Αθήνα, 24/01/2017

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ

   Σε συνέχεια του χθεσινού άρθρου, αναδημοσιεύουμε πάλι από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της Κυριακής 22/01/2017, ένα άλλο άρθρο του καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Λουκά Τσούκαλη με τίτλο «Πώς θα σπάσει ο φαύλος κύκλος», ο οποίος με τη σειρά του μετά τον κ. Χρ. Γιανναρά προσπαθεί να δώσει λύσεις για να ξεπεραστεί η εγκληματική πολιτική που εφαρμόστηκε από το 1981 και μετά, η οποία άλλαξε ριζικά την νοοτροπία της Ελληνικής κοινωνίας και που οδήγησε με τη σειρά της στη σημερινή παρακμή σε τέτοιο σημείο μάλιστα ώστε σήμερα να φαντάζει αδύνατη μία επιστροφή σε φυσιολογική και υγιή συμπεριφορά, η οποία θα σταματήσει τον κατήφορο της παρακμής και θα αναστρέψει την κατάσταση.
«Πώς θα σπάσει ο φαύλος κύκλος», Λουκά Τσούκαλη
Μετά τον Εμφύλιο, η συνεχής και εντυπωσιακή αναβάθμιση του βιοτικού επιπέδου συνοδεύτηκε, μετά την πτώση της δικτατορίας, από την εδραίωση και εμβάθυνση της δημοκρατίας, καθώς και τη βαθμιαία εξέλιξη της Ελλάδας από αντικείμενο σε υποκείμενο της διεθνούς και ευρωπαϊκής διπλωματίας. Στην πορεία, η Ελλάδα έγινε μια άλλη χώρα – ή έτσι φαινόταν τουλάχιστον.
Και ήρθε μετά ένα εξωτερικό γεγονός, η διεθνής χρηματοπιστωτική κρίση του 2007-8, που αποκάλυψε μια βασική αδυναμία. Μάθαμε, τουλάχιστον όσοι χρειάζονταν την κρίση για να το καταλάβουν, ότι το βιοτικό επίπεδο της πιο πρόσφατης περιόδου δεν ανταποκρινόταν ούτε στην παραγωγικότητα της οικονομίας μας ούτε στην ποιότητα θεσμών και παιδείας. Ζούσαμε, με άλλα λόγια, με δανεικό χρόνο και χρήμα. Και όταν έσκασε η «φούσκα» και χάσαμε την πρόσβαση στις διεθνείς αγορές και τα δανεικά, αναγκαστήκαμε να προσαρμοστούμε.
Ομως αυτή η προσαρμογή αποδείχτηκε στην πράξη πολύ πιο αργή και επώδυνη από όσο θα μπορούσαν να φανταστούν ακόμη και οι πιο απαισιόδοξοι. Αλλωστε, οποιαδήποτε σύγκριση με άλλες χώρες που πέρασαν και αυτές από το καθαρτήριο των μνημονίων είναι αρνητική για μας.
Στη διάρκεια αυτής της προσαρμογής, όλες οι προηγούμενες τάσεις αντιστράφηκαν. Κατέρρευσαν η οικονομία και το βιοτικό μας επίπεδο. Κατέρρευσε και η προηγούμενη (αμαρτωλή) πολιτική τάξη πραγμάτων, που δεν θα ήταν υποχρεωτικά κάτι κακό, αν στο κενό που δημιουργήθηκε δεν έρχονταν πολλοί δημαγωγοί να το καλύψουν. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, επιστρέψαμε και πάλι σε καθεστώς διεθνούς επιτροπείας: μια βίαιη επιστροφή στο παρελθόν.
Σε μια προσπάθεια συλλογικής αυτογνωσίας, ορισμένα συμπεράσματα βγαίνουν σχεδόν αβίαστα από τα πρόσφατα, δύσκολα χρόνια της κρίσης. Το πρώτο και βασικό είναι ότι μεγάλο κομμάτι του πολιτικού κόσμου και της κοινωνίας γενικότερα ξεκίνησε με μια απόλυτη άρνηση της πραγματικότητας – και λιγότεροι, ευτυχώς, συνεχίζουν ακόμη και σήμερα. Αυτοί που ισχυρίζονται ότι οι πολιτικοί μας, όσο ανεπαρκείς και αν αποδείχτηκαν με λιγοστές εξαιρέσεις, φέρουν την αποκλειστική ευθύνη για όλα τα κακά του τόπου, ενώ η κοινωνία είναι αθώα και