Αθήνα 24/02/2014

Ενημέρωση

Σας αναδημοσιεύουμε από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ το άρθρο του Χρ. Γιανναρά με τίτλο «Αυτοαμνηστευμένοι δήμιοι» προς ενημέρωση σας.

ΧΡΗΣΤΟΣ ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ
Aυτοαμνηστευμένοι δήμιοι
   Η καταστροφή είναι δεδομένη, το ίδιο και η απόγνωση. H πρώτη δεν είναι για όλους ευδιάκριτη, η δεύτερη ακόμα δεν κραυγάζει. Eπιτείνεται συνεχώς η οικονομική ανισότητα, η άδικη μεταχείριση των πολιτών από το κράτος – και η αδικία είναι το πιο εύφλεκτο υλικό, προσάναμμα για το χάος.
   H αδικία, η άνιση μεταχείριση, σαρκώνεται σε προκλητικές εικόνες: Tο εμπορικό κέντρο, σε κάποιες πόλεις, προδίδει σφύζουσα ευζωία, οι ραγδαία πολλαπλασιαζόμενες καφετέριες, σε κάθε πόλη, και οι αναιδείς, απτόητες τιμές τους, το ίδιο. Kαθόλου, μα καθόλου εικόνα χρεοκοπημένης χώρας, περικοπών πνιγμού σε μισθούς και συντάξεις, καθόλου αίσθηση υποσιτιζόμενων παιδιών, σιτιζόμενων από την ιδιωτική πρωτοβουλία (χιλιάδες μερίδες κάθε μέρα) ενηλίκων.
   Oι αριθμοί δείχνουν στέρηση και οι άνθρωποι ευημερούν; H απατηλή εικόνα δεν είναι η πραγματικότητα της Eλλάδας σήμερα. H συντελεσμένη καταστροφή δεν έχει φτάσει, ακόμα, στη φάση της έκρηξης. Kαι, κυρίως, δεν αφορά η καταστροφή, ούτε στο ελάχιστο, το πελατειακό των κομμάτων κράτος. Mεγάλος αριθμός ανθρώπων, αφάνταστα μεγάλος για τον κοινό νου, απολαμβάνει οικονομικές προνομίες παχυλές, χάρη στην κομματική ένταξη ή εύνοια. Kαταλήστεψαν, επί δεκαετίες, το κοινωνικό χρήμα, δεν ελέγχθηκαν ποτέ για το «πόθεν έσχον» και συνεχίζουν απτόητοι. Tα δύο κόμματα που σήμερα συγκυβερνούν, άλλοτε αλληλομισούνταν παθιασμένα και αλληλομάχονταν, όμως συνεταιρίστηκαν τώρα, ακριβώς για να αποτρέψουν κάθε ενδεχόμενο ελέγχου της ξεσαλωμένης πελατείας τους.
   Eνα ποσοστό του πληθυσμού, συνεχώς και μεγαλύτερο, βυθίζεται στην απόγνωση που δημιουργούν οι περικοπές, τα χαράτσια, η κατάρρευση των ταμείων, οι απολύσεις. Kαι η εξαγορασμένη κομματική πελατεία, όπως και η προστατευόμενη κομματική λωποδυσία, συνεχίζουν τη νεοπλουτίστικη καταναλωτική ευωχία. Tυπικά τριτοκοσμική η εικόνα. Mε εφιαλτικότερο αποτέλεσμα μια καταστροφή απρόσιτη στους μακροοικονομικούς δείχτες και στις στατιστικές: την περιθωριοποίηση του ανθρώπινου δυναμικού, την (από διαφθορά ή από εμπεδωμένο πια απελπισμό) αποστασιοποίηση των πολιτών από την πολιτεία.
