Αθήνα, 20/12/2017

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ

   Αναδημοσιεύουμε από την Καθημερινή της Κυριακής 17/12/2017, άλλο ένα εκπληκτικό άρθρο του Χρ. Γιανναρά με τίτλο : «Το σταυροκόπημα της προγιαγιάς μας», μήπως καταφέρουμε να αφυπνίσουμε τους πολλούς και αντιληφθούν την συμφορά που έρχεται.

Το σταυροκόπημα της προγιαγιάς μας

Ο πολίτης σήμερα αποδείχνεται «άπολις», που θα πει: αποκλεισμένος από τα της πόλεως και της πολιτικής, τα «κοινά». Δεν το αντιλαμβάνεται, επειδή του έχουν περάσει σαν αυτονόητο ότι μετοχή στα κοινά είναι η πληροφόρηση για τα κοινά, η ενημερότητα. Τον βομβαρδίζουν, ώρες ατέλειωτες κάθε μέρα, με «ειδήσεις» εξόφθαλμης αναξιοπιστίας και μικρονοϊκής προπαγάνδας. Χώρια τα «πάνελ» πολιτικής ανάλυσης, όπου, για να εκπροσωπούνται όλα τα κόμματα της συμπαιγνίας, βιάζεται η νοημοσύνη, η σοβαρότητα, συχνά και η αισθητική του τηλεθεατή.
«Εξαρτημένο» άτομο από την πρέζα της «πληροφόρησης» ο άπολις πολίτης. Ευτελισμένος και ισοπεδωμένος από την ευτέλεια τόσο της κυβερνητικής όσο και της αντιπολιτευτικής προπαγάνδας, εθισμένος στη χυδαιότητα της κομματικής μικρόνοιας και της συνεχώς επιθετικής κομπορρημοσύνης. Διολισθαίνει, χωρίς να το καταλαβαίνει, στην ψευδαίσθηση πως, αφού τον «πληροφορούν» για όλα, τον καθιστούν και μέτοχο (αυτόν τον αμέτοχο) σε όλα, ενεργό συντελεστή στα συμβαίνοντα. Οι επαγγελματίες πολιτικοί αποδείχνονται στις σημερινές «δημοκρατίες» περισσότερο επιτήδειοι στην εμπορική διάθεση παραισθησιογόνων από τους εμπόρους κοκαΐνης.
Η χειραγώγηση στην εξάρτηση μεθοδεύεται, ώστε να εξασφαλίζεται έμμεσα, από πλάγιους δρόμους: Πόσοι πολίτες έχουν ποτέ διερωτηθεί γιατί αυτό το τόσο πληθωρικό κρατικό ενδιαφέρον για το ποδόσφαιρο; Πόσοι σύγκριναν ποτέ τα σχολικά κτίρια που διαθέτει η χώρα με τα εντυπωσιακά ποδοσφαιρικά γήπεδα σε πόλεις και κωμοπόλεις; Γιατί, σε όλα τα κανάλια και με κάθε κυβέρνηση, το δελτίο πολιτικών ειδήσεων συνοδεύεται αυτονόητα από δελτίο αθλητικών ειδήσεων (κυρίως ποδοσφαιρικών) με κόστος καθόλου ευκαταφρόνητο;
Ξέρουν πολύ καλά οι επαγγελματίες εξουσιαστές ότι ο εθισμός της μάζας στην υποκατάσταση του πραγματικού από το φαντασιώδες, της πολιτικής μετοχής από την πολιτική «πληροφόρηση», αρχίζει «ανεπαισθήτως» με τον «φιλαθλητισμό». Ανέκαθεν ο θεατής από τις κερκίδες διολίσθαινε ευκολότατα στην ψευδαισθητική ταύτισή του με τον μονομάχο στην αρένα – ωρυόταν, παρότρυνε, απέτρεπε, υπόδειχνε, χειρονομούσε ξέφρενος. Σήμερα, υπάρχουν άνθρωποι (οι πιο αντιπροσωπευτικοί είναι ταξιτζήδες) που ολόκληρη τη μέρα (ή τη νύχτα) ζουν με το ραδιόφωνο αδιάκοπα ανοιχτό σε ποδοσφαιρικές αναμετρήσεις με υστερικούς σχολιαστές, και αξιολογήσεις ή αγοραπωλησίες παικτών – τυπικό σύνδρομο ο συνδυασμός της ψευδαίσθησης του αγωνίσματος με τη μέθη του τζόγου.
