Αθήνα, 09/09/2015
Αρ. Πρωτ. : 36 

  Προς τους Προέδρους
  όλων των υποψηφίων κομμάτων στις εκλογές της 20ης Σεπτεμβρίου 2015

Ανοιχτή Επιστολή - Πρόσκληση 

  Αξιότιμοι κκ Υποψήφιοι,  

   Παρακολουθούμε τον Δημόσιο προεκλογικό λόγο και μετά λύπης αντιλαμβανόμαστε ότι η Υγεία είναι το ελάχιστο που απασχολεί αυτή την προεκλογική περίοδο. Η πολιτική σκηνή αναλώνεται σε μεγαλόπνοα σχέδια «αναδιάρθρωσης» του Δημοσίου Χρέους, «επανεκκίνησης» της Οικονομίας, σύναψης «στρατηγικών συμμαχιών» και άλλων παρόμοιων εκφράσεων που ακούγονται σημαντικές, πλην όμως μικρή σημασία έχουν μπροστά στα πιεστικά προβλήματα που απασχολούν τους Έλληνες πολίτες.
   Μέγιστο πρόβλημα, το οποίο αναμένεται να οξυνθεί, είναι η κάλυψη των υγειονομικών αναγκών τους δια μέσω του συστήματος της κοινωνικής ασφαλίσεως. Όπως γνωρίζετε, στην χώρα μας υποχρεωτικά καταβάλλουν οι εργαζόμενοι (και οι εργοδότες) ασφαλιστικές εισφορές προκειμένου οι ασφαλιστικοί οργανισμοί να παρέχουν ασφαλιστική υγειονομική κάλυψη.
   Δεν αναφερόμαστε στους ανασφάλιστους, στους πρόσφυγες και άλλες ευπαθείς κοινωνικές ομάδες, όπου το ζήτημα είναι περίπλοκο. Ας περιοριστούμε σε αυτούς που καταβάλλουν τις – υποχρεωτικές – ασφαλιστικές τους εισφορές και αναμένουν ως αντάλλαγμα την κάλυψη των αναγκών τους σε περίοδο ασθενείας. Τι κάνετε γι’ αυτούς; Πώς προβλέπετε να διαχειριστείτε την κατάσταση;
   Ο Πρόεδρος του ΕΟΠΥΥ με Δελτίο Τύπου στις 3.9.2015 ομολόγησε ότι τα ασφαλιστικά ταμεία έχουν υπεξαιρέσει τα ποσά που εισέπραξαν για λογαριασμό του και έπρεπε να αποδώσουν στον Οργανισμό του οποίου προΐσταται, προκειμένου αυτά να καταβάλλουν την μισθοδοσία του προσωπικού τους και τις συντάξεις των ασφαλισμένων τους. Φυσικά δεν μας λέει τι σκοπεύει να κάνει πέραν της εκδόσεως του Δελτίου Τύπου το οποίο όμως δημοσίευσε μετά την ορκωμοσία της Υπηρεσιακής Κυβέρνησης!
   Επειδή δεν προβλέπεται μετά τις εκλογές να «βρέξει» χρήματα και συνεπώς η αναμονή της επίλυσης των καυτών ζητημάτων μετά την διευθέτηση των μεγαλόπνοων στόχων θα έχει ως αποτέλεσμα την καταστροφή του συστήματος Υγείας της χώρας με επιπτώσεις στην ζωή των Ελλήνων που ασθενούν ή πρόκειται να ασθενήσουν, καθώς και των ιδιωτικών μονάδων παροχής υπηρεσιών υγείας που ένας μετά τον άλλο οδηγούνται σε κλείσιμο λόγω της αθέτησης των συμβατικών υποχρεώσεων του ΕΟΠΥΥ, οξύνοντας τα προβλήματα της ανεργίας και έλλειψης δομών υγείας.
   Επειδή όλοι μας είμαστε άνθρωποι και πιθανότατα θα ασθενήσουμε.
   Επειδή όλοι μας πρέπει να ξεκινήσουμε από τα βασικά και να εξειδικεύσουμε λύσεις και εσείς, ως υποψήφιοι κυβερνήτες μας, πρέπει να επιδείξετε τουλάχιστον στοιχειώδη ικανότητα εξεύρεσης λύσεων σε πρακτικά καθημερινά προβλήματα, θέτουμε τα ακόλουθα ερωτήματα, στα οποία αναμένουμε απαντήσεις συγκεκριμένες και υλοποιήσιμες:
