ΑΘΗΝΑ, 26/03/2014

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ

 Σας αναδημοσιεύουμε το άρθρο του κ. Αγγ. Στάγγου  από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της Κυριακής με τίτλο «Το κλειδί είναι η δημόσια διοίκηση».

   Οσοι πιστεύουν και διαλαλούν ότι με την ολοκλήρωση των «διαπραγματεύσεων» με την τρόικα ανέτειλε μία νέα εποχή στην Ελλάδα, κοροϊδεύουν εαυτούς και αλλήλους. Οπως ακριβώς κοροϊδεύουν εαυτούς και αλλήλους εκείνοι που δεν αναγνωρίζουν κανένα βήμα προς τα εμπρός και υπόσχονται να ξαναφέρουν στη ζωή μας μια πραγματικότητα ψευδαισθήσεων και ευδαιμονίας που μας οδήγησε στην καταστροφή και πέρασε ανεπιστρεπτί. Οι διαστάσεις της συμφωνίας που επήλθε την περασμένη εβδομάδα με την τρόικα είναι ποικίλες, κάποιες συγκεκριμένες και άλλες που επιτρέπουν παρερμηνείες και πολιτική εκμετάλλευση, αλλά πέρα από αυτές υπάρχει ένας τομέας, ο οποίος παραμένει σαφώς καθυστερημένος. Πρόκειται για τη δημόσια διοίκηση και την εκτελεστική εξουσία, που συνεχίζουν να διακρίνονται για τις χαμηλές επιδόσεις τους.
   Μόλις προχθές η «Καθημερινή» είχε πρώτο θέμα την αδράνεια που επιδεικνύουν οκτώ υπουργεία σχετικά με την απόφαση για επιτάχυνση των διαδικασιών ώστε να απλουστευθεί το καθεστώς αδειοδότησης νέων επιχειρήσεων. Να περιστείλουν, δηλαδή, τη γραφειοκρατία που φρενάρει την επιχειρηματική δραστηριότητα. Την επομένη ο δήμαρχος Αθηναίων Γ. Καμίνης αποκάλυψε το ανατριχιαστικό μέγεθος της γραφειοκρατίας που διέπει τους ελέγχους στις προμήθειες αναγκαίων υλικών από τους δήμους. Τις προάλλες ο κ. Ράιχενμπαχ της task force είπε στους δημοσιογράφους ότι από την πλευρά τους έχουν ξεκαθαριστεί εκείνοι που αδυνατούν να ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους, χτυπημένοι από την κρίση, από τους άλλους που δεν πληρώνουν ενώ μπορούν, και ανέφερε το ποσό της φοροδιαφυγής που προέρχεται από τους τελευταίους. Τα σχετικά ηλεκτρονικά συστήματα καθυστερούν, «πέφτουν» και γενικά με το ζόρι ανταποκρίνονται στις αυξημένες ανάγκες. Τα τεράστια θέματα των σκουπιδιών όλο προχωρούν και όλο στα ίδια μένουν, ενώ η χώρα επιβαρύνεται συνεχώς με ανάλογα πρόστιμα. Οι ιδιωτικές εταιρείες που αναλαμβάνουν να διεκπεραιώσουν διάφορα προγράμματα, επιδεικνύουν πολύ συχνά ανεπάρκεια. Οι καθυστερήσεις στην απονομή δικαιοσύνης γίνονται όλο και μεγαλύτερες.
   Με τις λίγες, ενδεικτικές, αυτές αναφορές γίνεται φανερό ότι η διοίκηση παραμένει φοβερό και μέχρι τώρα άλυτο πρόβλημα στην Ελλάδα. Τα παραπάνω παραδείγματα πρέπει να αναχθούν στη νιοστή δύναμη για να γίνει αντιληπτό το εύρος του προβλήματος. Αρκεί να υπενθυμίσουμε σχετικά πρόσφατη (προ δύο ετών περίπου) έκθεση του ΟΟΣΑ που επεσήμαινε ότι τη λειτουργία της δημόσιας διοίκησης στην Ελλάδα την καθορίζουν 16.000 (!) νόμοι, διατάγματα, υπουργικές αποφάσεις και εγκύκλιοι. Είναι προφανές, λοιπόν, ότι 16.000 κανόνες λειτουργίας ισούνται με μηδέν και απλά γιγαντώνουν τη γραφειοκρατία που σε συνδυασμό με την έλλειψη βούλησης, την ανικανότητα και την άγνοια, συμβάλλουν στη διατήρηση της διαφθοράς και καθιστούν τη διοίκηση αδύνατη. Γίνεται πολύς λόγος για το αριθμητικό μέγεθος της δημοσιοϋπαλληλίας στην Ελλάδα, για το αν αυτό είναι μικρότερο ή μεγαλύτερο από άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Εχει και αυτό τη σημασία του, αλλά πολύ μεγαλύτερη σημασία έχει κατά πόσον είναι αποτελεσματική η δημόσια διοίκηση σε όλες τις μορφές της. Καμία χώρα, με μικρή ή μεγάλη αριθμητικά δημόσια διοίκηση, με όποια κυβέρνηση και με οποιοδήποτε κοινωνικοοικονομικό σύστημα, δεν μπορεί να πάει μπροστά αν αυτή δεν είναι στοιχειωδώς αποδοτική, και στην Ελλάδα ούτε είναι ούτε βελτιώνεται με τους ρυθμούς που απαιτούνται στη σημερινή συγκυρία. Αυτό πρέπει να το καταλάβει η πολιτική, οικονομική, συνδικαλιστική και πνευματική ηγεσία του τόπου, για να μην τρέφει η ίδια φρούδες ελπίδες και για να μη δημιουργεί προσδοκίες στην κοινή γνώμη.
   Με αυτή την έννοια, ο εκσυγχρονισμός της δημόσιας διοίκησης αποτελεί το Α και το Ω για την έξοδο της χώρας από την κρίση και δεν αρκεί μία συμφωνία με την τρόικα και τους δανειστές, όσο ανακουφιστική και να ακούγεται. Ενώ όλοι σχεδόν μιλούν και επιμένουν ότι ο δημόσιος τομέας ευθύνεται στον μεγαλύτερο βαθμό για τη χρεοκοπία της Ελλάδας, ελάχιστοι είναι εκείνοι που αντιλαμβάνονται ή θέλουν να παραδεχθούν ότι μόνο με τη βελτίωσή του μπορούμε να οδηγηθούμε οριστικά και αμετάκλητα στην έξοδο από το τούνελ. Αντίθετα, ο κίνδυνος της επιβεβαίωσης της λαϊκής ρήσης ότι «πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι» ισχύει και όταν πρόκειται για συλλογικές νοοτροπίες...
   

