από το καθεστώς απομόνωσής της.

   Το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι πως δεν έχει καν ένα σοβαρό Σχέδιο Α΄ για έξοδο από την κρίση και γι’ αυτό λαϊκιστικά τα φορτώνει όλα στη διαπραγμάτευση.

   Κατά κάποιον τρόπο οι δημοσιογράφοι των πάνελ κάνουν χάρη στον ΣΥΡΙΖΑ όταν τον «στριμώχνουν» για την έλλειψη Σχεδίου Β΄, αμελώντας να συζητήσουν την έλλειψη του Σχεδίου Α΄. Κανείς δεν τους ρωτά, για παράδειγμα, πώς θα χρηματοδοτούν 2,7 εκατ. συνταξιούχους όταν ακόμη και με μηδενική ανεργία θα εργάζονται μόνο 4,6 εκατ. άνθρωποι; Κι αν καταργήσουν τις πρόσφατες ασφαλιστικές μεταρρυθμίσεις «με ένα νόμο κι ένα άρθρο» και βγαίνουν όλοι στη σύνταξη πριν από τα 60 (τώρα οι μισοί σχεδόν νέοι συνταξιούχοι είναι μεταξύ 51 και 61 ετών) τι θα τρώνε αυτοί οι άνθρωποι; Πώς θα ζεσταίνονται; Τι λεφτά θα περισσεύουν για τη νέα γενιά και τις ανάγκες της; Σήμερα οι συνταξιοδοτικές δαπάνες φτάνουν τα 27,7 δισ., δηλαδή περίπου 15% του ΑΕΠ, ενώ οι κρατικές δαπάνες για την Παιδεία είναι 2,47% του ΑΕΠ. Τι μέλλον έχει αυτή η χώρα όταν η κρατική ενίσχυση των συνταξιούχων είναι 14 δισ. ευρώ, και οι κρατικές δαπάνες για το μέλλον των παιδιών της είναι 4,6 δισ.;

   Για να πούμε και του ΣΥΡΙΖΑ το δίκιο, ούτε οι άλλες πολιτικές δυνάμεις είχαν Σχέδιο Α΄ και γι’ αυτό χρεοκοπήσαμε. Δεν το συνέταξαν ποτέ, ακολουθούσαν πρακτικές που σήμερα κηρύσσει ο ΣΥΡΙΖΑ και κάποια στιγμή υπό το βάρος της χρεοκοπίας απέκτησαν εισαγόμενο· τους επιβλήθηκε διά του Μνημονίου. Κάποιος μπορεί να το χαρακτηρίσει κακό, στραβό, ανάποδο, αλλά εδράζεται στην πραγματικότητα και όχι σε ευχές όπως συνήθιζαν οι αντιπολιτεύσεις και περιφέρει στον δημόσιο διάλογο ο ΣΥΡΙΖΑ. Υπάρχει κάποιο άλλο συνεκτικό σχέδιο - χωρίς τα παχιά λόγια περί «καταπολέμησης της φοροδιαφυγής και της εισφοροδιαφυγής» που ακούμε τόσα χρόνια; Να το συζητήσουμε, πριν φτάσουμε στο Σχέδιο Β΄ το οποίο θα καταστεί αναπόφευκτο, επειδή τόσο καιρό αντί να εφαρμόζουμε κάποιο Σχέδιο Α΄ κλωθογυρνάμε και χτίζουμε φανταστικά ανώγια και κατώγια. Και κακά τα ψέματα: να χαρούμε την πολυπόθητη ελάφρυνση του χρέους -που αναγκαστικά κάποια στιγμή θα γίνει- αλλά να ξέρουμε ότι δεν αφορά τη γενιά που τίναξε την μπάνκα στον αέρα. Αφορά τις επόμενες γενιές, αυτές οι οποίες, παρά την όποια ελάφρυνση, θα φορτωθούν δυσβάστακτα χρέη.

