Αθήνα 07/09/2015

             
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ  

Αναδημοσιεύουμε από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της Κυριακής 06/09/2015, το άρθρο του Χρ. Γιανναρά με τίτλο " Γιδοβοσκός με φράκο", προς ενημέρωση σας.

Γιδοβοσκός με φράκο

   Στο πεδίο του θεωρητικού πολιτικού προβληματισμού (αν υπάρχει, σήμερα πια, τέτοιο πεδίο), όσοι πολίτες ελλαδικοί επιμένουν να δηλώνουν προσανατολισμό με ετικέτες του τύπου: Αριστερά, Δεξιά, Κέντρο, Κεντροαριστερά, Κεντροδεξιά, θα διακινδύνευα να τους συστήσω, όσο μπορώ διακριτικότερα, να ελέγξουν, ιατρικά, τους δείχτες νοημοσύνης τους. Αν απαιτήσουν να εξηγήσω το γιατί, θα απαντήσω ότι ο χώρος της επιφυλλίδας δεν επαρκεί ή είναι κρίμα να χαραμιστεί για να εξηγηθούν τα αυτονόητα.

   Στα αυτονόητα συμπεριλαμβάνεται και η πείρα όλων μας στην Ελλάδα, τα τελευταία έξι τουλάχιστον χρόνια: Μας κυβέρνησαν όλες οι ιδεολογικές ετικέτες και ήταν όλες διαχειριστικές της μιας και μόνης κοινωνικής επιδίωξης: να συντηρηθεί ή να μεγιστοποιηθεί κατά το δυνατό (ή ακόμα και με παρανοϊκό υπερδανεισμό) η καταναλωτική ευχέρεια των ψηφοφόρων. Απέδειξαν όλα τα κόμματα ότι λογαριάζουν ιδιοτελώς τους πολίτες μόνο σαν ψηφοφόρους, απέδειξαν όλοι οι πολιτευόμενοι, μα απολύτως όλοι, ότι το πρώτο (ή το μόνο) που τους ενδιαφέρει είναι η επανεκλογή τους. Να επανεκλεγούν κερδίζοντας τις εντυπώσεις και οι εντυπώσεις κερδίζονται όταν υπόσχεσαι αύξηση εισοδημάτων, όχι θεσμικές μεταρρυθμίσεις που θα αποκαθιστούσαν κράτος λειτουργικό, κράτος δικαίου, κράτος πρόνοιας.
   Ολα τα κόμματα, με όποια ιδεολογία κι αν προσπαθούν να ξεγελάσουν τους μειωμένης νοημοσύνης πολίτες, μόλις έγιναν κυβέρνηση μοίρασαν με τους συγκυβερνώντες τα ρουσφέτια (4-3-1), διόρισαν σε όλους τους διοικητικούς κόμβους των κρατικών θεσμών και των δημόσιων οργανισμών κομματικούς κλακαδόρους, ανέβασαν σε υπουργικούς θώκους μικρονοϊκά ή και γελοία άτομα ευρείας τηλεοπτικής «αναγνωρισιμότητας». Και ταυτόχρονα συνεχίζουν να ρητορεύουν τυποποιημένα ιδεολογήματα «σοσιαλιστικά», «φιλελεύθερα», «ριζοσπαστικώς αριστερά», «κεντρώα». Ξέρουν ότι μεγάλη μερίδα τάχα και πολιτών προσδένονται τυφλά και άλογα σε ένα κόμμα όπως και σε μια ποδοσφαιρική ομάδα – η ιδεολογική ετικέτα είναι το ακριβές ανάλογο της τυχαίας ονομασίας των κερδοσκοπικών αθλητικών εταιρειών.
   Από τα κόμματα που συγκροτούν το πολιτικό σκηνικό στην Ελλάδα σήμερα δεν υπάρχει ούτε ένα ανυπότακτο στη διαφημιστική λογική της οδοντόπαστας ή των απορρυπαντικών, λογική του κυνηγητού των εντυπώσεων. Σκεφθείτε τις ονομασίες των κομμάτων που διεκδικούν ή διεκδίκησαν την ψήφο μας: Τι ακριβώς, εκτός από παιχνίδι εντυπώσεων, δηλώνει η ονομασία «Νέα Δημοκρατία» ή «Λαϊκή Ενότητα» ή «Πολιτική Ανοιξη» ή «Ποτάμι» (το ζενίθ της ασυναρτησίας) ή «Χρυσή Αυγή» ή «Λαϊκός Ορθόδοξος Συναγερμός»; Ποιες κοινωνικές στοχεύσεις εξαγγέλλουν τέτοιοι τίτλοι, ποια ταυτότητα πεποιθήσεων και επιδιώξεων καταθέτουν;
   Το κορυφαίο ρεζιλίκι είναι οι ονομασίες της επαρχιώτικης ξιπασιάς, «το κάλπικον δάνειον» που έλεγε ο Μακρυγιάννης: Λέξεις που μας γυάλισαν, επειδή είναι σε χρήση στη «λελαμπρυσμένην και πεφωτισμένην Εσπερίαν» και τις φορέσαμε σε δικούς μας κακέκτυπους κομματικούς σχηματισμούς, σαν να ντύναμε γιδοβοσκό με φράκο. Τις λέξεις «σοσιαλισμός», «φιλελευθερισμός», «Δεξιά», «Αριστερά», «Ριζοσπαστική Αριστερά», «Κέντρο» τις γέννησαν οι κοινωνίες της Δύσης μέσα σε τελείως διαφορετικές ιστορικές συνθήκες, για να υπηρετήσουν τις δικές τους εκεί ξεχωριστές ανάγκες, ανάγκες διαμορφωμένες από ριζικά διαφορετικούς από τους δικούς μας ιστορικούς εθισμούς, άλλες νοο-τροπίες, άλλες προσλαμβάνουσες. Μας γυάλισαν αυτές οι λέξεις, γιατί, πολύ έγκαιρα (με τη Βαυαροκρατία στην αρχή και τον Κοραϊσμό ώς σήμερα), παγιώσαμε συμπεριφορές μετα-αποικιακού κράτους: τα πάντα στο κράτος μας (θεσμοί, οργάνωση, λειτουργίες, μόδες – όλα) ήταν και είναι μεταπρατικά, ξιπασμένες απομιμήσεις, όπως σε λαούς χωρίς παρελθόν, χωρίς Ιστορία, χωρίς συνέχεια της πείρας γενεών και αιώνων για την αντιμετώπιση των αναγκών τους.
