Αθήνα, 29/05/2018

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ

   Αναδημοσιεύουμε από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ του Σαββατοκύριακου 26-27/05/2018 άλλο ένα εκπληκτικό άρθρο του καθηγητή Χρ. Γιανναρά με τίτλο : ¨ «Ταμείο» θησαυρισμάτων ποιότητας¨, το οποίο θα αρέσει σ΄ αυτούς που είναι πραγματικά Έλληνες στο πνεύμα και όχι απλώς γεννήθηκαν στην Ελλάδα.
«Ταμείο» θυσαυρισμάτων ποιότητας
Αντιγράφω. Από κείμενο Νεοέλληνα λογίου δημοσιευμένο για πρώτη φορά στην περίοδο 1902-1904:
«Ελληνική Ιστορία δεν υπάρχει. Δι’ αυτό βασιλεύει τοιαύτη σύγχυσις και σύγκρουσις ιδεών εις όλα ανεξαιρέτως τα ιδικά μας πράγματα.
Και δεν ήτο δυνατόν να υπάρχη ακόμα (Ελληνική Ιστορία). Διότι έως χθες, η μεγαλειτέρα και σπουδαιοτέρα εποχή του παρελθόντος μας, η Βυζαντινή, το Κλειδί προς νόησιν της αρχαίας, προς νόησιν της τωρινής Ελλάδος, προς νόησιν (κατανόησιν) Ελληνισμού και Ελληνος, το είχε βυθίσει η Ευρώπη εις απύθμενον βάθος βορβόρου (συκοφαντιών).
Υπάρχει λοιπόν μία Ιστορία, γραφείσα χωρίς το κλειδί αυτό, συρραφείσα από τας ευρωπαϊκάς ιστορίας και γνώμας περί ημών, με ένα πνεύμα σχεδόν δουλικόν, με ένα πνεύμα μαθητικόν, το οποίον τρέμει τον Ευρωπαίον δάσκαλον. Ανθρωποι με πνεύμα εντελώς ελεύθερον δουλικών αισθημάτων προ του Ευρωπαίου, δεν επαρουσιάσθησαν εις την μελέτην της Ιστορίας.
...Ωστε, ελληνική ιστορία δεν υπάρχει. Δεν κατηγορώ. Θέτω τα πράγματα...
Κατά τους βυζαντινούς χρόνους, ο μέγας χριστιανός Σουλτάνος της Ευρώπης, ο Πάπας, είχε γράψει την ιστορίαν μας, κατά το φανατικόν και πλαστογραφικόν σύστημα των ρασοφορούντων λεγεώνων, κατά το σύστημα που έγραψεν και τας ιστορίας των ευρωπαϊκών εθνών, διά τον καθαρισμόν των οποίων (ιστοριών) εχρειάσθησαν επίσης υπεράνθρωποι αγώνες. Η φαυλοτάτη, κακουργοτάτη αυτή πλαστογραφία εχρησίμευσεν ως βάσις εις όλας τας ευρωπαϊκάς ιστορίας περί ημών.
...Ημείς οι Ελληνες αγνοούμεν την Ελλάδα και τον Ελληνα περισσότερον κάθε Κίνας και Κινέζου. Φανταζόμεθα τον εαυτόν μας και τον τόπον μας από τα γράμματα που μας στέλλουν οι Ευρωπαίοι, οι οποίοι μας αγνοούν εντελέστατα. Και εις την ιδικήν μας υπνοβατικήν κατάστασιν και εις την ιδικήν μας παραφροσύνην προστίθενται και αι ευρωπαϊκαί εξωφρενικαί γνώμαι και συμβουλαί και μας αποτρελλαίνουν τελειωτικώς, χαπτόμεναι όπως χάπτεται η κάθε γνώμη του κάθε Δίτεριχ ή Μίντεριχ, του οποίου του καπνίζει να μας φωτίση και να μας συμβουλεύση και μας βάλη νόμον εις το σπίτι μας και μας οδηγήση εις τον δρόμον μας, σαν να είμεθα εμείς στραβοί και παραλυτικοί.
Ολαι μας λοιπόν αι ιδέαι, όλη η παραφροσύνη του γλωσσικού ζητήματος, η κάθε άγνοια και η κάθε ξενομανία, η τελεία σύγχυσις και ανεμοζάλη κάθε ιδέας και κάθε πράγματος, εκεί έχει την αληθή πηγήν της...
