ΑΘΗΝΑ, 21/08/2015
ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ
Σας ανακοινώνουμε ότι από σήμερα το πρωί έχει πιστωθεί στους λογαριασμούς των παρόχων η προκαταβολή μηνός Μαρτίου 2015.
Ο Πρόεδρος Ο Γεν. Γραμματέας
Δρ Γεώργιος Βουγιούκας Ιωάννης Καραμηνάς
Ιατρός Ακτινολόγος Βιοχημικός
Αθήνα, 08/08/2015
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ
Αναδημοσιεύουμε από το vima.gr άρθρο του Ζακ Ντελόρ και άλλων έγκριτων Ευρωπαίων με τίτλο " Τρείς κίνδυνοι και τρεις ευκαιρίες για Ευρώπη και Ελλάδα ", προς ενημέρωση σας.
«Τα καλά νέα είναι ότι η Ελλάδα θα παραμείνει στο ευρώ. Την ίδια στιγμή, οι διαπραγματεύσεις έδειξαν τις αδυναμίες του ενιαίου νομίσματος. Θα πάρει καιρό να εκτιμήσουμε όλες τις συνέπειες, αλλά στον απόηχο μιας ακόμη απόφασης της τελευταίας στιγμής βλέπουμε τρεις ουσιώδεις κινδύνους και τρεις βασικές προκλήσεις.
» Ο πρώτος κίνδυνος είναι ο εφησυχασμός. Πολλοί στην Ευρώπη έχουν συμφέρον να αντιμετωπίζουν την Ελλάδα ως μια μεμονωμένη ειδική περίπτωση αλλά η ελληνική κρίση είναι ενδεικτική περισσότερων βασικών διαφωνιών για τη λειτουργία της ευρωζώνης. Αν είμαστε ειλικρινείς με τους εαυτούς μας, δύο προκλήσεις-κλειδιά παραμένουν αναπάντητες: πώς θα επιτύχουμε μεγαλύτερο επιμερισμό του κινδύνου και πώς θα επιτύχουμε μεγαλύτερο επιμερισμό της κυριαρχίας. Το να υποβαθμίσουμε τις επιπτώσεις των συνομιλιών με την Ελλάδα ισοδυναμεί με το να μην αντιμετωπίσουμε τις προκλήσεις αυτές.
» Ο δεύτερος κίνδυνος είναι να επιδοθούμε σε ένα μακροχρόνιο παιχνίδι επίρριψης ευθυνών. Αναπόφευκτα, μερικοί συνεχίζουν να λένε ότι αυτή η συμφωνία επιβλήθηκε από μια συγκεκριμένη οπτική για το πώς πρέπει να λειτουργεί η ζώνη του ευρώ. Άλλοι λένε ότι αποτελεί συνέπεια της έλλειψης συνεργασίας από την ελληνική κυβέρνηση. Δεν πιστεύουμε ότι τέτοιες εκτιμήσεις μπορούν να συμβάλουν σε μια θετική συζήτηση για το πώς θα ολοκληρώσουμε περαιτέρω την ευρωζώνη και την ΟΝΕ.
» Ο τρίτος κίνδυνος είναι η συνέχιση θολωμένων πολιτικών. Αν η Ευρώπη απαιτεί περισσότερο επιμερισμό της κυριαρχίας και του κινδύνου, η συμφωνία με την Ελλάδα είναι ένα ακόμη παράδειγμα ενός ad-hoc επιμερισμού κυριαρχίας με πολύ περιορισμένη νομιμότητα και ενός ad-hoc επιμερισμού του κινδύνου μέσω αδιαφανών καναλιών όπως ο ELA. Η εμπειρία των τελευταίων χρόνων δείχνει ότι οι γρήγορες λύσεις εμπεριέχουν τον κίνδυνο να παραμελήσουμε τη μεγάλη εικόνα των συνεπειών.
» Σε αυτό το πλαίσιο, οι συζητήσεις γύρω από την Ελλάδα συνεπάγονται τρεις συγκεκριμένες προκλήσεις που παροτρύνουμε τους ευρωπαϊκούς φορείς χάραξης πολιτικής να αντιμετωπίσουν με ήρεμη αποφασιστικότητα. Χρειαζόμαστε έναν ισορροπημένο συνδυασμό περισσότερων επενδύσεων, έξυπνων μεταρρυθμίσεων και ενός άλματος προς την ολοκλήρωση, βασισμένου ιδίως σε μια πολύ πιο ισχυρή γαλλογερμανική συνεργασία.
