Αθήνα , 22/09/2014

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ

    Σας αναδημοσιεύουμε από την Επιφυλλίδα της Καθημερινής της Κυριακής 21 Σεπτεμβρίου 2014 το άρθρο του Χρ. Γιανναρά με τίτλο :   ¨ Χωρίς ντροπή, χωρίς φόβο:  σατραπεία ¨
   Στο νεωτερικό «παράδειγμα», που καταρρέει, η σπουδαιότητα των όσων συμβαίνουν κρίνεται από την έμφαση που θα τους δώσει η τηλεόραση, τα Δελτία Ειδήσεων: Η εικόνα ενός ψυχοπαθούς θρησκόληπτου που κόβει κεφάλια συνανθρώπων του μπροστά στην κάμερα, για να συνετίσει την πολιτική των ΗΠΑ, κερδίζει την πρωτιά της σπουδαιότερης είδησης. Για μία, το πολύ δύο ημέρες. Την επομένη η σπουδαιότητα θα αποδοθεί σε κανιβαλικά «επεισόδια» ποδοσφαιρικού αγώνα. Τη μεθεπομένη, σε καινούργια φορολογικά μέτρα. Μετά, σε κάποια διαμάχη κομματικών κρετίνων. Και πάει λέγοντας.

   Σε αυτή τη σχετικοποίηση του σπουδαίου είναι φυσικό να εθίζεται, με το πέρασμα των χρόνων και των δεκαετιών, ο τηλεθεατής πολίτης – και ο πιο καλλιεργημένος, ο οξυνούστερος. Συνειδητοποιεί ότι κριτήριο για τη διαβάθμιση της σπουδαιότητας είναι, απλώς, η σπουδαιοφάνεια, δηλαδή ο εντυπωσιασμός, κανένα άλλο κριτήριο. Οτι η εκζήτηση του εντυπωσιασμού επιβάλλει τη συνεχή αλλαγή των θεματικών προτεραιοτήτων (της «πρώτης είδησης»).

   Καταλαβαίνει ο τηλεθεατής πολίτης ότι τον εξαπατούν επιδιώκοντας τον εντυπωσιασμό του, όμως εθίζεται με τα χρόνια στη σχετικοποίηση του σπουδαίου και του ασήμαντου, του ποιοτικού και του ευτελούς, του πραγματικού και του χαλκευμένου. Εσωτερικεύεται ερήμην μας ο σχετικισμός, καταλήγει σε αυτονόητη αποχή από την ενεργό αξιολόγηση των όσων συμβαίνουν, αξιολόγηση με προσωπικά κριτήρια, διαμορφωμένα από την οξύνοια, την πείρα, την εντιμότητα του πολίτη. Με τον εσωτερικευμένο σχετικισμό τα Δελτία Ειδήσεων προσλαμβάνονται από τον τηλεθεατή όπως και οποιαδήποτε ταινία με φανταστικό σενάριο.

   Στη λογική του προκάτ εντυπωσιασμού (αποδεδειγμένα ακαταγώνιστη) έχει υποταχθεί και ο προφορικός λόγος τόσο των πολιτικών όσο και των δημοσιογράφων. Εχουν και τα δυο αυτά επαγγέλματα μεταποιηθεί σε κυνήγι εντυπωσιασμού των πελατών τους. Και ο εντυπωσιασμός κατορθώνεται ευκολότερα και αποτελεσματικότερα, όταν οι διανοητικές ικανότητες των πελατών είναι μειωμένες. Με αυτή την πιστοποίηση μπορεί να ερμηνεύσει κανείς την εμμονή του πολιτικού συστήματος, τις προγραμματικές του προσπάθειες, για την εξηλιθίωση των ψηφοφόρων: Ποδοσφαιρολαγνεία, κρατικός τζόγος, κρετινικό επίπεδο των ιδιωτικών (συντηρούμενων από τα κόμματα) καναλιών, σχεδιασμένη και μεθοδική υποβάθμιση του σχολείου.

   Στις αρχές του μήνα γιορτάστηκαν τα 40 χρόνια από την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ και λίγες μέρες μετά η έναρξη (με τα συνήθη «δρώμενα») της Διεθνούς Εκθεσης στη Θεσσαλονίκη. Υστερα από τόσες μέρες και αφού λειτούργησαν αμφότερες οι ατραξιόν ως «πρώτη είδηση», μπορούν νηφάλια να προβληματίσουν όσους πολίτες επιμένουν ακόμα στην ορθολογική κριτική εγρήγορση, δηλαδή στον αυτοσεβασμό, στην αξιοπρέπεια.

   Ο πρώτος εορτασμός εορτάσθηκε «διχώς», προκειμένου να εκτεθούν σε δημόσια θέα οι δύο σημερινές «συνιστώσες» του «κινήματος». Επρόκειτο για ιδιωτικό εορτασμό (με κρατικά έξοδα) – η ελληνική κοινωνία θα συμμετείχε ενθέρμως αν ο εορτασμός την αφορούσε. Αν, λ.χ., κέντρο του εορτασμού ήταν μια σοβαρή, εμπεριστατωμένη διερεύνηση των αιτίων που οδήγησαν αυτό το κάποτε «κίνημα» από το ποσοστό του 48% της λαϊκής προτίμησης στο 8% των πρόσφατων εκλογών (και στο 3,6% των δημοσκοπήσεων).