Αθήνα, 10/12/2014

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ  

   Σας αναδημοσιεύουμε από την Επιφυλλίδα της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ της Κυριακής  7 Δεκεμβρίου 2014 το άρθρο του Χρ. Γιανναρά με τίτλο : Νέμεσις δημοκρατίαν απογεννώσα.

  Ο τάχα και «συνδικαλισμός» στην Ελλάδα, οι πραιτωριανοί της κομματοκρατίας, αποφάσισαν και διέταξαν «γενική απεργία» στη χώρα, πριν από δέκα μέρες, στις 27 Νοεμβρίου 2014. Ανακοίνωσαν, ΑΔΕΔΥ και ΓΣΕΕ, τον σκοπό της απεργίας: «Να σηματοδοτήσει την αντίθεση στην πολιτική κυβέρνησης και τρόικας». Αντίθεση σε ποιες πτυχές ή ενεργήματα αυτής της πολιτικής; Στο ότι «θα» επιχειρήσουν να περάσουν νέα αντιδραστικά μέτρα, «θα» συνεχιστεί η συρρίκνωση των εισοδημάτων, «θα» συνεχιστούν οι απολύσεις κ.λπ., κ.λπ.

   Ολα αυτά τα πιθανότατα «θα» η γενική απεργία είχε την πρόθεση να τα αναχαιτίσει ή και να τα ακυρώσει. Οι οργανωτές της απεργίας δεν μας πληροφόρησαν αν και σε ποιο ποσοστό πέτυχαν τους στόχους της απεργίας – δεν το κάνουν ποτέ! Δεν μας έχουν πει αν υπήρξε ποτέ «γενική» απεργία που να ανέτρεψε συγκεκριμένα κυβερνητικά μέτρα. Ούτε μας έχουν εξηγήσει, πώς είναι δυνατό οι ίδιοι οι αρχισυνδικαλιστές να είναι διακεκριμένα στελέχη των κομμάτων που βρίσκονται στην εξουσία (οι περισσότεροι προάγονται, κατά κανόνα, σε βουλευτές και υπουργούς των κομμάτων τους) και σήμερα ως συνδικαλιστές να τα «αντιπολιτεύονται».

   Δεν ενδιαφέρεται από απλή περιέργεια ο πολίτης για τα παιχνίδια που παίζονται στα ενδότερα κάθε κομματικής μαφίας, ποιες ενδοκομματικές αναμετρήσεις ισχύος υπηρετούν οι απεργιακές κινητοποιήσεις. Ενδιαφέρεται ο πολίτης για την ωμή, κατάφωρη παραβίαση (σωστότερα: τον εξευτελισμό) του Συντάγματος από τη συνδικαλιστική αυθαιρεσία. Και για το κοινωνικό κόστος κάθε απεργίας των υπαλλήλων του Δημοσίου, που το πληρώνουν αποκλειστικά η φτωχολογιά, οι ανήμποροι.

   Εχει γραφτεί στα παλαιότερα των κομματικών υποδημάτων η ρητή συνταγματική απαγόρευση της απεργίας των δικαστικών λειτουργών και των σωμάτων ασφαλείας. Αλλά και «του προσωπικού των κάθε μορφής επιχειρήσεων δημόσιου χαρακτήρα ή κοινής ωφέλειας, που η λειτουργία τους έχει ζωτική σημασία για την εξυπηρέτηση βασικών αναγκών του κοινωνικού συνόλου» – το Σύνταγμα απαιτεί αυστηρούς νομικούς περιορισμούς του απεργιακού δικαιώματος των λειτουργών του κράτους.