»Όσον αφορά τις μεταρρυθμίσεις, πρέπει να απομακρυνθούμε από τη λογική της «λίστας εργασιών» και των ασύνδετων μεταρρυθμίσεων οι οποίες υπονοούν ότι υπάρχει μια μέθοδος που ταιριάζει σε όλες τις χώρες. Οι προτάσεις μεταρρυθμίσεων πρέπει να λαμβάνουν υπόψη τις πολιτικές εκτιμήσεις για το ποιο είναι το μοντέλο ανάπτυξης μια χώρας και με ποιον τρόπο, μέσω καλά συνδεδεμένων και ολοκληρωμένων πακέτων μεταρρυθμίσεων, μια χώρα μπορεί να οδηγηθεί σε μονοπάτι ανάπτυξης. Μερικές μεταρρυθμίσεις έχουν μεγαλύτερο πολιτικό κόστος, άλλες μπορούν να εφαρμοστούν πιο εύκολα σε ένα ευνοϊκό οικονομικό πλαίσιο. Επίσης, διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις δεν σημαίνουν κατ' ανάγκη απορρύθμιση ή διάλυση του κοινωνικού μοντέλου. Η Ευρώπη πρέπει να αναπτύξει μια νέα ατζέντα μεταρρυθμίσεων που να είναι κοινωνικά δίκαιη και να βασίζεται σε ένα υψηλών προδιαγραφών ρυθμιστικό μοντέλο.
» Όσον αφορά τις επενδύσεις, η Ευρώπη πρέπει να παραδεχθεί ότι υπάρχει μόνο μια λύση στο αίνιγμα του υψηλού χρέους στα κράτη-μέλη και ότι οφείλει να αλλάξει τη δημοσιονομική πολιτική της ευρωζώνης: να αυξήσει τις επενδύσεις σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Η έλλειψη ιδιωτικών επενδύσεων στην Ευρώπη πηγάζει σε μεγάλο βαθμό από τη ρυθμιστική και πολιτική αβεβαιότητα σε βασικούς τομείς, αλλά οι ρυθμιστικές λύσεις δεν θα είναι επαρκείς. Χρειαζόμαστε μια πραγματική επενδυτική επίθεση σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Το Ταμείο Γιούνκερ με την παρούσα του μορφή δεν θα παράσχει αυτή την ώθηση αν δεν του διαθέσουμε νέο χρήμα. Επιπλέον, η ευρωζώνη χρειάζεται ένα δικό της όχημα για να ενισχύσει τις δημόσιες επενδύσεις, που θα συνδυάζει κεφάλαια από τα κράτη-μέλη αλλά και δικά του χρήματα βασισμένα στο χρέος της ευρωζώνης. Γνωρίζουμε ότι η οικοδόμηση ενός τέτοιου εργαλείου απαιτεί εκτεταμένες και πολύπλοκες συζητήσεις αλλά η Ευρώπη πρέπει να βρει χρόνο τώρα να οικοδομήσει το όχημά της. Αυτό θα ήταν μια εξαιρετικά σημαντική απάντηση στα γεγονότα των τελευταίων εβδομάδων.
» Όσον αφορά το απαραίτητο άλμα προς την ολοκλήρωση, χρειάζεται περισσότερη δουλειά σε τέσσερα μέτωπα. Πρώτον, η Ευρώπη πρέπει να οικοδομήσει μια αληθινή Οικονομική Ένωση, ξεπερνώντας το παρόν έλλειμμα σύγκλισης, αλληλεγγύης, επιμερισμού του κινδύνου και της κυριαρχίας που χαρακτηρίζει την ευρωζώνη. Δεύτερον, το δημοσιονομικό πλαίσιο πρέπει να βελτιωθεί με τη δημιουργία ενός Ευρωπαϊκού Νομισματικού Ταμείου του οποίου θα ηγείται ένας υπουργός Οικονομικών της Ευρώπης και θα βασίζεται σε μια περιορισμένη ποσότητα του κοινού χρέους της ευρωζώνης. Τρίτον, η χρηματοοικονομική ένωση πρέπει να ολοκληρωθεί με ένα ενιαίο ταμείο τραπεζικής εξυγίανσης και ένα κοινό σύστημα ασφάλειας των καταθέσεων ή αντασφάλισης. Τέταρτον, οι πηγές νομιμοποίησης της ΟΝΕ πρέπει να αναθεωρηθούν προκειμένου πολύ σημαντικές αποφάσεις σε ευρωπαϊκό επίπεδο να βρίσκουν άμεση νομιμοποίηση στο Ευρωκοινοβούλιο και στα εθνικά κοινοβούλια.
