Αθήνα, 18/04/2018

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ

   Ένα ακόμη εκπληκτικό άρθρο του καθηγητή Χρ. Γιανναρά από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της Κυριακής 15/04/2018 με τίτλο : « Ευτελισμένοι αυτόχειρες», ίσως το εκπληκτικότερο άρθρο μέχρι σήμερα, αφού αποδίδει εύγλωττα και με σαφήνεια μέσα στον περιορισμένο χώρο μιας επιφυλλίδας, τον ευτελισμό και την παρακμή της σημερινής Ελληνικής κοινωνίας και που σίγουρα θα αρέσει σε όσους Έλληνες διαθέτουν ακόμη την τιμή, υπόληψη και στοιχειώδη Εθνική αξιοπρέπεια.
Ευτελισμένοι αυτόχειρες – Χρ. Γιανναρά
«Ας μην τολμήσουν οι Τούρκοι, έστω και παραμικρή παραβίαση της εδαφικής μας ακεραιότητας. Γιατί θα τους κάνουμε σκόνη».
Φράση μικρονοϊκού παλικαρισμού, απηχεί επιδερμικές εξάρσεις ποδοσφαιρικής φρενίτιδας. Δεν παραπέμπει στη σοβαρότητα υπεύθυνου για την Εθνική Αμυνα υπουργού, διαχειριστή ζωής ή θανάτου (και φρονήματος) των στρατευμένων ή στρατεύσιμων παιδιών μας. Είναι φράση ασύγγνωστης απερισκεψίας, κομπασμός αφελούς ή αρρωστημένου ενορμητικού ναρκισσισμού.
Ο άνθρωπος όμως που την εκστόμισε, συντηρεί με τον ψηφοσυλλεκτικό «πατριωτισμό» του στην εξουσία, τρία χρόνια τώρα, μια κυβέρνηση «μαρξιστών», μισθωμένη για να διεκπεραιώνει επιδιώξεις αχαλίνωτου καπιταλισμού. Στη συντήρηση της πολιτικής αυτής τερατωδίας συνεργεί αποφασιστικά η απουσία κομματικού σχήματος, ικανού να αποτελέσει εναλλακτική πολιτική πρόταση. Εστω και στον μονόδρομο ενός «εξευρωπαϊσμού», αλλά όχι ταυτισμένου με τον εξανδραποδισμό των Ελλήνων, την απώλεια της εθνικής τους κυριαρχίας, της στοιχειώδους ιστορικής αξιοπρέπειας.
Σήμερα, ολόκληρο το μεταπρατικό - μιμητικό φάσμα των κομματικών διαφοροποιήσεων επιτρέπει στον γραφικό υπουργό Εθνικής Αμυνας να εκστομίζει απειλές και κομπασμούς, στερημένους κάθε ίχνος σοβαρότητας. Ολα τα κόμματα της Βουλής κόπτονται με κωμικό φαρισαϊσμό για την εθνική μας «ανεξαρτησία» και «ακεραιότητα», ωσάν η χώρα να μη βρίσκεται, για τέταρτη χρονιά, με κατοχικό καθεστώς λειτουργίας των Τραπεζών (capital controls). Ανέχονται να επιτροπεύεται από τη διεθνή τοκογλυφία κάθε υπουργείο και δημόσια υπηρεσία στην «ελεύθερη» τάχα Ελλάδα. Οι ελληνικές κυβερνήσεις (αυτεξευτελιστικά συνονθυλεύματα παθιασμένων, χρόνιων αντιπαλοτήτων) να λειτουργούν σαν ορντινάντσες της διεθνούς τοκογλυφίας.
Κόπτονται όλα τα φαιδρά μας κόμματα για την «ελληνικότητα» των βραχονησίδων στο Αιγαίο. Και την ίδια ώρα πουλάνε τα αεροδρόμια της χώρας στους Γερμανούς, τα λιμάνια στους Κινέζους, τα τρένα στους Ιταλούς, την ύδρευση στους Γάλλους, το οδικό δίκτυο σε εντόπιους μαφιόζους. Υποκρίνονται συμπόνοια για την τραγωδική φρικαλεότητα της ανεργίας και τον εξουθενωτικό εξευτελισμό εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων που σιτίζονται, χρόνια τώρα, καθημερινά σε συσσίτια. Δεν διστάζουν όμως να συντηρούν, ακόμα σήμερα, το ρουσφέτι, σε συνθήκες ολοκληρωτικής πτώχευσης του κράτους: Τρεις Γενικές Γραμματείες παρά τω πρωθυπουργώ έχει δημιουργήσει ο κ. Τσίπρας, που η κάθε μία απασχολεί 80-85 άτομα, με μηνιαίο κόστος 4,5 εκατομμύρια ευρώ (iefimerida 9.4.2018).