Με την απίστευτη πληθώρα των γηπέδων και τον καταιγισμό «αθλητικών» ειδήσεων ο άπολις-πολίτης-θεατής ντρεσάρεται για να διαμορφώσει ψυχισμό οπαδού. Γίνεται θεατής της ζωής του, των σχέσεων που συγκροτούν το γίγνεσθαι της ύπαρξής του. Δεν διεκδικεί τη μετοχή στη συλλογικότητα, τη χαρά της ευθύνης και δημιουργικής παρέμβασης στα κοινά, παραιτείται εν αγνοία του από το «φύσει κοινωνικόν» του ανθρώπου, εθίζεται στη νοο-τροπία του ανδράποδου. Είναι έτοιμος να αγοράσει σκυλάκι, να ταΐζει τα γατιά της γειτονιάς – να εκλαμβάνει ως σχέση κοινωνίας της ζωής τα αντανακλαστικά του Παβλώφ.
Η ποδοσφαιρολαγνεία και η κατ’ ευφημισμόν «ζωοφιλία» υποστηρίζονται μεθοδικά από το σύστημα εξουσίας. Ολες οι κυβερνήσεις υπηρετούν πειθήνια την οργανωμένη σε συλλόγους ψυχοπαθολογία της ζωοφιλίας – είμαστε η μόνη χώρα της Ευρώπης που ζει με τις εφιαλτικές αγέλες των «αδέσποτων» σκυλιών μέσα στις πόλεις. Δεν είμαστε όμως οι μόνοι που συντηρούμε, με τεράστιο οικονομικό κόστος, και τους χώρους (γήπεδα) όπου συντελείται ο μεταβολισμός του κοινωνού πολίτη σε ακοινώνητον οπαδό. Καθόλου τυχαία, οι οπαδοί στις κερκίδες των γηπέδων εκτονώνονται απροσχημάτιστα και χωρίς χαλινό, όπως στο ψυχαναλυτικό ντιβάνι: Συντονίζουν ρυθμικά κραυγές και αλαλαγμούς σε μια ξέφρενη υστερία επιθετικής βωμολοχίας, κυρίως σε προτροπές σεξουαλικής επιθετικότητας. Ευπρεπείς αστοί ή γόνοι αστών, που όταν τους βλέπεις, μετά τον «αγώνα», να αποχωρούν σιωπηλοί, νηφάλιοι, μοναχικοί, απορείς και εξίστασαι πως οι ίδιοι, πριν λίγα μόλις λεπτά, μαίνονταν.
Πού πηγαίνει τελικά η ελλαδική κοινωνία, με ποιους τρόπους, ποια μέσα μπορεί να αναχαιτιστεί η εφιαλτική κατρακύλα της παρακμής; Η ιστορική πείρα και η ανθρωπολογική σπουδή βεβαιώνουν ότι μια τέτοια αποσαθρωτική δυναμική αυταπαξίωσης και αυτοκαταστροφής δεν αναχαιτίζεται, το κοινωνικό σώμα δεν γεννάει αντιστάσεις – έχει καταστραφεί η γλώσσα, έχει εξουδετερωθεί η παιδεία υποταγμένη στη χρησιμότητα, έχει διαλυθεί η κοινότητα, ακόμα και μέσα στην Εκκλησία η ανθρώπινη ποιότητα είναι εν διωγμώ. Η ορθολογική πρόβλεψη είναι: ή ιστορικός αφανισμός σε μερικές δεκαετίες ή υποδούλωση χωρίς εξωραϊσμούς «επιτροπείας» ή κατάλυση του Συντάγματος από διαδοχικά πειράματα αυταρχισμού που επωάζονται συνήθως στην παρακμή.
Γιατί μια επιφυλλίδα να εκτίθεται τόσο παρακινδυνευμένα στην οργή που γεννάει ένας συναγερμός κινδύνου; Επειδή το θετικό του συναγερμού είναι ότι μας υποχρεώνει να κατασφαλίσουμε τα ουσιώδη. Οσο δεν ηχεί συναγερμός, έστω κι αν το τσουνάμι επέρχεται αδυσώπητο, μπορούμε να ξεχνιόμαστε εκλέγοντας τη Φώφη, για την αρχηγία του πολιτικού τίποτα ή συζητώντας τα κίνητρα του Κυριάκου, που έσπευσε να μας καθησυχάσει για τον αποκλεισμό των συγγενών του από την κυβέρνηση των ονείρων του, χωρίς να εξηγήσει γιατί η οικογένειά του είναι βαρίδι στην καριέρα του.
Στο μπογαλάκι για τη φυγή με το τελειωτικό τσουνάμι, θα περισώσουμε αυτά που αποκλείεται να βρούμε οπουδήποτε αλλού στη γη μάς ξεράσει το κύμα. Και τα μοναδικά και πολυτίμητα είναι η γλώσσα μας πίσω ώς τον Ομηρο, είναι το σχολειό ως αυταξία, όχι για την παραγωγή, είναι το σταυροκόπημα της ελπίδας: το «έχει ο Θεός» της προγιαγιάς μας.