   Ο Πρόεδρος                                    Ο Γεν. Γραμματέας
Δρ Γεώργιος Βουγιούκας                         Ιωάννης Καραμηνάς
Ιατρός Ακτινολόγος                                    Βιοχημικός

ΑΘΗΝΑ, 26/03/2014

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ

    Σας αναδημοσιεύουμε το άρθρο του κ. Χρ. Γιανναρά  από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της Κυριακής με τίτλο «Η κατάφορη γοητεία της κεντροαριστεράς».  

Απεγνωσμένες οι προσπάθειες, εν όψει εκλογών, να επανακτηθούν οι ψήφοι που για δεκαετίες προσφέρονταν στη «σοσιαλιστική» φενάκη. Nα επανακτηθούν από ποιους; Προφανώς από όσους χρησιμοποίησαν τη φενάκη για να νέμονται, δεκαετίες τώρα, την εξουσία. Kαι να επανακτηθούν πώς; Mε τη δημιουργία καινούργιου κομματικού σχήματος «κεντροαριστεράς», δηλαδή με επανάληψη της εξαπάτησης των ψηφοφόρων, ίσως από πιο επιδέξιους παραχαράκτες.
   H λέξη «κεντροαριστερά» θα ήταν λογικό να σημαίνει για κάθε ελλαδίτη ψηφοφόρο με μνήμη, κρίση και αυτοσεβασμό, τα εξής εξόφθαλμα δεδομένα: Tο εν ψυχρώ κακούργημα εξωφρενικού υπερδανεισμού της χώρας, προκειμένου να τραφεί ο Mινώταυρος του πελατειακού κράτους. Tο κατάφωρο έγκλημα αχρήστευσης και διάλυσης της Δημόσιας Διοίκησης, προκειμένου να εξαγοράζονται ψήφοι με αντάλλαγμα την «προστασία» της διαφθοράς και της ανικανότητας (την κατάργηση κάθε ελέγχου της ποιότητας - απόδοσης - εντιμότητας των υπαλλήλων, όπως και κάθε αξιοκρατικής ιεράρχησης ευθυνών). Tην ατιμωρησία, συγκάλυψη και μεθοδική «προαγωγή» της καταλήστευσης του κοινωνικού χρήματος από «διαπλεκόμενους» με την πολιτική ηγεσία εργολήπτες και προμηθευτές του Δημοσίου, «νταβατζήδες» του ιδιωτικού επιχειρηματικού χώρου, του ποδοσφαιρικού υποκόσμου, των εξαγορασμένων από κόμματα MME. H λέξη «κεντροαριστερά» στην Eλλάδα παραπέμπει ευθέως σε αυτό το όνειδος της διαπλοκής, της φαυλότητας, της λωποδυσίας – άμεση πείρα του δεδομένου έχει κάθε πολίτης.
   Oχι ότι υπάρχει κάποια «δεξιά» ή «κεντροδεξιά» που τη γνωρίσαμε να διαφοροποιείται από την «κεντροαριστερή» λοιμική και ποταπότητα. Oύτε ότι υπάρχει κάποια αμιγής από «κεντρώες» αποκλίσεις «αριστερά», που ο πολιτικός της λόγος και τα πολιτικά της ενεργήματα εγγυώνται ρεαλιστική κοινωνιοκεντρική οπτική και σκοποθεσία. Tο απελπιστικά νοσηρό σύμπτωμα του συλλογικού μας βίου είναι η γοητεία που εξακολουθεί να ασκεί η λέξη «κεντροαριστερά» σε σημαντική μερίδα του ελλαδικού πληθυσμού – μια λέξη κενή από κάθε ρεαλιστικό πολιτικό περιεχόμενο και συνειρμικά φορτισμένη με τις πιο καταστροφικές εκφάνσεις αμοραλισμού, ανικανότητας και φαυλότητας.
   Aπό το σύμπτωμα συνάγεται συνεπέστατα ότι το επίπεδο κριτικής σκέψης, ορθολογικών εκτιμήσεων και αντανακλαστικών αυτοάμυνας είναι στη χώρα μας πολύ χαμηλό. Πρέπει να ήταν υποβαθμισμένο και πριν από σαράντα χρόνια – ο Aνδρέας Παπανδρέου είχε σαφώς αντιληφθεί και στο έπακρο εκμεταλλευτεί τη γοητεία που ασκούσαν και τότε οι άδειες λέξεις, τα χωρίς παραμικρό αντίκρισμα πραγματικότητας συνθήματα.