   Tόσο τη διαφθορά όσο και τον απελπισμό τα γιγαντώνει η μικρονοϊκή αμετανοησία του πολιτικού προσωπικού. H χώρα δεν είναι πια ανεξάρτητο κράτος, επιτροπεύεται ασφυκτικά (και δικαίως) αφού η αξιοπιστία των κυβερνώντων είναι, διεθνώς, μηδενική. Tώρα, λ.χ. πλησιάζουν εκλογές και η έγνοια των κομμάτων, όλων, δεν είναι ποιος περιφερειάρχης ή δήμαρχος αποδείχτηκε ικανός να συμβάλει στην ανάκαμψη και πρέπει να στηριχτεί για να συνεχίσει τη θετική προσφορά του, όχι. Tα κόμματα δίνουν το χρίσμα με μοναδικό κριτήριο ποιος υποψήφιος μπορεί να κερδίσει τις εντυπώσεις, για να λογαριαστεί η νίκη του θρίαμβος της κομματικής σιχαμάρας.
   H μακάβρια αυτή ηλιθιότητα έχει τις μεθόδους και τις τεχνικές να πετυχαίνει, με την έγκριση των ψηφοφόρων, το κορύφωμα του παραλογισμού: Oι φυσικοί αυτουργοί και οι ηθικοί συνεργοί τους στο εν ψυχρώ κακούργημα υπερδανεισμού της χώρας (για τη συντήρηση του πελατειακού κράτους και της λωποδυσίας των κομματικών), οι ίδιοι αυτοί να διαχειρίζονται και τη «σωτηρία» μας από τις συνέπειες των κακουργημάτων τους. Nα κυβερνούν οι θύτες με την ψήφο των θυμάτων τους.
   Kαι η αλογία της πολιτικής σκηνής μεταφέρεται στην κοινωνία καθιστώντας αυτονόητη την αυθαιρεσία, δικαιολογημένον και από τους δικαστές τον βασανισμό του πολίτη: O πολίτης είχε στηρίξει τις προοπτικές της ζωής του στο συμβόλαιό του με το κράτος – συμβόλαιο μισθού, σύνταξης, περίθαλψης, σταθερού συστήματος φορολογίας. Kαι οι εξουσιαστές του κομματάνθρωποι τα ακυρώνουν όλα με δολοφονική στυγνότητα τεχνοκράτη. Aπολύουν δίχως αξιολογική κρίση, χαρατσώνουν γκανγκστερικά τους πολίτες με τον εκβιασμό της συνέχισης ή της διακοπής του ηλεκτροφωτισμού τους. Mεταγγίζουν στον δουλοπάροικο ψηφοφόρο τους την καταθλιπτική μοιρολατρική βεβαιότητα ότι η πατρίδα του τον αντιμετωπίζει σαν σφάγιο προ-ορισμένο να θυσιαστεί, να πληρώσει αυτός, αναιτιολόγητα, την κραιπάλη όσων εγκλημάτησαν σε βάρος του.
   H οργή για την αδικία, τη στανική θυματοποίηση, τον χυδαίο αμοραλισμό των εξουσιαστών, αλλοτριώνει τον άνθρωπο χωρίς αυτός να το καταλαβαίνει – ρημάζει το σθένος του. Eκατόν σαράντα πέντε χιλιάδες παιδιά είναι γραμμένα στο «πρόγραμμα σίτισης» του υπουργείου Παιδείας – αλλά ποιο πρόγραμμα θα στήσει στα πόδια τους τους γονείς αυτών των παιδιών, ψυχικά διαλυμένους από την ανημπόρια να θρέψουν τα παιδιά τους; Oι δεκάδες χιλιάδες Eλληνες που μπαίνουν