   1. Με ποιόν τρόπο θα καλυφθεί το χρηματοδοτικό κενό που προέρχεται από την υπεξαίρεση των εισπραχθέντων - από τα συνταξιοδοτικά ασφαλιστικά ταμεία - υγειονομικών εισφορών κοινωνικής ασφάλισης και μη αποδοθέντων στον ΕΟΠΥΥ; Σύμφωνα με το Δελτίο Τύπου του προέδρου του ΕΟΠΥΥ, τα ποσά αυτά ανέρχονται στα 800 εκ. € για το έτος 2015 (έως τον μήνα Ιούλιο) και συνολικά σε 1,5 δις € για τα τριάμισι έτη λειτουργίας του Οργανισμού (2012-2015). Θα δοθούν αυτά τα χρήματα εκεί που έπρεπε –βάση νόμου- να καταλήξουν; Από πού θα βρεθούν τα ποσά αυτά;
   2. Θα γίνει κοστολογικός έλεγχος με αντικειμενικά κριτήρια της λειτουργίας των δημοσίων δομών υγείας; Θα γίνει επιτέλους γνωστό πόσο κοστίζει κάθε υπηρεσία που παρέχει το Δημόσιο έτσι ώστε να μπορεί να συγκριθεί απευθείας με το κόστος (στο σύστημα ασφάλισης) της αντίστοιχης υπηρεσίας του ιδιωτικού τομέα; Υπάρχει πρόθεση επίσπευσης της σχετικής μνημονιακής υποχρέωσης έτσι ώστε να εξοικονομηθούν πόροι ή προτίθεστε να εξαντλήσετε το χρονικό περιθώριο προσαρμογής;
   3. Ποια είναι η σχέση – κατά το πρόγραμμά σας – μεταξύ ιδιωτικού τομέα και δημοσίων δομών παροχής υπηρεσιών υγείας; Πώς αυτή η πολιτική σας θέση εκφράζεται σε πρακτικά μέτρα;
   4. Προτίθεστε να προβείτε στον διαχωρισμό της κοινωνικής πρόνοιας από την υγειονομική κάλυψη (η οποία θυμίζουμε είναι ανταποδοτική), έτσι ώστε ο ΕΟΠΥΥ να καταστεί αμιγώς υγειονομικός ασφαλιστικός οργανισμός διαθέτοντας τους πόρους του για τον σκοπό για τον οποίο αυτοί προορίζονται;
   5. Τι μέτρα προτίθεστε να λάβετε προκειμένου να μειώσετε την σπατάλη των πόρων του ΕΟΠΥΥ; Προτίθεστε να λάβετε μέτρα εξορθολογισμού των λειτουργικών δαπανών του Οργανισμού και μείωσης του λειτουργικού του κόστους, το οποίο είναι υπερδιπλάσιο των αντιστοίχων οργανισμών του εξωτερικού σε σχέση με τους ασφαλισμένους του;
   6. Προτίθεστε να λάβετε μέτρα διαφάνειας της λειτουργίας του ΕΟΠΥΥ; Προτίθεστε να καταγράψετε και να δημοσιοποιήσετε : α) τον αριθμό των ασφαλισμένων που καλύπτει ο ΕΟΠΥΥ, β) τις δαπάνες που προϋπολογίζονται ανά τομέα παροχών (πρωτοβάθμια φροντίδα, δευτεροβάθμια περίθαλψη, πρόληψη κ.α.), έτσι ώστε τα στοιχεία αυτά να αποτελέσουν την βάση για προτάσεις αναδιάρθρωσης του συστήματος υγείας και βάση του δημοσίου διαλόγου;
   7. Είσαστε υπέρ ή κατά της μεταβολής του συστήματος ελέγχου δαπανών έτσι ώστε να επιβληθεί πλαφόν δαπανών ανά ασφαλισμένο (αναλόγως των ασφαλιστικών του εισφορών και φυσικά λαμβάνοντας υπόψη ιδιαίτερα κριτήρια όπως πχ μακροχρόνια ασθενείς κτλ) ως μέτρο ελέγχου τήρησης του κλειστού προϋπολογισμού του ΕΟΠΥΥ;
   Αναμένουμε δημόσια τις συγκεκριμένες απαντήσεις σας – στα συγκεκριμένα ερωτήματά μας.
   Σας ευχαριστούμε για την προσοχή σας.
       