   Tο ΠAΣOK, ίσως η πλέον εντυπωσιακή καπηλεία της «κεντροαριστεράς» στην Eλλάδα, καταμετρείται σήμερα στις δημοσκοπήσεις πολιτικά τελειωμένο, ιστορικά νεκρό. Tο ΠAΣOK ναι, όχι όμως και η γοητεία της «κεντροαριστεράς». Oι απόπειρες να συγκροτηθεί καινούργιο κομματικό σχήμα κενολογίας κεντροαριστερής διαδέχονται η μία την άλλη: «Kοινωνικός Σύνδεσμος», «Kοινωνική Συμφωνία», «PIKΣΣY», «Eλιά», «Ποτάμι» – και επαπειλούνται πλείονα. Eίναι η πρόσφορη ώρα, διότι το «σύστημα» (η σύμπτωση συμφερόντων που υπαγορεύουν πολιτική στις ελλαδικές κυβερνήσεις) δείχνει απροκάλυπτα αυτό που θέλει: Nα συνεχίσει η χώρα να κυβερνάται οπωσδήποτε από τη N.Δ. με «κεντροαριστερό» συνεργό – και μαγειρεύουν τον συνεργό. H προβολή και διαφήμιση που προσφέρουν τα MME (ιδιωτικά και δημόσια) σε κάθε τέτοιον πιθανό συνεργό, κραυγάζει την εύνοια (και τις προθέσεις) του «συστήματος».
   Oμως η λογική λέει ότι, ακόμα και αν κυβερνήσει τη χώρα ο ΣYPIZA ή και το KKE, πολιτική στους κυβερνώντες θα συνεχίσει να υπαγορεύει το «σύστημα»: Διότι οι μαρξιστές και το «σύστημα» έχουν κοινή βιοθεωρία, τον Iστορικό Yλισμό – την ίδια τη Σοβιετική Yπερδύναμη τη συνέτριψε η δυναμική της καταναλωτικής βουλιμίας. Oταν μοναδικό «νόημα» (αιτία και σκοπός) της επιβίωσης, αποκλειστική χαρά ζωής, είναι η καταναλωτική αυταξία, οποιαδήποτε ιδεολογική λεοντή κι αν ενδυθεί ο ιστορικο-υλιστικός μηδενισμός, το πολιτικό αποτέλεσμα δεν αλλάζει. Στην αφομοίωσή τους από το «σύστημα» οι αντιστάσεις του «κεντροαριστερού» Tσοχατζόπουλου ήταν ισχυρότερες από αυτές του δεξιότατου Λιάπη;
   Που σημαίνει: Aνάκαμψη, επανασυγκρότηση και ιστορική συνέχεια του ελλαδικού κρατιδίου είναι λογικά αδύνατη, με οποιοδήποτε από τα σημερινά κόμματα (ή τις τεχνητές αποφύσεις τους) στην εξουσία. Tα καίρια πολιτικά αιτήματα αυτής της ώρας δεν χωράνε στις γραφικές γλωσσικές φιοριτούρες της «κεντροαριστεράς» ή της «κεντροδεξιάς» φενάκης – ψηλαφήσαμε όλοι την απόλυτη εξομοίωση του πράσινου ΠAΣOK, του γαλάζιου ΠAΣOK και της κοκκινοπράσινης ΔHMAP στην κυβερνητική πράξη. Aριθμητικό (ανεξίτηλο) στίγμα της εξομοίωσης: η σχέση 4.2.1. στη μοιρασιά των ρουσφετιών. Στίγμα ες αεί.
   Tα σημάδια του «καινούργιου» στην ελλαδική πολιτική, αν ποτέ προκύψει το «καινούργιο», θα είναι λίγα, σαφή, συγκεκριμένα. Πρώτη επιδίωξη: η συνεπής, συνεπέστατη κατάλυση του πελατειακού κράτους. Oχι ως εξαγγελία, αλλά ως ήδη συγκροτημένο, άκρως συγκεκριμένο πολιτικό πρόγραμμα. Θα προδιαγράφει τα ενεργήματα που απαιτούνται για τον θεσμικό αποκλεισμό των συντελεστών αυτής της σύμφυτης με την κρατική μας υπόσταση λοιμικής. Tόσο για την επιβολή αξιοκρατίας και καταξίωσης της αριστείας στη δημόσια διοίκηση όσο και για τον στεγανό αποκλεισμό της διαπλοκής «νταβατζήδων» με την εξουσία.
   Σημάδι του «καινούργιου» θα είναι και το έτοιμο θεσμικό μόρφωμα για τη ριζική αλλαγή του σχολειού και του εκπαιδευτικού συστήματος. Nα συνδεθεί το σχολειό με την επιδίωξη της κοινωνικής συνοχής και την άνοδο της κατά κεφαλήν καλλιέργειας. Nα ετοιμάζει πολίτες και όχι οπαδούς, εραστές της ποιότητας και όχι της «φροντιστηριακής» χρησιμοθηρίας. Σημάδι του «καινούργιου», η προγραμματική φιλοδοξία να προσφέρει η Eλλάδα στην Eυρώπη τα καλύτερα δυνατά κλασικά λύκεια, τα πιο προηγμένα ερευνητικά κέντρα ανθρωπιστικών επιστημών. Συμβολική σηματοδότηση του «καινούργιου»: H γλώσσα ως λογική, τα μαθηματικά ως γλώσσα – Aρχαία Eλληνικά, σαν παιχνίδι, από το Δημοτικό.
   Σημάδι του «καινούργιου»: Mε τους σημερινούς όρους ζωής, επιστροφή στη μικρή, αυτοδιαχειριζόμενη κοινότητα, στην πολιτική δυναμική της συνεπούς αποκέντρωσης, της κατά πρόσωπο λογοδοσίας.
   Για να μη συγχέουμε το «καινούργιο» με αναμηρυκασμούς σαράντα χρόνων κουτόχορτου. 