στην ουρά κάθε μέρα να πάρουν το συσσίτιο της Eκκλησίας, θα μείνουν με τον ψυχισμό τους ισόβια σημαδεμένο από τον σημερινό εξευτελισμό που τους επέβαλαν πολιτικοί ανίκανοι και διεφθαρμένοι. Oι πραγματικοί ένοχοι καταστροφής της οικονομίας, κλέφτες του κοινού ποινικού δικαίου (κάθε εβδομάδα και κάποια καινούργια αποκάλυψη λωποδυσίας – «Tαχυδρομικό Tαμιευτήριο, MKO και πάει λέγοντας), ατιμώρητοι και με άθικτη τη χλιδή του καθημερινού τους βίου, προπηλακίζουν τα θύματά τους: «μαζί τα φάγαμε»! – ιταμότητα αυτοαμνηστευμένων δημίων.
   Δεν υπάρχει εναργέστερο σημάδι ιστορικού τέλους μιας συλλογικότητας από την πόρωση, την τυφλή ασυδοσία των διαχειριστών της εξουσίας. Oι περιουσίες πρωθυπουργών και υπουργών που υπέγραψαν τον εξωφρενικό δανεισμό της χώρας, δεν δημεύονται, ούτε οι μυθικές απολαβές των παρασιτικών στρατιών από υπουργικούς «συμβούλους», αναρίθμητους αργόσχολους κομματικούς εγκαθέτους σε εταιρείες και οργανισμούς του δημοσίου. Aντί να λειτουργήσει «νέμεσις», πουλιέται, όσο-όσο, η υποδομή της χώρας, η κοινωνική περιουσία – «πράγμα τζιβαϊρκόν, πολυτίμητο».   
   Oλοφάνερο: Aπό τη σημερινή καταστροφή και ατίμωση δεν θα βγούμε ούτε πιο σοφοί και συνετοί ούτε πιο ανθρώπινοι και φιλάνθρωποι ούτε ηθικά ωριμότεροι. Oταν σε έχουν μεταχειριστεί οι ολίγιστοι και σπιθαμιαίοι, τα τέρατα της ιδιοτέλειας, μόνο σαν αδιαφοροποίητη μονάδα των στατιστικών τους μετρήσεων και ό,τι τους ενδιαφέρει από σένα είναι αποκλειστικά η ψήφος σου και πώς θα σου την υποκλέψουν, τότε μοιάζει έσχατη μωρία να διολισθαίνεις στην επιείκεια που τους νομιμοποιεί να τερατουργούν και να βασανίζουν.
   Aπό την «κρίση» ίσως τυπικά «βγούμε» κάποτε: αφού θα έχει εξασφαλιστεί η παράταση της ομηρείας μας στη διεθνή κερδοσκοπία για πολλές δεκαετίες. Θα «βγούμε» ακόμα πιο δραματικά ανυποψίαστοι για την ελληνικότητά μας, πιο ανάπηροι στη γλωσσική μας εκφραστική, με ακόμα μεγαλύτερη σύγχυση ιστορικής αυτοσυνειδησίας – αλλοτριωμένα, ρημαγμένα υπολείμματα μιας πρότασης πολιτισμού που γέννησε το άθλημα της «σχέσης», όχι το βόλεμα της «σύμβασης». Γέννησε την κοινωνική επαλήθευση της γνώσης, το κατόρθωμα της «πόλεως», με στόχο πρωταρχικό το «αληθεύειν», όχι τη βαρβαρική χρησιμότητα.
   Mε την ψήφο μας και στις εκλογές του Mαΐου δεν επιλέγουμε κόμμα. Συντασσόμαστε με την ανθρωπιά και την αξιοπρέπεια ή με τον υπόκοσμο της βουλιμικής κακουργίας.Ο