» Η Γαλλία και η Γερμανία θα πρέπει να παίξουν έναν ειδικό ρόλο για να επαναφέρουν σε τροχιά το σχέδιο του ευρώ. Αυτό όμως απαιτεί περισσότερα από επίσημες κοινές δηλώσεις οι οποίες συχνά κρύβουν διαφωνίες επί της ουσίας. Υπάρχει πολλή διστακτικότητα στη Γαλλία για τον επιμερισμό περισσότερης κυριαρχίας και πολλή διστακτικότητα στη Γερμανία για τον επιμερισμό περισσότερου κινδύνου. Και οι δύο πλευρές πρέπει να παραδεχθούν ότι η προσκόλληση σε αυτές τις θέσεις θα παράγει όλο και περισσότερα αδιέξοδα, οδηγώντας σε κρίσεις όπως αυτή που περάσαμε με την Ελλάδα».
* Ο Ζακ Ντελόρ είναι πρώην πρόεδρος της Επιτροπής και ιδρυτής του Ινστιτούτου Ζακ Ντελόρ, ο Γκέρχαρντ Κρόμε είναι πρόεδρος του Εποπτικού Συμβουλίου της Siemens, ο Χένρικ Εντερλάιν είναι διευθυντής του Ινστιτούτου Ζακ Ντελόρ στο Βερολίνο, ο Πασκάλ Λαμί είναι πρώην επικεφαλής του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου και ο Αντόνιο Βιτορίνο είναι πρόεδρος του Ινστιτούτου Ζακ Ντελόρ.
Αθήνα, 6.8.2015
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Παρακολουθούμε με απίστευτη υπομονή την πορεία της πολιτικής ηγεσίας στον χώρο της υγείας που φαίνεται σαν να περιδιαβαίνει και «εξερευνά» τον θαυμαστό αυτό χώρο, που έχει κεντρίσει την φαντασία της, ακριβώς όπως η Αλίκη όταν βρέθηκε ξαφνικά στην Χώρα των Θαυμάτων. Το Υπουργείο Υγείας έχει αναλάβει ρόλο παρατηρητή και σχολιαστή των εξελίξεων! Έργο μηδέν!
Ταυτόχρονα ακούμε (δια των ΜΜΕ) απίστευτες «ιδέες» για σοβιετικού τύπου συστήματα Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας (με τι λεφτά άραγε;) και προτάσεις για εξοντωτική τιμωρία όσων άτυχων συμπολιτών μας αρρωστήσουν με την επάρατη νόσο και δεν έχουν κάνει τα προηγούμενα χρόνια προληπτικές εξετάσεις. Τις ίδιες προληπτικές εξετάσεις που απαγορεύει το σύστημα του Ε.Ο.Π.Υ.Υ. (το οποίο απαιτεί συγκεκριμένη πάθηση με εξαίρεση ίσως τις μαστογραφίες). Και αφού δαιμονοποιούνται οι ασθενείς διαμονοποιείται και ο ιδιωτικός τομέας Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας ο οποίος όμως έχει στηρίξει, τα τελευταία 3 χρόνια, το καταρρέον σύστημα υγείας της χώρας, εξυπηρετώντας άμεσα, υπεύθυνα και ποιοτικά πάνω από το 90% των ασφαλισμένων του οργανισμού.
Το Υπουργείο Υγείας έχει περάσει συγχρόνως στο Κυβερνητικό του πρόγραμμα το «δεν πληρώνω»!
Ειδικότερα:
α) Μας οφείλονται οι παλαιές ληξιπρόθεσμες οφειλές των ετών 2008-2011, ο χρόνος αποπληρωμής των οποίων έληξε τον Δεκέμβριο της περασμένης χρονιάς (2014), αλλά τα (προϋπολογισμένα) χρήματα όμως, φαίνεται να έχουν εξαφανισθεί!!!
β) Μας οφείλεται το υπόλοιπο της προκαταβολής όλων των μηνών του έτους 2012.
γ) Μας οφείλονται οι αποζημιώσεις έξι ολόκληρων μηνών του έτους 2013 και το υπόλοιπο της προκαταβολής των άλλων έξι μηνών του ίδιου έτους.