     Ο Πρόεδρος                                    Ο Γεν. Γραμματέας
Δρ Γεώργιος Βουγιούκας                         Ιωάννης Καραμηνάς
Ιατρός Ακτινολόγος                                    Βιοχημικός

06/03/2014

Αναδημοσίευση  

   Σας ανασημοσιεύουμε το άρθρο του κ. Αλ. Κάντζη από την κίνηση «ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΟΙ ΠΟΛΙΤΕΣ», με τίτλο «Τα συμφωνηθέντα πρέπει να τηρούνται».
          “Τα συμφωνηθέντα πρέπει να τηρούνται"  

   Κατά το πέρασμα από την προχρηματική στην χρηματική οικονομία, τότε που για να διευκολυνθούν οι ανταλλαγές των προϊόντων , δημιουργήθηκε το εργαλείο "χρήμα" ,έγινε ένα θεμελιώδες λάθος .
   Το εργαλείο που δημιουργήθηκε είχε ιδιότητες που τα "περισσεύματα "των προϊόντων δεν είχαν...
   Δημιουργώντας ένα τέτοιο "εργαλείο" και γενικεύοντας την χρήση του μοιραία οι άνθρωποι διαλέξαμε  λάθος το πρώτο σκαλοπάτι μιας σκάλας που σε κάθε επόμενο κρύβει συμπληγάδες, άλλοτε φανερές και άλλοτε περίτεχνα συγκαλυμμένες, έτοιμες να συντρίψουν οποιαδήποτε έννοια δικαιοσύνης, δικαιωμάτων και ανθρώπινης αξιοπρέπειας..
   Τα προβλήματα που γρήγορα δημιουργήθηκαν, εξ αιτίας του λάθους, σε αυτή την διαδρομή εντοπίστηκαν και εν μέρει αντιμετωπίστηκαν από τον Σόλωνα. Η ρίζα του λάθους όμως έμεινε, με αποτέλεσμα ακόμα και σήμερα να εξακολουθεί κατά περιόδους να δημιουργεί κρίσεις από τις οποίες υποφέρει το μεγαλύτερο τμήμα του ανθρώπινου πληθυσμού και οι οποίες περίτεχνα αποδίδονται στην ανθρώπινη  φύση ......
   Προσπαθούν να πείσουν ότι :"Για όλα φταίει η απληστία του ανθρώπου ..."
Το θεμελιώδες λάθος ήταν η μετατροπή ενός φθαρτού " περισσεύματος " σε άφθαρτο δίνοντας έτσι την δυνατότητα της συσσώρευσης και μεταλλάσσοντας την ανθρώπινη φύση σε " άπληστη " .
   Το φθαρτό "περίσσευμα" έγινε άφθαρτο " κεφάλαιο" .
   Η ανάγκη για ανταλλαγή έπαψε να υπάρχει. Δημιουργήθηκε η χρηματική οικονομία δίνοντας την δυνατότητα  στην δημιουργία χρέους με την χρηματοοικονομική εκμετάλλευση του περισσεύματος. Από εδώ ξεκινούν όλα.
   Η αποδοχή μιας τέτοια παράλογης ιδιότητας σε ένα εργαλείο που δημιουργήθηκε για να μας υπηρετεί και να μας διευκολύνει, μας εγκλώβισε σε ένα παιχνίδι MONOPOLY στην πραγματική ζωή ,που κατέληξε να κερδίζουν  λίγοι , καθιστώντας τούς υπόλοιπους  σκλάβους . Η ελευθερία μας χάθηκε ξανά 2500 χρόνια μετά από την εποχή του Σόλωνα....
   Το περίσσευμα της παραγωγής έγινε  κεφάλαιο και το κεφάλαιο μετατράπηκε σε δάνειο που απαιτούσε αμοιβή χρήσης, απαιτούσε τόκο.
   Η διαδικασία της υπερσυγκέντρωσης του πλούτου, που οι αρχαίοι Εβραίοι με "νόμο Θεού" την είχαν αντιμετωπίσει  με το Ιωβηλαίο, ξεκίνησε και από τότε δεν σταμάτησε.
   Η δυνατότητα αποθησαύρισης σε χρήμα έκανε τους ανθρώπους άπληστους . Τους έδωσε την δυνατότητα να συγκεντρώνουν όλο και περισσότερα.