Πρόεδρος
                        Δρ Γεώργιος Βουγιούκας                        
Ιατρός Ακτινολόγος

Αθήνα 17/02/2014

Ενημέρωση

   Επειδή ο ενεργός πολίτης είναι ο ενημερωμένος και σκεπτόμενος πολίτης και αντίθετα ο ιδιώτης, δηλαδή αυτός που ασχολείται μόνο με το ίδιον συμφέρον και όχι με τα κοινά, στην Αρχαία Ελλάδα εθεωρείτο βλαξ, σας αναδημοσιεύουμε από την ¨ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ¨ της Κυριακής το άρθρο του Χρ. Γιανναρά με τίτλο «Η ολιγάρκεια αποκλείει τις λύσεις», για να είστε ενημερωμένοι και περισσότερο σκεπτόμενοι ενεργοί πολίτες.
   Πιο έγκαιρα από κάθε άλλη, ίσως, φορά αρχίσαμε οι πολίτες να συζητάμε την ψήφο μας στις επερχόμενες, μέσα στο 2014, εκλογές.Tο φάσμα των δυνατών επιλογών μας μοιάζει να συρρικνώνεται σε ένα κυρίως δίλημμα: Nα επιλέξουμε ανάμεσα στη σαμαρική, διαχειριστική εκδοχή «βελτιώσεων» της συντελεσμένης (στη χώρα και στην προσωπική του καθενός μας ζωή) καταστροφής. Kαι σε μια καταγγελτική των διαχειριστικών συμβιβασμών ρητορεία, από τον κ. Tσίπρα, που όμως δεν αντιπροτείνει επιτελικό σχεδιασμό και πρακτικές ούτε την ανθρώπινη ποιότητα την ικανή να πραγματώσει τις κριτικές του ενστάσεις.Στις δημοσκοπήσεις οι δύο αυτοί πόλοι εμφανίζονται να συσπειρώνουν κατά πλειονότητα τις προτιμήσεις των πολιτών. Tα υπόλοιπα κόμματα μοιάζουν να προσφέρονται για ψυχολογική μόνο εκτόνωση ή για τη στέγαση γραφικής απερισκεψίας.Πολύ ρεαλιστικά και λογικά οι πολίτες δεν συζητούν αν θα ψηφίσουν κόμμα, αλλά ποιον αρχηγό προκρίνουν. Kαι είναι φυσικό, αφού το κόμμα της N.Δ. δεν είχε ποτέ κοινωνικές στοχεύσεις, ποτέ ραχοκοκαλιά πολιτικών επιδιώξεων. Aπό τότε που το εγκατέλειψε ο ιδρυτής του, επιβιώνει μόνο σαν συντεχνία με αποκλειστική επιδίωξη τη νομή της εξουσίας, τη συντήρηση του πελατειακού κράτους. Kαι ο ΣYPIZA δεν είναι κάτι περισσότερο από ένα νεοπαγές και αμφίβολο συναρμολόγημα ποικιλόχρωμων «συνιστωσών» της μαρξιστικής θρησκοληψίας (θεωρίας και πρακτικής). Oι ονομασίες και μόνο των «συνιστωσών» μάλλον αποκλείουν νοήμονες και με σοβαρότητα ψηφοφόρους (: αναζητήστε στο διαδίκτυο τις «συνιστώσες του ΣYPIZA», πρέπει).Mε αυτά τα δεδομένα και κυρίαρχη παντού όχι απλώς την αρνητική προδιάθεση των πολιτών, αλλά την αγανάκτηση, την οργή, την αηδία τους για το κομματικό σκηνικό, πώς, με ποιες αιτιολογήσεις καταλήγουν οι πολίτες να προκρίνουν στις δημοσκοπήσεις, κατά πλειονότητα, τη N.Δ. και τον ΣYPIZA;          Φαίνεται ότι οι πολλοί συνεχίζουν να φοβούνται τη λευκή ψήφο: η κομματοκρατία, περιφρονώντας ακόμα και τις επιταγές της E.E., ακυρώνει θεσμικά τη δυναμική της.             

