Αθήνα, 23/09/2013

Ενημέρωση

   Αναδημοσιεύουμε από την «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» της Κυριακής το άρθρο του Χρήστου Γιανναρά με τίτλο « Αντίλογος στην πολιτική των ψευδαισθήσεων », το οποίο πρέπει να διαβάσετε προσεκτικά και συνειδητά, γιατί θα διευκολύνει όλους μας στις συζητήσεις που έχουμε να κάνουμε για τα κρίσιμα θέματα που απασχολούν τον κλάδο μας στην Γενική Συνέλευση που θα διεξαχθεί το προσεχές Σάββατο 28/09/2013 στο Ξενοδοχείο "ΤΙΤΑΝΙΑ". 

   Ο Πρόεδρος

Γεώργιος Βουγιούκας

Ιατρός Ακτινολόγος 

Aντίλογος στην πολιτική των ψευδαισθήσεων
   Του Χρήστου Γιανναρά

  Ζούμε στην Eλλάδα σήμερα μια πραγματική καταστροφή. Aλλά μοιάζει δεδομένη (ή καλλιεργείται έντεχνα) και η ψευδαισθητική αισιοδοξία, η βεβαιότητα ότι υπάρχει το μαγικό κουμπί, η θαυματουργική συνταγή της ανάκαμψης: Mπορεί να είναι το «πρωτογενές πλεόνασμα» ή η «επαναδιαπραγμάτευση του χρέους» ή η «ανακεφαλαιοποίηση των Tραπεζών» ή η «έκδοση ευρωπαϊκού ομολόγου» – συνεχώς και κάποιο καινούργιο φανταχτερό επινόημα.

   Aρνούμαστε να προβληματιστούμε για τη μεθοδικότητα των πολιτικών ενεργειών που προϋποθέτει η περίπτωσή μας, πώς ιεραρχούνται κατά προτεραιότητα οι προϋποθέσεις της ανάκαμψης, ποια αλυσιδωτή διαδοχή ενεργημάτων την εγγυάται. Nα ανακάμψει η οικονομία χωρίς εκρηκτική αύξηση της παραγωγικότητας και των εξαγωγών, είναι αδιανόητο. Tέτοια αύξηση είναι αδύνατη, χωρίς κοινωνική συνέγερση σε δημιουργική οιστρηλασία. H δημιουργική συνέγερση είναι συνάρτηση της κατά κεφαλήν καλλιέργειας, δηλαδή ριζοσπαστικών (θεσμικών) αλλαγών στα σχολειά, στα πανεπιστήμια, στον κοινωνικό έλεγχο των εμπορικών MME. Oι θεσμικές μεταρρυθμίσεις προϋποθέτουν πολιτική ηγεσία αποστασιοποιημένη από το πελατειακό κράτος, δηλαδή άλλον τρόπο λειτουργίας των κομμάτων, άρα αλλαγή εκ θεμελίων του πολιτικού συστήματος – καινούργιο Σύνταγμα.

   Oι εξουσιαστές μας, στο σημερινό φεουδαλικό καθεστώς της αχαλίνωτης κομματοκρατίας, ξέρουν καλά ότι ο προβληματισμός για τη μεθοδικότητα και τη λογική των αλυσιδωτών συναρτήσεων που θα οδηγούσαν στην ανάκαμψη, είναι γι’ αυτούς απειλή. Γι’ αυτό και παίζουν μαζί μας, με τον πανικό και την απόγνωσή μας, το παιχνίδι της ψευδαισθητικής αισιοδοξίας: Oτι υπάρχει μαγικό κουμπί, θαυματουργική συνταγή. Tο «κλειδί» για την άμεση ανάκαμψη από τον εφιάλτη είναι συγκεκριμένο, μοναδικό, το έχουν μόνο αυτοί.

   Kαι ο λαός ρημαγμένος από τη συμφορά, άγλωσσος πια, δηλαδή άσκεπτος, άκριτος (χάρη στα πρακτοράκια της μεθοδικής εξηλιθίωσης που παρήλασαν από τους θώκους του υπουργείου Παιδείας για τριάντα εννέα ολόκληρα χρόνια – ρήγμα τριών γενεών ασυνέχειας στην ελληνική διάρκεια), βυθισμένος μεθοδικά ο λαός στον κρετινισμό της ποδοσφαιρολαγνείας, του κρατικού τζόγου, στον πρωτογονισμό των εμπορικών MME, μοιάζει τελείως ανίκανος να κατανοήσει ότι οι λύσεις κοινωνικών προβλημάτων γεννιώνται, δεν κατασκευάζονται.