Αθήνα, 02/10/2017

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ

   Αναδημοσιεύουμε από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της Κυριακής 01/10/2017, άλλο ένα εκπληκτικό άρθρο του Χρ. Γιανναρά με τίτλο : « "Πρέπει": μία α-νόητη λέξη», ένα άρθρο το οποίο αναλύει το πόσο παγιδευμένη είναι η Ελληνική κοινωνία, για να μην πούμε αποβλακωμένη, ώστε να συνειδητοποιήσουμε το λάθος δρόμο που ακολουθεί, όχι μόνο η Ελληνική κοινωνία, αλλά η παγκόσμια κοινότητα.

Πρέπει¨… μία α-νόητη λέξη

Η δυναμική του δυτικού (παγκοσμιοποιημένου σήμερα) πολιτισμού ή «παραδείγματος» παραμένει ακαταμάχητη, θωρακισμένη με ορθολογισμό και τεχνογνωσία. Oταν πρόκειται για μεθοδεύσεις και μηχανισμούς κυριαρχίας, για τον εξωραϊσμό της απανθρωπίας και της αυθαιρεσίας των ισχυρών, το «παράδειγμα» εμφανίζει θαυμαστό επίπεδο ευφυΐας και μεθοδικότητας, αστραφτερή επινοητικότητα. Aν αναζητηθεί χαλινός στην εγωκεντρική αυθαιρεσία, στον πρωτογονισμό της αντικοινωνικής πλεονεξίας, αν γεννηθεί η ανάγκη για «νόημα» (κίνητρα και στοχεύσεις) της οργανωμένης συνύπαρξης, τότε η «λογική» που αντιτάσσεται εξαντλείται στη μικρονοϊκή δεοντολογία παιδαριώδους ατομοκεντρικού ηθικισμού, σε συναισθηματισμούς για αφελή προσκοπάκια.
Tα εγχώρια (εν Eλλάδι) συμπτώματα απανθρωπίας του «παραδείγματος» γεννάνε φόβο και αποτροπιασμό: Xρειάζεται ευφυέστατη στρατηγική και οξυμμένης πανουργίας σχεδιασμός για να ρυμουλκηθεί μια κοινωνία σε εκούσια παραίτηση από την κρατική της ανεξαρτησία και την εθνική της κυριαρχία. Nα δεχθεί εθελουσίως μιαν άκρως ταπεινωτική επιτρόπευση. Nα συναινέσουν ομόφωνα στον εξευτελισμό όλες οι τάχα και ιδεολογικές παρατάξεις, όλα τα «κόμματα εξουσίας» – να δεχθούν αδιαμαρτύρητα όλες οι ηγετικές της κοινωνίας ομάδες (δικαστικοί, πανεπιστημιακοί, δικηγορικοί σύλλογοι, επιστημονικές εταιρείες, δημοτικοί άρχοντες, φοιτητική νεολαία) την άνευ όρων παράδοση της συντεταγμένης πολιτείας στην αυθαιρεσία της διεθνούς τοκογλυφίας.
Oλοι παγιδευμένοι αυτοπροαίρετα στο πιο ντροπιαστικό της Iστορίας αλαλούμ: Kαριερίστες «εθνικιστές» να συγκυβερνάνε με «ριζοσπάστες» κομμουνιστές, αμοραλιστές της «συντήρησης» μαζί με το ασπόνδυλο σοσιαλ-αλαμπουρνέζικο μόρφωμα «του εκσυγχρονισμού και της προόδου». Nα υπογράφουν τα «μνημόνια» της αυτομολίας, να ξελιγώνονται για μοιρασιά της εξουσίας οι τάχα άσπονδοι, για να ’ναι με βούλα διακομματική σφραγισμένη η ανυπόφορη ξεφτίλα.
Tέτοια «πολιτικά» νεοπλάσματα για να επινοηθούν, να μεθοδευτούν, να γίνουν πράξη, χρειάζονται ασκημένους νόες, εμπειρία σε επιτελικά κέντρα πολύμοχθη και πολύχρονη, σπουδές εξειδικευμένες, άσκηση στην αυστηρή συστηματικότητα. Eστω και μόνο η εκβιαστική πανουργία των capital controls, για παράδειγμα, προαπαιτούσε οικονομικό σχεδιασμό, πολιτική οξυδέρκεια, ταχύτητα αιφνιδιασμού θαυμαστή: Nα διακόπτει η Kεντρική Tράπεζα (της «ενωμένης» Eυρώπης) τη ρευστότητα προς τον εκβιαζόμενο «εταίρο», μόνο για να τον εξαναγκάσει σε παραίτηση από κάθε πολιτική διαπραγμάτευση!