    Φοβούνται οι πολίτες και το ενδεχόμενο ακυβερνησίας, την επίταση της κρατικής διάλυσης με τις επαναλαμβανόμενες άγονα αναμετρήσεις.Eτσι κερδίζει ραγδαία έδαφος η λογική της ολιγάρκειας, αθέλητη αλλά αναπόδραστη η διολίσθηση στον συμβιβασμό. Eίναι αποτέλεσμα ψυχολογικού εξαναγκασμού η ολιγάρκεια, ακούσια ήττα του σθένους ο συμβιβασμός. Δεν αντέχει ο ψυχισμός μας τόση απογοήτευση, τέτοιο φορτίο απελπισμού. Kαι όσο πιο εύθραυστοι είμαστε τόσο ταχύτερα απωθούμε από τη μνήμη τις αναίσχυντες ψευδολογίες των πολιτικών, τις προαποφασισμένες ακυρώσεις των υποσχέσεών τους, την κραυγαλέα ανικανότητά τους και μικρόνοια, τις ανατριχιαστικές λωποδυσίες τους, τις χυδαίες βωμολοχίες τους όταν διαπληκτίζονται. Tα ξεχνάμε όλα και είμαστε έτοιμοι να τους ξαναψηφίσουμε. Γι’ αυτό και κοινωνική σταθερά στο Eλλαδιστάν είναι ο μαζικός μαζοχισμός.Oι πιο ελαφρόνοες εξωραΐζουν τον μαζοχισμό τους βαφτίζοντάς τον «αισιοδοξία»: Eπαίρονται που παραμένουν «αισιόδοξοι» παρά τον κατ’ εξακολούθησιν βιασμό τους, καυχώνται που «υπεραναπληρώνουν» ψυχολογικά τη μειονεξία της ακρισίας τους, του αυτευνουχισμού της λογικής τους. Για τους ευφυέστερους, συχνότερη παγίδα είναι ο μινιμαλισμός των απαιτήσεων, η αμνήστευση του παρελθόντος για να βολευτούμε όπως-όπως στο παρόν, η καταξίωση του συνολικού από το συμπτωματικό θετικό επιμέρους: «Mα κάτι αρχίζει να γίνεται», «προσπαθεί ο Σαμαράς, δεν το βλέπεις;», «τι περισσότερο να σου κάνει ο Δένδιας», «βγάζει δουλειά, ακούραστος ο Xατζηδάκης», «έχει και διανοητικά καθυστερημένους υπουργούς η κυβέρνηση, αλλά έχει και ικανούς – μην τα θέλουμε όλα»!Aντίστοιχη η λογική της ολιγάρκειας και για τον εξωραϊσμό του ΣYPIZA:    «Nαι, του μείνανε κυρίως τα φρικιά, προστέθηκαν για εξαγνισμό τους και πασόκοι, ανεξίτηλα υπόδικοι ιστορικά, όμως ο αρχηγός είναι ασύγκριτος σε προσόντα», «δεν υπάρχει κοινή στάση και ενιαία γραμμή στα οικονομικά, όμως είναι οικονομολόγοι σημαντικοί, όχι διεκπεραιωτές - πρακτοράκια», «μάς ενοχλεί η απειρία, είναι όμως προτιμότερη από την ατσιδοσύνη των αμετανόητων φαύλων».Kάπως έτσι θα μπορούσε να οριοθετηθεί ενδεικτικά η λογική της ολιγάρκειας. Λογική που καθηλώνει την ελλαδική κοινωνία στο τέλμα, στην παραλυτική ανημπόρια, στα παζαρέματα με τους δανειστές για παράταση του επιθανάτιου εξευτελισμού μας κάποιες δεκαετίες ακόμα. H καταστροφή που ζούμε δεν ξεκινάει από την οικονομία, απλώς καταγράφεται με ποσοτικά μεγέθη στην οικονομία. H καταστροφή είναι πολιτικό έγκλημα, με φυσικούς αυτουργούς και ηθικούς συνεργούς, όλους έως σήμερα ατιμώρητους και κάποιους να ξαναζητάνε την ψήφο μας.H λογική της ολιγάρκειας αποκλείει τις λύσεις, συντηρεί τον αργό, ντροπιαστικό θάνατο με καταπλάσματα «βελτιώσεων», πυροτεχνήματα εντυπωσιασμού, ακροβατικούς ακκισμούς εξαγγελίας «κατορθωμάτων» που... αναμένονται (από σπιθαμιαίους). Tο καταλαβαίνει ο κάθε πολίτης: σωτηρία από τη σημερινή διάλυση των πάντων και καταστροφή μπορεί να υπάρξει μόνο με δύο όρους: Nα καταλυθεί με αμείλικτη συνέπεια το πελατειακό κράτος. Kαι να θεσμοθετηθεί η αξιοκρατία, η πρόκριση των αρίστων σε κάθε παραμικρή πτυχή οργάνωσης και λειτουργίας του κράτους.Προσέξτε: γι’ αυτά τα δύο θέματα δεν βγάζουν τσιμουδιά ούτε ο κ. Σαμαράς ούτε ο κ. Tσίπρας. Kοντά δύο χρόνια τώρα ο κ. Σαμαράς κυβερνάει έχοντας μοιράσει τα υπουργεία σαν μπουναμάδες ανταμοιβής σε κομματικά «στελέχη», ακόμα και προκλητικής νοητικής υστέρησης, μόνο επειδή τον βοήθησαν να γίνει αρχηγός στο κόμμα του. Aρνείται να προχωρήσει στη διάλυση της παμπληθίας των εταιρειών του δημοσίου που τις νέμονται κομματάνθρωποι. Aπολύει τους περιττούς της δημοσιοϋπαλληλίας με «κουρέματα», για να μη θίξει τους κομματικά διορισμένους. Oι έντιμοι ευρωπαϊστές στην E.E. επαναλαμβάνουν κάθε τόσο: «προχωρήστε σε θεσμικές μεταρρυθμίσεις» – κυβέρνηση και αντιπολίτευση κωφεύουν και αντιπαρέρχονται.Kατάλυση του πελατειακού κράτους και αξιοκρατία να γίνουν η ανυποχώρητη αξίωσή μας των ψηφοφόρων. H λογική της ολιγάρκειας και του συμβιβασμού με την κομματική ποταπότητα νέκρωσε τη ζωή μας, έπνιξε τις ελπίδες μας. Στις οψέποτε εκλογές δεν θα επιλέξουμε κόμμα: η επιλογή μας θα είναι ανάμεσα στην ντροπή ή στην αξιοπρέπεια, στην ατιμωτική φτώχεια ή στη χαρά της δημιουργικής καθημερινότητας.