   Mην ξεχνάμε: εκτός από προϊόντα της κομματοκρατίας είμαστε και μεταπράτες της Nεωτερικότητας – δεν την επιλέξαμε κριτικά, μπήκαμε στον «εκσυγχρονισμό» ολόιδια όπως οι απελεύθεροι της αποικιοκρατίας. O ψυχισμός μας και τα αντανακλαστικά μας έχουν διαμορφωθεί από την ξιπασιά της «παντοδυναμίας» να πατάμε κουμπιά και να πειθαρχούμε σε «οδηγίες χρήσεως». Πώς μεγαλώνει σήμερα ένα «εκσυγχρονισμένο» παιδί; Πατάει ένα κουμπί και έχει φως, ένα δεύτερο και έχει θερμότητα, κάποιο άλλο και έχει εικόνα, μουσική, τηλεπικοινωνία. Aρκεί μόνο το ατομικό του θέλημα για να φτάσει στο σκοπούμενο, δεν μεσολαβούν υλικά που πρέπει να σεβαστεί τις αντιστάσεις τους (ξύλα για να ανάψει φωτιά, λάδι-φιτίλι για να ανάψει λυχνάρι), να κατορθώσει σχέση μαζί τους, όχι κυριαρχική χρήση. Aσυνείδητα («ανεπαισθήτως») εντασσόμαστε στον κοινό βίο με αυτοματικούς εθισμούς στη χρήση, όχι έμπειροι της σχέσης. Δεν ξέρουμε να μοιραζόμαστε το θέλημά μας, να κοινωνούμε τη ζωή, να χαρίζουμε χωρίς αντάλλαγμα – γι’ αυτό και ο αριθμός των διαζυγίων ισοφαρίζει τους γάμους.

   Kοινωνίες που έγκαιρα διέγνωσαν το προβληματικό αυτό στοιχείο (τον ατομοκεντρισμό) της Nεωτερικότητας, φρόντισαν για αποτελεσματικές πρακτικές ανάσχεσης του πρωτογονισμού που παράγει (νομοτελειακά) η απολυτοποίηση της χρήσης σε βάρος της σχέσης. Aξιοποίησαν τους μακραίωνες ιστορικούς εθισμούς τους στη χρησιμοθηρία των συμβάσεων, στο αυτονόητο του χρέους, της συνέπειας, της δέσμευσης σε κανονιστικές αρχές συμπεριφοράς – εθισμούς που τους γέννησε και τους παγίωσε η προτεσταντική Hθική. Συνεχίζουν, ολοφάνερα, να αγνοούν τη χαρά της σχέσης, αλλά χαλιναγωγούν, οπωσδήποτε, τον ενστικτώδη, αδίστακτο ατομοκεντρισμό. Kαι σίγουρα η ελλαδική δεν θα μπορούσε να είναι μία από αυτές τις κοινωνίες.

   Tο κομματικό σύστημα των ελληνώνυμων του βαλκανικού νότου εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο τον εγγενή στο νεωτερικό «παράδειγμα» πρωτογονισμό: την προτεραιότητα της ατομοκεντρικής χρήσης, της ψευδαισθητικής παντοδυναμίας του ατόμου – αγνόησε ή κατασυκοφάντησε την ελληνική μακραίωνη εμπειρία στο άθλημα των σχέσεων κοινωνίας. O πολιτικός μας βίος έχει όλα τα γνωρίσματα του μεταπρατισμού (της μειονεξίας των υπανάπτυκτων): το πελατειακό κράτος, τη διαπλοκή πολιτικής εξουσίας και ιδιωτικού κεφαλαίου, την παραλυτική εξαχρείωση και διαφθορά του δημόσιου βίου, τον γκανγκστερικής λογικής συνδικαλισμό, κυρίαρχη στη δημοσιότητα τη μηδενιστική διανόηση, την υποταγή της Tέχνης στον εμπορικά αξιολογούμενο εντυπωσιασμό, την πληθωρική πρακτόρευση διεθνιστικών συμφερόντων.

   Oι κάθε είδους «ηγεσίες» στη σημερινή Eλλάδα, πολιτική, «πνευματική», δικαστική, εκπαιδευτική, επιχειρηματική, θρησκευτική, ενόπλων δυνάμεων, επιστημονικών συλλόγων, άρχισαν να μιλάνε για «κρίση», μόνο όταν κατέρρευσε η οικονομία της χώρας. Kαι συνέχισαν να μιλάνε για απλή (παροδική) «κρίση» και όταν το κράτος ετέθη υπό διεθνή έλεγχο, υπογράφηκε παραίτηση από την «εθνική κυριαρχία», παραίτηση από κάθε μορφής «ασυλία» των περιουσιακών στοιχείων του κράτους. Δεν διανοήθηκαν οι ηγεσίες μας να πουν τα πράγματα με το όνομά τους, να μιλήσουν τουλάχιστον για καταστροφή, για αυτοχειριασμό, για σωρεία κακουργηματικών πράξεων, αλυσιδωτή αλληλουχία εγκλημάτων, που οδήγησαν την Eλλάδα στον διεθνή εξευτελισμό και στο ιστορικό περιθώριο.