   Στους αντίποδες της συνταγματικής λογικής, σήμερα συνδικαλίζονται μόνο οι δημόσιοι λειτουργοί: στον ιδιωτικό τομέα δεν τολμάει να κουνηθεί φύλλο. Και αυτό σημαίνει ότι οι απεργίες που αποφασίζουν οι πραιτωριανοί των κομμάτων δεν ενοχλούν ούτε κατ’ ελάχιστο την εξουσία, τους λιπαρούς νεόπλουτους της κομματοκρατίας, βασανίζουν μόνο τη φτωχολογιά, τους ανήμπορους. Αν ποτέ υπάρξει κοινωνία πολιτών στην Ελλάδα, η απεργία των ελεγκτών εναέριας κυκλοφορίας, των υπαλλήλων ηλεκτροδότησης και υδροδότησης, των μέσων συγκοινωνίας και των νοσοκομείων θα κρίνεται έγκλημα κοινωνικό ειδεχθές τιμωρούμενο, επιεικέστατα, με άμεση απόλυση. Ο συνδικαλιστικός γκανγκστερισμός των εκβιαστικών «απεργιών κοινωνικού κόστους» είναι αμιγής φασισμός, ασύμβατος με τη δημοκρατία.

   Υπάρχει άραγε δυνατότητα να αποτιναχθεί σήμερα ο ζυγός της κομματοκρατίας με τα μέσα της ερζάτς δημοκρατίας που επιτρέπουν οι δυνάστες μας; Αν διαβάσει κανείς το έγγραφο προς τη Βουλή του Επιθεωρητή Δημόσιας Διοίκησης κ. Λέανδρου Ρακιντζή (5.11.2014 - το σχολίαζε ο Πάσχος Μανδραβέλης, «Κ» 30.11.2014) θα απαντήσει ορθολογικά: όχι, έχουν πια και θεσμικά εξαλειφθεί οι προϋποθέσεις για να λειτουργήσει δημοκρατία. Εχει φτιάξει νόμους η κομματοκρατία με τους οποίους παραγράφεται οποιοδήποτε έγκλημα των κομματανθρώπων σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, που δεν προλαβαίνει να επέμβει η Δικαιοσύνη.

   Εγκλήματα του κοινού Ποινικού Δικαίου, ασύστολης λωποδυσίας του κοινωνικού χρήματος, αλλά και εγκλήματα κραυγαλέας προδοσίας καίριων εθνικών συμφερόντων μόνο, λ.χ., για να πάρουν ψήφους από τη μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης...

   Εγινε νόμος για να αμνηστευθούν μισθολογικές υπερβάσεις ύψους 30 εκατ. ευρώ στον Οργανισμό Σχολικών Κτηρίων. Με τροπολογίες σε άσχετα νομοσχέδια, έπαψαν οι ποινικές διώξεις για τεράστιες καταχρήσεις στον ΟΑΕΕ που χρεοκόπησε, οι διώξεις για σκανδαλώδη, εξωφρενικά επιδόματα σε γενικούς διευθυντές του υπουργείου Υγείας. Ακυρώθηκαν και οι διώξεις για προέδρους και μέλη Δ.Σ. αγροτικών συνεταιρισμών. Με τροπολογία σε νόμο για την Ερευνα και την Τεχνολογία, ο κ. Κων. Αρβανιτόπουλος νομιμοποίησε τις αυθαίρετες κατασκευές των εστιατορίων μέσα στη θάλασσα του Μικρολίμανου. Κ.λπ., κ.λπ.