Ο υπουργός Αμυνας παραμένει η πιο αποτροπιαστική περίπτωση παρακμιακής ευτέλειας. Διότι εξακολουθεί να ακκίζεται σαν κορυφαίος της πατριωτικής ευαισθησίας, όταν πρόκειται για εξωτερικές απειλές, ενώ συνεχίζει να μετέχει στο ίδιο κυβερνητικό σχήμα με τον κ. Γαβρόγλου, που μεθοδικά προωθεί τον επιμελέστερο αφελληνισμό του ελληνικού σχολειού, από όσους επιχειρήθηκαν ποτέ. Ακόμα και το εφιαλτικό ενδεχόμενο εδαφικής μείωσης της ελληνικής επικράτειας θα είχε ιστορικές συνέπειες λιγότερο καταστροφικές για τη συνέχεια της ελληνικής παρουσίας στην Ιστορία (γλώσσα, ιστορική συνείδηση, λαϊκή παράδοση) από το εσκεμμένο σήμερα ξεθεμέλιωμα της ελληνικότητας στα σχολειά, που επιχειρεί ο κ. Γαβρόγλου.
Ας μην απομονώνουμε τη γραφική περίπτωση Καμμένου. Στην Ελλάδα η Δεξιά δεν είχε ποτέ επίγνωση ελληνικότητας, σαρκωμένης σε πολιτισμό ασύμπτωτον με «τους μέλανες δρυμούς, τους Καρτέσιους και τους Καλβίνους, τους Καντ και τους Μαρξ, τον Πάπα – Θεός σχωρέσει τους» (Ελύτης). Τον Ιστορικό Υλισμό, σαν έμπρακτη καταναλωτική αποχαύνωση, τον εμπέδωσε στην ελλαδική κοινωνία η καραμανλική Δεξιά, όχι η λυμφατικά μιμητική «αριστερή» διανόηση. Υποχρεώθηκε η Δεξιά από τους διεθνείς πάτρωνές της, στις δεκαετίες του «Ψυχρού Πολέμου», να συγκροτήσει εκ των ενόντων και μια κωμική ιδεολογική καρικατούρα, ιδεαλιστική και εθνικιστική, σαν ανάχωμα στον ιστορικο-υλιστικό αθεϊσμό της Σοβιετίας.
Η καρικατούρα έφτασε στην ολοκληρία της αυτογελοιοποίησης με το «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών» της χούντας. Ωστόσο, χλευαζόταν μεν η γελοιότητα, αλλά στο σχολειό και στο στράτευμα λειτουργούσε ακόμα η διάκριση του πραγματικού από το γελοιώδες – αίσθηση πατρίδας, συνείδηση Ιστορίας, δέος για την ιερότητα της γλώσσας. Γι’ αυτά τα τρία περιούσια στοιχεία, δεκάδες χιλιάδες νεανικά κορμιά σπάρθηκαν στο χώμα αντιπαλεύοντας την εθελοδουλεία του ΚΚΕ, τον εφιάλτη των Γκουλάγκ και του «αλβανικού μοντέλου».
Σήμερα, το σχολειό της πράσινης, γαλάζιας, κόκκινης διεθνιστικής επαρχιωτίλας ούτε που διανοείται ότι ετοιμάζει πολίτες – εκπαιδεύει διαδηλωτές, καταληψίες, αδίστακτους βανδάλους. Η φράση «θυσία για την πατρίδα», μόνο καγχασμούς και πρόγκα θα προκαλούσε. Η λέξη «πατρίδα» παραπέμπει πια μόνο στην ατιμώρητη λωποδυσία του κοινωνικού χρήματος, στην αδιαντροπιά της απροσχημάτιστης υποτέλειας.
Δεν υπάρχει γλώσσα ικανή να περιγράψει και αναλύσει τη σημερινή ιστορική πραγματικότητα του Ελληνισμού. Βέβαια, λέμε, ότι η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Τουλάχιστον, όσο ακόμα τρεμοσβύνει, να έσωζε, έστω και μόνο, αξιοπρέπεια. Απέναντι στην «ευρωπαϊκή» βάναυση «επιτρόπευση». Και στον εγχώριο υπόκοσμο.