   Θα τολμήσω μια παραδειγματική εικόνα (προς Θεού, όχι συνταγή ούτε εξαγγελία): Νομίζω ότι τόσο η ιδιαιτερότητα των αναγκών της ελλαδικής κοινωνίας σήμερα (και ιδιαιτερότητα έχει κάθε κοινωνία) όσο και η πείρα των εφιαλτικών συνεπειών του μεταπρατισμού θα μπορούσαν (λογικά και ενεργά) να αντιμετωπιστούν με έναν δικομματισμό που θα απηχούσε και τη μόνη ρεαλιστική διαφοροποίησή μας των Νεοελλήνων. Η λογική συνέπεια και ο πολιτικός ρεαλισμός θα απαιτούσαν, το ένα κόμμα να ονομάζεται «Ελληνοκεντρικοί Εκσυγχρονιστές» και το άλλο «Διεθνιστές Εκσυγχρονιστές».
   Το κοινό αιτούμενο, απαίτηση που μοιάζει πανελλήνια, είναι ο εκσυγχρονισμός της χώρας. Τον καταλαβαίνουν όμως οι περισσότεροι μόνο σε μία ερμηνευτική προοπτική: σαν μίμηση. Εκσυγχρονισμός θα πει, να γίνουμε σαν τις χώρες που τις θεωρούμε «προηγμένες»: έχουν υψηλούς δείκτες καταναλωτικής ευχέρειας, κρατικές υπηρεσίες που υπηρετούν τον πολίτη και όχι τη συνδικαλισμένη δημοσιοϋπαλληλία, έχουν ορθολογική συνέπεια στη θέσπιση και εφαρμογή των νόμων. Διακόσια περίπου χρόνια, όλα τα κόμματα προσπαθούν (άλλα με ειλικρίνεια και άλλα υποκριτικά και με ιδιοτέλεια) να μας οδηγήσουν σε αυτή τη μίμηση και η αποτυχία είναι ολόφανερη, σωρευτικά καταστροφική.
   Καταλήγουμε στην πιο ταπεινωτική αυτομεμψία: «Δεν μπορούμε, δύο αιώνες τώρα, να εκσυγχρονιστούμε, επειδή φταίει ο χαρακτήρας μας ή τα τετρακόσια χρόνια Τουρκοκρατίας ή η θρησκοληψία μας. Είμαστε ανίατα τεμπέληδες, ψυχοπαθολογικά ή πρωτόγονα ιδιοτελείς, κλέβουμε το κοινωνικό χρήμα σαν σιχαμεροί λωποδύτες, πρωταθλητές στον βανδαλισμό της δημόσιας περιουσίας» και όσα μύρια ανάλογα. Ολες αυτές οι αιτιολογήσεις και αναλύσεις της αποτυχίας εκσυγχρονισμού μας συνοδεύουν τον μονόδρομο: να καταλαβαίνουμε τον εκσυγχρονισμό σαν μίμηση, σαν πιθηκισμό. Να ψηφίζουμε το με χίλιες ονοματικές παραλλαγές κόμμα των «Διεθνιστών Εκσυγχρονιστών».
   Η λογική συνέπεια και ο πολιτικός ρεαλισμός απαιτούν, να εμφανιστεί επιτέλους κάποτε και η εναλλακτική πρόταση: η προγραμματική στόχευση και προσπάθεια για έναν «ελληνοκεντρικό εκσυγχρονισμό». Οχι η ίδια αδιέξοδη μίμηση διανθισμένη με ρητορικά - συναισθηματικά ή πονηρά πλουμίδια ιδεολογικής πατριδοκαπηλίας, αλλά μια ριζικά διαφορετική πολιτική οπτική:
   Ενας ελληνοκεντρικός εκσυγχρονισμός δεν ταυτίζει τον εκσυγχρονισμό με τα επιτεύγματα άλλων, επιτεύγματα που τα εκδέχεται σαν υποχρεωτικές για όλους αυταξίες. Ξεκινάει από τις δικές μας ανάγκες και αναζητάει: ποια από τα επιτεύγματα της οποιασδήποτε κοινωνίας (όχι μόνο των «δοκούντων άρχειν» ή της εφήμερης μόδας) θα εξυπηρετούσαν πληρέστερα τις δικές μας ανάγκες και με ποιες κριτικές προσαρμογές στις ανάγκες μας;
Και αυτή η κριτική λειτουργία της πολιτικής προϋποθέτει, βεβαίως, μιαν εμπειρικά αλλά και ορθολογικά καταξιωμένη εκτίμηση της ιδιαιτερότητας των δικών μας αναγκών: Καλύπτει ζωτικότερες ανάγκες του Ελληνα ένα δεύτερο στην οικογένεια αυτοκίνητο ή η άνετη γνώση της αρχαίας ελληνικής γλώσσας, που εξασφαλίζει πρόσβαση σε έναν πλούτο αιώνων εκφραστικής της σοφίας και του κάλλους; Πολλές τέτοιες ουσιωδέστατες για την ποιότητα της ζωής μας αποτιμήσεις, είναι πολιτικές επιλογές.
   Ο γιδοβοσκός μπορεί να είναι άρχοντας όχι υποχρεωτικά με φράκο.