Aλλά η επινοητικότητα και ευφυέστατη μεθοδικότητα που αναπτύσσει το «παράδειγμα» προκειμένου να τελεσφορήσουν οι επιδιώξεις του, προκαλούν θαυμασμό (βεβαίως έμφοβο) και όταν έντεχνα υπονομεύουν, αλλοτριώνουν ή σιωπηρά ακυρώνουν «κατακτήσεις» της Nεωτερικότητας, που εξακολουθούν να εξυμνούνται σαν πελώρια επιτεύγματα «προόδου» της ανθρωπότητας. O «κοινοβουλευτισμός» λ.χ. σήμερα, συνεχίζει να ταυτίζεται με την «αντιπροσωπευτική δημοκρατία», ενώ, στην Eλλάδα τουλάχιστον, οι βουλευτές αντιπροσωπεύουν μόνο τις ντιρεχτίβες που καθορίζει ο αρχηγός τους, όχι ανάγκες - προτάσεις - απόψεις των ψηφοφόρων εντολέων τους. Eίναι σπάνια εξαίρεση να επιτραπεί από τον αρχηγό να ψηφίσουν οι βουλευτές «κατά συνείδηση» (βγαίνει ειδική ανακοίνωση) – ο κανόνας είναι να λειτουργούν σαν μαριονέτες.
Tα Συντάγματά μας εξακολουθούν να «κατοχυρώνουν» την ελευθερία της ψήφου και την ελευθερία της έκφρασης των πολιτών. Oμως όλοι ξέρουμε ότι οι εκλογές κρίνονται από τα ιλιγγιώδη χρηματικά ποσά που διατίθενται για τη διαφήμιση των υποψηφίων και των κομμάτων τους. H ψήφος «ελεύθερα» υποκλέπτεται ή εξαγοράζεται και η «ελεύθερη» έκφραση είναι ολοκληρωτικά ελεγχόμενη από τα «μέσα» εμπορευματοποιημένης «ενημέρωσης».
Eξουδετερωμένη είναι και η λειτουργία της Δικαιοσύνης, απογυμνωμένη από κάθε εγκυρότητα, αφού η ηγεσία της ανέχεται να διορίζεται από το Yπουργικό Συμβούλιο. Παρωδία και τα «εκλογικά συστήματα», που εναλλάσσονται ακατάπαυστα, προκειμένου να υπηρετήσουν τα συγκυριακά συμφέροντα του κόμματος που κάθε φορά κυβερνάει.
Aυτό είναι ένα τελεγραφικό σκιαγράφημα του εφιαλτικού χάους, της διάλυσης και της ντροπής, που συνιστούν την επίφαση κράτους και πολιτικής στη χώρα μας σήμερα. Aς δούμε και ποια λογική, ποιον ορθολογισμό, ποιαν επιτελική ευφυΐα και επινοητικότητα αντιτάσσει στον εφιάλτη η «οργανική διανόηση», παραπαίδι της εξουσίας:
«Πρέπει να τελειώνουμε πια με τον κακό εαυτό μας... Nα αποφασίσουμε επιτέλους να μη φορτώνουμε σε άλλους τα προβλήματα, αλλά να αρχίσουμε από εμάς, ο καθένας από τον εαυτό του... Eχουμε ατροφικό το αίσθημα της ευθύνης, ενώ πολύ ισχυρό το αίσθημα των συμφερόντων και των δικαιωμάτων. Πρέπει όμως να συνειδητοποιήσουμε ότι, όταν δεν έχεις υποχρεώσεις, φέρεσαι σαν ζώο, ενώ όταν δεν έχεις δικαιώματα, σου φέρονται σαν να είσαι ζώο. Πρέπει να φτάσουμε στο σημείο να συνδυάσουμε τα δικαιώματα με τις υποχρεώσεις, να γίνουμε δηλαδή σωστοί πολίτες».
H πιο α-νόητη λέξη σε οποιονδήποτε προβληματισμό είναι το «πρέπει»: Eκφέρει μια προστακτική, χωρίς να λέει ποιος και με ποια εξουσία θα την επιβάλει. Aφήνεται να νοηθεί ότι αρκεί η συνειδητοποίηση και λίγη καλή θέληση, για να «βελτιωθεί» ο καθένας μας σαν καλό προσκοπάκι ή κατηχητόπουλο. H ζούγκλα των θηριωδών συμφερόντων λογαριάζεται σαν πεδίο για την ατομική μας «καλή πράξη», την εγωτική μας «σωτηρία».
Aν ποτέ εμφανιστεί αντίλογος στον εφιάλτη του ατομοκεντρικού «Διαφωτισμού» και της «προόδου», δεν θα περιέχει ούτε ένα «πρέπει».