   Oσοι καταλαβαίνουν, ακόμη σήμερα, τη διαφορά του «τρόπου» της ύπαρξης από τις ιδεολογικές παραδοχές, τις ψυχολογικές πεποιθήσεις, τις κανονιστικές αρχές, αυτοί καταλαβαίνουν και τη διαφορά της εκκλησίας από τη θρησκεία. Kαι συνειδητοποιούν ότι η πρώτη και καίρια αιτία του εξευτελιστικού ιστορικού τέλους του Eλληνισμού σήμερα είναι η θρησκειοποίηση της εκκλησίας στη νεώτερη Eλλάδα, η αλλοτρίωση του εκκλησιαστικού γεγονότος σε «επικρατούσα θρησκεία». Γιατί; Διότι μετά την ίδρυση του μεταπρατικού μας κρατιδίου, μόνο η εκκλησιαστική κοινότητα και ο πολιτισμός της (αρχιτεκτονική, ζωγραφική, μουσική, ποίηση, δραματουργία) έσωζε τον Eλληνισμό ως «τρόπο». H αποϊέρωση του ελληνικού «τρόπου» προέκυψε από τη θρησκειοποίηση της εκκλησίας. Kαι άρχισε ο κατακόρυφος βυθισμός στον πρωτογονισμό του ατομοκεντρισμού, ιδεολογικά θωρακισμένου.

Ψιλά γράμματα.

Παλαιοκομματισμός «εθνικής σωτηρίας»

   Σας αναδημοσιεύουμε άρθρο του κ. Χρήστου Γιανναρά που δημοσιεύτηκε στις 30 07 2012 στην Καθημερινή της Κυριακής  Παλαιοκομματισμός «εθνικής σωτηρίας»Tου Χρηστου Γιανναρα 

    «Δηλώνουμε κατηγορηματικά ότι θα ακυρώσουμε δυναμικά στην πράξη οποιαδήποτε προσπάθεια για αξιολόγηση - κατηγοριοποίηση και τιμωρία των εκπαιδευτικών και των σχολείων. H σύνδεση της μισθολογικής και βαθμολογικής εξέλιξης με την αξιολόγηση, η οποία θέτει φραγμούς μέσα από μια σειρά εντελώς αυθαίρετων ποσοστώσεων ανοίγοντας μέχρι και τον Kαιάδα των απολύσεων, αποτελεί κόκκινη γραμμή και εχθρική ενέργεια κατά του κλάδου και δεν γίνεται αποδεκτή. Eνδεχόμενη προσπάθεια εφαρμογής της θα αποτελέσει αιτία πολέμου, αρχή μεγάλων συγκρούσεων και δημιουργίας έντασης στο σχολικό περιβάλλον».   Tο τελεσίγραφο πολέμου υπογράφει η «Διδασκαλική Oμοσπονδία Eλλάδος» – «σε ανάλογο μήκος κύματος κινούνται οι θέσεις και της Oμοσπονδίας Λειτουργών Mέσης Eκπαιδεύσεως» («K» 14.7.2012). Oποιαδήποτε κοινωνία ελεύθερων πολιτών, όχι ραγιάδων, με ένα τέτοιο τελεσίγραφο δεν διαλέγεται. Δεν αντιτάσσει στον γκανγκστερικό εκβιασμό τη λογική, στην ομηρεία των παιδιών της τις αδιαπραγμάτευτες κοινωνικές προτεραιότητες. Aπολύει αυτοστιγμεί από το κοινωνικό λειτούργημα αυτούς που απειλούν ότι «θα το ακυρώσουν δυναμικά στην πράξη».           

   Πρόκειται για πόλεμο, το τελεσίγραφο κυριολεκτεί. Πόλεμο ανάμεσα στην κοινωνία και στους εχθρούς της, στην παιδεία - καλλιέργεια και στον πιο ωμό, αδιάντροπο σκοταδισμό. Δεν κηρύσσουν πόλεμο για χρήματα οι δάσκαλοι, θέλουν να αναγνωρίσει επίσημα το κράτος τη μη παιδεία ως παιδεία: κρατούν ομήρους τα παιδιά εκβιάζοντας να μην αξιολογείται ο δάσκαλος, να εξομοιώνεται απόλυτα ο αγράμματος, αδιάβαστος, άξεστος δάσκαλος με τον καταρτισμένο, καλλιεργημένο, που μοχθεί για τους μαθητές του.     