Αθήνα, 03/09/2015

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ  

    Σας αναδημοσιεύουμε από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της Κυριακής 30/08/2015, το συγκλονιστικό άρθρο του Χρ. Γιανναρά με τίτλο " Σε πόλεμο ολοκληρωτικό απαράσκευοι", ώστε να προετοιμαστείτε γι' αυτά που έρχονται.
   "Σε πόλεμο ολοκληρωτικό απαράσκευοι"
   Ζούμε μάλλον τη δυσκολότερη και κρισιμότερη ιστορική συγκυρία που γνώρισε ο Ελληνισμός μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή. Τα δεδομένα που συγκροτούν τη δραματική συγκυρία είναι καινούργια, δεν έχουμε έμπειρη γνώση για να τα διαχειριστούμε.Είναι πόλεμος χωρίς να αλληλοσφάζονται στρατοί, να βομβαρδίζονται πόλεις, να καταλαμβάνονται εδάφη από «δυνάμεις κατοχής». Ομως το διακύβευμα είναι το ίδιο, όπως και στις ένοπλες συρράξεις: Η εθνική κυριαρχία, η κρατική ανεξαρτησία, η ελευθερία κοινωνικής αυτοδιαχείρισης. Τα όπλα έχουν αλλάξει, δεν είναι η αεροπορική και ναυτική υπεροπλία, τα πυραυλικά συστήματα, τα χημικά και πυρηνικά μέσα ολέθρου.
   Ομως η λογική της απανθρωπίας παραμένει ίδια: Αν στον πόλεμο που ξέραμε στόχος πάντοτε ήταν ο μέγιστος δυνατός αριθμός νεκρών, από τις μάχιμες δυνάμεις και τον άμαχο πληθυσμό, ώστε να καμφθεί το ηθικό του αντιπάλου και να παραδοθεί χωρίς όρους, στόχος σήμερα είναι ο μέγιστος δυνατός αριθμός λιμοκτονούντων, ανέργων, απελπισμένων, νεκρών από ασιτία και αλκοόλ, ανθρώπων που αυτοκτονούν τσακισμένοι από την ανελπιστία και την πίκρα της αδικίας.Στόχος και πάλι, να καμφθεί το ηθικό, ώστε να ξεπουληθούν, βορά στο ιδιωτικό κέρδος, όλες οι ζωτικές κοινωνικές κατακτήσεις της συνύπαρξης καλλιεργημένων ανθρώπων: ασφάλεια γηρατειών, νοσήλια, φάρμακα, ηλεκτροδότηση, υδροδότηση, τρένα, οδικό δίκτυο, αεροδρόμια, λιμάνια. Οπως στους αιώνες της μεσαιωνικής βαρβαρότητας η μεταρωμαϊκή Δύση αγνοούσε την «αίσθηση δημοσίου συμφέροντος», έτσι και στον σημερινό κόσμο η λέξη «ιδιωτικοποίηση» συνοψίζει την πιο ακραιφνή παραίτηση από το άθλημα των σχέσεων κοινωνίας, τη μεθοδική εγκατάλειψη ακόμα και της πρόθεσης για ελευθερία από τον πρωτογονισμό του ατομοκεντρισμού. Γι’ αυτή τη μεταστροφή, από το «κοινωνικό κράτος», κράτος πρόνοιας, κράτος δικαίου, στον παλιμβαρβαρισμό της αχαλίνωτης «ιδιωτικοποίησης», ο μέγας ένοχος, ολοφάνερα, ήταν η αντίδραση στον κολεκτιβιστικό μαρξισμό της εφιαλτικής Σοβιετίας.Πάντως σήμερα ζούμε πόλεμο, ωμό, απάνθρωπο, με εκατομμύρια θυμάτων, ανθρώπων με κατεστραμμένη τη μία και μοναδική ζωή τους. Εστω και μόνο στην Ευρώπη, στο κλαμπ των προνομιούχων που είναι η «Ευρωπαϊκή Ενωση», κοινωνίες ολόκληρες λιμοκτονούν σε έσχατη απόγνωση (η βουλγαρική, η ρουμανική). Και στην Πορτογαλία και Ισπανία, όπου η πολεμική προπαγάνδα κορυβαντιά ότι «τα μνημόνια πέτυχαν», «οι χώρες δανείζονται άνετα από την ελεύθερη αγορά» (την κοινωνικά/πολιτικά ανεξέλεγκτη τοκογλυφία), ο αριθμός των ανθρώπων που χάνουν το σπίτι τους και μένουν στον δρόμο ανήμποροι να εξοφλήσουν την Τράπεζα, είναι κυριολεκτικά εφιαλτικός.