Αθήνα, 12/04/2018

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ

   Αναδημοσιεύουμε από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ του Σαββατοκύριακου 24-25/03/2018 την άποψη του πρώην Υπουργού Στ. Μάνου με τίτλο : «Μία παραίτηση για το καλό της Ελλάδας », απλώς για να γνωρίζετε.
Μία παραίτηση για το καλό της Ελλάδας, Στ. Μάνου
Την περασμένη Δευτέρα 5 Μαρτίου, κηδεύτηκε ένας πραγματικός ευπατρίδης, ο Μαρίνος Γερουλάνος. Ο παππούς του, και αυτός Μαρίνος Γερουλάνος, ήταν από τους σημαντικότερους Ελληνες χειρουργούς του 20ού αιώνα.
Ως νέος υφυπουργός Δημοσίων Εργων συνεργάστηκα ποικιλοτρόπως με τον Μαρίνο Γερουλάνο, γενικό διευθυντή Περιβάλλοντος και Χωροταξίας του υπουργείου Συντονισμού. Η κατάληξη της συνεργασίας υπήρξε η δημιουργία του υπουργείου Περιβάλλοντος (ΥΧΟΠ). Νομικός συνεργάτης του Γερουλάνου ήταν ο Προκόπης Παυλόπουλος. Νεότατος, κάτω των 30, απίστευτα δραστήριος, γρήγορος και εξυπηρετικός. Θυμάμαι τις μέρες εκείνες με νοσταλγία. Κυριαρχούσε ένα πνεύμα δημιουργίας και αναζήτησης. Η διοίκηση που ασκούσε ο Γερουλάνος ήταν ό,τι πιο έντιμο, σύγχρονο και αξιοκρατικό θα ήθελε κανείς. Το μέλλον φάνταζε ανοικτό και ελπιδοφόρο.
Μετά το 1981, τα πράγματα άλλαξαν. Το μέλλον έπαψε να φαίνεται ανοικτό. Στα δικά μου μάτια. Φθάσαμε, μετά τους Ολυμπιακούς του 2004, στην εποχή της αχαλίνωτης σπατάλης που κατέληξε το 2009 στη χρεοκοπία και το 2010 στα μνημόνια. Από τότε βολοδέρνουμε γύρω από την ίδια θέση προσπαθώντας να ισορροπήσουμε τις απαιτήσεις των πιστωτών μας.
Οι επόμενες εκλογές, που πρέπει να διεξαχθούν μέχρι τον Σεπτέμβριο του 2019, θα γίνουν όποτε κρίνει ο πρωθυπουργός ότι οι συνθήκες τον ευνοούν. Στις εκλογές θα ισχύσει το εκλογικό σύστημα με το οποίο έγιναν οι τελευταίες εκλογές το 2015 (μπόνους 50 εδρών για το πρώτο κόμμα). Είναι όμως πολύ πιθανό να ξαναγίνουν εκλογές την άνοιξη του 2020 λόγω αδυναμίας ανάδειξης Προέδρου της Δημοκρατίας.
Οι εκλογές του 2020 θα γίνουν με απλή αναλογική. Ετσι αποφάσισε η σημερινή Βουλή. Προϋπόθεση λειτουργικότητας της απλής αναλογικής είναι η ικανότητα των κομμάτων να σέβονται το ένα τη γνώμη του άλλου και να εμπιστεύονται το ένα το άλλο. Ούτε η μία προϋπόθεση ισχύει στην Ελλάδα ούτε η άλλη – ούτε μεταξύ των κομμάτων ούτε μεταξύ των πολιτών. Ετσι εξηγείται, για παράδειγμα, η δυσκολία που έχουν 30 ελαιοπαραγωγοί στο Κρανίδι να ενώσουν αυτοβούλως τις δυνάμεις τους για να προσφέρουν το μοναδικό λάδι τους στην αγορά. Προτιμούν να το πουλάνε χύμα αντί να συνεννοηθούν.
Ο σχηματισμός κυβέρνησης από μια Βουλή που θα είναι προϊόν απλής αναλογικής θα είναι μια δύσκολη και χρονοβόρος υπόθεση. Το καταλαβαίνετε. Δεν έχετε παρά να δείτε τις δυσκολίες σε μια πολύ πιο συντεταγμένη πολιτεία, τη Γερμανία. Η Ελλάδα δυστυχώς δεν έχει την πολυτέλεια του χρόνου, ούτε την οικονομική άνεση, ούτε την εθνική ασφάλεια για να παραμένει ακυβέρνητη.