άμοιρη ευθυνών, λαϊκίζουν αφόρητα. Η οικονομική και πολιτική κρίση έχει προφανώς βαθιές κοινωνικές ρίζες. Αποδεικνύεται επίσης εξαιρετικά δύσκολο να αλλάξουμε οτιδήποτε στη χώρα, εξίσου δύσκολο να συμφωνήσουμε μεταξύ μας ως προς τη φύση των προβλημάτων και την επίλυσή τους, ακόμη και στα απολύτως στοιχειώδη, πόσο μάλλον να συμφωνήσουμε ως προς τον επιμερισμό του κόστους μιας αναγκαίας προσαρμογής. Και στις πολλές δικές μας αδυναμίες προστέθηκε δυστυχώς και ο δογματισμός πολλών από τους εταίρους/δανειστές. Μπήκε έτσι η χώρα σε έναν φρικτό φαύλο κύκλο, με την αναξιοπιστία των εντός να τρέφει τον δογματισμό των εκτός.
Αν δεν σπάσει αυτός ο φαύλος κύκλος, τα χειρότερα πιθανόν είναι μπροστά μας. Η λύση σίγουρα δεν μπορεί να έρθει απέξω. Αλλά πώς να ενώσεις μια κοινωνία σπασμένη σε κομμάτια που δύσκολα επικοινωνούν μεταξύ τους, μια κοινωνία στην οποία λείπει η εμπιστοσύνη, ακόμη περισσότερο προς όσους τολμούν να αρθρώσουν δημόσιο λόγο. Το τίμημα που καλούνται να πληρώσουν εκείνοι που αποφασίζουν να εκτεθούν στην πολιτική αρένα είναι πολύ βαρύ. Και έτσι καταλήγουμε συχνά με ό,τι χειρότερο. Δεν αποτελούν πλέον όλα αυτά ελληνικές ιδιαιτερότητες. Συμβαίνουν και στις καλύτερες οικογένειες. Αλλά η Ελλάδα έχει ήδη υποφέρει πολύ και παραμένει ο πιο ευάλωτος κρίκος της ευρωαλυσίδας.
Πιστεύω ότι πρώτη προϋπόθεση για να σπάσει ο φαύλος κύκλος από μέσα θα πρέπει να είναι μια μεγάλη προσπάθεια να ενώσεις τα σπασμένα κομμάτια μιας τραυματισμένης κοινωνίας και να αρχίσεις να χτίζεις εμπιστοσύνη, απευθυνόμενος στη λογική αλλά και στο συναίσθημα. Κανένας δεν θα μπορέσει να πείσει μεγάλο αριθμό συμπολιτών μας αν δεν αναγνωρίσει πρώτα, με λόγια και πράξεις, τα τεράστια λάθη που μας οδήγησαν σε μια γενικευμένη και συνεχιζόμενη χρεοκοπία. Ενας λόγος που θα ενώνει και θα συμβάλλει σε μια εθνική συνεννόηση, έστω στα απολύτως στοιχειώδη.
Ενωτικός λόγος, αλλά συνάμα ριζοσπαστικός. Η Ελλάδα είναι μια χώρα μπλοκαρισμένη, που δεν χρειάζεται τίποτα λιγότερο από μια ειρηνική επανάσταση. Οι εταίροι μας έχουν πειστεί εδώ και χρόνια για τον αρνητικό ρόλο μιας οικονομικής ολιγαρχίας σε στενό εναγκαλισμό με ένα διεφθαρμένο κράτος. Η οικονομική ολιγαρχία είναι σίγουρα υπαρκτή, γνωστή και επώνυμη, όσο και αν οι περισσότεροι αποφεύγουν να την ονοματίσουν. Αλλά ταυτόχρονα, υπάρχουν πάμπολλα μικρομεσαία συμφέροντα και ένα ευρύτερο πλαίσιο κανόνων καφκικής έμπνευσης, που λειτουργούν ως ισχυρές δυνάμεις αδράνειας.
Χρειάζεται να αλλάξουν ακόμη πολλά, αλλά ο χρόνος δεν περισσεύει. Πόσο μπορεί να αντέξει μια κοινωνία κάτω από συνεχή, ασφυκτική πίεση και χωρίς προοπτική; Κάποια στιγμή –όχι πολύ μακριά στο μέλλον– θα είναι πλέον πολλοί που στην απόγνωσή τους θα είναι έτοιμοι να εγκαταλείψουν το ευρωπαϊκό καράβι που θαλασσοδέρνει, με μια βουτιά χωρίς σωσίβιο. Θα περιμένουν απλώς τον δημαγωγό που θα δώσει το σύνθημα για να πνιγούμε. Πρέπει να προλάβουμε.
* Ο κ. Λουκάς Τσούκαλης είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και πρόεδρος του ΕΛΙΑΜΕΠ.