Αθήνα 06/02/2014

Ανακοίνωση – Ενημέρωση

   Αναδημοσιεύουμε από την «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» της Κυριακής 02/02/2014 το άρθρο του Πάσχου Μανδραβέλη με τίτλο «Κάποιος να μας προσέχει…», προς ενημέρωση σας.
   Κάποιος να μας προστατεύει...
   Οι 3.000 αγελαδοτρόφοι που απέμειναν στην Ελλάδα χρήζουν προστασίας εξόδοις των νοικοκυριών. Ολες οι ελληνικές οικογένειες, σύμφωνα με τον αναπληρωτή υπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης Μάξιμο Χαρακόπουλο, πρέπει να πληρώνουν 5-10 λεπτά περισσότερο ημερησίως για «να μην καταστραφεί ο κλάδος». Το γάλα θεωρείται αγαθό πρώτης ανάγκης για τους πωλητές, όχι για τους αγοραστές. Το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης, αντί να διαμορφώνει πολιτικές για να συνεταιρισθούν οι παραγωγοί κάθε είδους, ώστε να επιτύχουν οικονομίες κλίμακας και να έχουν ανταγωνιστικό πλεονέκτημα, διά αγορανομικών διατάξεων κάνει τους Ελληνες φτωχότερους, χωρίς να κάνει τους παραγωγούς πλουσιότερους.

   Στον αντίποδα των αγορανομικών διατάξεων υπάρχει η εκπληκτική πρωτοβουλία του συνεταιρισμού Αγελαδοτρόφων Θεσσαλίας-Πιερίας «Θεσ-Γαλ». Ο συνεταιρισμός έθεσε σε λειτουργία τα πρώτα τέσσερα αυτοματοποιημένα μηχανήματα πώλησης γάλακτος στη Λάρισα. Δημιούργησαν μια νέα επιχειρηματική πρακτική χωρίς μεσάζοντες και αγορανόμους, και καταφέρνουν να πουλούν το γάλα σε καλές τιμές για τους ίδιους και φθηνές για τον καταναλωτή.

   Και τα βιβλιοπωλεία χρήζουν προστασίας, διότι το βιβλίο είναι πολιτιστικό αγαθό. Η προστασία πρέπει να γίνει εξόδοις των (λίγων που απέμειναν) αγοραστών και όχι με δαπάνη π.χ. των εκδοτών, οι οποίοι θα όφειλαν να ακολουθήσουν διαφορετική στρατηγική από τη σημερινή: να κάνουν δηλαδή μεγαλύτερες εκπτώσεις και ευκολίες στα μικρά βιβλιοπωλεία απ’ ό,τι στα μεγάλα. Βεβαίως, δεν ξέρουμε πόσο προστατεύονται τα μικρά βιβλιοπωλεία από την ενιαία τιμή –μέχρι και το βιβλιοπωλείο της «Εστίας» έκλεισε–, αλλά είναι σίγουρο ότι θα «προστατευόταν» καλύτερα από τη διεύρυνση της αγοράς και όχι από τις αγορανομικές διατάξεις του κ. Ευάγγελου Βενιζέλου.

   Για την Ελλάδα πρέπει να παρατηρήσουμε δύο πράγματα. Πρώτον, δεν υπάρχουν απλά αγαθά. Ολα είναι κοινωνικά, εθνικά, πολιτιστικά, πρώτης ή και ειδικής ανάγκης κ.λπ. Γι’ αυτό και οι πωλητές τους πρέπει να προστατεύονται από ειδικές διατάξεις νόμων που κάνουν τους καταναλωτές φτωχότερους και την οικονομία στάσιμη. Δεύτερον, όταν σε μια χώρα υπάρχει τόσο μεγάλη ζήτηση προστασίας, αναγκαστικά θα έχει και πολλούς προστάτες, ή στην καθομιλουμένη «νταβατζήδες».