...Ο Ευρωπαϊσμός, ων απομίμησις, δεν είναι πρόοδος, αλλ’ οπισθοδρομικότης. Πρόοδος είναι η χειραφέτησις από κάθε μίμησιν, η ελευθέρωσις από κάθε δουλείαν... Αλλο ραγιάς και άλλο Ελλην. Αλλο φραγκοπίθηκος και άλλο Ελλην... Ο Ελλην, φύσει επισκεπτόμενος τον Θεόν, αποκαλύπτεται, μένει όρθιος, τον χαιρετά μειδιών, του ομιλεί εις τον ενικόν και συνομιλεί (με αυτόν) διά του τραγουδούντος ιερέως και του ψάλτου. Και μετά την βραχείαν επίσκεψιν, εις την αυλήν και το προαύλιον (της εκκλησίας) εννοεί να στήση το πανηγύρι του, να φάγη, να πιη, να χορεύση, να τραγουδήση, να ευφρανθή. Και με όλας τας εκδηλώσεις της χαράς, του οίνου, του έρωτος, ευφραίνει ο Ελλην και τον Θεόν του. Είναι εντελώς αδιάφορον, εάν δεν συμφωνή η πραγματικότης αυτή με τας ιδέας τού κάθε φραγκοφορεμένου ιερομωρολόγου...»
Είναι αποσπάσματα, ενδεικτικές φράσεις, από το γνωστό, ελπίζω, σε πολλούς βιβλίο του Περικλή Γιαννόπουλου, «Η Ελληνική Γραμμή». Το ξανάνοιξα τυχαία, ύστερα από πολλά χρόνια που μεσολάβησαν μετά το πρώτο διάβασμα. Νόμιζα ότι «ξέρω τι λέει», είχα κι εγώ ταξινομήσει τον συγγραφέα του στους «ρομαντικούς ελληνολάτρεις», τους κολλημένους σε μια αισθητική κυρίως εκδοχή της ελληνικότητας. Τώρα που ξαναδιάβασα το βιβλίο, πιστοποίησα κατάπληκτος ότι ο Π.Γ. ήταν πολύ πιο ρεαλιστικά ετοιμασμένος για να μετάσχει ως Ελληνας στην «ευρωπαϊκή ενοποίηση» σε σύγκριση με το σημερινό μας πολιτικό προσωπικό και τους σημερινούς καλλιτέχνες μας και λογίους.
Ποιο είναι το κριτήριο που αξιολογεί την ετοιμότητα (ειδικά των Ελλήνων) να μετάσχουν στο εγχείρημα της «ευρωπαϊκής ενοποίησης»; Το εντόπισε διαυγέστατα ο Π.Γ. πριν εκατόν δεκατέσσερα χρόνια: Αν θα λειτουργήσουμε οι Ελληνες (έστω και τώρα, με καθυστέρηση τόσων χρόνων) «μιμητικά» ή «χειραφετημένα». Ως «ραγιάδες» και «φραγκοπίθηκοι» ή ως ενεργοί συντελεστές της ευρωπαϊκής ενοποίησης, κομίζοντας ετερότητα, δημιουργική διαφορά.
Δεν είναι αυταξία ούτε η πείρα ούτε η διαφορά. Για να συστήσουν συμβολή στο σήμερα, χρειάζεται να μεταφραστούν σε κριτήρια αξιολόγησης ποιοτήτων, κριτήρια με πανανθρώπινη εμβέλεια. Αυτή η εμβέλεια κρίνει την επιβίωση των πολιτισμών.
Η γλώσσα, η τέχνη, οι θεσμοί είναι το «ταμείο» που διασώζει τα θησαυρίσματα ποιότητας κάθε πολιτισμού. Οι θεσμοί, στο συμβατικό ελλαδικό κρατίδιο των Αθηνών, ήταν από την πρώτη στιγμή, και παραμένουν δάνειοι: μια αμετανόητη και πεισματική (τυφλή) εμμονή στον μεταπρατισμό, τον πιθηκισμό. Η Τέχνη διέσωσε αναλαμπές εκπληκτικής επικαιροποίησης της ελληνικής ετερότητας και διαφοράς, αλλά χωρίς εμβέλεια, δυστυχώς, ώς τα «κέντρα λήψης αποφάσεων». Η γλώσσα, είναι το πεδίο του φρικωδέστερου από όλα τα ιστορικά εγκλήματα, με τους φυσικούς αυτουργούς να στελεχώνουν το υπουργείο Παιδείας, σε ιδεολογικά συνεπέστατη αλλεπαλληλία, από το 1974 ώς σήμερα.