Αθήνα, 23/01/2017

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ

   Αναδημοσιεύουμε από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της Κυριακής 22/01/2017 το άρθρο του Χρ. Γιανναρά «Σωτηρία, ίσως, ο κοσμοπολιτισμός», ο οποίος αρθρογράφος για μία ακόμη φορά προσπαθεί να αφυπνίσει τις συνειδήσεις της αφιονισμένης από τον καταναλωτισμό Ελληνικής κοινωνίας, προτείνοντας και λύσεις οι οποίες θα μας βγάλουν από τη συνεχιζόμενη παρακμή, που εάν δεν αναστραφεί θα οδηγήσει μοιραία το Έθνος μας στον αφανισμό.
«Σωτηρία, ίσως, ο κοσμοπολιτισμός», Χρ. Γιανναράς
Πρόκειται για «κρίση» ή για «παρακμή»;
H ορθή διάγνωση είναι προϋπόθεση για την αποτελεσματική αντιμετώπιση, προϋπόθεση για την ελπίδα – αν υπάρχει.
Eμπεριστατωμένα διεγνωσμένη είναι η διεθνής κρίση. Eχει ορατό επίκεντρο ή άξονα την οικονομία και ταλαιπωρεί μεγάλο μέρος του πληθυσμού της γης. Διαπλέκεται η κρίση (όπως πάντοτε η οικονομία) με το κυρίαρχο πολιτισμικό «παράδειγμα», σήμερα με τον παγκοσμιοποιημένο Iστορικό Yλισμό. Πριν από είκοσι εφτά χρόνια κατέρρευσε το ένα από τα δίδυμα γεννήματα του Iστορικού Yλισμού: η σοβιετική αυτοκρατορία του Mαρξισμού. Oι τριγμοί της κατάρρευσης και οι ρωγμές έχουν αρχίσει και στο δεύτερο των διδύμων: στον παγκοσμιοποιημένο ολοκληρωτισμό των «Aγορών» – της αυτονόμησης του χρήματος από τις παραγωγικές σχέσεις και την ανταλλακτική λογική.
Aραγε στην Eλλάδα ζούμε τις επιπτώσεις της παγκοσμιοποιημένης κρίσης του «παραδείγματος»; ΄H καμουφλάρουμε με τη λεοντή της οικονομικής συμφοράς ένα ιθαγενές φαινόμενο κοινωνικής αποσύνθεσης και πολιτισμικού εκβαρβαρισμού; Δεκαετίες τώρα συντηρούμε, με την ψήφο μας και με μια καλοστημένη ραδιοτηλεοπτική αγυρτεία, ένα κομματικό σύστημα ανίκανο και φαύλο. Eξωφρενικά ανίκανο να ανταποκριθεί στις θεμελιώδεις ανάγκες του συλλογικού βίου. Διεφθαρμένο και φαύλο σε τέτοιο βαθμό, που μόνο απελπιστικά παρηκμασμένες κοινωνίες θα μπορούσαν να το ανεχθούν.
Eχει τεράστια σημασία η ορθή διάγνωση. Aν αυτό που ζούμε στην Eλλάδα είναι πραγματικότητα παρακμής και όχι μια περιπτωτική - περιστασιακή κρίση, ο προβληματισμός αλλάζει ριζικά, το ίδιο και οι στρατηγικές τής αντιμετώπισης. Oφείλουμε να διερευνήσουμε όχι τη φαινομενικότητα των συμπτωμάτων, αλλά τις καταγωγικές αφετηρίες της σημερινής ανημπόριας και ντροπής, τις κρίσιμες επιλογές που διαμόρφωσαν τους όρους της νεωτερικής συλλογικής μας υπόστασης.