   Θα γιόρταζε την επέτειο του ΠΑΣΟΚ η ελληνική κοινωνία, αν ο αυτοσεβασμός και η αξιοπρέπεια των στελεχών του «κινήματος» επέβαλαν τη δημιουργική και γόνιμη δημόσια αυτοκριτική. Δηλαδή, την απάντηση στο ερώτημα: Τι ακριβώς γιορτάζουμε με θριαμβικές καυχησιολογίες, όταν ο δεύτερος τη τάξει στο κόμμα μας μετά τον ιδρυτή, αναπληρωτής πρωθυπουργός και παρά τρίχα διάδοχος, βρίσκεται σήμερα στη φυλακή με ποινή είκοσι χρόνια; Ποια ευθύνη έχουμε όλοι εμείς που διαχειριζόμασταν τη λειτουργία και τον έλεγχο του κόμματος, εμείς οι «σύντροφοι» του φυλακισμένου, οι φίλοι του, οι «κολλητοί» του, πώς δεν αντιληφθήκαμε ότι αυτός, ο «δικός μας», λήστευε το κοινωνικό χρήμα με θρασύτητα και ανεντιμότητα ασύγκριτα προκλητικότερη του Παλαιοκώστα; Πώς ο σημερινός αρχηγός μας και αντιπρόεδρος της κυβέρνησης «παρέλαβε» το λεηλατημένο υπουργείο από τον αυτουργό της λωποδυσίας και δεν έχει ακόμα κληθεί να λογοδοτήσει για ασύγγνωστη αμέλεια ή συγκάλυψη εγκληματία;

   Με αναπάντητα τέτοιου είδους ερωτήματα ο εορτασμός 40 χρόνων του ΠΑΣΟΚ ήταν εμπαιγμός της ελληνικής κοινωνίας – θα πρέπει να πυροδότησε θυμό άμετρο και οργή του απελπισμένου (κυριολεκτικά) λαού. Θα μακροθυμούσε ο λαός αν μάθαινε ότι όλες αυτές τις χιλιοφθαρμένες φιγούρες, που συνάχθηκαν να γιορτάσουν τα 40 χρόνια της κραιπάλης τους, τις είχε επισκεφθεί το ΣΔΟΕ, για να ελέγξει το απλούστερο: Με ποια περιουσιακά στοιχεία πρωτομπήκαν στην πολιτική και ποια περιουσία κατέχουν σήμερα. Μόνον αυτό.

   Τα εγκαίνια της ΔΕΘ ήταν μία δεύτερη αφορμή θλίψης, ντροπής και απελπισμού. Αραγε πόσους και ποιους πολίτες πιστεύει ότι πείθει ο κ. Σαμαράς με τους διθυράμβους για τις «επιτυχίες» του στην οικονομία, τη χονδροειδέστατη περιαυτολογία του, τις διαβεβαιώσεις του ότι όλα τα δεινά της χρεοκοπίας τέλειωσαν, η ομαλότητα έχει επανέλθει (αν και κανείς δεν την πιστοποιεί), όλα τα νούμερα προσεπικυρώνουν την ιδιοφυή πολιτική του. Εφτασε να πει ότι δίνοντας «γην και ύδωρ», ξεπουλώντας λιμάνια, αεροδρόμια, οδικό δίκτυο, γινόμαστε «ανεξάρτητοι»! Μας εμπαίζει άραγε συνειδητά ή τον έπεισε ο προκάτοχός του ότι μόνο η ολιγόνοια κερδίζει οπαδούς, έτοιμους να χειροκροτήσουν κάθε ηλιθιότητα και κάθε κακούργημα;

   Και το δεύτερο μαζοχιστικότατο «αυτογκόλ» του κ. Σαμαρά ήταν το απροκάλυπτο (δίχως στοιχειώδη σύνεση αυτοσυγκράτησης) μένος του για τον ΣΥΡΙΖΑ, ο κατάδηλος πανικός του. Είναι αυτογκόλ, γιατί προσφέρει κανάλι εκτόνωσης της λαϊκής οργής, υποδείχνει στους ψηφοφόρους τι να ψηφίσουν για να εκδικηθούν την απάτη του γαλάζιου και του πράσινου ΠΑΣΟΚ. Δεν καταλαβαίνει ο κ. Σαμαράς ότι ο ίδιος, με τη δαιμονοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ, εκτίναξε αυτό το κόμμα από το 4,13% στο 26,89% – ψηφίζοντας ΣΥΡΙΖΑ η ελλαδική κοινωνία εκδικήθηκε τους αυτουργούς της χρεοκοπίας και καταστροφής της χώρας, δεν συντάχθηκε με το ιδεολογικό κομφούζιο και τον προπετή λαϊκισμό. Η ίδια εκδικητική τυφλότητα των απελπισμένων ανάδειξε και τον νεοναζιστικό υπόκοσμο τρίτο στη Βουλή κόμμα.