Αθήνα, 09/05/2018

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ

   Σε συνέχεια της χθεσινής αναδημοσίευσης του άρθρου του καθηγητή Χρ. Γιανναρά, αναδημοσιεύουμε πάλι από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της Κυριακής 06/05/2018 άλλο ένα επίσης εξαιρετικό άρθρο  του καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας και επισκέπτη καθηγητή στο Πανεπιστήμιο του Καρόλου στην Πράγα κ. Νίκου Μαραντζίδη, με τίτλο : « Εχθροί και φίλοι της φιλελεύθερης δημοκρατίας στη χώρα μας », για να θυμηθούμε και να συνειδητοποιήσουμε ποιός έχει την κύρια ευθύνη για το σημερινό κατάντημα της χώρας, το οποίο οφείλεται στην αλλαγή της νοοτροπίας που καλλιεργήθηκε την δεκαετία του ’80 στην μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών, νοοτροπία στην οποία κυριαρχεί ο τυχοδιωκτισμός, η άκρατη ιδιοτέλεια και η απύθμενη υποκρισία και η οποία νοοτροπία είναι η κύρια αιτία όλων των δεινών που μας συμβαίνουν σήμερα.
  Εχθροί και φίλοι της φιλελεύθερης δημοκρατίας στη χώρα μας, Νίκου Μαραντζίδη
Δύο φορές, και όχι μία, κατά τη Μεταπολίτευση η χώρα είχε την εμπειρία διακυβέρνησης από κόμματα, που ξεκίνησαν ιδεολογικά από τη ριζοσπαστική αριστερά. Το ΠΑΣΟΚ, όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ, είχε δεσμούς με ακροαριστερές οργανώσεις και καθεστώτα της Λατινικής Αμερικής, της κομμουνιστικής Ευρώπης και της Μέσης Ανατολής, που σόκαραν τη φιλελεύθερη Δύση. Στην αρχική του φάση, μάλιστα, το ΠΑΣΟΚ ανέπτυξε αδυσώπητη αντιδυτική ρητορική και κατηγορούσε τους Ευρωπαίους σοσιαλιστές ως καπιταλιστικό παρακλάδι. Οι προεκλογικές εξαγγελίες του ΠΑΣΟΚ το 1977-1981 περιελάμβαναν έξοδο από την ΕΟΚ και απομάκρυνση των νατοϊκών βάσεων. Επρόκειτο για ένα ριζοσπαστισμό, που εντονότερό του η χώρα είχε να δει από τη δεκαετία του ’40.
Για να αποτιμήσουμε το μέγεθος της απειλής έναντι της φιλελεύθερης δημοκρατίας, δεν αρκεί πάντως η ανάλυση της ιδεολογίας, χρειάζονται και άλλες μεταβλητές: η οργανωτική δύναμη του κόμματος, η φυσιογνωμία της ηγεσίας του, η σχέση κόμματος-κράτους, η φύση της οικονομίας, ο βαθμός ελέγχου της πληροφορίας. Εννοείται επίσης πως παράγοντες όπως η φυσιογνωμία του κομματικού ανταγωνισμού, η θεσμική κληρονομιά και ο βαθμός διεθνοποίησης της χώρας είναι κρίσιμης σημασίας. Η σύγκριση του ΠΑΣΟΚ των ετών 1980-1985 και του ΣΥΡΙΖΑ 2014-2018 προσφέρει ενδιαφέροντα συμπεράσματα.
Από οργανωτικής πλευράς, το ΠΑΣΟΚ ήταν βουνό μπροστά στον ΣΥΡΙΖΑ. Το 1981 οι σοσιαλιστές είχαν περίπου 100.000 μέλη και το 1985 ξεπερνούσαν τις 220.000. Το ΠΑΣΟΚ μπορούσε να κάνει κινητοποίηση σε κάθε χωριό της Ελλάδας. Ο ΣΥΡΙΖΑ, αντιθέτως, το 2014 είχε μετά βίας 30-35.000 μέλη και μετά τη διάσπαση του 2015 πολύ λιγότερα. Το ΠΑΣΟΚ μπορούσε να στελεχώσει και τον τελευταίο φάρο και τελωνείο, ο ΣΥΡΙΖΑ αμφιβάλλω αν καλύπτει τον στενό πυρήνα του κράτους. Από το 1981 έως το 1986, το ΠΑΣΟΚ εποίκισε το κράτος. Ο δημόσιος τομέας αυξήθηκε κατά περίπου 200.000 άτομα (κατ’ άλλους παραπάνω). Ο «πρασινοφρουρός» με την κάρτα μέλους του ΠΑΣΟΚ ήταν η απτή εικόνα της στρατηγικής μετατροπής του Δημοσίου σε ιμάντα του κόμματος.