Η Ελλάδα πρέπει να κυβερνηθεί. Σταθερά και αποφασιστικά. Χρειάζεται ορίζοντα σταθερότητας. Οπως είναι τα πράγματα σήμερα, αυτό αποκλείεται. Ο λόγος είναι ότι η τωρινή κυβέρνηση, αντί να κυβερνάει, σκέπτεται πώς θα περιορίσει τις ζημιές που υπέστη από τα μνημόνια. Η επόμενη, από την πλευρά της, αυτή που θα εκλεγεί το 2019, θα ενεργεί κάτω από την πίεση των επερχόμενων εκλογών με απλή αναλογική του 2020. Και η κυβέρνηση που θα προκύψει μετά τις εκλογές του 2020 με απλή αναλογική, όταν καταφέρει να συγκροτηθεί, θα είναι χαοτική. Το μέλλον της Ελλάδας έχει κυριολεκτικά υπονομευτεί από τον συνδυασμό υποχρεωτικών εκλογών και απλής αναλογικής.
Για τα επόμενα δύο χρόνια, μέχρι τις εκλογές του 2020, η Ελλάδα θα κινείται στο ρελαντί, στο περίμενε. Οι ευκαιρίες θα χάνονται, οι νέοι άνθρωποι θα εκπατρίζονται, οι επενδύσεις θα αναβάλλονται, οι κίνδυνοι θα παραμονεύουν.
Υπάρχει μια λύση που προϋποθέτει μία θυσία. Να παραιτηθεί ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, η Βουλή να μην αναδείξει Πρόεδρο και να προκληθούν εκλογές. Οι εκλογές θα γίνουν με το μπόνους των 50 εδρών και η κυβέρνηση που θα προκύψει δεν θα έχει τον κίνδυνο νέων εκλογών, αλλά ορίζοντα τετραετίας. Η αβεβαιότητα θα περιοριστεί. Μπορείτε να με θεωρείτε ρομαντικό, αλλά η αλήθεια είναι ότι ο θάνατος του Γερουλάνου και η παρουσία του Προέδρου της Δημοκρατίας στην κηδεία μού έφεραν στον νου τα αισιόδοξα χρόνια μετά τη μεταπολίτευση. Σκέφτηκα, γιατί όχι; Μια παραίτηση για το καλό της Ελλάδας. Μια παραίτηση που είμαι σίγουρος ότι θα ενέκρινε ο Μαρίνος.
* Ο κ. Στέφανος Μάνος είναι πρώην υπουργός.

Αθήνα, 21/03/2018

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ
  

   Αναδημοσιεύουμε από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της Κυριακής 18/03/2018, άλλο ένα εκπληκτικό άρθρο του καθηγητή κ. Χρ. ΓΙΑΝΝΑΡΑ με τίτλο : «Το κουνούπι και η καμήλα», το οποίο αναδεικνύει την εφιαλτική πραγματικότητα που έχουν οδηγήσει την Ελληνική κοινωνία το υπάρχον πολιτικό σύστημα που κυβέρνησε τη χώρα από την μεταπολίτευση και μετά, κυρίως όμως από το 1981 όταν ανέλαβαν την εξουσία οι ψευτοσοσιαλιστές και το οποίο άλλαξε ριζικά την νοοτροπία και τη συμπεριφορά των Ελλήνων, που συνοψίζεται κυρίως στην άκρατη ιδιοτέλεια και την απύθμενη υποκρισία και οι οποίες συνεχίζουν δυστυχώς να υφίστανται μέχρι και σήμερα.
   Συνειδητοποιήστε περισσότερο αυτά που γράφει ο καθηγητής στην τελευταία παράγραφο και κυρίως στην φράση «κρίσιμη μάζα», μήπως και καταφέρουμε να αποτρέψουμε το μοιραίο.
   Το κουνούπι και η καμήλα, Χρ. Γιανναρά
   Κρίνουμε τη δημόσια εικόνα των επαγγελματιών της εξουσίας – είναι χρέος μας των πολιτών. Ομως αγνοούμε τι πραγματικά πιστεύουν. Ο δημόσιος λόγος τους (πάντοτε προβλέψιμος, στερεότυπα κοινότοπος) εξαντλείται οπωσδήποτε σε χιλιοειπωμένες γενικότητες, σε αοριστίες. Θέλει να κερδίσει τις εντυπώσεις, όχι να δεσμευθεί σε προτάσεις για τη λύση προβλημάτων. Η γλώσσα που μιλάνε οι επαγγελματίες της εξουσίας μεταγγίζει την παγεράδα ότι δεν πιστεύουν σε τίποτα.