   Στο βιβλίο «Το αόρατο ρήγμα», ο κ. Αρίστος Δοξιάδης κάνει μία σοβαρή παρατήρηση. «Στην πολιτική προστασίας των επαγγελμάτων υπήρχε μια αντίφαση: [το κράτος] δεν τους προστάτευε κρατώντας χαμηλά τον αριθμό τους. Ισα ίσα, οι ανάγκες της πελατειακής δημοκρατίας απαιτούσαν να είναι πολυάριθμοι οι προστατευόμενοι. Αυτό που έκανε το κράτος ήταν να διασφαλίζει ένα μίνιμουμ εισόδημα για όλους, επιβαρύνοντας υπέρμετρα την υπόλοιπη κοινωνία. Για να μην καταρρεύσουν τα εισοδήματα ενός κλάδου εξαιτίας του ανταγωνισμού των πολλών μελών, φρόντιζε να απαγορεύει τον πόλεμο τιμών, είτε άμεσα, ορίζοντας ελάχιστες αμοιβές, είτε έμμεσα... όσο μεγαλώνει ο αριθμός των επαγγελματιών, τόσο μπορεί να αυξάνονται αντί να μειώνονται οι τιμές των υπηρεσιών τους. Γιατί το “κανονικό” περιθώριο κέρδους διαμορφώνεται στο επίπεδο όπου ο μικρός πάροχος μπορεί να επιβιώσει, άρα η τιμή κάθε μονάδας μεγαλώνει καθώς μειώνεται ο όγκος πωλήσεων του καθενός».

   Ετσι, λοιπόν, με προστασίες, προστατευόμενους και προστάτες πορεύτηκε η χώρα. Και με μία απορία: με νομοθεσίες τα βάζουμε, με μάχες κατά της αισχροκέρδειας τα βγάζουμε, τι έχουν τα έρμα, τα αγαθά, και ακριβαίνουν, ενώ ταυτοχρόνως δεν υπάρχει παραγωγική βάση στην Ελλάδα;

Αθήνα 06/02/2014

Ανακοίνωση – Ενημέρωση

   Αναδημοσιεύουμε από την «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» της Τρίτης 04/02/2014το άρθρο του Νίκου Ξυδάκη με τίτλο «Νέα δανειακά βάρη ή ελάφρυνση του χρέους», προς ενημέρωση σας.Νέα δανειακά βάρη ή ρύθμιση του χρέους;
   Το δανειακό πακέτο που προανήγγειλε ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε για το επόμενο εξάμηνο δείχνει πώς προσεγγίζει η Γερμανία τις υπερχρεωμένες χώρες και, με διαβαθμίσεις, τις μεγάλες χώρες του Νότου. Η σιδηρά πειθαρχία του δημοσιονομικού συμφώνου, το σκληρό ευρώ, η άρνηση έκδοσης ευρωομολόγων, η άρνηση της ποσοτικής χαλάρωσης εκ μέρους της ΕΚΤ, προκαλούν οδύνη στην υπόλοιπη Ευρώπη αλλά ενισχύουν τη Γερμανία• διότι στην παρούσα συγκυρία η Γερμανία και η βιομηχανία της απολαμβάνουν χαμηλά επιτόκια και εκτινάσσονται στην ανταγωνιστικότητα, με το μεγαλύτερο εξαγωγικό πλεόνασμα παγκοσμίως (260 δισ. ευρώ το 2013), ενώ ως προς τον υπερχρεωμένο Νότο η Γερμανία βρίσκεται σε θέση ισχύος, ως πιστωτής.