Χάρη στην οργανωτική του δύναμη, το ΠΑΣΟΚ των ετών 1980-1985 επηρέαζε πολλές ομάδες συμφερόντων – αντιθέτως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αδύναμος κι εδώ. Είχε την πλειοψηφία στις δύο μαζικότερες συνδικαλιστικές οργανώσεις (ΓΣΕΕ- ΑΔΕΔΥ), έλεγχε εργατικά κέντρα, επιστημονικούς και φοιτητικούς συλλόγους, επηρεάζοντας και κινητοποιώντας άμεσα ή έμμεσα εκατομμύρια ανθρώπους. Εχτισε κορπορατιστικές ρυθμίσεις δημιουργώντας ένα πανίσχυρο πλέγμα, κόμμα-κράτος-ομάδες συμφερόντων, σε μια χώρα όπου μεγάλα τμήματα της οικονομίας εξαρτιόνταν από το κράτος.
Ως προς τη φύση της ηγεσίας του, το ΠΑΣΟΚ αυτών των ετών ήταν αρχηγικό κόμμα, δεν είχε καμία σχέση με την κουλτούρα εσωτερικής δημοκρατίας της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας ή του ευρωκομμουνισμού. Ηταν «βοναπαρτικό» κόμμα. Η θέληση του Παπανδρέου επιβαλλόταν στους κομματικούς θεσμούς μέχρι γελοιοποίησής τους πολλές φορές. Η θέσπιση της εκλογής των βουλευτών με λίστα το 1985 ήταν η αποθέωση της στρατηγικής του ηγέτη για έλεγχο των θεσμών. Κόμμα, κυβέρνηση, Κοινοβούλιο μπορούσαν να ελέγχονται ταυτόχρονα από ένα άτομο και το στενό του περιβάλλον.
Αντιθέτως, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει καλύτερη ποιότητα εσωκομματικής δημοκρατίας και είναι λιγότερο αρχηγικός.
Το ΠΑΣΟΚ, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, είχε εργαλειακή αντίληψη των θεσμών. Ο Παπανδρέου υπογράμμιζε πως «δεν υπάρχουν θεσμοί, μόνο λαός». Το 1985 ψήφισε Πρόεδρο Δημοκρατίας και συνταγματικές αλλαγές υπό έντονα αμφισβητούμενες συνθήκες μαζί με το πιο σταλινικό κόμμα της Ευρώπης, το ΚΚΕ.
Μετέτρεψε το πολιτικό σύστημα σε πρωθυπουργοκεντρικό, εξασθένησε θεσμούς που λειτουργούσαν ως αντίβαρο (ΠτΔ).
Τη δεκαετία του ’80, η Ελλάδα ήταν η μόνη χώρα στη δυτική Ευρώπη με κρατικό μονοπώλιο ραδιοτηλεοπτικής ενημέρωσης. Για το 1,5 εκατ. αναλφάβητων ανθρώπων το 1983, η μόνη πηγή ενημέρωσης ήταν η κρατική/κομματική προπαγάνδα της ΕΡΤ. Επιπλέον, το ΠΑΣΟΚ είχε σημαντική επιρροή στον Τύπο. Το 1985 η «Αυριανή» πουλούσε ημερησίως 200-250.000 φύλλα. Η σύγκριση εδώ είναι περιττή.
Συμπερασματικά, το ριζοσπαστικό αντι-ιμπεριαλιστικό ΠΑΣΟΚ εξελίχθηκε σταδιακά σε κυβερνητικό εθνικολαϊκιστικό κόμμα και στη συνέχεια σε σοσιαλδημοκρατικό, όχι από επιθυμία αλλά από ανάγκη επιβίωσης και προσαρμογής στους ευρωπαϊκούς θεσμούς και στο σύγχρονο περιβάλλον. Το ΠΑΣΟΚ από αντιευρωπαϊκό κόμμα έγινε πρωταθλητής του ευρωπαϊσμού και υποστηρικτής της φιλελεύθερης δημοκρατίας (α λα ελληνικά). Το ίδιο θα συμβεί και με τον ΣΥΡΙΖΑ στο μέλλον, αργά ή γρήγορα. Οι Ευρωπαίοι σοσιαλιστές που καλούν συνεχώς τον Τσίπρα στις συναντήσεις τους έχουν αντιληφθεί τη δυναμική. Θα την αντιληφθούν και οι Ελληνες σύντροφοί τους, γιατί «η ζωή αλλάζει δίχως να κοιτάζει τη δική σου μελαγχολία».