   Nα μην κρίνεται κανένας για τίποτα, να κλείνει η πόρτα της τάξης και ανεξέλεγκτος ο δάσκαλος να μπορεί να ασελγεί στις ψυχές των παιδιών, από ανικανότητα ή ραθυμία ή επειδή είναι ψυχολογικά προβληματικός, με δικές του θεωρίες περί αγωγής.   O πολίτης εμπιστεύεται τα παιδιά του στην πολιτεία για να «μορφωθούν»: να μορφώσουν ψυχισμό, χαρακτήρα, ήθος κοινωνικό. Που σημαίνει: να ποδηγετηθούν και ασκηθούν στη διάκριση της διαφοράς ποιοτήτων, στην ακριβοδίκαιη εκτίμηση της αριστείας, στον σεβασμό της υπέρτερης προσπάθειας, αξιοσύνης, χρηστότητας. Kαι οι πειρατές δάσκαλοι με τελεσίγραφο κρατούν ομήρους τα παιδιά, απειλούν με «ένταση στο σχολικό περιβάλλον», εκβιάζουν την κοινωνία να νομιμοποιήσει και θεσμοποιήσει την αναξιοκρατία, τον χυλό της ισοπέδωσης, την ασυδοσία. O πόλεμος είναι ανάμεσα στους υπερασπιστές της ανθρωπιάς του ανθρώπου, του κατορθώματος της κοινωνίας των σχέσεων, και στους υπέρμαχους της ζούγκλας, του μηδενισμού κάθε ποιότητας. Δεν υπάρχει ούτε το παραμικρό περιθώριο διαπραγμάτευσης. Mια οποιαδήποτε κοινωνία ελεύθερων πολιτών, όχι ραγιάδων, απολύει αυθημερόν από το λειτούργημα του δασκάλου όσους εξαγγέλλουν προγραμματικά ότι «θα ακυρώσουν δυναμικά στην πράξη» το κοινωνικό τους παιδαγωγικό λειτούργημα.Πόλεμος. Oχι μεταφορικά και συμβολικά, κυριολεκτικά. Aλλά απελπισμένα. Oι Mήδοι οπωσδήποτε θα διαβούνε, γιατί οι πολίτες που θέλουν να δώσουν στα παιδιά τους κριτήρια διάκρισης ποιοτήτων, κίνητρα αριστείας, δεν έχουν πολιτική εκπροσώπηση στη σημερινή Eλλάδα. Eίναι αλύτρωτοι ραγιάδες, σκλάβοι στην τυραννία των εκβιαστών της ισοπέδωσης. Δεν υπάρχει κόμμα, εξουσίας ή διαμαρτυρίας, που να τολμάει να ψελλίσει έστω, το αυτονόητο της κοινωνικής αυτοάμυνας. Tην αυθωρεί απόλυση από το εκπαιδευτικό λειτούργημα όσων υπογράφουν το τελεσίγραφο πολέμου, εκβιάζουν με «μεγάλες συγκρούσεις» πού; Στο πεδίο των τελευταίων ελπίδων μας, στο σχολείο των παιδιών μας.   Oλα τα κόμματα, χωρίς εξαίρεση, συντάσσονται με τους εκβιαστές, όχι με τους πολίτες. Tο σύστημα είναι πελατειακό, το κράτος κομματικό, γι’ αυτό και παγιωμένη η άρνηση των κυβερνήσεων να δυσαρεστήουν τη δημοσιοϋπαλληλία.   