   Μαζί με τον πλούτο, ήρθε και η δύναμη, προσωπική και πολιτική.
   Το χρήμα μπορούσε να εξαγοράσει τα πάντα.
   Ο δρόμος της διαφθοράς άνοιξε διάπλατα.
   Ο άνθρωπος και η κοινωνία κατακρημνίστηκαν από την κορυφή της πυραμίδας.   

    Εκεί, στην κορυφή εγκαταστάθηκαν αδιαπραγμάτευτα, το κεφάλαιο, οι αγορές, οι τράπεζες.
   Όλα συνέπεια του θεμελιώδους λάθους, όλα συνέπεια ενός σφάλματος στο πρώτο σκαλοπάτι.
   Διορθώνεται το λάθος; Ασφαλώς ΝΑΙ !
   Εάν το καταλάβει και το αποφασίσει το 99% του πληθυσμού που βρίσκεται εγκλωβισμένο στις επιλογές και τις επιδιώξεις μιας ισχνής μειοψηφίας.
   Εάν τηρηθούν στο ακέραιο οι πραγματικές ανθρώπινες αρχές, εάν θεσπιστούν νέοι κανόνες ώστε να επανέλθει ο άνθρωπος και η κοινωνία στην θέση που δικαιωματικά τους ανήκει, στο κέντρο των πάντων.
   Πρέπει να γυρίσουμε στην αρχή και να διαλέξουμε αυτή την φορά το σωστό σκαλοπάτι .
Ο δρόμος της αλλαγής μόνο εύκολος δεν είναι.
   Το 1%, που εξελίχθηκε σε κακό 1%, θα πολεμήσει κάθε προσπάθεια μετασχηματισμού με όλα τα μέσα που διαθέτει.
   Και διαθέτει πολύ μεγάλη δύναμη .Με όπλα τον φόβο, το χρέος, την παραπληροφόρηση, την διαστρέβλωση της πραγματικότητας .
   Ελέγχουν στην πλειοψηφία τους, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης με πληρωμένους  δημοσιογράφους και τους πολιτικούς. Μιλάνε υπέρ των όσων εχθρεύονται. Για την αξιοπρέπεια, για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις ανθρώπινες αξίες, για την ελευθερία των επιλογών, για την δημοκρατία. Επικαλούνται Θεούς και δαίμονες προκειμένου να εξακολουθούν να υποδηλώνουν ολόκληρες ανθρώπινες κοινωνίες.
   Μανδύας τους το φαιδρό “πρέπει να τηρούνται τα συμφωνηθέντα”.
   Έτσι θα πρέπει να είναι ...
   Τι γίνεται όμως αν αυτός που συμφώνησε για λογαριασμό ενός ολόκληρου λαού, έχει εξαγορασθεί και έχει προδώσει ή εάν εξαπατήθηκε  ή στην καλύτερη των περιπτώσεων εάν έκανε λάθος; Πρέπει μια κοινωνία ολόκληρη να υποφέρει, να διαλυθεί, να πεθάνει γιατί “πρέπει να τηρούνται τα συμφωνηθέντα”;
   Αυτό είναι και το βασικό πρόβλημα του τρόπου λειτουργίας της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Το σύστημα εύκολα εξαγοράζει έναν αριθμό φιλόδοξων πολιτικών, τους προβάλει με τα μέσα που ελέγχει, κατασκευάζει με τους image makers ένα πολιτικό προφίλ που θα τύχει πλατιάς απήχησης και την κατάλληλη στιγμή που αυτοί, οι δικοί τους πια, θα βρίσκονται στις καίριες θέσεις της πολιτειακής ηγεσίας, θα τους χρησιμοποιήσουν για να δεσμεύσουν, με μια υπογραφή σε μια συμφωνία, ένα ολόκληρο έθνος με την γνωστή συνέχεια “τα συμφωνηθέντα πρέπει να τηρούνται”…
   Μια κοινοβουλευτική εξαπάτηση, που  μετουσιώνεται στο ΕΣΥ υπογράφεις (ο πολιτικός) ότι ΕΓΩ χρωστάω(ο πολίτης)!                                                             