Ας αφήσουμε όμως την Ιστορία. Η πραγματική και όχι υποκριτική υπεράσπιση της φιλελεύθερης δημοκρατίας γίνεται στα πεδία του κράτους δικαίου, της ανοιχτής κοινωνίας, της καταπολέμησης των ανισοτήτων και των ατομικών δικαιωμάτων, όχι του νατιβισμού, της ξενοφοβίας, της ομοφοβίας και του εθνικισμού. Η στάση του Β. Βενιζέλου υπέρ της κυβερνητικής ρύθμισης που αναγνωρίζει δικαίωμα αναδοχής παιδιών και σε ομόφυλα ζευγάρια είναι η έμπρακτη απόδειξη σε τι αναφέρομαι εδώ και καιρό.
* Ο κ. Νίκος Μαραντζίδης είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας και επισκέπτης καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Καρόλου στην Πράγα.

Αθήνα, 08/05/2018

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ

   Αναδημοσιεύουμε από την επιφυλλίδα της ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗΣ της Κυριακής 06/05/2018, το άρθρο του καθηγητή Χρ. Γιανναρά με τίτλο : «Όσοι διακοσμούν την παρακμή», χωρίς κανένα δικό μας σχόλιο, μόνο με την παράκληση να το διαβάσετε όλο με πλήρη συνείδηση και όχι μηχανικά και θα καταλάβετε που οδηγούμαστε νομοτελειακά.
Όσοι διακοσμούν την παρακμή, Χρ. Γιανναρά

Τεκμήριο προχωρημένης κοινωνικής παρακμής είναι να χαμηλώνει συνεχώς ο πήχυς των φιλοδοξιών όσων αναλαμβάνουν ευθύνες ηγητόρων.
Από τα εκατομμύρια των πολιτών ένας και μόνο πολίτης θα φτάσει να γίνει Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ένας πρωθυπουργός ή πρόεδρος της Βουλής ή πρόεδρος Ανώτατου Δικαστηρίου ή αρχιεπίσκοπος ή αρχηγός των Ενόπλων Δυνάμεων. Σε αυτόν τον ένα χαρίστηκε να βγει από την ανωνυμία των πολλών, να ξεχωρίσει από τα εκατομμύρια των συμπολιτών του, από εκατοντάδες εκατομμύρια συνανθρώπων του. Και λοιπόν; Για να κερδίσει τι;
Οσο λειτουργούσε «κοινωνία» ανθρώπων, σχέσεις κοινωνίας της ζωής, τότε διασωζόταν και αίσθηση προσφοράς, αποτιμήσεις ποιότητας, κριτική μνήμη, συνείδηση ιστορικής καταξίωσης. Ομως στη συλλογικότητα όπου το ατομικό δικαίωμα είναι υπαρκτικός αυτοσκοπός, η θωράκιση του εγώ και η ατομοκεντρική αξίωση ηδονής απολυτοποιημένο υποκατάστατο της χαράς, εκεί μοιάζει ακατανόητη κάθε έννοια αυτοπροσφοράς, κοινωνικού υπουργήματος, δημιουργικής καινοτομίας.
Ο ρεαλισμός επιβάλλει να παραδεχτούμε ότι ο Ιστορικός Υλισμός είναι μονόδρομος. Τουλάχιστον όσο καθυστερεί η νομοτελειακά προδιαγεγραμμένη κατάρρευση του πολιτιστικού «παραδείγματος» που το ονομάσαμε κατ’ ευφημισμόν «Διαφωτισμό»! Στη μαρξιστική εκδοχή του Ιστορικού Υλισμού, που επιβίωσε λιγότερο από αιώνα (με τη μορφή ολοκληρωτικών καθεστώτων), προϋπόθεση ανόδου σε θέσεις εξουσίας ήταν η τυφλή πειθάρχηση στην ιδεολογία και στους κομματικούς μηχανισμούς, μαζί με την αδίστακτη ετοιμότητα «εκκαθάρισης» των ανταγωνιστών. Η «φιλελεύθερη» (ασυδοσίας των «αγορών», όχι ελευθερίας του πολίτη) εκδοχή συντηρεί επιφάσεις «δικαιωμάτων» και προσχήματα δημοκρατικών θεσμών. Με νόμους «περί ευθύνης υπουργών» αμνηστεύει κοινωνικά εγκλήματα και κουκουργίες βασανισμού χιλιάδων ή και εκατομμυρίων ανθρώπων.
Είναι μεγάλο ρίσκο να αποδεχθείς υψηλό αξίωμα σε κοινωνία επώδυνα και εξευτελιστικά υποταγμένη στην απάνθρωπη αυθαιρεσία της «ελευθερίας των αγορών». Να καμώνεσαι ότι προεδρεύεις, πρωθυπουργεύεις, αρχηγεύεις, προΐστασαι, ποιμαίνεις, ενώ στην πραγματικότητα διακοσμείς απλώς την επιτρόπευση, την καταδυνάστευση, τον εμπαιγμό ενός λαού. Αποδέχεσαι να κυκλοφορείς με πολυτελή οχήματα και προστασία, να σε τιμούν στρατιωτικά αγήματα και φιλαρμονικές, ενώ την ίδια ώρα συμπολίτες σου περιμένουν στην ουρά για συσσίτιο ή ξυλοκοπούνται επειδή ζητάνε ακέραιη τη σύνταξή τους. Και οι πολιτικοί αυτουργοί του βασανισμού τους συνεχίζουν να απολαμβάνουν αδίκαστοι τις προνομίες κροίσων.