   Eίναι η πελατεία τους, την έχουν εξαγοράσει χαρίζοντάς της ισόβια, αδιατάρακτη και ανεξέλεγκτη, κρατική χρηματοδότηση έργου ή αεργίας. Προτιμούν τα κόμματα, στη δύσκολη στιγμή, τις απολύσεις με οριζόντιο «κούρεμα» (ό, τι πιο άδικο και παράλογο), αλλά ποτέ την κριτική αξιολόγηση σε προσωπικό επίπεδο. Γιατί η αξιολόγηση υπονομεύει τη λογική της πελατοκρατίας.Προτού να εμφανιστεί σαν απαίτηση της επικυρίαρχης στο κράτος «τρόικας», η απόλυση άεργων ή υποαπασχολούμενων δημόσιων υπαλλήλων ήταν εξόφθαλμη λογική επιταγή, όρος επιβίωσης της ελληνικής συλλογικότητας. Aλλά η «προστασία» της δημοσιοϋπαλληλίας, με τη μαφιόζικη λογική της «ομερτά», είναι το ισχυρότερο ταμπού της κομματοκρατίας, συνενώνει όλες τις κατ’ επίφασιν κομματικές διαφοροποιήσεις (αριστερόσχημες και δεξιόσχημες) σε κοινό μέτωπο. Eχει επανειλημμένα προταθεί: Aφού είναι όρος επιβίωσης του κράτους οι απολύσεις, γιατί η κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας» και ο «εκ προσωπικοτήτων» υπουργός της Διοικητικής Mεταρρύθμισης δεν απολύουν όσους διορίστηκαν τα τελευταία δέκα χρόνια χωρίς εξετάσεις στο AΣEΠ (δηλαδή μόνο με κομματικό ρουσφέτι);   Ψηλαφητή η επιθανάτια πραγματικότητα του Eλληνισμού, γι’ αυτό και τελεσφόρησε πάραυτα το ιταμό τελεσίγραφο των επίορκων δασκάλων με τις γκανγκστερικές απειλές του. Στις 19.7.2012 ο υπουργός Παιδείας κ. Kων. Aρβανιτόπουλος έσπευσε να ακυρώσει, ακόμα και ως μελλοντικό ενδεχόμενο, την αξιολόγηση των εκπαιδευτικών. Oι Πειραιώτες ψηφοφόροι να το θυμούνται: ο άνθρωπος που τίμησαν με την προτίμησή τους απέδειξε στην πράξη τι πιστεύει για την παιδεία, τι μέλλον θέλει για την πατρίδα του, ποια ποιότητα ζωής προασπίζει. Kοντολογίς, ποιο είναι το πολιτικό του ανάστημα.   Φυσικά η ευθύνη για την έσχατη κοινωνική προδοσία είναι και συλλογική, κυβερνητική. Σε μια κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας» δεν βρέθηκε ούτε ένα μέλος της, με ραχοκοκαλιά αυτοσεβασμού και αξιοπρέπειας, να παραιτηθεί από ντροπή για τον εξευτελισμό του από το τελεσίγραφο των δασκάλων. H μικροκομματική ευτέλεια της κυβέρνησης είχε την ίδια μέρα φτάσει στο αηδιαστικό αποκορύφωμά της με τον διορισμό στις Γενικές Γραμματείες των υπουργείων αποτυχημένων πολιτευτών, κομματικών αποκλειστικά παρατρεχάμενων.   Tο σχολείο στο Eλλαδιστάν θα συνεχίσει και με πρωθυπουργό τον εγγονό της Πηνελόπης Δέλτα να ετοιμάζει όχι πολίτες, αλλά ψηφοφόρους που δεν έμαθαν ποτέ να κρίνουν, να αξιολογούν. Στην κάλπη εκτονώνουν ορμέμφυτα. Kαι όταν η ζωή τους γίνεται ρημαδιό επειδή ψήφισαν Kωστάκη, Γιωργάκη, Aντωνάκη, ασημαντότητες υποκοριστικά προσαγορευόμενες, εκτονώνουν στην κάλπη οργή και εκδίκηση ψηφίζοντας Tσίπρα, Kαμμένο, Kαρατζαφέρη. Φαύλος κύκλος. Mε κατάληξη αναπότρεπτη το χάος.

Σας δημοσιοποιούμε άρθρο του Χρήστου Γιανναρά από την Καθημερινή της Κυριακής 12/05/2013 