Δεν πιστεύουν πια σε ιδεολογίες: «Ριζοσπάστες» αριστεροί διεθνιστές, συνεπέστατα μηδενιστές, συγκυβερνάνε με ατόφιους δεξιούς που επιμένουν να σταυροκοπιούνται «προς το θεαθήναι». Τάχα και «σοσιαλιστές» συγκυβέρνησαν με τη «Δεξιά» που πριν την έλεγαν «οχιά» και είχαν επαγγελθεί «να της λιώσουν το κεφάλι». Δεν έχουν μπέσα ούτε στα λόγια ούτε στις πράξεις. Αλλάζουν τους αρχηγούς σαν πουκάμισα, αλλά κανένας αρχηγός τους δεν τόλμησε ποτέ επώδυνη, μεταρρυθμιστική αυτοκριτική με πολιτικές συνέπειες.
Η γλώσσα των κομματανθρώπων δεν άλλαξε ούτε στη διάρκεια του εφιάλτη των τελευταίων δέκα χρόνων. Η καταστροφή της οικονομίας, ο διεθνής διασυρμός της χώρας, η εφιαλτικών διαστάσεων ανεργία, το ποσοστό του πληθυσμού το βυθισμένο, μέρα - νύχτα, στο μαρτύριο της ανέλπιδης στέρησης. Αλλά και ο αδιάκοπος τρόμος από την κατάλυση κάθε προστασίας του πολίτη, την παρανοϊκή ασυδοσία «μπαχαλάκηδων», ληστρικών συμμοριών αδίστακτων σε κακουργήματα, «αντικρατιστών» που ρημάζουν κάθε βράδυ την πρωτεύουσα και ρεζιλεύουν καθημερινά την αστυνομία, τους νόμους, το τάχα και δικαιικό μας σύστημα. Κι ακόμα, ο συνεχής και διεθνής διασυρμός του ελληνικού ονόματος από την τουρκική, τη σκοπιανή, την αλβανική ιταμότητα – όλα αυτά είναι για τους επαγγελματίες της εξουσίας μόνο αφορμή φτηνιάρικης, κουτοπόνηρης δημοκοπίας.
Ισως δεν υπάρχει άλλη κοινωνική ή επαγγελματική ομάδα στη χώρα μας που να εμφανίζει τόσα συμπτώματα εξευτελιστικής χρεοκοπίας της ανθρώπινης ποιότητας, τέτοια αναξιοπρέπεια και επίμονο αυτοδιασυρμό, όσο οι «πολιτευόμενοι» και οι τηλεοπτικοί τους νταβατζήδες. Είναι προφανέστατη και οδυνηρότατη η διαπίστωση, αλλά στον γραπτό λόγο πρέπει, έστω ενδεικτικά, να τεκμηριωθεί.
Πρώτο, κατάφωρο και σταθερής μονιμότητας τεκμήριο: ο τρόπος που συγκροτούνται τα κυβερνητικά σχήματα. Η ανάθεση υπουργείου δεν έχει την παραμικρή σχέση με τη λογική της ειδικής προετοιμασίας, του έγκαιρου κεντρικού προγραμματισμού. Δεν ενδιαφέρει ποιος είναι ο περισσότερο κατάλληλος, ο πιο καλά προετοιμασμένος, ο πιο αποδεδειγμένα αποτελεσματικός στον συγκεκριμένο τομέα. Ολα τα «επιφανή» κομματικά στελέχη είναι κατάλληλα για οποιοδήποτε υπουργείο – και η ιδιότητα του «επιφανούς» είναι συνάρτηση της συχνότητας των τηλεοπτικών εμφανίσεων (αβαθμολόγητης σοβαρότητας) ή της ανεξέλεγκτης εύνοιας του αρχηγού, «αυθέντου και δεσπότου».