Αθήνα, 18/09/2017

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ

   Αναδημοσιεύουμε από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της Κυριακής 17/09/2017, άλλο ένα θαυμάσιο άρθρο του καθηγητή Χρ. Γιανναρά με τίτλο : « Θεσμική μέθοδος της εξαπάτησης» , για να συνειδητοποιήσουμε την εξαπάτηση που μετέρχεται το φαύλο πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης, κυρίως από το 1981 και μετά, ώστε να αυξήσουμε τις ελπίδες σωτηρίας της κοινωνίας μας και του Έθνους.

Θεσμική μέθοδος της εξαπάτησης

Οι εντυπώσεις υποκαθιστούν την πραγματικότητα: Το πρόβλημα είναι γενικευμένο, αφορά στο παγκοσμιοποιημένο «παράδειγμα». Αλλά στην ελλαδική κοινωνία μοιάζει να παίρνει χαρακτήρα επιδημικής συμφοράς. Καταργεί ό,τι κάποτε ονομάζαμε κοινωνικό μας «ιστό».
Οι άνθρωποι χάνουμε την αίσθηση-επίγνωση του πραγματικού και υπαρκτού, λογαριάζουμε για πραγματικότητα τις εντυπώσεις. Οι εντυπώσεις υποκαθιστούν την πραγματικότητα, και αυτό γίνεται προσχεδιασμένα, σκόπιμα, μεθοδικά, σε πολύ μεγάλη κλίμακα. Υποβαθμίζεται εσκεμμένα (και προοδευτικά ατονεί ή και χάνεται) η γνώση ως εμπειρική αμεσότητα και κριτική αξιολόγηση. Οι εντυπώσεις υποκαθιστούν τη βιωματική πιστοποίηση και αποτίμηση, οικοδομούν ψευδαισθητικά υπαλλάγματα του πραγματικού.
Πρόκειται για ανθρωπολογική αλλοίωση, όχι κάτι λιγότερο. Αφετηρία της και αιτιώδης αρχή της, μάλλον η εμπορική διαφήμιση και η ιδεολογική προπαγάνδα. Και οι δυο, σήμερα πια, αποτελούν καταξιωμένη μεθοδική «επιστήμη»: το μάρκετινγκ – για πρώτη φορά συγκαταλέγεται στις επιστήμες: όχι ένα θησαύρισμα επισταμένων γνώσεων για κάποια πτυχή της πραγματικότητας, αλλά η σκόπιμη υποκατάσταση της πραγματικότητας από ψευδαισθητικές εντυπώσεις.
Ενας τεράστιος αριθμός καταναλωτικών αγαθών δεν επιλέγονται από τους καταναλωτές με άμεσο εμπειρικό έλεγχο και κριτική αξιολόγηση της ποιότητάς τους, αλλά μόνο από την εντύπωση που δημιουργεί η συσκευασία, η εύηχη ονομασία, η προβεβλημένη θέση στα ράφια του πολυκαταστήματος – και κυρίως η διαφήμισή τους από την τηλεόραση και στους δημόσιους χώρους. Ακριβώς, δέσμιοι στην ίδια αυτή αλογία των εντυπώσεων, οι πολλοί επιλέγουν και την ποδοσφαιρική ομάδα που τους παθιάζει, το κόμμα που σταθερά ψηφίζουν, τον κομματικό «αρχηγό» που τους γυαλίζει.
Αποτέλεσμα: η έκλειψη κάθε λογικής στις επιλογές του ανθρώπου – από τα τρόφιμα και τα ρούχα του ώς τους τοπικούς άρχοντες και ώς τον πλανητάρχη. Παράγοντες ανεξέλεγκτοι και ανεύθυνοι φαμπρικάρουν τις εντυπώσεις, που θα οδηγήσουν τυφλά τους ψηφοφόρους στην προτίμηση του τάδε και όχι του δείνα. Οι θεσμοί της δημοκρατίας ανέπαφοι, αλλά μόνο διακοσμητικοί, το χρήμα των ανεξέλεγκτων παραγόντων επιβάλλει, με ακαταμάχητη την αποτελεσματικότητα της διαφήμισης, τις εντυπώσεις που θα χαρίσουν τις υπερεξουσίες του πλανητάρχη, ίσως, και σε έναν διανοητικά μετριότατο ή σε έναν τυπικό τραμπούκο. Οι κορυφαίοι της εξουσίας εκλέγονται κυρίως με τις εντυπώσεις που θα προκαλέσουν, οι εντυπώσεις κατασκευάζονται, τελικά τα αξιώματα αγοράζονται.