        Ο Πρόεδρος                                 Ο Γεν. Γραμματέας
       Δρ Γεώργιος Βουγιούκας                     Ιωάννης Καραμήνας    
  Ιατρός Ακτινολόγος                           Βιοχημικός

Αθήνα 07/09/2015

             
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ  

Αναδημοσιεύουμε από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της Κυριακής 06/09/2015, το άρθρο του Χρ. Γιανναρά με τίτλο " Γιδοβοσκός με φράκο", προς ενημέρωση σας.

Γιδοβοσκός με φράκο

   Στο πεδίο του θεωρητικού πολιτικού προβληματισμού (αν υπάρχει, σήμερα πια, τέτοιο πεδίο), όσοι πολίτες ελλαδικοί επιμένουν να δηλώνουν προσανατολισμό με ετικέτες του τύπου: Αριστερά, Δεξιά, Κέντρο, Κεντροαριστερά, Κεντροδεξιά, θα διακινδύνευα να τους συστήσω, όσο μπορώ διακριτικότερα, να ελέγξουν, ιατρικά, τους δείχτες νοημοσύνης τους. Αν απαιτήσουν να εξηγήσω το γιατί, θα απαντήσω ότι ο χώρος της επιφυλλίδας δεν επαρκεί ή είναι κρίμα να χαραμιστεί για να εξηγηθούν τα αυτονόητα.