Δεύτερο, ακαταμάχητο τεκμήριο αυτεξευτελισμού του πολιτικού μας προσωπικού είναι ο τρόμος του (όχι απλώς φοβία) για το ενδεχόμενο «πολιτικό κόστος» (δηλαδή απώλεια ψήφων) που μπορεί να έχει το οποιοδήποτε πολιτικό ενέργημα. Αυτή η έντρομη έγνοια επιβάλλει την εμμονή στην επανάληψη - συντήρηση των δεδομένων, τον πανικό μπροστά στο ενδεχόμενο της παραμικρής αλλαγής, μεταρρύθμισης, εκσυγχρονιστικής καινοτομίας. Το ενδεχόμενο «πολιτικό κόστος», αυτοί που θα δυσαρεστηθούν, όσοι κι αν είναι, παγιδεύουν κάθε κυβέρνηση στη λογική των «βελτιώσεων», στην προτεραιότητα των εντυπώσεων, εγκαταλείποντας άλυτα τα πιο βασανιστικά της κοινωνίας προβλήματα. Ποιος να τολμήσει αμερόληπτη κρίση - αξιολόγηση των δημόσιων λειτουργών, ανένδοτη καταξίωση της αριστείας, δηλαδή ρεαλιστική «επανίδρυση του κράτους»;
Τρίτο ενδεικτικό τεκμήριο της βεβαιότητας ότι οι επαγγελματίες πολιτικοί στην Ελλάδα υπηρετούν μόνο μια έντεχνα εξωραϊσμένη ιδιοτέλεια είναι η απροσχημάτιστη υποτέλεια των «κομμάτων εξουσίας» στον «ξένο παράγοντα». Σίγουρα, η λέξη «υποτέλεια» έχει τεράστιο εύρος σημασιών, γι’ αυτό και εύκολα υπηρετεί τη σκόπιμη εμπαθή φημολογία, την προπαγανδιστική ψευδολογία. Παραμένει ωστόσο και προκλητικά επιδεικτική η άρνηση έστω και μιας προσχηματικής φιλοπατρίας, στοιχειώδους έγνοιας για τη συλλογική αξιοπρέπεια των ελληνώνυμων. Η Βουλή των Ελλήνων (άσχετα με το ποιος τότε προήδρευε) εξέδωσε, τον Ιούνιο του 2015, «Προκαταρκτική Εκθεση της (διεθνούς) Επιτροπής Αλήθειας Δημόσιου Χρέους», που μπορεί να φημολογείται αναξιόπιστη, αλλά η ενδεχόμενη αναξιοπιστία της δεν έχει ώς σήμερα δικαστικά βεβαιωθεί. Και όταν εκκρεμούν καταγγελίες, με όχι τυχαίες υπογραφές, για φρικώδη (στην κυριολεξία) κοινωνικά εγκλήματα, με συνέπειες για τη συνέχεια της ελληνικής παρουσίας στην Ιστορία, το να προτάσσεται σήμερα η κοινοβουλευτική διερεύνηση του περιπτωτικού ξεφαντώματος Novartis είναι υποκρισία ανυπόφορα προκλητική.
Το ίδιο ισχύει και για τις επώνυμες καταγγελίες που περιέχονται στο βιβλίο του Γιάννη Βαρουφάκη «Ανίκητοι ηττημένοι»: Μπορεί ο συγγραφέας να έχει πολιτικά αυτο-εξουδετερωθεί από τον ναρκισσισμό του, όμως οι καταγγελίες συγκεκριμένων εγκλημάτων με επώνυμους αυτουργούς, σχολαστικά τεκμηριωμένες, μένουν δικαστικά αδιερεύνητες ακυρώνοντας κάθε αξίωση εντιμότητας του πολιτικού βίου (άρα συνέχειας ιστορικής του ελλαδικού κρατιδίου).
Βέβαια η ιστορική εξαφάνιση ενός περιώνυμου λαού δεν αποσοβείται με καταγγελίες και δικαστικές ποινές. Ομως η εξαιρετικά επώδυνη συνειδητοποίηση της απειλής από μια «κρίσιμη μάζα» πολιτών μπορεί να γεννήσει απρόβλεπτες ανακατατάξεις. Το ενδεχόμενο μιας τέτοιας έκπληξης υπηρετεί η συχνή, επιτεταμένη επανάληψη της καταγγελίας.

Αθήνα, 05/03/2018

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ

   Αναδημοσιεύουμε από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της Κυριακής 04/03/2018, άλλο ένα συγκλονιστικό άρθρο του Χρ. Γιανναρά με τίτλο : «Η εξουσιολαγνεία ως κερκόπορτα», το οποίο με αδιαμφισβήτητα και αδιάψευστα στοιχεία αναδεικνύει την τραγική πραγματικότητα στην οποία έχουν οδηγήσει την Ελληνική κοινωνία, το πολιτικό προσωπικό το οποίο κυβέρνησε την χώρα από το 1981 και μετά και την βαθειά παρακμή στην οποία έχει περιέλθει το κράτος των Ελλήνων.