   Οι κάποτε Ελληνες βεβαίωναν ότι χωρίς «αιδώ και δίκην», αίσθηση ντροπής και απονομή δικαιοσύνης, δεν συγκροτείται «πόλις», πολιτεία, σώμα κοινωνίας σχέσεων.         Ο 

Αθήνα , 27/08/2014

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ

    Σας αναδημοσιεύουμε από την Επιφυλλίδα της Καθημερινής της Κυριακής 27 Ιουλίου 2014 το άρθρο του Χρ. Γιανναρά με τίτλο :   ¨ Πως ορίζει το ανεξάρτητο κράτος ο Ο.Η.Ε.; ¨

   Γράφει ο πρώην πρέσβης της Eλλάδας στο Kίεβο κ. Xάρης Δημητρίου (σήμερα πληρεξούσιος υπουργός επί τιμή) στο βιβλίο του «Διπλωματία και ίντριγκα» (Eκδόσεις Παπαζήση):   «H στάση της Δύσης στα (εντελώς πρόσφατα) γεγονότα του Kιέβου είναι ανεξήγητη: Aπό την παραλίγο υπογραφή της Συμφωνίας Σύνδεσης E.E. - Oυκρανίας, από τον Γιανουκόβιτς και τους Eυρωπαίους ηγέτες, τον Δεκέμβριο 2013, φτάσαμε να βλέπουμε κάποιους από αυτούς (τους Eυρωπαίους), ένα μήνα μετά, πάνω στα φλεγόμενα οδοφράγματα μαζί με οπλισμένους Oυκρανούς εθνικιστές! Tο ανάλογο θα ήταν να βλέπαμε τον Pώσο πρόεδρο ή τον Pώσο YΠEΞ να πρωτοστατούν σε βίαιες αντικυβερνητικές διαδηλώσεις στο Παρίσι ή μπροστά στον Λευκό Oίκο. H απαράδεκτη για τα ευρωπαϊκά standards αυτή στάση της E. Eνωσης ασφαλώς δικαιολόγησε για πολλούς την αντίδραση της Mόσχας... Δεν χρειάζεται να είναι κανείς Kissinger για να αντιληφθεί ότι... θα ήταν ανόητο να ελπίζει η Δύση πως η Mόσχα δεν θα αντιδρούσε, με όποια μέσα διαθέτει, στον εναγκαλισμό της Oυκρανίας από το NATO» (σελ. 22-23).  

   Tο ιστορικό ανάλογο ήταν η εγκατάσταση ρωσικών πυραύλων στην Kούβα του Kάστρο, το 1962. O πρόεδρος Kέννεντυ αντέδρασε τότε μάλλον βιαιότερα από ό,τι αντιδρά ο πρόεδρος Πούτιν σήμερα στο να προωθηθεί η παρουσία του NATO στο μαλακό υπογάστριο της χώρας του. Mην ξεχνάμε ότι, παρά την άνευ όρων παράδοσή της στον αχαλίνωτο καπιταλισμό και τη μεταμόρφωσή της σε υστερικών υπερβολών και τρομακτικών κοινωνικών ανισοτήτων καταναλωτική κοινωνία, η Pωσία παραμένει για τις HΠA (επομένως και για το NATO) ο μεγάλος κίνδυνος, ο μεγάλος αντίπαλος. Iσως η ερμηνεία της διαπίστωσης να είναι αρμοδιότητα ψυχολόγων και όχι των εμπείρων της διεθνούς στρατηγικής.  

   Tο ερώτημα του απλού, δεινά δοκιμαζόμενου σήμερα Eλληνα είναι: γιατί η Eλλάδα ήταν υποχρεωμένη να μετάσχει στα σκληρά μέτρα οικονομικών κυρώσεων κατά της Pωσίας, που αποφάσισαν ο Oμπάμα και το «διευθυντήριο» της E.E.; H μετοχή σε έναν εταιρισμό κρατών (E.E.) ή σε έναν αμυντικό συνασπισμό κρατών (NATO) συνεπάγεται ολοκληρωτική παραίτηση της μετέχουσας χώρας από την άσκηση δικής της εξωτερικής πολιτικής; Aν αυτή η παραίτηση συνδυαστεί και με τον ολοσχερή αποκλεισμό της από την άσκηση οικονομικής πολιτικής, αν η χώρα επιτροπεύεται ασφυκτικά από τους εταίρους της σε κάθε παραμικρή πτυχή του κρατικού της βίου (αν της απαγορεύεται να αποφασίσει έστω και για τη μη απόλυση καθαριστριών υπουργείου ή για τα καύσιμα που απαιτεί η αναχαίτιση επίβουλων του εθνικού εναέριου χώρου πτήσεων), πληροί αυτή η χώρα τους όρους «ανεξάρτητου» κράτους που προϋποθέτει η αναγνώρισή της από τον OHE; 

   H μετοχή στο NATO ήταν κάποτε επιλογή άμυνας και υπεράσπισης της ελευθερίας απέναντι στον εφιαλτικό ολοκληρωτισμό του λενινισμού-σταλινισμού και των παραλλαγών του. Kαι η μετοχή στην Ευρωπαϊκή Ενωση, τουλάχιστον ώς την εποχή Nτελόρ, σήμαινε ενεργό, έμπρακτη εμμονή στα στοιχεία ταυτότητας της νεωτερικής Eυρώπης: δημοκρατία και κοινωνικό κράτος. Σήμερα, όταν οι εκλεκτοί της E.E. στην Oυκρανία είναι ο Γιούστσενκο και η Tιμοσένκο, με τις μυθώδεις περιουσίες από διαπλοκή με τον υπόκοσμο, η υποταγή στην εξωτερική πολιτική της E.E. είναι άρνηση του «λόγου υπάρξεως» ενωμένης Eυρώπης.  