   Εγκληματούν αδιάντροπα, βάναυσα, χυδαία, και στη συνέχεια φτιάχνουν νόμους που αμνηστεύουν τα κακουργήματά τους. Μέσα σε τέτοιο καθεστώς ασυδοσίας και διαφθοράς είναι δυνατό να ζητηθεί από τον πολίτη να πληρώνει με συνέπεια τους φόρους του, είναι δυνατό να παταχθεί η φοροδιαφυγή από μιαν εξουσία που νομοθετεί την αμνήστευση της κλοπής του δημόσιου χρήματος; Οταν το κράτος προστατεύει τις «παράγκες» (χορό εκατομμυρίων) του ποδοσφαιρικού υπόκοσμου ή της «μιντιακής» ασυδοσίας, όταν συμπαίζει με εταιρείες «νταβατζήδων» που ληστεύουν τον πολίτη με εξωφρενικά διόδια στις εθνικές οδούς, όταν δίνει άφεση «παραγραφής» σε κακουργήματα καταλήστευσης του κρατικού ταμείου από υπουργούς διαχειριστές της άμυνας, της οικονομίας, των δημόσιων έργων, τότε, νομοτελειακά, ολόκληρη η κοινωνία υιοθετεί τους νόμους της ζούγκλας: Ο εφοριακός αυτονόητα θα απαιτήσει να λαδωθεί, ο υπάλληλος της πολεοδομίας θα εκβιάσει, ο γιατρός θα ορίσει ταρίφες στα «φακελάκια» και ο θυματοποιημένος ανήμπορος θα εκδικηθεί κλέβοντας τις «κουλούρες» της τουαλέτας από το κρατικό νοσοκομείο ή τις κουρτίνες και τα σεντόνια από τους θαλάμους ή θα καταστρέψει σήματα και πινακίδες της Τροχαίας με μίσος τυφλό για τους συνανθρώπους του.

   Ο ζυγός της κομματοκρατίας δεν μπορεί να αποτιναχθεί με φαλκιδευμένους τους όρους της δημοκρατίας. Ισως χρειαζόμαστε ένα «κόμμα» που θα ζητήσει την ψήφο των πολιτών μόνο για να συγκαλέσει Συντακτική Εθνοσυνέλευση για καινούργιο Σύνταγμα. Αφού όμως αποτολμήσει με συνέπεια την άρση κάθε αμνήστευσης κοινωνικών κακουργημάτων. «Ινα η εκ του νόμου νέμεσις επ’ αναιδείς επέλθη την δημοκρατίαν απογεννώσα».

Αθήνα, 24/11/2014

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ

   Διαβάστε προσεκτικά και με ανοιχτό μυαλό το άρθρο του Κ. Καλλίτση από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της Κυριακής με τίτλο «Πάλι στην μαύρη λίστα των αγορών» για να συνειδητοποιήσετε την τραγική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα μας και φυσικά ο κλάδος μας. Όλα έχουν γίνει εξαιρετικά δύσκολα και πολύ επικίνδυνα.

Πάλι στη μαύρη λίστα των αγορών
   Η Ελλάδα είχε μπει σε πρόγραμμα διάσωσης (Μνημόνιο) αφού είχε δανειστεί, για τελευταία φορά, με περίπου 6%, σε μια εποχή που υπήρχε σπάνις κεφαλαίων διεθνώς, εξαιτίας της μεγάλης κρίσης. Υστερα από 4 ½ χρόνια, σήμερα, παρότι υπάρχει αφθονία διεθνών κεφαλαίων που αναζητούν κερδοφόρες τοποθετήσεις, η χώρα μας βρίσκεται πάλι στη μαύρη λίστα των διεθνών αγορών.

   Αυτό δείχνουν τα στοιχεία: προχθές, οι αποδόσεις του ελληνικού 3ετούς ομολόγου ήταν 6,85% ενώ της Πορτογαλίας ήταν 1,06%, της Ιταλίας 0,73% και της Ισπανίας 0,57%. Του ελληνικού 5ετούς ήταν 7,1%, της Ιρλανδίας 0,44%, της Πορτογαλίας 1,63%. Και οι αποδόσεις του 10ετούς ομολόγου κινούνται σταθερά στην περιοχή του 8% συν, ενώ του πορτογαλικού στην περιοχή του 3% και του ιταλικού και ισπανικού στη ζώνη του 2%.

   «Με το σπαθί μας», δεν μπορούμε να δανειστούμε από τις αγορές. Θα υπογραφεί νέο Μνημόνιο. Και το ΔΝΤ θα είναι επιτηρητής, μαζί με την Ευρώπη – δεν υπάρχει «πίσω κάθισμα» (απαγορεύεται από το καταστατικό του…) παρά μόνο μπροστινό. Είτε αποφασιστεί να μας δώσει κι αυτό μια γραμμή πίστωσης είτε όχι. Κι αν δεν μας τη δώσει, πάλι θα μας ελέγχει ανά τετράμηνο. Το ενδεχόμενο να «τα σπάσουμε» αποκλείεται – καμιά χώρα δεν θα άντεχε τις συνέπειες.