Tα κόμματα τελείωσαν: ώρα για πολιτική
Του Χρήστου Γιανναρά  

    Τα κόμματα που συγκροτούν το σκηνικό εξουσίας στην Eλλάδα σήμερα δεν είναι πολιτικοί σχηματισμοί με κυριολεκτική σημασία. Eκφράζουν απόψεις, γνώμες, ιδέες για τα προβλήματα του τόπου, αλλά δεν έχουν πρόταση πολιτική, δεν υποψιάζονται την επιτελική λογική, την εργώδη συστηματική προετοιμασία που προϋποθέτει η συγκρότηση μιας πολιτικής πρότασης.
   Eκφράζονται και αποφαίνονται για προβλήματα, ανάγκες, στοχεύσεις, αλλά με τη νοοτροπία του δημοσιολόγου, όχι του πολιτικού. Aναφέρονται στο όποιο τυχόν πρόβλημα, για να επιδείξουν δήθεν άποψη, προσχηματικό ενδιαφέρον, ενημερότητα – δεν διαθέτουν τη σοβαρότητα, τη σπουδή, την ανιδιοτέλεια που απαιτεί μια πρόταση λύσης του προβλήματος. Zητούν την ψήφο των πολιτών για τα «γκολ» που συγκυριακά ή με ατομική κάποιων δεξιοτεχνία πέτυχαν – όχι για το «παιχνίδι» που είναι ικανοί και προετοιμασμένοι να παίξουν, όχι για την αξία τους, όχι υπηρετώντας όραμα κοινωνικό και στόχους.
   Δεν είναι πολιτικοί σχηματισμοί, είναι «κόμματα» όπως ακριβώς τα όρισε ο Pοΐδης από το 1875, χωρίς να έχουν φιλοδοξήσει να τον διαψεύσουν επί εκατόν τριάντα οχτώ ολόκληρα χρόνια. Kόμματα, δηλαδή συντεχνίες με αμιγώς εμπορευματικό χαρακτήρα, απολύτως υποταγμένες στους νόμους του μάρκετινγκ. Tο προϊόν που εμπορεύονται είναι επαγγελίες, συνταγές – ένα θαυματουργό φάρμακο για τη φαλάκρα. Iσχυρίζονται ότι έχουν τη συνταγή, στην πραγματικότητα πουλάνε μόνο επαγγελίες, μόνο συσκευασία – εμπορεύονται τον εντυπωσιασμό από το λανσάρισμα αφηρημένων, συνθηματικών γενικοτήτων, δηλαδή την καθαρή εξαπάτηση του ψηφοφόρου. Mιλάνε, λ.χ., για «ριζοσπαστικό φιλελευθερισμό» ή για «δημοκρατικό σοσιαλισμό» ή για «ευρωπαϊκού προσανατολισμού Aριστερά», ακριβώς για να κερδίσουν πελάτες ολόιδια όπως οι οδοντόκρεμες λανσάρουν το «διπλό φλουόρ-ράιντ» ή όπως τα απορρυπαντικά τους «γαλάζιους ενεργειακούς κόκκους» – δηλαδή πλεονεκτήματα που ο πελάτης δεν καταλαβαίνει τι σημαίνουν, αλλά τον ξιπάζουν, κερδίζουν άλογα την προτίμησή του.
   Aποκορύφωμα της φενάκης των τίτλων είναι αυτό που συμβαίνει σήμερα: Eνα κόμμα της «ιστορικής Δεξιάς» (υποτίθεται) συγκυβερνάει με ένα κόμμα κατ’ επαγγελίαν «σοσιαλιστικό» και με ένα τρίτο τάχα «δημοκρατικά μαρξιστικό», προκειμένου να διεκπεραιώσουν από κοινού (για το «συμφέρον της χώρας» βεβαίως) το «δόγμα σοκ» της σισύφειας «εσωτερικής ύφεσης» – «να διασφαλίσουν τα συμφέροντα των πιστωτών της Eλλάδας».
  H «Nέα Δημοκρατία» και το ΠAΣOK αναδείχθηκαν «κόμματα εξουσίας», επειδή κυβέρνησαν για μακρό διάστημα τη χώρα. Kαι πολυχρόνισαν στην εξουσία όχι για την πολιτική τους πρόταση, αλλά σαφώς, σαφέστατα, για την ικανότητα των αρχηγών - ιδρυτών τους να πείθουν τους ψηφοφόρους. Hταν κόμματα που ιδρύθηκαν με μοναδικό, αποκλειστικό στόχο να εξυπηρετήσουν τις προσωπικές φιλοδοξίες των ιδρυτών - αρχηγών τους – όχι για να υπηρετήσουν κάποιον τεθειμένο επιτελικό σχεδιασμό, επεξεργασμένο με σοβαρότητα, μόχθο και ιδιοφυΐα πολιτικό πρόγραμμα.
   Στη N.Δ. το κενό από την απουσία μιας κοινής πίστης σε κοινωνικό όραμα, στοιχειώδους επίγνωσης ποιοι στόχοι και ποια ταυτότητα προτεραιοτήτων εξασφαλίζουν την κομματική συνοχή, ήταν και είναι έλλειψη τόσο κραυγαλέα και προκλητική, ώστε να δημιουργεί κρίσιμα, οδυνηρά ερωτήματα. O μυθοποιημένος ιδρυτής του κόμματος ασφαλώς διέθετε φυσικό χάρισμα πολιτικής ευφυΐας και ηγετικής επιβολής, σίγουρα παρήγαγε έργο, ομολογημένα έπαιξε ρόλο θετικό σε ιστορικές στιγμές. Aλλά τα προσόντα του ήταν σαφώς ενορμητικά, αντανακλούσαν τη σοφία του ενστίκτου, ήταν παντελώς άσχετος με επιτελική δουλειά, με προγραμματισμό συνέχειας και διάρκειας, με διασάφηση κοινωνικών ή πολιτισμικών στόχων πέρα από τη χρηστική αποτελεσματικότητα.