Mια επιφυλλίδα μόνο παραδειγματικές νύξεις μπορεί να συνεισφέρει για το είδος των ερωτημάτων που θα ήταν γόνιμο να τεθούν:
Στη συνείδηση των ευπαίδευτων πληθυσμών του πλανήτη οι λέξεις Eλληνισμός, Eλληνες, ελληνικός παραπέμπουν κυρίως σε μια «παράδοση» πολιτισμού – όχι στο ομώνυμο κράτος με συμβολή ασήμαντη στη διαμόρφωση του ιστορικού παρόντος. H ελληνική παράδοση τοποθετείται χρονικά στην κλασική αρχαιότητα ή, από τους περισσότερο υποψιασμένους, και στο ψευδωνύμως λεγόμενο «Bυζάντιο»: στον χιλιόχρονο πολιτισμό της ελληνορωμαϊκής «οικουμένης».
Aντίθετα εμείς, διακόσια χρόνια τώρα, παλεύουμε πεισματικά να αρνηθούμε (δηλαδή να αντιστρέψουμε) τους όρους αυτής της διεθνικά αυτονόητης καταξίωσης: Nα μας λογαριάζουν ότι μετέχουμε στο επίκαιρο ιστορικό γίγνεσθαι, όχι ως αδιάλειπτα γόνιμη πρόταση πολιτισμού, αλλά ως «εκσυγχρονισμένο», δηλαδή μεταπρατικό, ευρωπαϊκό εθνικό κράτος. Aκολουθούμε την τυπική συμπεριφορά των τριτοκοσμικών, απελεύθερων από την αποικιοκρατία κοινωνιών, που τις ξιπάζει ο πρωτογονισμός των καταναλωτικών προτεραιοτήτων – χάντρες και καθρεφτάκια.
Yπάρχει περίπτωση άλλου «εθνικού κράτους» που να ποντάρει, σήμερα, πρωταρχικά στην παράδοσή του και δευτερευόντως στον «εκσυγχρονισμό» του; Nαι, το κράτος του Iσραήλ. Kαι μάλιστα, επειδή εκεί πρωτεύει η παράδοση γι’ αυτό ο εκσυγχρονισμός (το καινούργιο, το άκρως προηγμένο, το πρωτοποριακό) αφομοιώνεται οργανικά στην κοινωνική σκοποθεσία και την υπηρετεί γόνιμα – δεν γίνεται αυτοσκοπός ο εκσυγχρονισμός, ξιπασιά και απομίμηση.
Tο κράτος του Iσραήλ είναι ένα «εθνικό κράτος», όπως ορίστηκε και διαμορφώθηκε αυτή η οργανωμένη μορφή συλλογικότητας στα πλαίσια του νεωτερικού «παραδείγματος». Aλλά είναι η μόνη ή από τις ελάχιστες περιπτώσεις κρατών στη Nεωτερικότητα, που το πολιτειακό σχήμα υπηρετεί την «παράδοση» (τον ιστορικό ρόλο, την πολιτισμική πρόταση) του λαού, όχι χρηστικές απλώς σκοπιμότητες παραγωγικότητας, καταναλωτικής ευζωίας, κατασφάλισης «δικαιωμάτων» του ατόμου. Tο κράτος του Iσραήλ δημιουργήθηκε και υπάρχει για να υπηρετεί τον ρόλο και την αποστολή των Eβραίων στην Iστορία – όχι να υπηρετεί η εβραϊκή παράδοση (αλλοτριωμένη σε φτηνιάρικο φολκλόρ) την τουριστική (εισοδηματική) πολιτική του κράτους.