   Προϋπόθεση προσανατολισμού της Eλλάδας μέσα στον παραλογισμό και εφιαλτικό αμοραλισμό του παγκοσμιοποιημένου κυκλώνα, είναι να προσαχθούν σε δίκη, χωρίς κωλυσιεργίες, άμεσα, οι πρωθυπουργοί και υπουργοί Oικονομικών που έβαλαν την υπογραφή τους στον εξωφρενικό υπερδανεισμό της χώρας. Hξεραν πολύ καλά ότι την παρέδιδαν, δεμένη χειροπόδαρα, βορά στα όρνεα της διεθνούς τοκογλυφίας και έρμαιο των ορέξεων αδίστακτων επίβουλων γειτόνων. Tο αίτημα να υπάρξει αυτή η δίκη, είναι προϋπόθεση για να ξαναϋπάρξει η Eλλάδα ως ανεξάρτητο κράτος. Mόνο αν μάθουμε τι ακριβώς έχει υπογραφεί, μόνο τότε θα γεννηθούν στον πολιτικό στίβο κόμματα ελευθερωμένα (εξ ανάγκης) από την αυτονόητη σήμερα, για όλους, συνέχιση της διαχειριστικής (δηλαδή αυτευνουχισμένης) πολιτικής.  

   Eπιτέλους, ας δοθεί από τη Bουλή a priori αμνηστία στους υπόδικους πολιτικούς για τα όσα, με καίριες ιστορικές συνέπειες, εγκλημάτισαν. Tο ζητούμενο δεν είναι η εκδίκηση ή η τιμωρία, είναι να γίνει η δίκη. Nα ξέρουμε πού βρισκόμαστε, πόσο έχουν δεσμεύσει έναν ολόκληρο λαό, σε ποιο ποσοστό τον έχουν πετάξει έξω από την Iστορία, οι υπογραφές σπιθαμιαίων - φυγόδικων σήμερα στο επονείδιστο αμπρί της «βουλευτικής ασυλίας».  

   O εφιάλτης του παραλογισμού και της φρίκης είναι παγκοσμιοποιημένος, δεν υπάρχει πια, ούτε για τα προσχήματα, «στρατόπεδο ελευθερίας»: ετοιμότητα κάποιων κοινωνιών να υπερασπίσουν, έστω με ρίσκο ζωής ή θανάτου, την ανθρωπιά και την αξιοπρέπεια, την ελευθερία και τη δικαιοσύνη. Tο παιχνίδι που παίζει η Δύση στην Oυκρανία, η κόλαση της final solution στη Γάζα, η εικόνα χωρών που λιμοκτονούν, ενώ συμπληρώνουν εφτά χρόνια ως (ισότιμα) μέλη της E.E. (Bουλγαρία, Pουμανία), η εν ψυχρώ εξόντωση των χριστιανικών πληθυσμών στο Iράκ και στη Συρία, το σισύφειο δράμα της φυγής των λαθρομεταναστών προς την Eυρώπη, είναι χαρακτηριστικές, αλλά όχι όλες οι ψηφίδες στο μωσαϊκό της φρίκης που διαδέχθηκε τα 45 χρόνια ισορροπίας του τρόμου για την ανθρωπότητα. H τύχη μιας μικρής, χρεοκοπημένης σε όλα τα πεδία χώρας, όπως η Eλλάδα, ποια μπορεί να είναι, μέσα σε αυτό το σκηνικό;  

   Στο ερώτημα απαντάει ο καθένας προσωπικά, ανάλογα με την ενηλικίωση και την απελεύθερη από ψυχολογικές παγιδεύσεις κριτική του ικανότητα. Tο μόνο, ίσως, αντικειμενικό δεδομένο που μπορεί να βοηθήσει στην απάντηση, είναι η περίπτωση κάποιων μικρών χωρών, με ουσιώδη συμβολή στο ιστορικό γίγνεσθαι, όχι χάρη στα όσα ενεργούν στο διεθνές πεδίο, αλλά χάρη σε αυτό που είναι και μόνο – χάρη στο επίπεδο της κατά κεφαλήν καλλιέργειας των πολιτών τους.

      Aυτό το μάθημα για τον ρόλο του «τρόπου» ή πολιτισμού στη διαμόρφωση της Iστορίας, θα μπορούσαμε να το είχαμε διασώσει στη συλλογική μας μνήμη, αν δεν μας είχε ρημάξει η επαρχιωτίλα της ξιπασιάς από τα «φώτα» της Eσπερίας. Θα παρακαλούσα τον αναγνώστη να αναζητήσει το μελέτημα του Hering Gannard, «Oικουμενικό Πατριαρχείο και Eυρωπαϊκή Πολιτική 1620 - 1638» (Eκδόσεις MIET). Nα πάρει μια γεύση για το πώς ο ραγιάς τυραννισμένος Πατριάρχης έπαιζε τότε ρόλο καίριο στην ευρωπαϊκή σκακιέρα. Xάρη στο επίπεδό του και μόνο.  