   Στα αυτονόητα συμπεριλαμβάνεται και η πείρα όλων μας στην Ελλάδα, τα τελευταία έξι τουλάχιστον χρόνια: Μας κυβέρνησαν όλες οι ιδεολογικές ετικέτες και ήταν όλες διαχειριστικές της μιας και μόνης κοινωνικής επιδίωξης: να συντηρηθεί ή να μεγιστοποιηθεί κατά το δυνατό (ή ακόμα και με παρανοϊκό υπερδανεισμό) η καταναλωτική ευχέρεια των ψηφοφόρων. Απέδειξαν όλα τα κόμματα ότι λογαριάζουν ιδιοτελώς τους πολίτες μόνο σαν ψηφοφόρους, απέδειξαν όλοι οι πολιτευόμενοι, μα απολύτως όλοι, ότι το πρώτο (ή το μόνο) που τους ενδιαφέρει είναι η επανεκλογή τους. Να επανεκλεγούν κερδίζοντας τις εντυπώσεις και οι εντυπώσεις κερδίζονται όταν υπόσχεσαι αύξηση εισοδημάτων, όχι θεσμικές μεταρρυθμίσεις που θα αποκαθιστούσαν κράτος λειτουργικό, κράτος δικαίου, κράτος πρόνοιας.
   Ολα τα κόμματα, με όποια ιδεολογία κι αν προσπαθούν να ξεγελάσουν τους μειωμένης νοημοσύνης πολίτες, μόλις έγιναν κυβέρνηση μοίρασαν με τους συγκυβερνώντες τα ρουσφέτια (4-3-1), διόρισαν σε όλους τους διοικητικούς κόμβους των κρατικών θεσμών και των δημόσιων οργανισμών κομματικούς κλακαδόρους, ανέβασαν σε υπουργικούς θώκους μικρονοϊκά ή και γελοία άτομα ευρείας τηλεοπτικής «αναγνωρισιμότητας». Και ταυτόχρονα συνεχίζουν να ρητορεύουν τυποποιημένα ιδεολογήματα «σοσιαλιστικά», «φιλελεύθερα», «ριζοσπαστικώς αριστερά», «κεντρώα». Ξέρουν ότι μεγάλη μερίδα τάχα και πολιτών προσδένονται τυφλά και άλογα σε ένα κόμμα όπως και σε μια ποδοσφαιρική ομάδα – η ιδεολογική ετικέτα είναι το ακριβές ανάλογο της τυχαίας ονομασίας των κερδοσκοπικών αθλητικών εταιρειών.
   Από τα κόμματα που συγκροτούν το πολιτικό σκηνικό στην Ελλάδα σήμερα δεν υπάρχει ούτε ένα ανυπότακτο στη διαφημιστική λογική της οδοντόπαστας ή των απορρυπαντικών, λογική του κυνηγητού των εντυπώσεων. Σκεφθείτε τις ονομασίες των κομμάτων που διεκδικούν ή διεκδίκησαν την ψήφο μας: Τι ακριβώς, εκτός από παιχνίδι εντυπώσεων, δηλώνει η ονομασία «Νέα Δημοκρατία» ή «Λαϊκή Ενότητα» ή «Πολιτική Ανοιξη» ή «Ποτάμι» (το ζενίθ της ασυναρτησίας) ή «Χρυσή Αυγή» ή «Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός»; Ποιες κοινωνικές στοχεύσεις εξαγγέλλουν τέτοιοι τίτλοι, ποια ταυτότητα πεποιθήσεων και επιδιώξεων καταθέτουν;
   Το κορυφαίο ρεζιλίκι είναι οι ονομασίες της επαρχιώτικης ξιπασιάς, «το κάλπικον δάνειον» που έλεγε ο Μακρυγιάννης: Λέξεις που μας γυάλισαν, επειδή είναι σε χρήση στη «λελαμπρυσμένην και πεφωτισμένην Εσπερίαν» και τις φορέσαμε σε δικούς μας κακέκτυπους κομματικούς σχηματισμούς, σαν να ντύναμε γιδοβοσκό με φράκο. Τις λέξεις «σοσιαλισμός», «φιλελευθερισμός», «Δεξιά», «Αριστερά», «Ριζοσπαστική Αριστερά», «Κέντρο» τις γέννησαν οι κοινωνίες της Δύσης μέσα σε τελείως διαφορετικές ιστορικές συνθήκες, για να υπηρετήσουν τις δικές τους εκεί ξεχωριστές ανάγκες, ανάγκες διαμορφωμένες από ριζικά διαφορετικούς από τους δικούς μας ιστορικούς εθισμούς, άλλες νοο-τροπίες, άλλες προσλαμβάνουσες. Μας γυάλισαν αυτές οι λέξεις, γιατί, πολύ έγκαιρα (με τη Βαυαροκρατία στην αρχή και τον Κοραϊσμό ώς σήμερα), παγιώσαμε συμπεριφορές μετα-αποικιακού κράτους: τα πάντα στο κράτος μας (θεσμοί, οργάνωση, λειτουργίες, μόδες – όλα) ήταν και είναι μεταπρατικά, ξιπασμένες απομιμήσεις, όπως σε λαούς χωρίς παρελθόν, χωρίς Ιστορία, χωρίς συνέχεια της πείρας γενεών και αιώνων για την αντιμετώπιση των αναγκών τους.