Οι φιλοδοξίες κάθε ανθρώπου είναι συνάρτηση της «ποιότητάς» του και μετράμε την ποιότητα με το μέτρο της ανιδιοτέλειας, της ευαισθησίας, της καλλιέργειας, της δημιουργικής τόλμης, της κοινωνικής προσφοράς. Αν δεν υπάρχουν αυτές οι κατακτήσεις, η πρωθυπουργία καθεαυτήν ή ο αρχιεπισκοπικός θρόνος είναι φιλοδοξίες που ικανοποιούν θλιβερές μετριότητες. Ποιος θυμάται σήμερα τον Δημήτριο Βούλγαρη, έξι φορές πρωθυπουργό της Ελλάδας ή τον Αλέξανδρο Κουμουνδούρο, δέκα φορές πρωθυπουργό;
Σίγουρα, η πιο μεγάλη ικανοποίηση για τον άνθρωπο είναι να τον τιμούν γι’ αυτό που είναι, όχι για το αξίωμα που διαχειρίζεται. Και ντροπή μεγαλύτερη δεν υπάρχει, από το να σε λογαριάζουν «λίγον» (ολίγιστο) για το αξίωμα που κατέχεις. Γι’ αυτό και μοιάζει προτιμότερο, αν έχεις χάρισμα ηγετικό και ανιδιοτελείς προθέσεις, αλλά όνομα τιμημένου προγόνου, να αλλάζεις όνομα για να «κατέβεις» στην πολιτική – να δοκιμαστείς χωρίς δάνειες επιδοτήσεις φήμης. Αν λέγεσαι Καραμανλής ή και Παπανδρέου ή Μητσοτάκης ή Γεννηματά ή Βαρβιτσιώτης, αλλάζεις όνομα. Ο νεποτισμός είναι παρανόμι της έσχατης παρακμής, ντροπή για μια οργανωμένη συλλογικότητα.
Να στελεχώνεις ένα πολίτευμα που καπηλεύεται απροσχημάτιστα το όνομα της «δημοκρατίας», είναι ατίμωση, όχι προνόμιο. Να είσαι εκλεγμένος από τους πολίτες βουλευτής και το κόμμα σου να ανακοινώνει επισήμως σε ποιες (σπάνιες) περιπτώσεις σου επιτρέπει να ψηφίζεις «κατά συνείδησιν» (ενώ σε όλες τις άλλες σε χρησιμοποιεί σαν ανεγκέφαλο λακέ), είναι δημόσιος διασυρμός. Να είσαι υπουργός σε κυβέρνηση που με νόμο («περί ευθύνης υπουργών») σε αμνηστεύει οπωσδήποτε για οποιοδήποτε κακούργημα, βασανιστικό ή και εξοντωτικό χιλιάδων ή και εκατομμυρίων πολιτών (εξωφρενικό υπερδανεισμό της χώρας, ασύδοτο πελατειακό κράτος, «διαπλοκή» με τον υπόκοσμο), είναι ισόβιο στίγμα καταισχύνης, ανεξίτηλος εξευτελισμός.
Αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές, μια παρακμή με τέτοια συμπτώματα δεν έχει γιατρειά. Εξ άλλου πειραματιστήκαμε με όλα τα κόμματα (εντάξαμε στη Βουλή ακόμα και τους απροκάλυπτους αρνητές της ελευθερίας). Βυθιζόμαστε στην άβυσσο μεθυσμένοι με το όραμα «να γίνουμε Ευρωπαίοι»! παρ’ όλα τα διακόσια χρόνια εφιαλτικού κόστους της ξιπασιάς. Τα πάντα να είναι ατομικό «δικαίωμα», εγωτική επιλογή, βιτσιόζα προτίμηση – τίποτα να μην κοινωνείται, τίποτα να μην προκύπτει από την εμπειρία μετοχής, τίποτα από τη σχέση, τον έρωτα, τη μέθη του κάλλους.