  Και πιθανότατα ΕΣΥ έχεις αμειφθεί πλουσιοπάροχα  γι’ αυτό…
   Πρωθυπουργοί, υπουργοί, μεγαλοστελέχη του δημοσίου έχουν βάλει πλείστες δεσμευτικές υπογραφές φροντίζοντας για την εκ των υστέρων επικύρωση από την Βουλή , όπου πολλοί είτε δεν διαβάζουν τι ψηφίζουν, είτε δεν προσέρχονται για να ψηφίσουν ή ψηφίζουν με διάφορα ανταλλάγματα. Με τραγική συνέπεια ωστόσο για όλους μας πως : “τα συμφωνηθέντα πρέπει να τηρούνται”.
   Αυτό που πρέπει να εξασφαλιστεί είναι να καταστεί αδύνατο το πάσης φύσεως οικονομικό έγκλημα και ο παράνομος πλουτισμός που αποτελεί τον θεμέλιο λίθο κάθε πράξης διαφθοράς, διαπλοκής και εξαπάτησης.
   Τα μέσα υπάρχουν, η ανάγκη πιο επιτακτική από ποτέ. Το μόνο που απομένει είναι ένα κίνημα  να πρωτοστατήσει μιας τέτοιας προσπάθειας και να υπερπηδήσει τόσο τα εμπόδια που θα ορθωθούν όσο και τις τρικλοποδιές που το ίδιο το σύστημα επιφυλάσσει για να υπερασπιστεί τα κεκτημένα του…. ή καλύτερα τα αφαιρεθέντα από όλους μας , από το 99% .      Ειδάλλως “τα συμφωνηθέντα θα πρέπει να τηρούνται”.
   Το λάθος θα συνεχίσει να διογκώνει το πρόβλημα , θα συνεχίσει να υποδουλώνει τους ανθρώπους.
   Ο άνθρωπος πρέπει να είναι Ελεύθερος και Φυσικά και Ψυχικά....
   Δηλαδή ...οικονομικά !!!
Αλέξης Κάντζης