   Θα τολμήσω μια παραδειγματική εικόνα (προς Θεού, όχι συνταγή ούτε εξαγγελία): Νομίζω ότι τόσο η ιδιαιτερότητα των αναγκών της ελλαδικής κοινωνίας σήμερα (και ιδιαιτερότητα έχει κάθε κοινωνία) όσο και η πείρα των εφιαλτικών συνεπειών του μεταπρατισμού θα μπορούσαν (λογικά και ενεργά) να αντιμετωπιστούν με έναν δικομματισμό που θα απηχούσε και τη μόνη ρεαλιστική διαφοροποίησή μας των Νεοελλήνων. Η λογική συνέπεια και ο πολιτικός ρεαλισμός θα απαιτούσαν, το ένα κόμμα να ονομάζεται «Ελληνοκεντρικοί Εκσυγχρονιστές» και το άλλο «Διεθνιστές Εκσυγχρονιστές».
   Το κοινό αιτούμενο, απαίτηση που μοιάζει πανελλήνια, είναι ο εκσυγχρονισμός της χώρας. Τον καταλαβαίνουν όμως οι περισσότεροι μόνο σε μία ερμηνευτική προοπτική: σαν μίμηση. Εκσυγχρονισμός θα πει, να γίνουμε σαν τις χώρες που τις θεωρούμε «προηγμένες»: έχουν υψηλούς δείκτες καταναλωτικής ευχέρειας, κρατικές υπηρεσίες που υπηρετούν τον πολίτη και όχι τη συνδικαλισμένη δημοσιοϋπαλληλία, έχουν ορθολογική συνέπεια στη θέσπιση και εφαρμογή των νόμων. Διακόσια περίπου χρόνια, όλα τα κόμματα προσπαθούν (άλλα με ειλικρίνεια και άλλα υποκριτικά και με ιδιοτέλεια) να μας οδηγήσουν σε αυτή τη μίμηση και η αποτυχία είναι ολόφανερη, σωρευτικά καταστροφική.
   Καταλήγουμε στην πιο ταπεινωτική αυτομεμψία: «Δεν μπορούμε, δύο αιώνες τώρα, να εκσυγχρονιστούμε, επειδή φταίει ο χαρακτήρας μας ή τα τετρακόσια χρόνια Τουρκοκρατίας ή η θρησκοληψία μας. Είμαστε ανίατα τεμπέληδες, ψυχοπαθολογικά ή πρωτόγονα ιδιοτελείς, κλέβουμε το κοινωνικό χρήμα σαν σιχαμεροί λωποδύτες, πρωταθλητές στον βανδαλισμό της δημόσιας περιουσίας» και όσα μύρια ανάλογα. Ολες αυτές οι αιτιολογήσεις και αναλύσεις της αποτυχίας εκσυγχρονισμού μας συνοδεύουν τον μονόδρομο: να καταλαβαίνουμε τον εκσυγχρονισμό σαν μίμηση, σαν πιθηκισμό. Να ψηφίζουμε το με χίλιες ονοματικές παραλλαγές κόμμα των «Διεθνιστών Εκσυγχρονιστών».
   Η λογική συνέπεια και ο πολιτικός ρεαλισμός απαιτούν, να εμφανιστεί επιτέλους κάποτε και η εναλλακτική πρόταση: η προγραμματική στόχευση και προσπάθεια για έναν «ελληνοκεντρικό εκσυγχρονισμό». Οχι η ίδια αδιέξοδη μίμηση διανθισμένη με ρητορικά - συναισθηματικά ή πονηρά πλουμίδια ιδεολογικής πατριδοκαπηλίας, αλλά μια ριζικά διαφορετική πολιτική οπτική:
   Ενας ελληνοκεντρικός εκσυγχρονισμός δεν ταυτίζει τον εκσυγχρονισμό με τα επιτεύγματα άλλων, επιτεύγματα που τα εκδέχεται σαν υποχρεωτικές για όλους αυταξίες. Ξεκινάει από τις δικές μας ανάγκες και αναζητάει: ποια από τα επιτεύγματα της οποιασδήποτε κοινωνίας (όχι μόνο των «δοκούντων άρχειν» ή της εφήμερης μόδας) θα εξυπηρετούσαν πληρέστερα τις δικές μας ανάγκες και με ποιες κριτικές προσαρμογές στις ανάγκες μας;
Και αυτή η κριτική λειτουργία της πολιτικής προϋποθέτει, βεβαίως, μιαν εμπειρικά αλλά και ορθολογικά καταξιωμένη εκτίμηση της ιδιαιτερότητας των δικών μας αναγκών: Καλύπτει ζωτικότερες ανάγκες του Ελληνα ένα δεύτερο στην οικογένεια αυτοκίνητο ή η άνετη γνώση της αρχαίας ελληνικής γλώσσας, που εξασφαλίζει πρόσβαση σε έναν πλούτο αιώνων εκφραστικής της σοφίας και του κάλλους; Πολλές τέτοιες ουσιωδέστατες για την ποιότητα της ζωής μας αποτιμήσεις, είναι πολιτικές επιλογές.
   Ο γιδοβοσκός μπορεί να είναι άρχοντας όχι υποχρεωτικά με φράκο.