   Πόλεμος. Οχι πια η «δύναμη πυρός», αλλά, αυτονομημένη από κάθε πολιτικό/κοινωνικό έλεγχο, κάθε ηθικό/λογικό φραγμό, η δύναμη του χρήματος, να σκορπάει με τη στέρηση θάνατο, εξευτελισμό, αγανάκτηση, και με την πλησμονή του αποκτήνωση και χυδαιότητα. Σε αυτόν τον κολασμένο πόλεμο δεν χρειάζεται να ιππεύουν περήφανο και γενναίο άτι οι πολεμικοί αρχηγοί, μπορούν να καταδικάζουν σε λιμοκτονία και εξευτελισμό εκατομμύρια ανθρώπων περιφερόμενοι με αναπηρικό καροτσάκι. Και επιβάλλοντας την τευτονική ηγεμονία στην Ευρώπη, να ταπεινώνουν στο έπακρο λαούς που κάποτε τόλμησαν να αντισταθούν, με τρομακτικές θυσίες, στις σιδερόφρακτες μεραρχίες του τευτονικού Ναζισμού.
   Στην καινούργια μορφή πολέμου οι μάχες δίνονται με όπλο το χρήμα. Και οι στρατηγικές δεν είναι επιθετικές, βίαιες, σήμερα υποτάσσεις ένα κράτος όταν το πείσεις να αρχίσει να σου ζητάει δανεικά. Ο ίδιος ακριβώς τρόπος που κάνεις υποχείριό σου και έναν άνθρωπο, όταν τον εξαρτήσεις από την πρέζα που εσύ του πουλάς. Γι’ αυτό και ο πόλεμος σήμερα δεν φέρνει σε αντιμαχία κράτη, απευθείας, αλλά κράτη με ιδιώτες-βαποράκια, διακινητές της πρέζας: Ιδιωτικούς οίκους αξιολόγησης της οικονομίας κρατών, διεθνείς, κολοσσιαίους, τραπεζικούς οργανισμούς που ελέγχουν την παγκόσμια διακίνηση της πρέζας, δηλαδή του παραισθησιογόνου δανεισμού.
   Οι διακινητές ξέρουν, με δαιμονική ευστροφία και διορατικότητα, να ξεχωρίζουν ποια κοινωνία είναι (ή μπορεί εύκολα να γίνει) ευάλωτη στη δανειοληπτική υστερία και εξάρτηση – ακριβώς όπως ξεχωρίζουν και τα «βαποράκια» τούς αδύναμης θέλησης και ανερμάτιστου χαρακτήρα υποψήφιους πρεζάκηδες. Πιθανόν και να προετοιμάζουν, με πολλή υπομονή, μία χώρα για την ολοκληρωτική υποδούλωσή της στους δανειστές της – δεν πρέπει να είναι τυχαίο το ενδιαφέρον που δείχνουν κάποιες Πρεσβείες ισχυρών οικονομικά χωρών για θέματα Παιδείας, γλωσσικής εκπαίδευσης, ιστορικής συνείδησης, επιρροής της Εκκλησίας στην κοινωνία, μικρών, αδύναμων και βουλιμικών για κατανάλωση κοινωνιών.
   Η Ελλάδα ζει τη δυσκολότερη και κρισιμότερη για την επιβίωση της ενεργού ιστορικής της παρουσίας συγκυρία. Δεν φταίει ο «ξένος παράγων» για τη δική μας καταστροφή και τον εξευτελισμό μας. Δεν μας εχθρεύονται οι ιδιωτικοί οίκοι, στρατηγικοί συντελεστές στην καινούργια μορφή ολοκληρωτικού πολέμου των ημερών μας. Αν μας υποχρεώνουν να ξεπουλάμε το νερό που πίνουμε, τη γη μας και τα πατρογονικά σπιτικά μας, είναι μόνο γιατί εμείς βρεθήκαμε εξαρτημένοι από τη «δόση» μας, έρμαια του θανατηφόρου εθισμού μας στην ταύτιση της ζωής με την κατανάλωση, της ποιότητας και της χαράς με την εγωκεντρική βουλιμία.
   Η συλλογική μετάνοια δεν έρχεται ακαριαία, θέλει πολύ χρόνο: τη βραδύτητα της ωρίμασης ή της κυοφορίας. Κάποτε οι ίδιες οι ιστορικές συνθήκες επιταχύνουν τον ερχομό της, αλλά αυτό δεν συμβαίνει στην περίπτωσή μας, σήμερα. Δοκιμάσαμε στη διαχείριση της εξουσίας όλα τα κόμματα του κοινοβουλίου (πλην των καθαρώς ψυχοπαθολογικών μορφωμάτων) και δείχνει να πείσθηκε η ελλαδική κοινωνία ότι ολόκληρο το πολιτικό προσωπικό του σημερινού προσκηνίου είναι τεκμηριωμένα ανεπαρκές για να διεξαγάγει τον φρικιαστικό πόλεμο που μας εξουθενώνει. Αυτό είναι, σίγουρα, ένα βήμα ωριμότητας.