   H μεγαλοσύνη δεν είναι οικονομικό μέγεθος.
 

Αθήνα, 28/07/2014

 
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ

    Σας αναδημοσιεύουμε από την Επιφυλλίδα της Καθημερινής της Κυριακής 27 Ιουλίου 2014 το άρθρο του Χρ. Γιανναρά με τίτλο :  « Παρακμή : Η αφασία των θεσμικά ακομμάτιστων ».
   Το είπανε: «Εθνικό Στρατηγικό Πλαίσιο Αναφοράς» –το περιβόητο ΕΣΠΑ– γιατί; Η απουσία λογικού ειρμού στον κομματοκρατούμενο δημόσιο βίο γεννάει όλο και ευτελέστερη εκφραστική, πραγματική αγλωσσία. Τι σημαίνει «πλαίσιο αναφοράς», τι πλαισιώνει αυτό το «πλαίσιο» και σε τι αναφέρεται η «αναφορά»; Γιατί είναι «εθνικό» το πλαίσιο – αφορά μήπως στο πανελλήνιο, προσφέρεται να στηρίξει αναπτυξιακές πρωτοβουλίες οποιουδήποτε πολίτη; Και κατά τι «στρατηγικό», αφού δεν απηχεί κανέναν επιτελικό σχεδιασμό – όποιος προλάβει βολεύεται, και φυσικά προλαβαίνει ο εγγύτερος στην κομματική πλαισίωση του Πλαισίου Αναφοράς. 

     Πάντως, το γλωσσικά εξαμβλωματικό ΕΣΠΑ θα καλύψει και την εξαετία 2014 - 2020 κάνοντας ακόμα πιο δυσερμήνευτη την απορία: Πώς είναι δυνατό τα Ταμεία της Ε.Ε. να συνεχίζουν να επιδοτούν στη χώρα μας ένα πολιτικό σύστημα κραυγαλέα και προκλητικά ανήθικο, ανίκανο, ανυπόληπτο; Αραγε αφήνει αδιάφορους τους Ευρωπαίους εταίρους μας η ελλαδική πολιτική πραγματικότητα ή μήπως και κάπου τους βολεύει; Αποκλείεται να αγνοούν το πώς διαχειρίστηκαν οι πολιτικοί μας τα ιλιγγιώδη ποσά («πακέτα» και προγράμματα οικονομικής βοήθειας) που μας προσφέρθηκαν, για να μετάσχουμε κι εμείς στη σύγκλιση των οικονομιών των χωρών-μελών της Ε.Ε. 

   Πακτωλοί χρημάτων πρωτοφανείς στην ιστορία του λυμφατικού κρατιδίου μας, πλούτος ονειρώδης με σκοπό να επενδυθεί σε υποδομές ανάπτυξης και παραγωγικότητας: Να γίνουν λιμάνια, αεροδρόμια, οδικό και σιδηροδρομικό δίκτυο, πρωτοποριακές βιομηχανικές μονάδες, ηλεκτροδότηση δημόσια και δημόσια ναυπηγεία (όχι τσιφλίκια της συνδικαλιστικής κακουργίας), σύγχρονα μέσα μεταφοράς, λειτουργικό σύστημα υγείας, μηχανοργάνωση των δημόσιων υπηρεσιών. Και κατά μέγιστο μέρος αυτός ο χαρισμένος, αμύθητος πλούτος πέρασε στα θυλάκια κομματανθρώπων, λωποδυτών με ονοματεπώνυμο. Η ευκαιρία που δόθηκε στον Ελληνισμό να συγκροτήσει κράτος εκσυγχρονισμένο, σεβαστό στον διεθνή στίβο, να βγει από την καθυστέρηση, την κακομοιριά, το ιστορικό περιθώριο, αυτή η ευκαιρία μεταποιήθηκε σε ιδιωτικές βίλες χολιγουντιανές, σκάφη υπερπολυτελή, καταθέσεις στο εξωτερικό των λωποδυτών κομματανθρώπων. Το κοινωνικό χρήμα λαφυραγωγήθηκε, τα κρατικά ταμεία άδειασαν και η χώρα γέμισε Κροίσους απροσμέτρητης επαρχιωτίλας, απληστίας, πρωτογονισμού.  

   Αποκλείεται να αγνοούν οι Ευρωπαίοι εταίροι μας αυτό το δραματικό Βατερλώ μας, την καταστροφή την ασύγκριτα οικτρότερη της Μικρασιατικής. Στη Μικρασία χάθηκαν κοιτίδες του Ελληνισμού πανάρχαιες, χάθηκε η προϋπόθεση γεωστρατηγικής επιβίωσης του Ελληνισμού, που ήταν πάντοτε η πληθυσμική παρουσία του στις δύο όχθες του Αιγαίου και στο ενδιάμεσο αρχιπέλαγος. Με την πρόσφατη δήωση της χώρας και την καταστροφή της από το πράσινο και το γαλάζιο Πασόκ, χάθηκαν οι κυρίως προϋποθέσεις ιστορικής επιβίωσης του Ελληνισμού: Η συνέχεια της γλώσσας, η βιωματική - εμπειρική (και όχι ιδεολογική) ιστορική συνείδηση, ο πολιτισμός ως συνέχεια της ιδιαιτερότητας του «τρόπου» (και όχι σαν φολκ-λόρ και ψυχαγωγία).  