   Η Ελλάδα βρίσκεται εγκλωβισμένη. Οδηγείται σε μια συμφωνία με δύο χαρακτηριστικά: (α) Δεν θα περιέχει φτηνή χρηματοδότηση. Θα δανειζόμαστε από τις αγορές με επιτόκια πολύ υψηλότερα από τα επιτόκια (2%) του ESM. (β) Θα επιβάλλεται πολύ αυστηρότερος έλεγχος, με μοχλό τις αγορές. Αυτές δεν διαπραγματεύονται (ούτε επί 7 ημέρες ούτε, βεβαίως, επί 7 μήνες…). Είτε σε δανείζουν είτε όχι. Αν όχι, κινδυνεύεις να φτάσεις να εκλιπαρείς για μια τρόικα…

   Για να σε δανείσουν, η διεθνής πρακτική δείχνει τις προϋποθέσεις. Μεταξύ αυτών είναι να διαπιστώσουν ότι διαθέτεις ένα πρόγραμμα με τέσσερα χαρακτηριστικά: (α) Να είναι αξιόπιστο – με την τρόικα διαπραγματευόμαστε το δημοσιονομικό κενό, με τις αγορές όχι. (β) Να είναι υλοποιήσιμο – δεν θα συζητούν μαζί μας αν είναι φρούδες οι ελπίδες για τα κρατικά έσοδα ή δεν είναι. (γ) Να είναι αποδεκτό από την ελληνική κοινωνία, να στηρίζεται σε ευρύτερη κοινωνική συναίνεση που θα αντανακλάται και στη Βουλή – δεν τους αρκεί μια «σταθερότητα» που στηρίζεται σε κοινοβουλευτικά νταραβέρια.

   Υπάρχει και μια τέταρτη προϋπόθεση. Οι διεθνείς αγορές (όπως το φωνάζει ήδη το Λονδίνο…) δεν είναι διατεθειμένες να δανείσουν μια χώρα απλώς και μόνο για να αποπληρώνει τα δάνειά της σε άλλα κράτη. Θα δανείσουν μια χώρα εφόσον εκτιμήσουν ότι υπάρχουν ρεαλιστικές προοπτικές οικονομικής μεγέθυνσης, δημιουργίας νέου παραγωγικού δυναμικού και νέου πλούτου. Τέταρτη προϋπόθεση, το αξιόπιστο, υλοποιήσιμο και ευρύτερα κοινωνικά αποδεκτό πρόγραμμα να είναι, επίσης, αναπτυξιακό.

   Φτάσαμε στο τέλος της αδιέξοδης πολιτικής «τροχάδην επιτόπου», που αποδυνάμωσε την οικονομία, διέλυσε την αγορά και συνέθλιψε τον κόσμο της εργασίας, εξάντλησε την κοινωνία ενώ επέτεινε τις στρεβλώσεις του (ληγμένου) παραγωγικού μοντέλου. Τα αδιέξοδα κορυφώθηκαν με την κυβερνητική στρατηγική του 2014 και ειδικά των τελευταίων μηνών – ένα απίθανο συνονθύλευμα τακτικισμών προεκλογικού χαρακτήρα, παντελώς έωλων, με άγνοια ακόμη και των ορίων που θέτουν και των διαθέσεων που έχουν οι δανειστές μας.

   Η κοινωνία πάσχισε να προσαρμοστεί – δεν είχε επιλογή. Εμεινε, όμως, πεισματικά απροσάρμοστο το πολιτικό σύστημα. Τώρα, όλα έχουν καταστεί πιο δύσκολα, πιο σύνθετα.