   Αλλά ελάχιστο βήμα, ανεπαρκές. Διότι, οι πολλοί περιμένουμε έναν άλλον ηγέτη, ταλαντούχο, ιδιοφυή και ενάρετο, που θα μας εξασφαλίσει τη «δόση» μας καταναλωτικού ηδονισμού – τα όσα δεν κατάφεραν να μας σιγουρέψουν καραμανλικοί, παπανδρεϊκοί, αριστεροί ριζοσπάστες. Ακόμα δεν ωρίμασε η βεβαιότητα ότι από τον σημερινό φρικώδη παγκόσμιο πόλεμο θα διασωθούμε, μόνο με ηγεσία που θα ξαναστήσει στη χώρα εξυπαρχής σχολειά, εξυπαρχής πανεπιστήμια, άμεσου κοινωνικού (ποιοτικού) ελέγχου ΜΜΕ. Θα στήσει εξυπαρχής λειτουργίες απονομής δικαιοσύνης και σωφρονισμού, ριζικά καινούργιους όρους συνδικαλισμού, άλλης λογικής Δημόσια Διοίκηση, επιστροφή σε συνεπή αποκέντρωση και αυτοδιοίκηση. Θα αφυπνίσει την τόλμη της προσωπικής δημιουργίας, θα αναστήσει τη χαρά της κοινωνίας των σχέσεων, ενάντια στον πρωτογονισμό του ατομοκεντρισμού.Να ωριμάσει η επίγνωση του τι ζητάμε.
  