   Αραγε το ανήθικο, ανίκανο, ανυπόληπτο πολιτικό σύστημα οδήγησε την Ελλάδα σε τέτοιον παρακμιακό πρωτογονισμό ή η κοινωνική παρακμή προηγήθηκε και καρπός της είναι η σημερινή ντροπή του πολιτικού μας συστήματος; Λογική της κότας και του αβγού, άγονη, ανίκανη να οδηγήσει σε ρεαλιστική αυτογνωσία. Οποιος μπορεί να αξιολογήσει το μέγεθος της συντελεσμένης καταστροφής, απορεί για τη σιωπή, την παρακμιακή παθητικότητα, τουλάχιστον των θεσμικών φορέων που δεν ελέγχονται από την κομματοκρατία. Το «σώμα» (υποτίθεται) των Ελλήνων Επισκόπων, η Ακαδημία Αθηνών, κάποιες επιστημονικές εταιρείες με κύρος και αξιοπιστία, προσωπικότητες του απόδημου Ελληνισμού με κύρος διεθνές. Και το ζητούμενο βέβαια δεν είναι να βγουν κάποιοι τέτοιοι φορείς και να κάνουν δηλώσεις, καταγγελίες, να ηθικολογήσουν, να φλυαρούν γενικόλογα ευχολόγια. Το ζητούμενο είναι να μιλήσουν άλλη γλώσσα, με λογική άλλη από αυτήν των «βελτιώσεων» του αδιεξόδου, να παίξουν σε γήπεδο άλλο από αυτό του πρασινογάλαζου αμοραλισμού και του «αριστερού» μηδενιστικού ατομοκεντρισμού.  

   Τα χρονικά περιθώρια μοιάζουν στενά ασφυκτικά, το διαπυημένο πολιτικό σύστημα εκκρίνει θανατηφόρα τοξικά στο κοινωνικό σώμα, καθημερινά. Θάνατο, αλογία, βασανισμό. Αυτόν τον καιρό κρίνεται το ζωτικότερο, ίσως, μέτρο για την ύπαρξη λειτουργικού κράτους: το σύστημα αξιολόγησης των υπαλλήλων του Δημοσίου – το απαιτούν οι δανειστές μας, γιατί με το σημερινό μπάχαλο ούτε η τοκογλυφία και η ληστρική φορολόγηση είναι δυνατό να τελεσφορήσουν. Το πελατειακό κράτος της πρασινογάλαζης ατιμίας βασίστηκε στην άρνηση να πιστοποιηθεί η διαφορά του ικανού από τον ανίκανο, του εργατικού από τον τεμπέλη φυγόπονο, του τίμιου από τον χρηματιζόμενο, του ευγενικού από τον βάναυσο στην υπαλλική του συμπεριφορά.  

   Και τώρα, οι ίδιοι αυτοί που για σαράντα χρόνια ισοπέδωσαν και απαξίωσαν τους δημόσιους λειτουργούς, οι ίδιοι αυτοί θέλουν να επιβάλουν «αξιοκρατία», πειθαρχικό και ποιοτικό έλεγχο της δημοσιοϋπαλληλίας. Ποιος στοιχειώδους νοημοσύνης πολίτης μπορεί να τους εμπιστευτεί, να δεχθεί τον κατ’ επάγγελμα παραχαράκτη ως εγγυητή της γνησιότητας; Οταν βλέπει ο πολίτης με ποια ποιοτική αξιολόγηση επιλέγονται οι υπουργοί της κυβέρνησης –ονόματα που και μόνο το άκουσμά τους προκαλεί θυμηδία ή οίκτο– πώς να εμπιστευθεί, ότι αυτό το τραγελαφικό συνονθύλευμα υστερόβουλων σπιθαμιαίων που δεν πιστεύουν σε καμιά ποιότητα ή αριστεία, θα επιβάλει ποιοτικές διαβαθμίσεις και αξιολογήσεις των λειτουργών του κράτους;

   Εχει τεράστια σημασία και δυναμική να αυξάνεται ο αριθμός των πολιτών που συνειδητοποιούν ότι από τον εφιάλτη της καταστροφής και του χάους είναι λογικά και πρακτικά αδύνατο να μας βγάλει το ίδιο πολιτικό προσωπικό, τα ίδια κόμματα που μας βύθισαν στην καταστροφή και στο χάος. Ούτε μπορεί να γεννηθεί κάτι καινούργιο (κόμμα, σχήμα, πρόγραμμα) μέσα στο θεσμικό πλαίσιο, που για τη δική του διαιώνιση έχει δημιουργήσει το σημερινό πολιτικό σύστημα. Το καινούργιο θα γεννηθεί από τη συνειδητοποίηση της ανάγκης, τον πνιγμό της ανάγκης για το καινούργιο. Από συνταγές, ιδεοληψίες και ηθικές προστακτικές δεν γεννιέται το καινούργιο, προκύπτουν μόνο καλές προθέσεις ανέφικτων «βελτιώσεων».  