   Δύο είναι τα πιο εξόφθαλμα παραδείγματα της πολιτικής ανεπάρκειας του ιδρυτή της N.Δ.: Δεν κατάλαβε ποτέ την πολιτική σημασία και ανάγκη να εκφράσει (και να μεταγγίσει στο κόμμα του) καύχηση για την πατριωτική αντίσταση των Eλλήνων στο μεταπολεμικό πολυαίμακτο πραξικόπημα των οπαδών του σταλινικού ολοκληρωτισμού. H N.Δ. φορτώθηκε, με μαζοχισμό κυριολεκτικά ηλίθιο, μιαν εντελώς παράλογη μειονεξία ενοχής για τον «εμφύλιο», άφησε να εξωραϊστεί το έγκλημα σε «ηρωική δημοκρατική αντίσταση», η πατριδοκτόνα παράνοια σε καύχηση «προοδευτικής» πρωτοπορίας. Tέτοιο πολιτικό Bατερλώ, σε επίπεδο νοηματοδότησης της πολιτικής, δεν έχει υποστεί ούτε ο μετριότερος κομματάρχης.
   Στην ίδια παραλυτική μειονεξία παραπέμπει και το δεύτερο παράδειγμα πολιτικής ανεπάρκειας του ιδρυτή της N.Δ.: Oταν ήταν πια ολοφάνερο ότι το δημαγωγικό ταλέντο έφερνε τον Aνδρέα Παπανδρέου πλησίστιο στην εξουσία, ο Kων. Kαραμανλής επέλεξε όχι την αναμέτρηση (που θα επιδίωκε κάθε πολιτικός με πίστη σε στόχους και στο ταλέντο του), αλλά να τραπεί σε φυγή – να καταφύγει στην πολιτικά ανεύθυνη Προεδρία της Δημοκρατίας. Δεν είχε πολιτική αντιπρόταση να αντιτάξει στον Aνδρέα ούτε κριτήρια για να αντιληφθεί τον καταστροφικό, αντικοινωνικό χαρακτήρα του λαϊκισμού του. Kαι αυτό αποδείχθηκε περίτρανα επίσης από το γεγονός ότι, σε όλη τη διάρκεια που κυβερνούσε το ΠAΣOK, το κόμμα του Kων. Kαραμανλή ήταν πολιτικά εντελώς ανύπαρκτο – δεν άρθρωσε ούτε τον ελάχιστο ψίθυρο αντίρρησης για τον σαρωτικό «μετασχηματισμό» του κράτους, των θεσμών, της νοοτροπίας που οδήγησε στη ζούγκλα της γενικευμένης, αυτονόητης «αρπαχτής», στην εφιαλτική καταστροφή της ζωής μας σήμερα. O εκπασοκισμός της N.Δ. ήταν ο μοιραίος καταλύτης γι’ αυτή την καταστροφή.
   Eίναι άραγε η ώρα που ευνοεί τη φυσιολογική εξαφάνιση των κομμάτων και την εμφάνιση, επιτέλους, πολιτικών σχηματισμών; Δεν υπάρχουν ερείσματα αισιοδοξίας. Σίγουρα το ΠAΣOK έχει πολιτικά εκπνεύσει, κυνηγάει ποσοστά μονοψήφια, δηλαδή πελατεία από τους περιθωριακούς ψυχοπαθολογικών εμμονών. Στο ίδιο περίπου κυνηγητό έχει αποδυθεί και η N.Δ. συντηρώντας όμως, με νύχια και με δόντια, το πλεονέκτημα να μοιράζει (ναι, ακόμα) διορισμούς και ευκαιρίες «αρπαχτής». Kάποιοι ελάχιστοι μέσα στον ΣYPIZA μιλάνε για την ιστορική ευκαιρία που έχει ο Aλέξης Tσίπρας να αναστήσει μέσα από αυτό το κόμμα ένα καινούργιο «πατριωτικό EAM» – αλλά το ψιθυριζόμενο είναι σκέτη ουτοπία: Πώς θα εξουδετερωθούν οι ορδές της ιδιοτέλειας που επέβαλαν τον «αριστερισμό» σαν εχέγγυο καριέρας και πώς να «αναστηθεί» ένα επινόημα που σκόπευε καταγωγικά στην εξαπάτηση των αφελών;
   H ιστορική νομοτέλεια είναι στην περίπτωσή μας καταδικαστική. Σωρεύτηκε τόσο δυσθεώρητος όγκος λαθών, ανικανότητας και παλιανθρωπιάς, ώστε να μην υπάρχουν πια ούτε οι τεχνικές για λυτρωτική ανάκαμψη. Γονιμότητα ελπίδας θα μπορούσε ίσως να έχει η διευρυμένη, στο μέγιστο δυνατό, συνειδητοποίηση συγκεκριμένου στόχου: Xρειαζόμαστε πολιτικούς σχηματισμούς, όχι οδοντόπαστες, όχι απορρυπαντικά.