Αθήνα, 28/08/2015

ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΗ  

    Σας κοινοποιούμε το Φ.Ε.Κ. 94/A'/14-08-2015 με το οποίο παρατείνεται η ισχύς των μέτρων του rebate και του claw back (σελ. 985, άρθρο 2,παρ.3)  μέχρι 31/12/2018, προς ενημέρωση σας.

Φ.Ε.Κ. 94/A'/14-08-2015 (Μορφή pdf)

    Ο Πρόεδρος                        Ο Γεν. Γραμματέας
Δρ Γεώργιος Βουγιούκας                 Ιωάννης Καραμηνάς
 Ιατρός Ακτινολόγος                         Βιοχημικός

ΑΘΗΝΑ, 24/08/2015

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ

     Μετά την καταστροφική κατάληξη που θα έχει στις ζωές εκατομμυρίων ανθρώπων η αλλοπρόσαλλη και τυχοδιωκτική πολιτική του ανερμάτιστου Κυβερνητικού διδύμου των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ που επέλεξε ο "σοφός" Ελληνικός λαός και στην προσπάθεια που κάνει ο επικεφαλής του Προεδρείου του Συνδέσμου μας να αφυπνίσει συνειδήσεις και να προσανατολίσει τα μέλη μας προς σωστές λύσεις ενόψει και των προσεχών εκλογών, αναδημοσιεύουμε από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της Κυριακής 02/08/2015 το άρθρο του καθηγητή του Stern στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης κ. Ν. Οικονομίδη, με τίτλο " Οκτώ μύθοι και οκτώ αλήθειες (της σημερινής συγκυρίας) ", για να γνωρίζετε και να είστε σωστά ενημερωμένοι, άρα πλήρως συνειδητοποιημένοι και ενεργοί πολίτες.

Οκτώ μύθοι και οκτώ αλήθειες (της σημερινής συγκυρίας) - Ν. Οικονομίδη
Μύθος 1. Δεν χρειαζόμαστε κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας.

Αλήθεια. Χρειαζόμαστε άμεσα κυβέρνηση όλων των φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων. Για δύο λόγους. Πρώτον για να βελτιωθεί η συμφωνία. Δεύτερον για να εφαρμόσουν τη συμφωνία. Το πλαίσιο συμφωνίας είναι σκληρό γιατί υπογράφτηκε στη χειρότερη στιγμή για την Ελλάδα, με άκαρπη την πεντάμηνη αλλοπρόσαλλη «διαπραγμάτευση» α λα Βαρουφάκη, μετά το καταστροφικό δημοψήφισμα, με τις τράπεζες κλειστές, capital controls και πλαφόν στις αναλήψεις. Ομως η διαπραγμάτευση συνεχίζεται και η τελική συμφωνία θα έρθει στο τέλος Αυγούστου ή αργότερα. Μια κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας όλων των φιλοευρωπαϊκών κόμματων (και του φιλοευρωπαϊκού τμήματος του ΣΥΡΙΖΑ) θα έχει πολύ μεγαλύτερη δύναμη στη διαπραγμάτευση από τη σημερινή κυβέρνηση και θα βελτιώσει σημαντικά τη συμφωνία. Επιπλέον, η κυβέρνηση λέει ότι υπογράφει τη συμφωνία με βαριά καρδιά. Είναι απίθανο οι υπουργοί της να την εφαρμόσουν. Μια κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας όλων των φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων είναι απαραίτητη για την εφαρμογή του προγράμματος. Χωρίς εφαρμογή κοροϊδεύουμε και τους Ευρωπαίους και τους εαυτούς μας.

Μύθος 2. Το Grexit είναι προτιμότερο από Μνημόνιο.

Αλήθεια. Τεράστιο λάθος. Με Grexit θα έχουμε μακροχρόνια κλειστές τις τράπεζες με πλαφόν στις αναλήψεις και οι καταθέτες θα χάσουν τουλάχιστον το 50% των χρημάτων τους, πρώτον γιατί οι τράπεζες θα χρεοκοπήσουν και δεύτερον από τη μετατροπή των καταθέσεων σε νέες δραχμές. Οι κλειστές τράπεζες και τα capital controls θα αυξήσουν κατακόρυφα την ύφεση και την ανεργία. Οι επιχειρήσεις θα έχουν μεγάλα προβλήματα στις εισαγωγές και θα δημιουργηθούν σοβαρές ελλείψεις. Η νέα δραχμή θα είναι βαθιά υποτιμημένο αδύναμο νόμισμα και θα δημιουργήσει άμεσα πληθωρισμό και φτώχεια, καθώς οι πολίτες θα μπορούν να αγοράζουν μόνο τα μισά ή το ένα τρίτο από σήμερα. Οι Ελληνες πολιτικοί θα τυπώσουν πολλές νέες δραχμές εκμηδενίζοντας έτσι το όποιο όφελος στις εξαγωγές από την υποτιμημένη νέα δραχμή και αυξάνοντας κάθετα τον πληθωρισμό. Η Ελλάδα από τον κεντρικό πυρήνα της Ευρώπης θα καταντήσει μια μικρή, αδύναμη και φτωχή χώρα της Μέσης Ανατολής, έρμαιο των ισχυρών δυνάμεων της περιοχής και ιδιαίτερα της Τουρκίας. Η εδαφική ακεραιότητα της Ελλάδας θα είναι προβληματική.