Aν θέλουμε ο Eλληνισμός να βγει από το επιθανάτιο παρακμιακό ψυχορράγημα δύο αιώνων, είναι προφανές ότι πρέπει να αποφασίσουμε, για ποιον Eλληνισμό ενδιαφερόμαστε: Γι’ αυτόν που εξαντλείται στην κρατική υπηκοότητα ή γι’ αυτόν που κομίζει πολιτισμική ταυτότητα; Aν μας ενδιαφέρει ο κρατικός Eλληνισμός, τότε αναπότρεπτα θα συνεχίσουμε τη ματαιοπονία που καλά γνωρίζουμε: Nα ψηφίζουμε, κάθε φορά, όποιον μας αηδίαζε ανυπόφορα στις προηγούμενες εκλογές, προκειμένου να απαλλαγούμε από αυτόν που ανυπόφορα μας αηδιάζει σήμερα.
Aν μας ενδιαφέρει ο Eλληνισμός ως ενεργός διαχρονικά και εξαιρετικά επίκαιρη σήμερα πρόταση πολιτισμού, τότε το εγχείρημα «θέλει δουλειά πολλή». Tο «εθνικό κράτος» μας είναι απαραίτητο ως επικαιρικό όχημα για την ιστορική επιβίωση. Aλλά να υπηρετεί τη δική μας πρόταση ένσαρκη στις δικές μας ανάγκες (όχι ιδέες ή «πεποιθήσεις»). Στον κρατικό μας βίο ό,τι είναι παθητική πρόσληψη, απομίμηση, πιθηκισμός, πρέπει να αλλάξει. Nα προσαρμοστεί στις δικές μας στοχεύσεις, στη δική μας ιστορική εμπειρία, ιδιαιτερότητα, νοο-τροπία, στον τρόπο που μάθαμε μέσα στους αιώνες να αντιτάσσουμε στην αλογία και απανθρωπία.
Oποια παραδειγματική εικόνα κι αν επιστρατευθεί για να υπηρετήσει την επιφυλλιδογραφική εκλαΐκευση, θα διακινδύνευε την παρανόηση του προβληματισμού. Παρ’ όλα αυτά, θα τολμήσω μιαν εικόνα - ένδειξη για το πρακτέο: Aν θελήσουμε να διαχειριστούμε την ελληνικότητά μας όχι σαν «εθνότητα», κρατική υπηκοότητα, πατριωτικό ιδεολόγημα, αλλά ως πρόταση πολιτισμού (τρόπου του βίου και οργάνωσης της συλλογικότητας), τότε καθένας που γεννήθηκε Eλληνας (με μητρική γλώσσα και ιστορική συνείδηση ελληνική), οπουδήποτε της γης, θα αναγνωριστεί αυτοδικαίως ενεργός πολίτης του συμβατικού ελλαδικού κρατιδίου. (Aκριβώς όπως κάθε Eβραίος το θρήσκευμα μπορεί να είναι πολίτης του κράτους του Iσραήλ).
Tότε θα μιλάμε για το ελλαδικό κράτος όχι σαν τη μίζερη απόφυση ή το προτεκτοράτο των εκάστοτε ισχυρών της Eυρώπης, αλλά ως τον άξονα συνοχής του οικουμενικού Eλληνισμού: Kέντρο υπηρετικό της ενότητας ελληνικών πληθυσμών διάσπαρτων στα πέρατα του κόσμου, «πολιτικών» κοινοτήτων οργανωμένων με εκκλησιά, σχολειό, «Aγορά».
Oι εκπαιδευτικές και αυτοδιαχειριστικές δομές αυτού του αποκατεστημένου στον αυθεντικό κοσμοπολιτισμό του Eλληνισμού θα απαιτήσουν επιστράτευση δυναμικού από κάθε θύλακα της αποδημίας. Mε στόχο: Oπως άλλοτε εναλλάσσονταν στην ηγεσία του Γένους Eλληνες από τη Συρία (Iσαυροι) ή την Kαρχηδόνα (Hράκλειος) ή τον Πόντο (Kομνηνοί), τώρα να μπορεί να προέρχεται η ηγεσία από το Πρίνστον ή το Σίντνεϊ, την Kριμαία ή τη Pοδεσία.
   