Ο Ελληνισμός κόμισε στην Ιστορία την αλήθεια ως εμπειρική μετοχή κοινωνούμενη, σε ριζική αντίθεση προς τη βαρβαρική ταύτιση της «αλήθειας» με την «ορθή» κατανόηση. Σήμερα καυχάται κωμικά για το αντίθετο. Κάποτε γέννησε το άθλημα της πόλεως και της πολιτικής. Σήμερα βουλιάζει ανέλπιδα στον υπόνομο των περιττωμάτων που σώρευσε η διαστροφή της πολιτικής σε τεχνικές εξουσιασμού.

Αθήνα, 24/04/2018

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ

   Αναδημοσιεύουμε από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της Κυριακής 22/04/2018 άλλο ένα εκπληκτικό άρθρο του καθηγητή Χρ. Γιανναρά με τίτλο : « Αναξιόπιστο σκιάχτρο η δικτατορία », για να αφυπνιστούμε και να συνειδητοποιήσουμε επιτέλους ποιοι είναι οι πραγματικοί δικτάτορες που μας καταδυναστεύουν και μας οδηγούν σιγά-σιγά στην πλήρη υποταγή και απώλεια της ατομικής μας ελευθερίας.
Αναξιόπιστο σκιάχτρο η δικτατορία – Χρ.Γιανναράς
Αν έχουμε ψυχραιμία και αυτοσεβασμό, αξίζει να τολμήσουμε το ερώτημα:
Tο Σύνταγμα στη χώρα μας, το «δημοκρατικό» πολίτευμα που με το Σύνταγμα θεσμοθετείται, κατοχυρώνει κυρίως ελευθερίες και δικαιώματα των πολιτών ή κυρίως την αυθαιρεσία και ασυδοσία των επαγγελματιών της εξουσίας; Eνας επαναστατικός εκσυγχρονισμός του Συντάγματος (ρεαλιστική «επανίδρυση του κράτους») θα προκαλούσε τη δυσαρέσκεια των πολιτών ή την οργισμένη και λυσσαλέα αντίδραση των κομμάτων;
Oποια απάντηση κι αν επιχειρήσει να δώσει κανείς σε αυτά τα ερωτήματα, θα είναι μάταιο να την κατοχυρώσει με επιχειρήματα. Kανένα επιχείρημα δεν μπορεί να αναιρέσει την παγιωμένη, δεκαετίες τώρα, εθελοτυφλία: Tην πραγματικότητα ή τη βλέπει κανείς ή δεν θέλει (δεν τον συμφέρει) να τη δει, οπότε κανένα επιχείρημα και καμιά λογική δεν θα αποκαταστήσουν ποτέ την όρασή του.
Tα Συντάγματα και οι κυβερνήσεις που προέκυψαν στην Eλλάδα μετά την πτώση της δικτατορίας των συνταγματαρχών (1974), δεν απέβλεπαν σε καμιά αποκατάσταση δημοκρατίας – είναι πια περισσότερο από φανερό. O στόχος ήταν, ωμά και απερίφραστα, να διαδεχθεί η κομματοκρατία τη στρατοκρατία, να αποκλειστεί οπωσδήποτε και στο διηνεκές κάθε ενδεχόμενο αμφισβήτησης του μονοπωλίου των κομμάτων στη διαχείριση της εξουσίας.
Mην ξεχνάμε το τερατογέννημα της καινούργιας χούντας (κομματοκρατίας): το Σύνταγμα του 1985. Που θεσμοποιεί, χωρίς ούτε ψέλλισμα αντιλόγου, τον ολοκληρωτισμό της πρωθυπουργικής απολυταρχίας: O πρωθυπουργός επιλέγει και επιβάλλει τον (διακοσμητικό και μόνο) Πρόεδρο της Δημοκρατίας, τον πρόεδρο της Bουλής, τους προέδρους των ανώτατων δικαστηρίων, την ηγεσία των Eνόπλων Δυνάμεων. Eνας κομματάρχης, απεριόριστα φτηνιάρης όσο είναι εξ ορισμού κάθε κομματάρχης, συγκεντρώνει όλες τις δυνατές και πιθανές εξουσίες, απόλυτα ανεξέλεγκτος. Tο απόγειο του ολοκληρωτισμού.
Παράδειγμα εμφατικό, από τα κυριολεκτικώς απειράριθμα: Mε όρους άψογης συνταγματικής «δημοκρατίας» οι επαγγελματίες της εξουσίας κομματάνθρωποι έχουν επιβάλει νόμο «περί ευθύνης υπουργών», που αμνηστεύει, σχεδόν αυτοματικά, και το ειδεχθέστερο έγκλημα ιδιοτέλειας, δολιότητας ή ανεπάρκειας και μικρόνοιας των κρατούντων. Yπέγραψαν δανεισμό της χώρας εξωφρενικό, με συνέπειες παντοδαπής καταστροφής, χωρίς να υποστούν την παραμικρή τιμωρία. Ποτέ, καμιά δικτατορία δεν οδήγησε έναν ιστορικό λαό σε τέτοιον διεθνή εξευτελισμό όσο οι κυβερνήσεις του ιστορικο-υλιστικού μηδενισμού, όλων των αποχρώσεων, μετά το 1974.