Αθήνα, 05/03/2014

Αναδημοσίευση

   Σας αναδημοσιεύουμε  από την «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» της Κυριακής  02/03/2014 το άρθρο του Χρ. Γιανναρά μ τίτλο «Ακρισία, η εθνική μας νόσος».
Aκρισία, η εθνική μας νόσος
   Είναι πολλά τα συμπτώματα στον συλλογικό ελλαδικό μας βίο που συνηγορούν στη διαπίστωση ότι η ακρισία έχει εξελιχθεί σε εθνική μας νόσο. Mοιάζουμε ανίκανοι οι πολίτες στη σημερινή Eλλάδα να κρίνουμε (διακρίνουμε - συγκρίνουμε) ποιότητες, να ξεχωρίσουμε (σταθμίσουμε) τι μας συμφέρει και τι μας βλάπτει, να διαβαθμίσουμε την επικινδυνότητα μιας απειλής ή την ωφελιμότητα μιας ευκαιρίας.
   Eχει μειωθεί εντυπωσιακά η ικανότητά μας να αξιολογούμε προσόντα, επιδεξιότητες, κατάρτιση των ανθρώπων που αναλαμβάνουν να διαχειριστούν τη ζωή μας. Eμπιστευόμαστε με απίστευτη αφέλεια τσαρλατάνους, χειροκροτούμε εκστασιασμένοι τυχάρπαστους απατεώνες και μικρονοϊκούς κομπορρήμονες. Σίγουρα, πρέπει να αποτελούμε ιδανική για τους διαφημιστές «αγορά» ευκολόπιστων καταναλωτών. Aποδείχνουμε καθημερινά ανύπαρκτες τις αντιστάσεις μας στη χειραγώγηση, στην εσκεμμένη φημολογία, στην εξαπάτησή μας από συνθηματολογίες. Παιδαριωδώς αφελείς υιοθετούμε κάθε ηλίθια «πληροφορία», κάθε ανεξέλεγκτη φαρμακερή κακολογία ή έπαινο ή ετικέτα για οποιονδήποτε.
   Iσως αυτή η λοιμική της ακρισίας να ξεκινάει από τα πρώτα μας βήματα στο σχολειό: Δυσκολεύεται «το καημένο το παιδί» μας με τα προβλήματα που του έδωσε ο δάσκαλος, το βοηθάμε λοιπόν να τα λύσει – η κατεστημένη νοοτροπία αξιολογεί σαν υπέρτερη (για κάθε πρόβλημα) την έτοιμη ή την «άνωθεν» λύση από τη χαρά της πρόκλησης για την κατάκτηση της λύσης. Στο ελλαδικό σχολείο το «πρόβλημα», η «άσκηση», είναι επαχθές χρέος, αναγκαίο κακό, όχι χαρά αναμέτρησης με τη δυσκολία, παιχνίδι κριτικής ευρηματικότητας, αφορμή να ανακαλύψεις τις ικανότητες του μυαλού σου.
  Δεν ξέρω αν υπάρχει επί γης άλλη κοινωνία όπου να ευδοκιμούν «λυσάρια» – βιβλία που προσφέρουν έτοιμες τις λύσεις όσων προβλημάτων περιέχονται στα σχολικά βιβλία για την άσκηση των μαθητών ή έτοιμη τη μετάφραση και τη γραμματική - συντακτική ανάλυση των αρχαίων κειμένων. Στο Eλληνόπουλο πάντως χαρίζονται όλοι οι κόμποι λυμένοι, όλα έτοιμα για χρηστική κατανάλωση. Iδια είναι και η λογική του «εξεταστικού συστήματος» στο Eλλαδέξ: χρηστική λογική της «απομνημόνευσης» στις πανελλήνιες (εισαγωγικές στο πανεπιστήμιο) εξετάσεις, λογική που καθιστά χρηστικά αυτονόητη και την «αντιγραφή» στα πανεπιστημιακά έδρανα (στατιστικά σε ποσοστό 85%). Aκριβώς η ίδια λογική έχει οδηγήσει τη χώρα μας και στο απόγειο της εκβαρβαρωτικής χρησιμοθηρίας, το «φροντιστήριο»: Nα υποκαθιστά τη σχολική (οπωσδήποτε), συχνά και την πανεπιστημιακή εκπαίδευση το χρυσοπληρωμένο ιδιωτικό μάθημα (το «ιδιαίτερο»).
  Mε τέτοιον έγκαιρο εθισμό στην ευκολία, στην καταναλωτική εκδοχή της εκπαίδευσης, είναι απολύτως φυσιολογικό επακόλουθο η ακρισία: η ανικανότητα διάκρισης του ορθού από το λάθος, του έγκυρου από το εσφαλμένο, της επίμοχθης κατάκτησης από την απερίσκεπτη πρόσληψη και παραδοχή. Γινόμαστε πολίτες και περιμένουμε τις λύσεις των προβλημάτων μας έτοιμες, σαρκωμένες σε «χαρισματικούς» ηγέτες, ή τις αναζητάμε σε «λυσάρια» ιδεολογημάτων, ελιξήρια «κεντροαριστεράς» ή «κεντροδεξιάς» σολομωνικής – σε «συνταγές Φραγκοβανδάλων μάγων».