Αθήνα, 20/01/2017

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ

   Μετά από πρόσκληση του Προέδρου του Ε.Ο.Π.Υ.Υ. κ. Σωτ. Μπερσίμη, πραγματοποιήθηκε συνάντησή μας την Τρίτη 17/01/2017 στα γραφεία του Οργανισμού, κατά τη διάρκεια της οποίας ενημερωθήκαμε για τις ενέργειες που έχουν γίνει από τη Διοίκηση του Οργανισμού μέσω των οποίων ο Ε.Ο.Π.Υ.Υ. εκσυγχρονίζεται, οργανώνεται καλύτερα και βελτιώνει τις υπηρεσίες του τόσο προς τους ασφαλισμένους του, όσο και προς τους παρόχους με τους οποίους συνεργάζεται, κυρίως όμως η συνάντηση είχε ως αντικείμενο την έγκαιρη ενημέρωση μας σχετικά με το χρονοδιάγραμμα των πληρωμών του Οργανισμού για το τρέχον έτος 2017.
   Πιο συγκεκριμένα ενημερωθήκαμε ότι :
1)    Οι πληρωμές των απαιτήσεων των παρόχων θα συνεχιστούν με κανονικό ρυθμό όπως και την περασμένη χρονιά, κατά την οποία υπήρξε ομαλοποίηση στις πληρωμές μας σε μεγάλο βαθμό, όπως ομολογούν όλοι οι καλοπροαίρετοι πάροχοι, με τάση μάλιστα βελτίωσης, αφού η καινοτόμα διαδικασία του δειγματοληπτικού ελέγχου για την οριστική εκκαθάριση των απαιτήσεών μας συνεχίζεται απρόσκοπτα και οι οφειλές των ασφαλιστικών ταμείων προς τον Οργανισμό προωθούνται κανονικά.
2)    Οι απαιτήσεις για το μήνα Σεπτέμβριο 2016 θα παρακρατηθούν για να συμψηφιστούν με το claw back της ιδίας χρονιάς και επειδή οι συνολικές απαιτήσεις μας για όλο το έτος 2016 δεν φαίνεται να ξεπερνούν κατά πολύ το όριο των 314 εκατομμυρίων ευρώ, η παρακράτηση ενός ακόμη μηνός που πιθανότατα θα απαιτηθεί για συμψηφισμό, αυτή θα γίνει τον Ιούλιο του τρέχοντος έτους.
3)    Θα συνεχιστεί και το τρέχον έτος η εξόφληση των ληξιπρόθεσμων οφειλών των παλαιών ταμείων (προ συστάσεως Ε.Ο.Π.Υ.Υ.), με τον ΤΑΠ-ΟΤΕ και τα άλλα ταμεία κοινής ωφέλειας να παίρνουν σειρά μετά τον Ο.Ν. ο οποίος έχει εξοφλήσει σχεδόν όλους τους παρόχους από τον περασμένο Δεκέμβριο και θα ακολουθήσει ο Ο.Π.Α.Δ. ο οποίος μέχρι τέλος του Φεβρουαρίου θα έχει εξοφλήσει τις υποχρεώσεις που έχει μέχρι το τέλος του έτους 2011 (τελευταίο έτος λειτουργίας του).
4)    Τα υπόλοιπα του 10% που οφείλει ο Ε.Ο.Π.Υ.Υ. για  τα έτη 2012-2015 λόγω του πρόχειρου λογιστικού ελέγχου που εφάρμοζε μέχρι το τέλος του 2015 για την πληρωμή των παρόχων, θα συμψηφιστούν με το υπόλοιπο της υπέρβασης το δαπανών αυτών των ετών, ώστε να εξαλειφθεί η οποία υπέρβαση (claw back) εναπομένει ακόμη για αυτά τα τέσσερα χρόνια (2012-2015).
5)    Αναμένεται σύντομα να υπογραφεί Υπουργική Απόφαση η οποία θα διαχωρίζει τον κωδικό 0671.01 σε δύο μεγάλες κατηγορίες οι οποίες θα έχουν η κάθε μία το δικό της χρηματικό όριο, με την κατηγορία απεικονιστικών εξετάσεων να διαιρείται περαιτέρω σε υποκατηγορίες, οι οποίες θα έχουν και αυτές συγκεκριμένα όρια δαπανών, πέραν των οποίων θα εφαρμόζεται περικοπή (claw back).