   Να πληθύνουν οι συνειδητοποιημένοι πολίτες, με κίνητρο την ανάγκη να κοινωνούνται τα καίρια και ουσιώδη.

Αθήνα, 30/06/2014

 
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ  

   Σας αναδημοσιεύουμε από την δεύτερη σελίδα της Καθημερινής της Κυριακής 30 Iουνίου 2014 το άρθρο του Χρ. Γιανναρά με τίτλο :  « Έγκλημα και (σίγουρη) ατιμωρησία ».
   Πάλι και πάλι: Κάποιοι πολίτες να συνεχίζουμε την αντίσταση στον παραλογισμό. Στον παραλογισμό που επιμένει να υποκαθιστά, εξουσιαστικά και θεσμικά, την πολιτική.
   Δεν μας ενδιαφέρει, ούτε κατ’ ελάχιστο, αν η σημερινή, εκτρωματική από γεννησιμιού της κυβέρνηση εκλιπαρήσει ή όχι, πετύχει ή όχι, «εκπτώσεις» στις υποχρεώσεις που ανέλαβε με τα «Μνημόνια». Μας αφήνουν παγερά αδιάφορους οι επαγγελίες της αξιωματικής αντιπολίτευσης ότι, αν αυτή γίνει ποτέ κυβέρνηση, θα επαναδιαπραγματευθεί τα «Μνημόνια» και το χρέος. Δεν μας αγγίζουν (θα ήμασταν ηλίθιοι) οι καθημερινές και ακατάσχετες, πρόστυχες κενολογίες της κυβερνητικής προπαγάνδας για τους διεθνείς επαίνους που δεχόμαστε και βεβαιώνουν την «αρχή ανάκαμψης» της οικονομίας μας, την ετοιμότητα επενδυτών από όλο τον κόσμο να φέρουν τα χρήματά τους στο Ελλαδιστάν. Μας αηδιάζει, κυριολεκτικά, και το «νταηλίκι» κάποιων σπιθαμιαίων, που ενώ, όλα τα τελευταία χρόνια, υπέγραφαν πάντοτε αμαχητί «γην και ύδωρ», μόλις τους ξαναδόθηκε θώκος υπουργικός, ακκίζονται ότι διαφέρουν και παζαρεύουν μείωση απολύσεων.
   Είμαστε λίγοι ίσως, αλλά θέλουμε να παραμείνουμε πολίτες, με σκέψη και κρίση, αυτοσεβασμό και αξιοπρέπεια. Το παζάρι ανάμεσα στους δανειστές μας, που απαιτούν πλεονεκτήματα δουλοκτησίας, και στο φαυλεπίφαυλο πολιτικό μας σύστημα που προσπαθεί (ακόμα σήμερα) να περισώσει το πελατειακό του κράτος, δεν μας αφορά. Η στοιχειώδης λογική λέει ότι για να ξαναλειτουργήσουν το κράτος και η οικονομία, να ξαναζωντανέψει η χώρα, χρειάζεται χρήμα στο δημόσιο ταμείο, κοινωνικό χρήμα, όχι ψευτοδάνεια. Το χρήμα υπήρχε και το καταλήστεψαν λωποδύτες με ονοματεπώνυμο και διεύθυνση. Οι καταγγελίες έχουν τεκμηριωθεί με μελέτες, έχουν εκπροσωπηθεί από τους εγκυρότερους των πολιτικών αναλυτών και δημοσιογράφων, είναι δημοσιευμένο, προσιτό σε όλους το πληροφοριακό υλικό. Αλλά, αν έχουμε φτάσει στην τέλεια διάλυση κράτους και κοινωνίας, είναι γιατί πρώτη αλώθηκε και εξουδετερώθηκε, χρόνια τώρα, η Δικαστική Εξουσία, Δεν μπορεί πια στην Ελλάδα να λειτουργήσει νέμεση, μοιάζει λειτουργικά αδύνατο να αποδοθεί δικαιοσύνη.
   Γι’ αυτό και η προπαγανδιζόμενη «αισιοδοξία» για το οικονομικό μας μέλλον είναι μόνο απάτη, αδιάντροπη. Αν δεν δημευθούν περιουσίες, δεν επιστρέψουν τα κλοπιμαία στο δημόσιο ταμείο, αν δεν υπάρξει καινούργιο νομικό πλαίσιο προστασίας του κοινωνικού χρήματος και τιμωρίας της κλοπής του, είναι λογικά αδύνατο να επαναλειτουργήσει η οικονομία στην Ελλάδα.
   Με ενδεικτικές αναφορές και παραδειγματικές εικόνες: Είναι λογικά και πρακτικά αδύνατο να λειτουργήσουν παραγωγικές και ανταλλακτικές σχέσεις σε μια συλλογικότητα που αρνείται να προστατεύσει το «δημόσιο αγαθό», τα «κοινά», από την κτηνώδη ατομοκεντρική απληστία. Αδύνατη η οργανωμένη (πολιτική) συνύπαρξη, όταν δεν έχει καταστεί σε όλους αδιανόητη (ως έννοια) και ασυγχώρητη εσαεί (ως πράξη) η καταπάτηση (ιδιοποίηση) δημόσιας γης, η «αυθαίρετη» δόμηση, ο σφετερισμός κοινωνικής περιουσίας για την απόκτηση ατομικού περιουσιακού κεκτημένου. Ενα κράτος που παζαρεύει συμβιβασμούς με την «αυθαιρεσία», νομιμοποιεί αυτονόητα κάθε λωποδυσία κοινωνικού χρήματος, σε όλους τους τομείς του δημόσιου βίου.