Αθήνα, 03/09/2015

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ  

    Σας αναδημοσιεύουμε από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της Κυριακής 30/08/2015, το συγκλονιστικό άρθρο του Χρ. Γιανναρά με τίτλο " Σε πόλεμο ολοκληρωτικό απαράσκευοι", ώστε να προετοιμαστείτε γι' αυτά που έρχονται.
   "Σε πόλεμο ολοκληρωτικό απαράσκευοι"
   Ζούμε μάλλον τη δυσκολότερη και κρισιμότερη ιστορική συγκυρία που γνώρισε ο Ελληνισμός μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή. Τα δεδομένα που συγκροτούν τη δραματική συγκυρία είναι καινούργια, δεν έχουμε έμπειρη γνώση για να τα διαχειριστούμε.Είναι πόλεμος χωρίς να αλληλοσφάζονται στρατοί, να βομβαρδίζονται πόλεις, να καταλαμβάνονται εδάφη από «δυνάμεις κατοχής». Ομως το διακύβευμα είναι το ίδιο, όπως και στις ένοπλες συρράξεις: Η εθνική κυριαρχία, η κρατική ανεξαρτησία, η ελευθερία κοινωνικής αυτοδιαχείρισης. Τα όπλα έχουν αλλάξει, δεν είναι η αεροπορική και ναυτική υπεροπλία, τα πυραυλικά συστήματα, τα χημικά και πυρηνικά μέσα ολέθρου.
   Ομως η λογική της απανθρωπίας παραμένει ίδια: Αν στον πόλεμο που ξέραμε στόχος πάντοτε ήταν ο μέγιστος δυνατός αριθμός νεκρών, από τις μάχιμες δυνάμεις και τον άμαχο πληθυσμό, ώστε να καμφθεί το ηθικό του αντιπάλου και να παραδοθεί χωρίς όρους, στόχος σήμερα είναι ο μέγιστος δυνατός αριθμός λιμοκτονούντων, ανέργων, απελπισμένων, νεκρών από ασιτία και αλκοόλ, ανθρώπων που αυτοκτονούν τσακισμένοι από την ανελπιστία και την πίκρα της αδικίας.Στόχος και πάλι, να καμφθεί το ηθικό, ώστε να ξεπουληθούν, βορά στο ιδιωτικό κέρδος, όλες οι ζωτικές κοινωνικές κατακτήσεις της συνύπαρξης καλλιεργημένων ανθρώπων: ασφάλεια γηρατειών, νοσήλια, φάρμακα, ηλεκτροδότηση, υδροδότηση, τρένα, οδικό δίκτυο, αεροδρόμια, λιμάνια. Οπως στους αιώνες της μεσαιωνικής βαρβαρότητας η μεταρωμαϊκή Δύση αγνοούσε την «αίσθηση δημοσίου συμφέροντος», έτσι και στον σημερινό κόσμο η λέξη «ιδιωτικοποίηση» συνοψίζει την πιο ακραιφνή παραίτηση από το άθλημα των σχέσεων κοινωνίας, τη μεθοδική εγκατάλειψη ακόμα και της πρόθεσης για ελευθερία από τον πρωτογονισμό του ατομοκεντρισμού. Γι’ αυτή τη μεταστροφή, από το «κοινωνικό κράτος», κράτος πρόνοιας, κράτος δικαίου, στον παλιμβαρβαρισμό της αχαλίνωτης «ιδιωτικοποίησης», ο μέγας ένοχος, ολοφάνερα, ήταν η αντίδραση στον κολεκτιβιστικό μαρξισμό της εφιαλτικής Σοβιετίας.Πάντως σήμερα ζούμε πόλεμο, ωμό, απάνθρωπο, με εκατομμύρια θυμάτων, ανθρώπων με κατεστραμμένη τη μία και μοναδική ζωή τους. Εστω και μόνο στην Ευρώπη, στο κλαμπ των προνομιούχων που είναι η «Ευρωπαϊκή Ενωση», κοινωνίες ολόκληρες λιμοκτονούν σε έσχατη απόγνωση (η βουλγαρική, η ρουμανική). Και στην Πορτογαλία και Ισπανία, όπου η πολεμική προπαγάνδα κορυβαντιά ότι «τα μνημόνια πέτυχαν», «οι χώρες δανείζονται άνετα από την ελεύθερη αγορά» (την κοινωνικά/πολιτικά ανεξέλεγκτη τοκογλυφία), ο αριθμός των ανθρώπων που χάνουν το σπίτι τους και μένουν στον δρόμο ανήμποροι να εξοφλήσουν την Τράπεζα, είναι κυριολεκτικά εφιαλτικός.