Μύθος 3. Το Μνημόνιο οδηγεί σε Grexit.

Αλήθεια. Μεγάλο λάθος αυτή η θεωρία των καταστροφολόγων. Αν χειριστούμε το πρόγραμμα/μνημόνιο σωστά, θα έχουμε ανάπτυξη και πρόσβαση στις αγορές το 2017. Το 2014, παρά τα πολλά λάθη των κυβερνήσεων Παπανδρέου και Σαμαρά, και παρά την αμείλικτη αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ, η Ελλάδα είχε τη μεγαλύτερη ανάπτυξη στην Ευρωζώνη. Και πιο σημαντικό, κατάφερε και εξέδωσε ομολόγα με επιτόκιο 3,5% μόλις δύο χρόνια μετά το «κούρεμα» των ελληνικών ομόλογων κατά 74% το 2012. Είναι προφανές ότι όταν αυτή η μεγάλη επιτυχία του 2014 έγινε ουσιαστικά χωρίς να έχουν γίνει διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις και παρά την αυξανομένη πολιτική αβεβαιότητα λόγω της ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ, τώρα, χωρίς αυτή την αβεβαιότητα (αν γίνει κυβέρνηση εθνικής σωτήριας) και με τόλμη στις μεταρρυθμίσεις, η Ελλάδα μπορεί να πάει καλύτερα. Αλλά χρειάζεται επιτέλους να μειωθεί το μέγεθος του κρατικού τομέα, να ανοίξουν τα κλειστά επαγγέλματα, να γίνουν οι ιδιωτικοποιήσεις, να μειωθεί η γραφειοκρατία, να μειωθούν οι φόροι στις επιχειρήσεις και να δημιουργηθούν πιο φιλικές συνθήκες σε επενδύσεις.

Μύθος 4. Η ΕΚΤ έκλεισε τις τράπεζες, επέβαλε capital controls και πλαφόν αναλήψεων.

Αλήθεια. Αυτή είναι προπαγάνδα της κυβέρνησης, εντελώς εκτός πραγματικότητας. Οι τράπεζες έκλεισαν γιατί οι Ελληνες κατάθετες απέσυραν τις καταθέσεις τους λόγω πολιτικής και οικονομικής αβεβαιότητας που δημιούργησε η κυβέρνηση με την αλλοπρόσαλλη διαπραγμάτευση. Η ΕΚΤ όχι μόνο δεν προκάλεσε το κλείσιμο των τραπεζών, αλλά βοήθησε την Ελλάδα να το αποφύγει για μήνες, δίνοντας στις ελληνικές τράπεζες έκτακτη ρευστότητα (δηλαδή χρήματα) 125 δισ. ευρώ, τεράστιο ποσό όσο με τα 2/3 του ΑΕΠ και περίπου όσο οι καταθέσεις που έχουν απομείνει στις τράπεζες.

Μύθος 5. Το μνημόνιο/πρόγραμμα είναι απαραίτητα υφεσιακό.

Αλήθεια. Εντελώς λάθος. Οι Ευρωπαίοι θέλουν να μην υπάρχει έλλειμμα στον προϋπολογισμό και να έχουμε ένα μικρό πλεόνασμα. Υπάρχουν δύο τρόποι να γίνει αυτό. Ο πρώτος είναι να αυξήσουμε τους φόρους δημιουργώντας ύφεση, όπως κάναμε μέχρι τώρα. Ο δεύτερος είναι να μειώσουμε το μέγεθος του κράτους και να αυξήσουμε την αποτελεσματικότητά του χωρίς οριζόντιες περικοπές. Αν ακολουθήσουμε αυτόν τον δρόμο, δεν χρειαζόμαστε αυξήσεις φόρων. Μπορούμε να μειώσουμε τις κρατικές δαπάνες και συγχρόνως να μειώσουμε τους φόρους, αυξάνοντας σημαντικά την ανάπτυξη της οικονομίας. Φόροι όπως ο ΕΝΦΙΑ μπορούν να καταργηθούν εντελώς.