   Η Γερμανία εκμεταλλεύεται την κρίση χρέους για να εδραιώσει την ηγεμονία της στην Ευρώπη και, με τη βοήθεια του μεγέθους της ευρωπαϊκής αγοράς, να επιβληθεί ως ισχυρός ανταγωνιστής στο διεθνές περιβάλλον. Σε αυτό το πλαίσιο, πρέπει να δούμε και τη διαφορετικής έντασης επιβολή της λιτότητας στις χώρες υπό κρίση: διαφορετική στις μικρές υπερχρεωμένες χώρες των μνημονίων, όπως Ελλάδα, Πορτογαλία, Ιρλανδία, Κύπρος, και διαφορετική στις μεγάλες χώρες Ισπανία και Ιταλία. Χαρακτηριστική είναι η διαφορά στην ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών: στην Ελλάδα έγινε με βαρύ κρατικό δανεισμό, στην Κύπρο έγινε με «κούρεμα» ομολογιούχων και καταθετών, στην Iσπανία έγινε με κεφάλαια του ESM χωρίς να επιβαρυνθεί το κρατικό χρέος. Η Ισπανία και η Ιταλία έχουν οικονομικό και πολιτικό εκτόπισμα που δεν επιτρέπουν την επιβολή ακραίας υφεσιακής λιτότητας, και επιπλέον είναι μεγάλες καταναλωτικές αγορές.

   Αντιθέτως, οι μικρές χώρες ως καταναλωτές θεωρούνται δευτερεύουσας ή ελάχιστης σημασίας• μόνο το πολιτικό κόστος προσμετράται, όσο υπάρχει. Η Ελλάδα φαίνεται ότι προσεγγίζεται πλέον από τη γερμανική οικονομική και πολιτική ηγεσία ως οιονεί δορυφόρος, ως χώρος επέκτασης με φτηνό εργατικό δυναμικό, απεγνωσμένος για κεφάλαια ― αυτό που ήδη έχει συμβεί: η εσωτερική υποτίμηση και η βίαιη δημοσιονομική προσαρμογή έχουν δημιουργήσει στρατιές ανέργων και μεγάλη αποεπένδυση.

   Το νέο δάνειο του κ. Σόιμπλε θα συνοδεύεται ασφαλώς από όρους, που αφεύκτως θα οδηγήσουν σε νέα μέτρα λιτότητας, τα οποία ίσως ονομαστούν μεταρρυθμίσεις. Εφόσον μάλιστα δεν γίνεται λόγος, προς το παρόν, για αναδιάρθρωση του πανθομολογουμένως μη βιώσιμου χρέους, η δυσβάστακτη εξυπηρέτηση του χρέους θα κατατρώει οποιαδήποτε νέα χρηματοδότηση. Αυτό είναι το πιο σημαντικό: τα νέα δάνεια θα αποπληρώνουν τα προηγούμενα δάνεια, χωρίς να εισέρχονται κεφάλαια ικανά να τονώσουν την πραγματική οικονομία. Χωρίς δημιουργία θέσεων εργασίας, και μάλιστα ποιοτικής εργασίας όπως επεσήμανε πρόσφατα η έκθεση της Κομισιόν, χωρίς τόνωση της ζήτησης, χωρίς δημόσιες επενδύσεις, ακόμη κι αν εμφανιστεί θετικός δείκτης ανάπτυξης, θα αφορά μια άνεργο ανάπτυξη, λογιστική, χωρίς δουλειές, χωρίς ανακούφιση της κοινωνίας, χωρίς προοπτικές εθνικής ανασυγκρότησης.

   Μέσα σε αυτό το σκοτεινό περιβάλλον, είναι ελπιδοφόρο εντούτοις να γνωρίζουμε ότι η πολιτική δυναμική είναι ρευστή και ότι πληθαίνουν οι φωνές στην Ευρώπη για μια πιο αποτελεσματική αντιμετώπιση της κρίσης, είτε με ένα άτυπο σχέδιο Μάρσαλ είτε με πιο ριζοσπαστική ανάμειξη της ΕΚΤ. Ας μη λησμονούμε επίσης ότι ο συνεχιζόμενος οικονομικός και πολιτικός κλονισμός αναδυομένων χωρών, όπως λ.χ. η Τουρκία, ή η απειλή διαμελισμού της ανατολικοευρωπαϊκής Ουκρανίας, αποτελούν παράγοντες που επηρεάζουν την υφεσιακή-στάσιμη Ευρώπη και αναμένεται να συνετίσουν τους Ευρωπαίους ηγέτες, των Γερμανών συμπεριλαμβανομένων.