Η εξουσιολαγνεία ως κερκόπορτα - Χρ. Γιανναρά
Η επιφυλλίδα γράφεται σε μέρες που ο ελλαδικός πληθυσμός αγωνιά (για πολλοστή φορά στα τελευταία σαράντα τέσσερα χρόνια), αν η Τουρκία θα αποφασίσει ή όχι την προσάρτηση ελληνικού χώρου, χερσαίου, θαλάσσιου, εναέριου.
Με το ολονύχτιο ψυχόδραμα στη Βουλή για την υπόθεση Novartis, το ελλαδικό πολιτικό σύστημα βεβαίωσε την Τουρκία (επίσης για πολλοστή φορά) ότι μια πολεμική σύρραξή της με την Ελλάδα είναι τελείως περιττή: Ο,τι κι αν ορεχθούν οι Τούρκοι, οτιδήποτε, οι ελλαδίτες πολιτικοί θα τους το παραχωρήσουν οπωσδήποτε, γιατί θα προέχει πάντοτε ο ευτελισμένος μεταξύ τους σκυλοκαβγάς. Μοναδική και απόλυτη σημασία για τους ελλαδίτες πολιτικούς έχει η εξουσία, όχι σε πόση γεωγραφική επικράτεια θα ασκείται.
Ετσι, στο Νταβός 2, ο Ανδρέας Παπανδρέου χάρισε αμαχητί στους Τούρκους την παραίτηση της Ελλάδας από κάθε δικαίωμα ερευνών για πετρέλαιο σε ολόκληρο το Αιγαίο – ακόμα και έξω από τη Σαλαμίνα. Ο Κ. Σημίτης αποδέχθηκε απροσδιοριστία συνόρων («γκρίζες ζώνες») σε ολόκληρο επίσης το Αιγαίο – αδύνατο πια να υψωθεί ελληνική σημαία σε βραχονησίδα. Καραμανλής ο βραχύς χάρισε στην Τουρκία το καθεστώς χώρας υποψήφιας για ένταξη στην Ε.Ε., άνευ όρων – χωρίς καν η Τουρκία να άρει την «απειλή πολέμου».
Και προγενέστερα: Μήπως είχε υπάρξει η παραμικρή αντίδραση του ελλαδικού πολιτικού συστήματος για τον βίαιο αφελληνισμό της Ιμβρου και της Τενέδου, για τη μεθοδική εξάλειψη του ελληνισμού της Κωνσταντινούπολης; Ακούστηκε ποτέ ελλαδική κυβέρνηση να προσφύγει στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ για τις προκλητικές παραβιάσεις της Συνθήκης της Λωζάννης από την Τουρκία; Χρησιμοποίησε ποτέ ελλαδική κυβέρνηση, ως πολιτικό όπλο, τις διεθνείς διαπραγματεύσεις για αναγνώριση της γενοκτονίας του ποντιακού ελληνισμού και της εθνοκάθαρσης στη Μικρά Ασία και στην Ανατολική Θράκη;
Αυτή η αυτεξευτελιστική, μονιμοποιημένη ως αυτονόητη στάση των ελλαδικών κυβερνήσεων σε θέματα εξωτερικής πολιτικής ποια αιτιολόγηση μπορεί να έχει; Μάλλον μία και μόνη (και μακάρι να μπορούσε να αμφισβητηθεί): Οι κυβερνήσεις στην Ελλάδα κηδεμονεύονται (συχνά χωρίς προσχήματα) από αλλοδαπές «προστάτιδες» δυνάμεις. Η ελλαδική εξωτερική πολιτική πειθαρχεί (εκβιαστικά ή με ανταλλάγματα) στη στρατηγική «προστασίας» της περιοχής από το ΝΑΤΟ. Σε ποιο ποσοστό οι ελλαδικές κυβερνήσεις παραχωρούν την εθνική κυριαρχία (ή και την εδαφική ακεραιότητα) επειδή το απαιτούν οι στρατηγικές νατοϊκής «προστασίας» και σε ποιο ποσοστό επειδή εξασφαλίζουν έτσι οι ίδιες την εύνοια για παραμονή στην εξουσία, είναι ερώτημα «ταμπού». Το θέτουν μόνο οι ποικίλοι «περιθωριακοί», που δεν λογαριάζονται.
Στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ, είχαμε την ανατριχιαστικά εναργή εικόνα ενός παρδαλού γκρουπούσκουλου, που νόμισε ότι, επειδή το ευνόησαν οι συγκυρίες, μπορούσε να παίξει με ακροβασίες «ανεξαρτησίας», πολιτικής αυτονομίας, συλλογικής αξιοπρέπειας – να παίξει θέατρο. Αρκεσε ένας απειλητικός βρυχηθμός σε μία και μόνο νύχτα, για να μετασχηματιστούν οι λεονταρισμοί στην πιο πειθήνια και εξευτελιστική υποταγή που γνώρισε ποτέ κυβέρνηση συμβιβασμένων. Αποδείχθηκε, άλλη μία φορά, πως δεν υπήρχε τσαγανό πίστης σε τίποτα, ούτε καν σε χρεοκοπημένη ιδεολογία. Σταθάκης, Γαβρόγλου, Φίλης, Κοτζιάς, ίδιο πολιτικό κενό με Καμμένο, Χριστοδουλοπούλου, Πολάκη, Κατρούγκαλο, Καρανίκα.
Και αντιπολίτευση σε αυτή τη συμφορά, ποιοι; Σπιθαμιαίοι, που δεν κατορθώνουν ούτε και να ψελλίσουν εναλλακτική πρόταση, συγκεκριμένη ελπίδα αλλαγής στην παιδεία, στη δημόσια διοίκηση, στο ασφαλιστικό, στην υγεία, στη δημόσια ασφάλεια, στον ολοκληρωτισμό της πρωθυπουργικής απολυταρχίας που θέσπισε το παπανδρεϊκό Σύνταγμα του 1985. Νομίζουν ότι ολόκληρη η κοινωνία συγκροτείται από ανεγκέφαλους κάφρους που θέλουν το Κοινοβούλιο να αναπαράγει το γήπεδο, η αντιπολίτευση να εξαντλείται στην τεχνητή έξαψη, στα νευράκια και στις τσιρίδες, σε καταγγελτική μονομανία και ολοκληρωτική απουσία αντιπρότασης.
Στο κωμικο-τραγικό μας Ελλαδέξ, το πολιτικό σύστημα έχει αλωθεί από ανθρώπους που κυριολεκτικά νοσούν ανίατη εξουσιομανία. Το νόσημα εξουδετερώνει ακόμα και την ευφυΐα των θυμάτων του. Φτάνουν άνθρωποι ικανής ευφυΐας να μην καταλαβαίνουν ποιο πειστήριο βεβαιώνει την αθωότητα και ποιο την ενοχή: Οποιος δεν έχει λερωθεί με χρηματοληψία από τη Novartis, ακούει ψύχραιμος τη στημένη συκοφαντία, χαμογελάει συγκαταβατικά και, απαθέστατος, ζητάει να δικαστεί το συντομότερο. Δεν εμφανίζεται πανικόβλητος στο βήμα της Βουλής, με χαμένον εντελώς τον αυτοέλεγχο της αξιοπρέπειας, ξεσπώντας σε διαπληκτισμούς με τον (θλιβερό κατά πάντα) πρόεδρο και αραδιάζοντας πληθωρικά τεκμήρια της αθωότητάς του, αλλά διπλάσιες τις αγοραίες ύβρεις για τους πολιτικούς του αντιπάλους, σε κατάσταση ανεξέλεγκτης εξαλλοσύνης. Η συμπεριφορά προδίδει αδυσώπητα τόσο την αθωότητα όσο και την ενοχή.
Κυκλοφορεί ως φήμη αποφθέγματος του Τουργκούτ Οζάλ και συνιστά, σε κάθε περίπτωση, τετράγωνης λογικής πρόβλεψη: «Τα προβλήματα των ελληνοτουρκικών σχέσεων θα λυθούν από μόνη τη δυναμική των δημογραφικών δεδομένων». Δημογραφική κατάρρευση, το χωριό είδος υπό εξαφάνισιν, ο γλωσσικός εκβαρβαρισμός τεκμήριο αδυσώπητης υπανάπτυξης, παιδεία του χαβαλέ που προγραμματικά ετοιμάζει λούμπεν προλεταριάτο.
Το επίπεδο του ελλαδικού Κοινοβουλίου καθορίζει τον ρεαλισμό των τουρκικών απειλών.