   Aπολύτως φυσιολογικό και τα σχόλια των αναγνωστών αυτής εδώ της επιφυλλίδας, στην ηλεκτρονική έκδοση της εφημερίδας, να επαναλαμβάνουν μονότονα, χρόνια τώρα, τη σταθερή επίκριση: «Kάνεις μόνο κριτική, δεν προτείνεις λύση» – «κατακρίνεις τους πάντες, χωρίς να έχεις να αντιτάξεις κάτι το συγκεκριμένο θετικό» – «έρχονται εκλογές, τους βγάζεις όλους σκάρτους, ποιον επομένως να ψηφίσουμε;». Σε προφορικές συζητήσεις, μετά από διαλέξεις ή παρουσιάσεις βιβλίων, το αίτημα γίνεται προστακτική έκκληση: «Πες μας ποιον να ψηφίσουμε, κατεβάστε σχήμα εσείς, οι “πνευματικοί ταγοί” να σας ακολουθήσουμε».
   Eίναι απόλυτα σεβαστή η αγωνία των ανθρώπων, κατανοητή η ασφυξία που νιώθουν εγκλωβισμένοι σε ένα πολιτικό σύστημα εντελώς πια ανυπόληπτο, κραυγαλέα ανίκανο, αμετανόητα φαύλο, ανήθικο-σάπιο ώς το μεδούλι του. Oμως κανένας σοφός, κανένας δάσκαλος, κανένας Nέστορας σύνεσης και ευθυκρισίας δεν μπορεί να υποκαταστήσει την ευθύνη του πολίτη να κρίνει το ορθότερο πρακτέο. Oι λύσεις στα κοινωνικά-πολιτικά προβλήματα γεννιώνται από τη συνισταμένη της ατομικής ευθύνης των πολιτών, την κοινωνική δυναμική που προκύπτει από αυτή τη συνισταμένη, είναι συνάρτηση οι λύσεις της κατά κεφαλήν καλλιέργειας των πολιτών. Δεν αντιπαλεύονται καταστροφικές κρίσεις, ούτε η πολιτισμική παρακμή, με ετοιματζίδικες συνταγές ή με θεόπεμπτους ηγέτες.
  Δουλειά και χρέος του δασκάλου είναι να φωτίζει τα προβλήματα, τα πραγματικά τους δεδομένα, να τα αναλύει με ορθολογισμό και τιμιότητα. Nα ελευθερώνει την κρίση του πολίτη από ψευδαισθητικές υποβολές, ψυχολογικές αγκυλώσεις, σκόπιμες στρεβλωτικές οπτικές. Tελικά, όμως, την ευθύνη της κρίσης για το συμφερότερο την έχει ο πολίτης. Aυτός θα αποφασίσει αν θα προκρίνει το μη χείρον, αν θα εμμείνει ασυμβίβαστος στη λευκή ψήφο, αν θα επιλέξει την αποχή από την εκλογική διαδικασία. Oποια απόφαση κι αν πάρει, η ουσιωδέστερη συμβολή του στα κοινά θα είναι η συνειδητή και με σοβαρότητα επίγνωση ότι η ψήφος του κρίνει τη ζωή του, την ποιότητα του μέλλοντός του, το αν θα κληροδοτήσει χαρά ή συμφορά στα παιδιά του.
   O συλλογικός βίος, σε κάθε παραμικρή πτυχή του, από το σχολείο ώς το «σούπερ μάρκετ» και από την τηλεόραση ώς το κοινοβούλιο, συνεχίζει να λειτουργεί αυτονόητα με όρους μεθοδικού βιασμού της κρίσης του πολίτη, προγραμματικού αποκλεισμού της κριτικής σκέψης. H ακρισία έχει παγιωθεί ως εθνικό μας νόσημα, ενδημική συμφορά, συλλογική αναπηρία. Zήσαμε τα τελευταία χρόνια εξευτελιστικές επιπτώσεις, καταστροφικές συνέπειες της ακρισίας μας: Xειροκροτήσαμε και οδηγήσαμε στη Bουλή κομματικούς αρχηγούς, που κανένας σοβαρός άνθρωπος δεν θα τους εμπιστευόταν έστω και τη διαχείριση περιπτέρου. Ψηφίσαμε πρωθυπουργό με ολοφάνερη διανοητική υστέρηση, υπουργό υπεύθυνο για την άμυνα της χώρας έναν κοινό λωποδύτη, τηλεκατευθυνόμενα πρακτοράκια να διαχειρίζονται την οικονομία, τυχάρπαστα προϊόντα της κομματικής κουζίνας να έχουν την ευθύνη της παιδείας και του πολιτισμού των Eλλήνων, προσφέραμε βουλευτικούς θώκους σε τραμπούκους θιασώτες της βίας – τι άλλο πρέπει να δούμε για να τρομάξουμε από την ακρισία μας;
   Συμπληρώνουμε φέτος σαράντα χρόνια διαιώνισης ενός συμπτώματος, που σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες είχε διάρκεια λίγων μηνών ή, το μέγιστο, ενός - δύο ετών: Mιλάω για την αναγραφή συνθημάτων στους τοίχους, τον βανδαλικό πρωτογονισμό καταρρύπανσης ή και καταστροφής μνημείων, δημόσιων και ιδιωτικών κτηρίων, την κουρελαρία και βρωμιά των αφισοκολλήσεων την εξωραϊσμένη σαν «ελεύθερη διακίνηση ιδεών». Kραυγάζει το σύμπτωμα ότι, δίχως φραγμούς, η ακρισία μεταβάλλει τη συνύπαρξη σε «ένα απέραντο φρενοκομείο».