δ) Μας οφείλονται οι αποζημιώσεις πέντε ολόκληρων μηνών του έτους 2014 και το υπόλοιπο της προκαταβολής των άλλων επτά μηνών του ίδιου έτους, ενώ φαίνεται να έχουν «χαθεί» και τα επιπλέον 24 εκ. ευρώ της 19ης τροποποίησης του προϋπολογισμού του ΕΟΠΥΥ έτους 2014!!!, για τα οποία θα αναζητήσουμε ποινικές ευθύνες, και
ε) Σήμερα, Αύγουστος του 2015, έχει δοθεί η προκαταβολή μόνο των δύο πρώτων μηνών τρέχοντος έτους.
Τι δεν καταλαβαίνει πλέον το Υπουργείο Υγείας;
Χωρίς την ελάχιστη εντιμότητα, διαφάνεια και συνέπεια μεταξύ ηγεσίας Υπ. Υγείας – ΕΟΠΥΥ και Παρόχων, δεν μπορεί να στηριχθεί το σύστημα υγείας.
Χωρίς την κοινή λογική και αντίληψη της πραγματικότητας, δεν υπάρχει σύστημα υγείας.
Πρέπει να διασφαλιστεί το ελάχιστο: ότι ο πολίτης θα βρίσκει παρόχους για να υποβληθεί στις αναγκαίες εξετάσεις του, θα λαμβάνει υπηρεσίες με αξιοπρέπεια, αμεσότητα και αξιοπιστία αποτελεσμάτων στην δυσκολία του και ότι οι πάροχοι θα αμείβονται για τις υπηρεσίες τους αυτές.
Είναι τόσο απλό!
Εμείς θα περιμένουμε μέχρι το τέλος τρέχοντος μηνός Αυγούστου για να αποκατασταθεί ένα μέρος τουλάχιστον της ρευστότητάς μας και να μας έχει σταλεί ένα σχέδιο σύμβασης το οποίο θα διέπεται από δύο αρχές: α) ισότιμη αντιμετώπιση των δύο συμβαλλόμενων μερών και β) απαρέγκλιτη τήρηση των συμφωνηθέντων όρων, μεταξύ των οποίων θα δεσπόζει ο όρος ότι όποια εξέταση εκτελείται, αποζημιώνεται πλήρως.
Την συνέχεια των εξελίξεων θα την δούμε όλοι.
Ο Πρόεδρος Ο Γεν. Γραμματέας
Δρ Γεώργιος Βουγιούκας Ιωάννης Καραμηνάς
Ιατρός Ακτινολόγος Βιοχημικός
Αθήνα, 04/08/2015
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ
Επειδή κάποιοι όταν μιλάμε για ηθική και δικαιοσύνη χαμογελούν ειρωνικά και όταν στηλιτεύουμε το φαύλο πολιτικό σύστημα από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα ενοχλούνται, και επειδή έχει μεγάλη σημασία να γνωρίζουμε την ουσία των πραγμάτων, αναδημοσιεύουμε από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της Κυριακής 2/8/2015 το άρθρο του Χρ. Γιανναρά με τίτλο " Ποιο κριτήριο κρίνει το ταλέντο" , για να συνειδητοποιήσετε ποιοί κατέστρεψαν τη ζωή σας, κυρίως όμως τη ζωή των παιδιών σας.
Ποιο κριτήριο κρίνει το ταλέντο
Ο εξωφρενικός υπερδανεισμός της χώρας δεν ήταν απλώς ένα πολιτικό λάθος, εσφαλμένη πολιτική επιλογή. Αν θέλουμε να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, ήταν αδίκημα ποινικό, ειδεχθές κακούργημα. Διότι κατέστρεψε τη ζωή εκατομμυρίων Ελλήνων πολιτών, για πέντε ώς τώρα χρόνια και, για πολλούς, η καταστροφή θα απλωθεί σε δεκαετίες.
Μιλάμε για «καταστροφή», όχι για ζημιά, όχι για μείωση εισοδημάτων, όχι για περιορισμούς στην καταναλωτική ευχέρεια. Καταστροφή, όπως όταν σου κάψουν το σπίτι, την επιχείρηση, όταν σε ληστέψουν. Το να μείνεις άνεργος στα πιο δημιουργικά σου χρόνια, εξαρτημένος από φιλοδωρήματα των γονιών σου, ψυχολογικά σμπαραλιασμένος, αποκλεισμένος από το ενδεχόμενο να χτίσεις δική σου φαμίλια και παιδιά, είναι καταστροφή, δεν έχει άλλο όνομα. Οταν σου κλέβει το κράτος, σαν κοινός λωποδύτης, το «εφ’ άπαξ» σε ομόλογα του ελληνικού Δημοσίου, όταν σου μειώνει κατά 60% τη σύνταξη, που είναι δικές σου αποταμιεύσεις, πρόκειται για στυγνή ανομία, για κακούργημα «εν ψυχρώ».