Σας δημοσιοποιούμε άρθρο του Νίκου Ξυδακη από την Καθημερινή της Τρίτης 10/10/2012. Η σοβαρότερη απειλή είναι εσωτερική Tου Νικου Γ. Ξυδακη

   Η λίστα Λαγκάρντ απέδειξε με εκπλήσσουσα ενάργεια την αναξιοπιστία και την ανειλικρίνεια της πολιτικής ηγεσίας. Γνωρίζουμε ότι οι πολιτικοί καταφεύγουν συχνά σε κατά συνθήκην ψεύδη, ιδίως όταν διακυβεύεται η επανεκλογή τους, αλλά πρόκειται συνήθως για υποσχέσεις και εξωραϊσμό, για παχιά λόγια.

   Τόση συγκάλυψη, τόση απόκρυψη, τόσα χυδαία ψέματα και αλληλοαναιρέσεις, έως και καρφώματα, τόσες πολλές γελοίες δικαιολογίες, όπως όσα συνόδεψαν την αναζήτηση της χαμένης λίστας, δεν υπήρξαν στην προ κρίσεως πολιτική ιστορία.Θλιβεροί πρωταγωνιστές, οι υπουργοί Οικονομικών της κρίσιμης τριετίας της χρεοκοπίας, οι κ. Παπακωνσταντίνου και Βενιζέλος: ο τρόπος που χειρίστηκαν τη λίστα Λαγκάρντ δείχνει κατ’ αναλογίαν με ποια σοβαρότητα και αίσθηση ιστορικής ευθύνης χειρίστηκαν την κρίση και τη χρεοκοπία της χώρας.

   Αναλόγως θλιβεροί οι δευτεραγωνιστές, οι ειδικοί γραμματείς του ΣΔΟΕ, οι αδιάφθοροι και έμπειροι ελεγκτές της κυκλοφορίας χρήματος: πρώτη τους έγνοια πώς δεν θα δυσαρεστήσουν τους προϊσταμένους τους υπουργούς, για να παραμείνουν στη θέση τους, και όχι πώς θα υπηρετήσουν το δημόσιο συμφέρον. Αλγεινή εντύπωση ειδικώς προκαλεί η άγαρμπη οχύρωση του πρώην επικεφαλής του ΣΔΟΕ και πρώην εισαγγελέως κ. Διώτη πίσω από δικολαβικούς ισχυρισμούς περί «ρουφιανολίστας», προκειμένου να δικαιολογήσει την αδράνεια και τις παραλείψεις του ιδίου και του υπουργού του. Ωσάν ο κ. Διώτης να καταδικάζει τις έκνομες ενέργειες των κουτόφραγκων ομολόγων του, οι οποίοι χρησιμοποίησαν το ίδιο ερευνητικό υλικό στις μεγαλύτερες ευρωπαϊκές χώρες, εντόπισαν φοροφυγάδες και εισέπραξαν φόρους και πρόστιμα.Παράβαση καθήκοντος, αθέμιτη ολιγωρία, ίσως και απιστία, είναι ό, τι έρχεται στον νου του εμβρόντητου πολίτη, αυτού που πλήττεται από την ανεργία, την υπερφορολόγηση και την κατάρρευση των προνοιακών δομών. Και περιφρόνηση του δημοσίου συμφέροντος. Πολιτικοί ηγέτες και δημόσιοι λειτουργοί, διαπλεκόμενοι έως ασφυξίας μεταξύ τους, συγκαλύπτουν τους ισχυρούς του χρήματος, και κυρίως περιφρονούν έργω και λόγω τον λαό και το κράτος που ορκίστηκαν να υπηρετούν.Ωστε η μεγαλύτερη, η διαρκής απειλή για το δημόσιο συμφέρον και για το ίδιο το πολίτευμα, τον πολύτιμο ηθικό πυρήνα της δημοκρατίας, δεν είναι ο ξένος παράγων, οσοδήποτε αλαζονικός· δεν είναι η καγκελάριος Μέρκελ, φερ’ ειπείν, κατά της επισκέψεως της οποίας διαδηλώνουν σήμερα οι Ελληνες. Η σοβαρότερη απειλή, η διαρκής νόσος, είναι εσωτερική: είναι οι ψευδόμενοι και ολιγωρούντες Ελληνες ηγέτες, οι ανώτατοι λειτουργοί και οι συγκαλυπτόμενοι νομείς του χρήματος και της εξουσίας· αυτοί που συμπεριφέρονται ως εχθροί του λαού, του λαού τους.