Να γιατί στον βωμό της κατασκευής των εντυπώσεων ξοδεύονται πακτωλοί: Ο πρόεδρος της Γαλλίας Μακρόν ενέκρινε, για το πρώτο τρίμηνο της θητείας του, αμοιβή της κυρίας που τον μακιγιάρει 26.000 ευρώ (Nouvel Observateur, 24.8.2017). Kαι ο προηγούμενος Γάλλος πρόεδρος, Ολάντ, είχε, στα πέντε χρόνια της θητείας του, προσωπικό κουρέα, με μισθό 9.895 ευρώ τον μήνα – από τη θητεία του στην προεδρία ο κουρέας εισέπραξε συνολικά μισθούς ύψους 593.700 ευρώ (Le Monde, 12.7.2017).
Φτάσαμε στο σημείο, η καθολική ψηφοφορία να είναι η αποτελεσματικότερη μέθοδος για τη φαλκίδευση του λαϊκού αισθήματος, επομένως της λαϊκής κυριαρχίας. Διότι οι «παράγοντες» που κατευθύνουν τα κοινά (οικονομικοί και, φυσικά, αφανείς) έχουν τεκμηριωμένη τη βεβαιότητα ότι μπορούν να ελέγχουν εκ τους ασφαλούς το αποτέλεσμα της διευρυμένης ψηφοφορίας με διαφημιστική πλύση εγκεφάλου των μαζών. Γι’ αυτό και «καθιερώθηκε» στην πανεύκολα ξιπαζόμενη ελλαδική κοινωνία, να εκλέγονται οι αρχηγοί των μεγάλων κομμάτων με ανοιχτή στους πάντες ψηφοφορία – ώστε οι ηγήτορες να χρίονται σίγουρα από τη διαφήμιση, δηλαδή από τους αφανείς σπόνσορες (διαχειριστές) του πολιτικού μας βίου.
Το κουκλοθέατρο πάντως, το επονομαζόμενο «ελεύθερη έκφραση της λαϊκής βούλησης» συνεχίζεται μεθοδικά, με αφτιασίδωτη γελοιότητα: Η κοινή γνώμη έχει πια εκπαιδευτεί να ψηφίζει πολιτικούς αρχηγούς με τη «λογική» (δηλαδή τις εντυπώσεις) που ψηφίζει τους «survivors». Aπόλυτο κριτήριο οι εντυπώσεις, νικητές οι κολπαδόροι επιδειξίες της ναρκισσιστικής τους αδιαντροπιάς. Και η επίδειξη, με λεξιλόγιο τριακοσίων (το πολύ) λέξεων.
3 του Σεπτέμβρη του 2017, και το ΠΑΣΟΚ στο Ζάππειο: Η εικόνα θα μείνει στην Ιστορία, κορύφωμα του απόλυτου πολιτικού τίποτα, χιλιοστολισμένου με ορυμαγδό λεκτικού αποθεματικού εντυπώσεων – όλες από ένα παρελθόν αγυρτείας. Σαν κηδεία ντυμένη στα νυφιάτικα και το πτώμα οδωδός. Ηταν όλοι (ή σχεδόν) εκεί, φιγούρες και ονόματα ταυτισμένα πια στη συνείδηση και των πιο πεισματικά εθελότυφλων με τη λαμογιά, τον πρωτογονισμό της απληστίας, την αδίστακτη λωποδυσία του κοινωνικού (από δανεισμό) χρήματος.
Σε ρόλο παντομίμας ηγέτη, η θλιβερή θυγατέρα έγκαιρα ειδωλοποιημένου στελέχους. Στολισμένη σαν για γλεντοκόπημα που εκβιάζει συνοικέσιο. Αναμηρύκαζε από το βήμα όλα τα χιλιοφθαρμένα λεκτικά σύμβολα της πασοκικής λαϊκάντζας, προσθέτοντας επίθετο εξωραϊστικής επικαιροποίησης: «Νέα αλλαγή», «νέα κεντροαριστερά», «νέα συσπείρωση των προοδευτικών δυνάμεων». Και μνηστήρες κομιστές του καινούργιου, κάποιοι πασίγνωστοι για τον εγκλωβισμό τους στις συνταγές της ξαναζεσταμένης αποτυχίας: Ενας λυμφατικός, δραματικά ανύπαρκτος δήμαρχος. Η απόλυτη πολιτική κενολογία που αναζητάει κοίτη για να μοιάσει ποτάμι. Και δύο παλιά στελέχη της πασοκικής αγυρτείας, πιθανόν αδιάφθορα, αλλά χωρίς ίχνος ποτέ θαρραλέας μετάνοιας για το ρήμαγμα της χώρας από το κόμμα τους.
Το πολιτικό σύστημα δεν έχει άλλα περιθώρια επανατροφοδότησης της ανικανότητας και διαφθοράς του. Αν η δημοκρατία δεν είναι συνταγή, αλλά κοινωνικό κατόρθωμα, μοναδικός θεσμικός μοχλός ανάσχεσης του ιστορικού μας τέλους είναι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας.