Οταν σε ληστέψουν ή σου κάψουν το σπίτι, δεν είναι απαραίτητο οι αυτουργοί να σε μισούσαν προσωπικά, να επέλεξαν εσένα από εμπάθεια. Μια ευνομούμενη πολιτεία τούς συλλαμβάνει και δημεύει τις περιουσίες τους για να σε αποζημιώσει, επειδή η πράξη τους ήταν καθεαυτήν κακουργηματική. Είναι παραλογισμός να αμνηστευθεί το κακούργημα σαν αποτέλεσμα «λαθεμένης εκτίμησης» ή «άστοχων υπολογισμών». Επιτέλους, υπάρχει και σαφές κριτήριο για να ξεχωρίσουμε το επιπόλαιο λάθος από το εσκεμμένο έγκλημα: είναι ο εντοπισμός ή όχι ιδιοτέλειας.
Για να ελεγχθεί αν ο υπερδανεισμός της χώρας ήταν συνειδητή ή δίχως επίγνωση πολιτική απόφαση και ιδιοτελής ή όχι, τα στοιχεία είναι δεδομένα και προφανέστατα: Γνωρίζουμε ποιο είναι το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν της χώρας κάθε χρόνο, επομένως ξέρουμε με σιγουριά και τα περιθώρια δανεισμού της. Στην Ελλάδα αποτολμήθηκε δανεισμός, που το ΑΕΠ απέκλειε την εξόφλησή του στον αιώνα τον άπαντα. Οσο για την ιδιοτέλεια ή ανιδιοτέλεια της απόφασης, αποδείχνεται καταφανώς από τη χρήση των δανείων: Αν τα δάνεια χρησιμοποιήθηκαν για έργα υποδομής και παραγωγικές επενδύσεις, η ανιδιοτέλεια είναι τεκμηριωμένη (έστω και άφρων). Αν τα δανεικά διοχετεύθηκαν, εξ ολοκλήρου ή κυρίως, στις αδηφάγες ανάγκες του πελατειακού των κομμάτων κράτους (και του παρακράτους της διαπλοκής κυβερνήσεων με «νταβατζήδες»), τότε προφανέστατα ο υπερδανεισμός ήταν ιδιοτελές κακούργημα εκ προμελέτης.
Μιλάμε ειδικά για τον εξωφρενικό υπερδανεισμό μέσα στα πλαίσια της Ευρωζώνης, που οδήγησε νομοτελειακά στη χρεοκοπία της χώρας, στην απώλεια της εθνικής ανεξαρτησίας και κυριαρχίας, στην υπογραφή συνθηκών («μνημονίων») απροσχημάτιστης ειλωτείας των Ελλήνων. Οι πρωθυπουργοί και υπουργοί που υπέγραψαν αυτόν τον κατάδηλα παρανοϊκό υπερδανεισμό παγιδεύοντας ένα ολόκληρο έθνος σε αυτοχειρία, είναι απαραίτητο να οδηγηθούν στη Δικαιοσύνη.
Γιατί απαραίτητο; Διότι, διαφορετικά, δεν μπορεί να λειτουργήσει κράτος, συντεταγμένη πολιτεία. Η ατιμωρησία κακουργημάτων που έβλαψαν το σύνολο της κοινωνίας ακυρώνει στο σύνολό της τη θεσμοθετημένη έννομη τάξη, καταργεί τον λόγο της ύπαρξης αρχών Δικαίου. Χάνεται κάθε συνεκτική της συλλογικότητας λογική, όταν οι νόμοι ισχύουν μόνο για εγκλήματα ιδιωτών προς ιδιώτες και αδρανούν όταν πρόκειται για εγκλήματα ιδιωτών προς τη σύνολη οργανωμένη συλλογικότητα ή προς πολυπρόσωπο τμήμα της.