   Πόλεμος. Οχι πια η «δύναμη πυρός», αλλά, αυτονομημένη από κάθε πολιτικό/κοινωνικό έλεγχο, κάθε ηθικό/λογικό φραγμό, η δύναμη του χρήματος, να σκορπάει με τη στέρηση θάνατο, εξευτελισμό, αγανάκτηση, και με την πλησμονή του αποκτήνωση και χυδαιότητα. Σε αυτόν τον κολασμένο πόλεμο δεν χρειάζεται να ιππεύουν περήφανο και γενναίο άτι οι πολεμικοί αρχηγοί, μπορούν να καταδικάζουν σε λιμοκτονία και εξευτελισμό εκατομμύρια ανθρώπων περιφερόμενοι με αναπηρικό καροτσάκι. Και επιβάλλοντας την τευτονική ηγεμονία στην Ευρώπη, να ταπεινώνουν στο έπακρο λαούς που κάποτε τόλμησαν να αντισταθούν, με τρομακτικές θυσίες, στις σιδερόφρακτες μεραρχίες του τευτονικού Ναζισμού.
   Στην καινούργια μορφή πολέμου οι μάχες δίνονται με όπλο το χρήμα. Και οι στρατηγικές δεν είναι επιθετικές, βίαιες, σήμερα υποτάσσεις ένα κράτος όταν το πείσεις να αρχίσει να σου ζητάει δανεικά. Ο ίδιος ακριβώς τρόπος που κάνεις υποχείριό σου και έναν άνθρωπο, όταν τον εξαρτήσεις από την πρέζα που εσύ του πουλάς. Γι’ αυτό και ο πόλεμος σήμερα δεν φέρνει σε αντιμαχία κράτη, απευθείας, αλλά κράτη με ιδιώτες-βαποράκια, διακινητές της πρέζας: Ιδιωτικούς οίκους αξιολόγησης της οικονομίας κρατών, διεθνείς, κολοσσιαίους, τραπεζικούς οργανισμούς που ελέγχουν την παγκόσμια διακίνηση της πρέζας, δηλαδή του παραισθησιογόνου δανεισμού.
   Οι διακινητές ξέρουν, με δαιμονική ευστροφία και διορατικότητα, να ξεχωρίζουν ποια κοινωνία είναι (ή μπορεί εύκολα να γίνει) ευάλωτη στη δανειοληπτική υστερία και εξάρτηση – ακριβώς όπως ξεχωρίζουν και τα «βαποράκια» τούς αδύναμης θέλησης και ανερμάτιστου χαρακτήρα υποψήφιους πρεζάκηδες. Πιθανόν και να προετοιμάζουν, με πολλή υπομονή, μία χώρα για την ολοκληρωτική υποδούλωσή της στους δανειστές της – δεν πρέπει να είναι τυχαίο το ενδιαφέρον που δείχνουν κάποιες Πρεσβείες ισχυρών οικονομικά χωρών για θέματα Παιδείας, γλωσσικής εκπαίδευσης, ιστορικής συνείδησης, επιρροής της Εκκλησίας στην κοινωνία, μικρών, αδύναμων και βουλιμικών για κατανάλωση κοινωνιών.
   Η Ελλάδα ζει τη δυσκολότερη και κρισιμότερη για την επιβίωση της ενεργού ιστορικής της παρουσίας συγκυρία. Δεν φταίει ο «ξένος παράγων» για τη δική μας καταστροφή και τον εξευτελισμό μας. Δεν μας εχθρεύονται οι ιδιωτικοί οίκοι, στρατηγικοί συντελεστές στην καινούργια μορφή ολοκληρωτικού πολέμου των ημερών μας. Αν μας υποχρεώνουν να ξεπουλάμε το νερό που πίνουμε, τη γη μας και τα πατρογονικά σπιτικά μας, είναι μόνο γιατί εμείς βρεθήκαμε εξαρτημένοι από τη «δόση» μας, έρμαια του θανατηφόρου εθισμού μας στην ταύτιση της ζωής με την κατανάλωση, της ποιότητας και της χαράς με την εγωκεντρική βουλιμία.
   Η συλλογική μετάνοια δεν έρχεται ακαριαία, θέλει πολύ χρόνο: τη βραδύτητα της ωρίμασης ή της κυοφορίας. Κάποτε οι ίδιες οι ιστορικές συνθήκες επιταχύνουν τον ερχομό της, αλλά αυτό δεν συμβαίνει στην περίπτωσή μας, σήμερα. Δοκιμάσαμε στη διαχείριση της εξουσίας όλα τα κόμματα του κοινοβουλίου (πλην των καθαρώς ψυχοπαθολογικών μορφωμάτων) και δείχνει να πείσθηκε η ελλαδική κοινωνία ότι ολόκληρο το πολιτικό προσωπικό του σημερινού προσκηνίου είναι τεκμηριωμένα ανεπαρκές για να διεξαγάγει τον φρικιαστικό πόλεμο που μας εξουθενώνει. Αυτό είναι, σίγουρα, ένα βήμα ωριμότητας.