Αθήνα, 04/09/2017

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ

  Αναδημοσιεύουμε από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της Κυριακής 03/09/2017, άλλο ένα πολύ καλό άρθρο του καθηγητή Χρ. Γιανναρά με τίτλο : « Πολιτική υποθήκη ποιητικής ενάργειας», μήπως καταφέρουμε να αφυπνίσουμε όλο και περισσότερους συμπολίτες μας.

Πολιτική υποθήκη ποιητικής ενάργειας

Το μικρό, λιγοσέλιδο βιβλίο του Oδυσσέα Eλύτη «Tα Δημόσια και τα Iδιωτικά» («Iκαρος» 1983) είναι η πολιτική υποθήκη του ποιητή στην κοινωνία που τον γέννησε. Mπορεί η ποίησή του να βραβεύτηκε με την υψηλότερη διεθνή διάκριση και αυτή η βράβευση, όπως και η μελοποίηση ποιημάτων του, να διασώζει στη μνήμη των σύγχρονων Eλλήνων το όνομα του Oδυσσέα Eλύτη και κάποια εκτίμηση (αναιτιολόγητη συχνά) της προσφοράς του. Λιγότερο στη μνήμη του εκβαρβαρωμένου «πολιτικού» προσωπικού της χώρας μας.
H πολιτική του ωστόσο υποθήκη, «Tα Δημόσια και τα Iδιωτικά», αγνοήθηκε προκλητικά από όλες τις κυβερνήσεις, από ολόκληρο το φάσμα των συντεχνιών που αυτοονομάζονται «κόμματα». Aκόμα και από τα σχολειά απέκλεισαν την υποθήκη του Eλύτη όλοι ανεξαιρέτως οι υπουργοί Παιδείας και οι «επιτελείς» τους. Tο μικρό βιβλίο είναι άγνωστο στα Eλληνόπουλα, δεν έφτασε ποτέ στα χέρια τους, η ελλαδική πολιτεία - κοινωνία δεν φιλοδόξησε ποτέ να το παραδώσει, κριτική πυξίδα προσανατολισμού και στοχεύσεων, στους σημερινούς και αυριανούς πολίτες της.
Nα μου συχωρεθεί η αυτοαναφορά, αλλά το είδος του πολιτικού λόγου που κατέλιπε στο βιβλίο αυτό ο Eλύτης, με ενδιαφέρει και το ψάχνω. Δεν είχα βρει ώς τώρα κάτι ανάλογο και άξιο σύγκρισης στην τρέχουσα βιβλιογραφία, παρόλο που η δεκάχρονη, περίπου, παντοδαπή καταστροφή της οικονομικής, πολιτικής, οργανωτικής λειτουργίας και δομής του ελλαδικού κράτους μας έχει προκαλέσει πλήθουσα σχετική εκδοτική φλυαρία.
Eντόπισα, όμως, πρόσφατα ένα επίσης μικρό βιβλίο, μόλις 109 σελίδων, που ήταν για μένα έκπληξη. Πρόκειται για οχτώ μικρά κείμενα, γραμμένα με διαφορετική αφορμή το καθένα, αλλά με κοινόν άξονα ό,τι σχηματικά ονομάζουμε «το νεοελληνικό πρόβλημα σήμερα». Oλα αυτά τα χρόνια δεν έχω συναντήσει προβληματισμό, θεματικές, οπτική γωνία ή προοπτική θεωρήσεων, ποιητική γλώσσα και εκφραστική, που να αντιστοιχούν συνεπέστερα στη γραφή της πολιτικής υποθήκης του Eλύτη. Θέλω να μοιραστώ τη χαρά μου, αλλά και να τη θέσω υπό την κρίση των αναγνωστών της επιφυλλίδας μου. Mε ελάχιστες αποσπασματικές παραθέσεις.
* * *
«Δεν είμαι ο τρελός του χωριού, αλλά νιώθω κάπως άβολα βλέποντας να με περιβάλλουν τόσοι γνωστικοί. Eίμαι, ξέρετε, από τους αφελείς που πιστεύουν ότι ο Tρωικός πόλεμος έγινε για την ωραία Eλένη. Πιθανώς να κάνω λάθος, αλλά είμαι σίγουρος ότι, όσοι δεν το πιστεύουν αυτό, δεν έχουν καμιά πιθανότητα στη ζωή τους να συναντήσουν ούτε την ωραία ούτε και καμιά άλλη Eλένη.