Σε κοινωνίες υπανάπτυκτες, καθηλωμένες στον πρωτογονισμό της αλογίας των ενορμήσεων, όπως και σε κοινωνίες παρακμιακές (που αφέθηκαν να παλινδρομήσουν στον πρωτογονισμό), οι νόμοι ισχύουν για τους κοινούς, απλούς πολίτες, αλλά όχι για τους περιβεβλημένους εξουσία, όχι για όσους κατέχουν αξιώματα ή είναι προστατευόμενοι των εξουσιαστών. Σε τέτοιες κοινωνίες («δημοκρατίες της ντροπής») ανήκει και η σημερινή Ελλάδα: οι άνθρωποι της εξουσίας έχουν φτιάξει νόμους που δεν επιτρέπουν στους λειτουργούς της Δικαιοσύνης να οδηγήσουν σε δίκη, ούτε και για κατάφωρο κακούργημα, όσους εξουσιάζουν τον λαό – πρέπει να συναινέσουν οι ίδιοι οι κακουργήσαντες (η κυβερνητική στη Βουλή πλειοψηφία) για την παραπομπή τους! Και, φυσικά, σπεύδουν και αμνηστεύουν, σε ελάχιστο χρόνο, οι έχοντες «και το μαχαίρι και το πεπόνι», τα κακουργήματα που τους βαραίνουν.
Οταν μιλάμε για «κομματοκρατία» στην Ελλάδα δεν εικονογραφούμε με σχήμα λόγου την πραγματικότητα, κυριολεκτούμε. Και κορύφωμα της κυριολεκτικής τυραννίας είναι ο νομικός αποκλεισμός της δυνατότητας να λογοδοτήσουν σήμερα στη Δικαιοσύνη οι αυτουργοί του εξωφρενικού υπερδανεισμού της χώρας: αυτουργοί της καταστροφής που συντελέστηκε στη ζωή εκατομμυρίων Ελλήνων. Η δημοκρατία δεν είναι συνταγή για τη νομιμοποίηση άνομων μαγειρεμάτων, συνταγή που μπορεί να τη φαλκιδεύει κάθε ληστρική ή μικρονοϊκή κομματική σπείρα που θα φτάσει με γκαιμπελικές μεθόδους στην εξουσία. Η δημοκρατία είναι συλλογικό, κοινωνικό κατόρθωμα, συνάρτηση της κατά κεφαλήν καλλιέργειας ενός λαού. Και αυτό που μοιάζει αποκλεισμένο σήμερα, είναι να εκφράσει και να επιβάλει τη θέλησή του και την κρίση του, την όποια καλλιέργεια και ποιότητά του, ο λαός.
Οι νομοθετημένοι δρόμοι λαϊκής έκφρασης είναι φαλκιδευμένοι, γι’ αυτό και ο λαός εκφράστηκε μόνο με την οργή του: Τον ενδιέφερε μόνο να «φτύσει» το σύστημα, να αποδοκιμάσει τους αυτοαμνηστευόμενους απατεώνες. Και έφερε στην εξουσία έναν ιδεολογικό αχταρμά, μαθητευόμενους μάγους, περίπου ψυχοπαθολογικής ιδεοληψίας. Οπως έφερε και τρίτο κόμμα στη Βουλή, την άλλη ιδεοληπτική φρίκη, του εθνικιστικού τραμπουκισμού.
Η οργή που ευνόησε την πρώτη επιλογή, τον ιδεολογικό αχταρμά, οδήγησε στην κορύφωσή του τον εφιάλτη της καταστροφής, αλλά κόμισε και μία απρόσμενη έκπληξη: το πολιτικό ταλέντο του Αλέξη Τσίπρα. Το να συμπεραίνουμε ταλέντο ζώντας στο κορμί μας μια καταστροφή, προδίδει ή πελώρια αφέλεια ή οξυδερκή ψυχραιμία. Ισως το λαϊκό αισθητήριο συνάγει την κρίση έστω και μόνο (ακόμα) από τη σύγκριση: Από τα μεγέθη που επωνομάζονται Φώφη, Σταύρος, «Βαγγέλας» (λόγω των ανατριχιαστικών σεξουαλικών ύβρεων που συνοδεύουν το βιογραφικό του) ή η ανεκδιήγητη ευτέλεια Καμμένου.
Το μέτρο που προτείνει η επιφυλλίδα για να μετρηθεί ρεαλιστικά το ταλέντο Τσίπρα, είναι το αν θα παραδώσει (και πώς) στη Δικαιοσύνη τους πρωθυπουργούς και υπουργούς που υπέγραψαν τον παρανοϊκό υπερδανεισμό της χώρας.