Μύθος 6. Δεν χρειαζόμαστε διαρθρωτικές αλλαγές.

Αλήθεια. Τεράστιο ψέμα. Ολοι γνωρίζουμε ότι κομμάτια της ελληνικής οικονομίας ελέγχονται από συντεχνίες. Διαρθρωτικές αλλαγές που ανοίγουν τα κλειστά επαγγέλματα στον ανταγωνισμό θα έχουν τεραστία οφέλη στην οικονομία και θα αντικατοπτριστούν σε χαμηλότερες τιμές προς όφελος των καταναλωτών και σε μεγαλύτερες εξαγωγές. Κάποτε πρέπει να δούμε ότι το συμφέρον 11 εκατ. Ελλήνων υπερβαίνει το συμφέρον των 5.000 της Α ή Β συντεχνίας.

Μύθος 7. Χρειαζόμαστε άμεσα ελάφρυνση του χρέους.

Αλήθεια. Δεν υπάρχει άμεση ανάγκη. Στο χρέος προς τους Ευρωπαίους (περίπου 180 δισ.) έχουμε περίοδο χάριτος που δεν πληρώνουμε τόκους για αρκετά χρόνια. Γι’ αυτό, βραχυπρόθεσμα δεν έχει σημασία ποσό μεγάλο είναι το χρέος. Μακροπρόθεσμα όμως έχει. Αρα πρέπει στις συμφωνίες στα επόμενα 2-3 χρόνια να συμφωνήσουν οι Ευρωπαίοι σε τρία σημεία. Πρώτον, να επιμηκυνθούν οι λήξεις των χρεών. Πριν από δύο χρόνια είχα προτείνει να μετατεθούν οι λήξεις στα 75 χρόνια. Με το επιπλέον χρέος του νέου προγράμματος και με την πολύ χειρότερη κατάσταση της οικονομίας σήμερα, πρέπει να ζητήσουμε επιμήκυνση στα 100 χρόνια. Δεύτερον, να μεγαλώσει η περίοδος χάριτος τόκων σε 20 χρόνια. Τρίτον, τα τωρινά (πολύ χαμηλά) κυμαινόμενα επιτόκια να γίνουν σταθερά και να μην αυξηθούν στο μέλλον. Αν γίνουν αυτά (και οι Ευρωπαίοι είχαν σχεδόν δεχθεί την επιμήκυνση επί Σαμαρά), η ελληνική οικονομία θα μπορέσει να αναπτυχθεί χωρίς να πληρώνει τόκους για πολλά χρόνια, και όταν έχει αναπτυχθεί, θα μπορέσει να αποπληρώσει το χρέος. Επιπλέον, η επιμήκυνση μειώνει σημαντικά την παρούσα αξία του χρέους και το πόσο θα πληρώσουν τελικά τα εγγόνια μας.

Μύθος 8. Η διαπραγμάτευση ήταν σκληρή αλλά επιτυχημένη.

Αλήθεια. Ούτε σκληρή και κάθε άλλο παρά επιτυχημένη. Πέντε μήνες άκαρπης δήθεν διαπραγμάτευσης δημιούργησαν τεράστια οικονομική αβεβαιότητα. Πολλοί κατάθετες πήραν τα χρήματά τους από τις τράπεζες και, παρά τη βοήθεια της ΕΚΤ, οι τράπεζες έκλεισαν όταν τελείωσε το προηγούμενο Μνημόνιο. Το δημοψήφισμα και οι κλειστές τράπεζες με την ολική καταστροφή του Grexit μπροστά μας έφεραν συμφωνία με την Ελλάδα στη χειρότερη διαπραγματευτική θέση. Η ζημία στην οικονομία είναι τουλάχιστον 15 δισ. και μπορεί να φτάσει τα 25 δισ. Σημαντική αύξηση της ανεργίας είναι αναπόφευκτη. Η κυβέρνηση είναι 100% υπεύθυνη για τους τερατώδεις οικονομικούς ακροβατισμούς του κ. Βαρουφάκη (που η Wall Street Journal χαρακτήρισε τον «πιο καταστροφικό ΥΠΟΙΚ») και για τον πολιτικό ακροβατισμό του δημοψηφίσματος. Μια κυβέρνηση εθνικής σωτήριας τώρα θα μπορέσει να διαπραγματευτεί πολύ καλύτερα.
* Ο κ. Νίκος Οικονομίδης είναι καθηγητής στο Stern School of Business του New York University.