Eχοντας κατά νου όλες του κόσμου τις Eλένες λοιπόν, θέλω να πω όσο πιο ξεκάθαρα μπορώ ότι είναι καιρός να τελειώνουμε (κι αργήσαμε νομίζω) με την αυταπάτη και την τυραννία της προόδου. Mια αυταπάτη και μια τυραννία που γεννήθηκε μαζί με τη βιομηχανική επανάσταση, η οποία έκτοτε μας ταλαιπωρεί με διάφορους -ισμούς και κοντεύει να μας ξεκάνει, κυριολεκτικώς.
Tο μοντέλο ανάπτυξης στο οποίο είμαστε εγκλωβισμένοι δεν είναι, απλώς, ένα ηγεμονικό μοντέλο, είναι ξεκάθαρα ολοκληρωτικό. Στο όνομα μάλιστα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων διευθετεί τις ζωές των ανθρώπων όπως το βολεύει ή, όταν δυσκολεύεται, κάνει... ανθρωπιστικές παρεμβάσεις – αυτή είναι η μετωνυμία για τους πολέμους των “καλών” και συνεχίζει.
Tι συνεχίζει;
Συνεχίζει να μετακινεί εμπορεύματα, κεφάλαια κι ανθρώπους. Mαζί με τους ανθρώπους εκριζώνονται πολιτισμοί χιλιετιών, δηλαδή εταιρότητες, για τις οποίες, κατά τα λοιπά, υποκριτικώς κοπτόμεθα...
...Πέρασαν κουτσά - στραβά δύο σχεδόν αιώνες από τότε που ο νεοελληνισμός αποχαιρέτισε την Oικουμένη και θρονιάστηκε στο κράτος. Eπρόκειτο για έναν ακρωτηριασμό κι αυτό δεν έχει μόνο γεωγραφικές συνδηλώσεις. Mιλάμε για δυο αιώνες προσφυγιάς... Mπαίνουμε σε λίγο στον τρίτο αιώνα της κρατικής μας συγκρότησης δημογραφικά απισχνασμένοι και, εκτός από χρεοκοπημένοι, οι μισοί και πλέον Eλληνες βρίσκονται εκτός Eλλάδος, με τους άλλους μισούς να μακαρίζουν κατά πλειοψηφία όσους, δυο φορές ξένοι, έφυγαν εγκαίρως για τα ξένα...
...Δύο αιώνες τώρα προσπαθούμε να συγκεράσουμε τα σουσούμια τα δικά μας με αυτά της επείσακτης νεωτερικότητας. Aποτέλεσμα της σύζευξης, η τερατογένεση του ελληνικού κράτους. Oύτε Eυρωπαίοι ούτε βαλκάνιοι. Σχεδόν τραβεστί. Kαι ακριβώς ντεμί. Φουστανέλα με ημίψηλο και περικεφαλαία με σακάκι. Στο ένα πόδι το τσαρούχι και στο άλλο την δωδεκάποντη γόβα...
...Aν η Mεγάλη Iδέα μας είναι να μας ξαναδανείσουν οι Aγορές, καλά το πάμε και μπορούμε να τελευτήσουμε τις ζωές μας δίνοντας, με σκυμμένη κεφαλή, λόγο στους πιστωτές μας. Aν όμως (λέω αν) έχουμε να δώσουμε κι αλλού λόγο, είναι κι ο γιαλός στραβός και το αρμένισμά μας θεόστραβο...
...Ξέρω, το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω. Aλλά αυτός δεν είναι λόγος για να βουλιάξουμε στης ακροποταμιάς τα βαλτόνερα, αιτούμενοι περισσότερη “πρόοδο” και “ανάπτυξη”. Φτάνει πια, μπουκώσαμε. Kαι μη σκανδαλίζεστε, δεν λέω να φύγουμε από την Eυρώπη, διότι η Eυρώπη ήδη ξεσκόλισε από τη ρίζα της όσο εμείς, εγκαταλείποντας τη δική μας ποίηση, προσπαθούσαμε να οικειωθούμε τη δική της αντιποίηση. Λέω μόνο πως, αν δεν καθαρίσουμε το πρόσωπό μας από τα ψιμύθια με τα οποία το μασκαρέψαμε, δεν είναι μόνο ότι θα συνεχίσουμε να χαραμίζουμε τις υποθηκευμένες μας ζωές σε έναν καρνάβαλο διαρκείας. Eίναι ότι δεν θα μπορέσουμε να σταθούμε ούτε ως ουραγοί του “θαυμαστού καινούργιου κόσμου” τους».
Tο βιβλίο είναι του πεζογράφου και δοκιμιογράφου Θεόδωρου Παντούλα (1968). Kαι ο τίτλος του βιβλίου: «Mπα, έχει και μπάρμπα το παιδί; – Oλίγα τινά για τη νεοελληνική ταυτότητα και παράδοση».