   Είναι λογικά αδιανόητο και πρακτικά αδύνατο να λειτουργήσει κράτος, όταν οι διαχειριστές των «κοινών» ξέρουν (και η κοινή γνώμη το έχει αποδεχτεί) ότι κατεξοχήν οι δικές τους αυθαιρεσίες, οποιεσδήποτε, θα μείνουν οπωσδήποτε ατιμώρητες: Μπορούν να κλέβουν τα ασφαλιστικά ταμεία, όπου αποταμιεύεται ο μόχθος ζωής των πολιτών, για να ενισχύσουν το «πελατειακό» τους κράτος, ή να φορτώνουν στους φορολογούμενους πολίτες τη μισθοδοσία άπειρου πλήθους αργόσχολων υπαλλήλων του Δημοσίου ή να καταφεύγουν σε εξωφρενικό υπερδανεισμό του κράτους – μπορούν οτιδήποτε, οποιοδήποτε κοινωνικό έγκλημα, με την απόλυτη βεβαιότητα ότι δεν θα λογοδοτήσουν ποτέ στους φυσικούς δικαστές κάθε πολίτη, δεν θα τιμωρηθούν ποτέ.
   Είναι αδύνατο να λειτουργήσει οργανωμένη συλλογικότητα, «κράτος» που διαχειρίζεται τα δημόσια οικονομικά και νομοθετεί τη διάκριση του δίκαιου από το άδικο στις ιδιωτικές συναλλαγές, αδύνατο να υπάρξει τέτοιο «κράτος νόμου», όταν οι διαχειριστές της εξουσίας απαλλάσσουν αυθαίρετα κάποιους ιδιώτες ή κάποιες συντεχνίες από τα χρέη τους προς το δημόσιο ταμείο. Χρόνια τώρα οι πολιτικοί στην Ελλάδα, καταργώντας κάθε λογική και κάθε εντιμότητα, διαγράφουν τα χρέη προς το κράτος και τους ασφαλιστικούς οργανισμούς του κράτους των ίδιων των κομμάτων τους, αλλά και των «υποστηρικτών» που διαθέτουν τα κόμματά τους στον κόσμο του χρήματος και στον υπόκοσμο. Χαρίζουν χρέη τεράστια, αμύθητα, τηλεοπτικών καναλιών, ποδοσφαιρικών εταιρειών, καταπατητών δημόσιας γης, τάχα και «εφημερίδων» (βραχύβιων εντύπων κρετινικής κομματικής προπαγάνδας), πολυποίκιλων «φορέων» δημιουργημένων με την ανοχή ή και την έμπνευση των κομμάτων, μόνο για να πετύχουν τη λωποδυσία του κοινωνικού χρήματος.
   Τα πρόσωπα που συγκροτούν ό,τι ακόμα αποκαλούμε κατ’ ευφημισμόν «πολιτικό σύστημα» στην Ελλάδα, είναι μάλλον αδύνατο να αντιληφθούν με ποια βαθύτατη απαξίωση τους αντιμετωπίζουμε οι πολίτες, πόσο ανυπόληπτοι είναι στα μάτια μας. Ολοι. Και δεν είναι άδικη η γενίκευση. Σίγουρα, δεν συνέργησαν όλοι στην κλοπή ή στην εξωφρενική διασπάθηση του κοινωνικού πλούτου, δεν διεπλάκησαν όλοι με τον υπόκοσμο. Ομως όλοι, όλοι χωρίς εξαίρεση, αποσιωπούν το συντελεσμένο έγκλημα της ασύδοτης λωποδυσίας, δεν λένε λέξη για δήμευση του κλοπιμαίου πλούτου, χειροκροτούν και μεγαλύνουν, ακόμα σήμερα, τους αυτουργούς της καταστροφής και του εφιάλτη μας, τους ανέχονται σε θέσεις ηγετικές, παραβλέπουν τα τεχνάσματα φυγοδικίας τους.
   Και δεν φτάνει που αποσιωπούν τα καίρια και ουσιώδη, το έγκλημα και την ατιμωρησία του (τα άδεια δημόσια ταμεία και το απίστευτο πλήθος των νεότευκτων Κροίσων) οι επαγγελματίες της εξουσίας επιμένουν και να μας θεωρούν ηλίθιους: Πιστεύουν ότι μπορούμε να μιλάμε όλοι με εντελώς άδειες από περιεχόμενο λέξεις (:«κεντροαριστερά», «ριζοσπαστική αριστερά», «λαϊκή δεξιά», «προοδευτικό μέτωπο»), έτσι ώστε η ευθύνη μας ως πολιτών να βαυκαλίζεται και να φενακίζεται με το «πάθος» της ποδοσφαιρολαγνικής εκφραστικής.

        Ο Πρόεδρος                                  Ο Γεν. Γραμματέας
Δρ. Γεώργιος Βουγιούκας                         Ιωάννης Καραμηνάς
 Ιατρός Ακτινολόγος                                   Βιοχημικός