6)    Θα διαχωριστούν από τον κωδικό μας οι δαπάνες που αφορούν τους Ευρωπαίους πολίτες, οι οποίες θα αποζημιώνονται από ξεχωριστό κωδικό, ενώ θα παραμείνουν και για το 2017 τα επιπλέον 12 εκατομμύρια ευρώ που είχαν προστεθεί στο όριο μας και το 2016 και κατ’ αυτόν τον τρόπο οι δαπάνες του κωδικού μας μαζί με τα 26 εκατομμύρια των κλινικοεργαστηριακών εξετάσεων, συν τις δαπάνες για το PET-CT και τα ραδιοφάρμακα που μπαίνουν στον κωδικό μας, αναμένεται να φθάσει τα 350 εκατομμύρια ευρώ.
7)    Δρομολογείται η έκδοση βεβαίωσης οφειλών του Ε.Ο.Π.Υ.Υ. προς τους παρόχους, η οποία θα μπορεί να χρησιμοποιηθεί για το συμψηφισμό οφειλών προς το Δημόσιο ή Ασφαλιστικούς οργανισμούς.
8)    Σχεδιάζεται εφαρμογή ηλεκτρονικής διακίνησης εγγράφων (τιμολόγιο) καθώς και άλλων παραστατικών, ενώ είναι σε εξέλιξη η εφαρμογή του μέτρου της χρήσης κάρτας με PIN από όλους τους ασφαλισμένους του Οργανισμού.
9)    Τέλος θα προχωρήσει άμεσα η υπογραφή μίας νέας σύμβασης συνεργασίας του Ε.Ο.Π.Υ.Υ. με όλους τους παρόχους, μία εξέλιξη την οποία ο Σύνδεσμός μας απαιτεί να πραγματοποιηθεί από την αρχή της περασμένης χρονιάς, ώστε να είναι ξεκάθαροι οι όροι και οι προϋποθέσεις συνεργασίας μεταξύ των δύο συνεργαζόμενων μερών, που θα έχει ως αποτέλεσμα οι ιδιωτικές μονάδες παροχής υπηρεσιών υγείας να γνωρίζουν το περιβάλλον και τους κανόνες δραστηριοποίησής τους, για να μπορούν να προγραμματίζουν τις υποχρεώσεις τους, τις ανάγκες τους και να σχεδιάζουν τις μελλοντικές τους κινήσεις.
   Μετά και τις παραπάνω εξελίξεις, αυτός ο μεγάλος Οργανισμός ο οποίος εξυπηρετεί πάνω από 10 εκατομμύρια ασφαλισμένους, υπό την καθοδήγηση του νέου Προέδρου, με μεθοδικότητα και σκληρή δουλειά από τον ίδιο και το υπόλοιπο προσωπικό του Οργανισμού, οργανώνεται κάθε ημέρα όλο και περισσότερο, τακτοποιεί τις πολλές εκκρεμότητες του παρελθόντος, εξορθολογίζει τις δαπάνες του περιορίζοντας τις σπατάλες και την προκλητή ζήτηση, λειτουργεί με διαφάνεια και δημοκρατία, βελτιώνει το περιβάλλον δραστηριοποίησης μας και τη σχέση μας με τον Οργανισμό και προστατεύει τα συμφέροντα των ασφαλισμένων του, αλλά και τον υγιή ανταγωνισμό των συνεργαζόμενων με αυτόν παρόχων, δηλαδή με άλλα λόγια προστατεύει στην πράξη το δημόσιο συμφέρον.     

Ο Πρόεδρος                                 Ο Γεν. Γραμματέας
Δρ Γεώργιος Βουγιούκας                         Ιωάννης Καραμηνάς
Ιατρός Ακτινολόγος                                  Βιοχημικός

Αθήνα, 09/01/2017

ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΗ

      Σας κοινοποιούμε ανακοίνωση του Ε.Ο.Π.Υ.Υ. σχετικά με την ενεργοποίηση των εξετάσεων που αναφέρονται στο Φ.Ε.Κ. 3458/Β’/26-10-2016) στο σύστημα ηλεκτρονικής συνταγογράφησης, προς ενημέρωση σας.

LINK
     Ο Πρόεδρος                                 Ο Γεν. Γραμματέας
Δρ Γεώργιος Βουγιούκας                         Ιωάννης Καραμηνάς
Ιατρός Ακτινολόγος                                  Βιοχημικός