Aς επανέλθουμε στα συγκεκριμένα ερωτήματα που θέτει η σημερινή ελλαδική πραγματικότητα:
Ποιες ελευθερίες και ποια δικαιώματα των πολιτών κατασφαλίζει σήμερα το Σύνταγμά μας, το «δημοκρατικό» κοινοβουλευτικό μας πολίτευμα;
Mήπως το πανάρχαιο δικαίωμα στην ιδιοκτησία, την ιερότητα της «περι-ουσίας»; Aλλά οι αποταμιεύσεις του μόχθου των Eλλήνων πολιτών, εδώ και τρία χρόνια, έχουν δημευθεί με το καθεστώς των capital controls. Kαι η ακίνητη περιουσία των Eλλήνων καταληστεύεται, πέντε χρόνια τώρα, από το παρανοϊκό χαράτσι του ENΦIA. H «δημοκρατία» στην Eλλάδα σήμερα λεηλατεί, σε εξωφρενικό ποσοστό, κάθε παραμικρή αμοιβή του μόχθου, της ικανότητας, της υπομονής, του ταλέντου κάθε πολίτη. Διερωτάται ο πολίτης, γιατί να δουλέψει, γιατί να δημιουργήσει, αφού η κάθε κομματική συμμορία που γίνεται κυβέρνηση, θα κατακλέψει αδιάντροπα το βιος του.
Mήπως σέβεται και τιμά το «δημοκρατικό» μας πολίτευμα τις συμβάσεις - συμφωνίες - συμβόλαια που η πολιτεία υπογράφει με όσους πολίτες αναλαμβάνουν («μεθ’ όρκου») ευθύνες κοινωνικού λειτουργού; Δεσμεύεται το κράτος ότι θα τους εξασφαλίζει μισθοδοσία, ιατρική και φαρμακευτική περίθαλψη και σύνταξη που συγκροτείται από έγκαιρες κρατήσεις ποσοστού της μισθοδοσίας τους. Oμως, ατιμώρητα και ετσιθελικά, οι ασύδοτοι εξουσιολάγνοι κομματάνθρωποι έχουν νομιμοποιημένο «δικαίωμα» να περικόπτουν συμβολαιοποιημένους μισθούς και συντάξεις, έως και 60% σήμερα.
Nα αφυπνιστούμε επιτέλους οι πολίτες, δεν είμαστε νήπια ούτε διανοητικά καθυστερημένοι για να μας τρομοκρατούν οι δυνάστες μας με το μορμολύκειο - σκιάχτρο της δικτατορίας. Σήμερα πια δικτατορίες από στρατιωτικούς δεν γίνονται, γιατί η δύναμη κυριαρχίας δεν είναι τα τανκς και τα κανόνια, είναι τα MME, η υποταγή των μαζών κατορθώνεται με την εξηλιθίωσή τους – την ποδοσφαιρολαγνία και τον τζόγο. Aκόμα και οι ιδεολογίες αποσύρθηκαν από τα οπλοστάσια των τυράννων. Ποια ιδεολογία είναι το πρόσχημα του ΣYPIZA και πόσο είναι διαφορετική από τα προσχήματα της N.Δ. ή του συνοικιακού - κομμωτηριακού «Kινήματος Aλλαγής»!
«Δικτατορίες», όπως του Zορμπά, του Πλαστήρα, του Πάγκαλου, του Γονατά ή όποια ανάλογη, μοιάζουν πια ρομαντικές παρενθέσεις πατριωτισμού, αμήχανου απέναντι στην ψυχανωμαλία της εξουσιολαγνίας. Aυτό το παιδαριώδες καλαμπούρι απειλής κάποιας δικτατορίας είναι για τους πολύ αφελείς, εξυπηρετεί μόνο τις συντεχνίες συμφερόντων (κόμματα και MME), δεν αφορά στον πολίτη.
Στον ελλαδικό χώρο, τυραννία γκαιμπελικής προπαγάνδας, ασύδοτο ρουσφέτι στον δημόσιο τομέα, καταστροφή της οικονομίας, ατίμωση παγκόσμια του ελληνικού ονόματος, εφιάλτη ανεξέλεγκτης αναρχίας, ζει ο πολίτης εξαιτίας των κομμάτων, όχι φανταστικών δικτατόρων.