   Αλλά ελάχιστο βήμα, ανεπαρκές. Διότι, οι πολλοί περιμένουμε έναν άλλον ηγέτη, ταλαντούχο, ιδιοφυή και ενάρετο, που θα μας εξασφαλίσει τη «δόση» μας καταναλωτικού ηδονισμού – τα όσα δεν κατάφεραν να μας σιγουρέψουν καραμανλικοί, παπανδρεϊκοί, αριστεροί ριζοσπάστες. Ακόμα δεν ωρίμασε η βεβαιότητα ότι από τον σημερινό φρικώδη παγκόσμιο πόλεμο θα διασωθούμε, μόνο με ηγεσία που θα ξαναστήσει στη χώρα εξυπαρχής σχολειά, εξυπαρχής πανεπιστήμια, άμεσου κοινωνικού (ποιοτικού) ελέγχου ΜΜΕ. Θα στήσει εξυπαρχής λειτουργίες απονομής δικαιοσύνης και σωφρονισμού, ριζικά καινούργιους όρους συνδικαλισμού, άλλης λογικής Δημόσια Διοίκηση, επιστροφή σε συνεπή αποκέντρωση και αυτοδιοίκηση. Θα αφυπνίσει την τόλμη της προσωπικής δημιουργίας, θα αναστήσει τη χαρά της κοινωνίας των σχέσεων, ενάντια στον πρωτογονισμό του ατομοκεντρισμού.Να ωριμάσει η επίγνωση του τι ζητάμε.
  

Αθήνα, 28/08/2015

ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΗ  

    Σας κοινοποιούμε το Φ.Ε.Κ. 94/A'/14-08-2015 με το οποίο παρατείνεται η ισχύς των μέτρων του rebate και του claw back (σελ. 985, άρθρο 2,παρ.3)  μέχρι 31/12/2018, προς ενημέρωση σας.

Φ.Ε.Κ. 94/A'/14-08-2015 (Μορφή pdf)

    Ο Πρόεδρος                        Ο Γεν. Γραμματέας
Δρ Γεώργιος Βουγιούκας                 Ιωάννης Καραμηνάς
 Ιατρός Ακτινολόγος                         Βιοχημικός