Αθήνα, 02/04/2015

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ 

  Αναδημοσιεύουμε από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ της Τετάρτης 01/04/2015, το άρθρο του Αλ. Παπαχελά με τίτλο « Θα πρέπει να διαλέξει πολύ γρήγορα»,  το άρθρο του Διον. Γουσέτη με τίτλο « Να χειροκροτήσουμε τις επιτυχίες του κ. Τσίπρα; » και το άρθρο του Μπ. Παπαδημητρίου με τίτλο « Η πρωτοβουλία και οι συνέπειες », προς ενημέρωσή σας.

Θα πρέπει να διαλέξει πολύ γρήγορα - Αλ. Παπαχελά

Λέγαμε για την κυβέρνηση Σαμαρά ότι ήταν διφυής, αλλά η «πολιτική ψυχανάλυση» δεν είχε φαντασθεί τα διπολικά σύνδρομα της σημερινής κυβέρνησης. Ομολογώ ότι δεν θα ήθελα να βρίσκομαι στη θέση του πρωθυπουργού και να πρέπει να διαχειρισθώ τον βαθύτατο διχασμό και τις αντιφάσεις των υπουργών και στελεχών του. Δεν υπάρχει μείζον θέμα στο οποίο να μην εκδηλώνονται. Στο ζήτημα του ΟΛΠ, όσο και αν προσπαθούν να το στρογγυλέψουν, οι κ. Δραγασάκης και Δρίτσας εκφράζουν κυριολεκτικά δύο εντελώς διαφορετικούς «πλανήτες». Στα ζητήματα δημόσιας τάξης είναι εμφανές ότι συγκρούεται ο ρεαλισμός και η λογική με μια άποψη που λίγο πολύ λέει ότι τα πάντα πρέπει να επιτρέπονται. Στην παιδεία συμβαίνει το ίδιο. Και ακόμη δεν έχει φτάσει η ώρα της λήψης μεγάλων αποφάσεων, καθώς η χώρα βολοδέρνει στο όνομα μιας αέναης διαπραγμάτευσης.

   Πίσω από όλα αυτά, όμως, κρύβονται οι βαθύτερες και πιο κρίσιμες αντιφάσεις του ΣΥΡΙΖΑ. Υπάρχει μια ομάδα που το λέει καθαρά και ξάστερα ότι θέλει την Ελλάδα εκτός ευρώ, ίσως και εκτός Ευρωπαϊκής Ενωσης για να μπορεί να χειρίζεται το κράτος και την οικονομία όπως θέλει. Υπάρχει μια ομάδα ακτιβιστών, οι οποίοι δεν θέλουν να βάλουν νερό στο κρασί τους και δεν τους ενδιαφέρει η συμβατική διαχείριση της εξουσίας. Και τέλος υπάρχει μια ομάδα ανθρώπων, χωρίς ιδιαίτερη εμπειρία είναι η αλήθεια στη διαχείριση ζωτικών υποθέσεων του κράτους, που προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα σε φυγόκεντρες δυνάμεις χωρίς να... σκάσει η χώρα στο κεφάλι της.

  Λένε κάποιοι ότι η μόνη λύση είναι να φύγει μπροστά ο κ. Τσίπρας. Να εκμεταλλευθεί, δηλαδή, το «πολιτικό άστρο» του, όσο φέγγει με πειθώ, και να δημιουργήσει τη νέα Κεντροαριστερά, να γίνει ο νέος Ανδρέας. Εχει όμως ήδη αργήσει. Οι περισσότεροι πολιτικοί ηγέτες ξεκαθάρισαν τα του οίκου του κόβοντας κεφάλια όσο βρίσκονταν στην αντιπολίτευση. Ο κ. Τσίπρας δεν το έκανε είτε γιατί δεν το άντεχε είτε γιατί είναι εθισμένος σε έναν τρόπο κομματικής και πολιτικής λειτουργίας.

   Τώρα δοκιμάζει να κρατήσει όλους ευτυχείς, αλλά η καθημερινή διαχείριση κρατικών υποθέσεων, ειδικά στη σημερινή συγκυρία, είναι αμείλικτη, δεν μπορεί να περιμένει την ωρίμανση ανθρώπων και ατέρμονα κομματικά αχτίφ... Ο πρωθυπουργός θα πρέπει να διαλέξει πολύ γρήγορα ποιον δρόμο θα ακολουθήσει.

Να χειροκροτήσουμε τις επιτυχίες του κ. Τσίπρα; - Διον. Γουσέτη

Πρέπει να χειροκροτήσουμε τον κ. Τσίπρα, επειδή κατάλαβε ότι δεν θα κλείσει ούτε τρίμηνο στην εξουσία αν δεν καταφέρει να αποσπάσει και άλλα δανεικά από τους εταίρους μας; Ομολογουμένως, η «κωλοτούμπα» του ήταν εντυπωσιακή, μετά τις απειλές που έχει εκτοξεύσει εναντίον τους και ύστερα από δηλώσεις θυμωμένων υπουργών, όπως π.χ. του κ. Βούτση, ότι «είμαστε σε πόλεμο με τους δανειστές μας». Ευτυχώς, οι δανειστές μας είναι προσγειωμένοι στην πραγματικότητα και δεν παίρνουν τοις μετρητοίς τέτοια παιδιάστικα ξεσπάσματα. Είναι, όμως, αμφίβολο αν τελικώς θα καταφέρει να τα βρει με τους «θεσμούς». Ακόμα πιο αμφίβολη είναι η έγκριση της τελικής συμφωνίας, αν υπάρξει, από τους... ούλτρα αριστερούς του ΣΥΡΙΖΑ. Ο κ. Λαφαζάνης, ήδη, «βρυχάται» και, για να τον αφοπλίσει, ο κ. Τσίπρας σκηνοθέτησε ολόκληρη κοινοβουλευτική παράσταση. Μάλλον θα πρέπει –αν χρειαστεί– να τον συνδράμουν τα κόμματα της αντιπολίτευσης, ώστε να αποφύγουμε τον ακαριαίο θάνατο από οικονομικό έμφραγμα.

   Αυτό, όμως, απέχει από το να αξίζει χειροκρότημα ο κ. Τσίπρας, αφού στην καλύτερη περίπτωση δεν θα καταφέρει τίποτα περισσότερο απ’ ό,τι είχε καταφέρει η κυβέρνηση Σαμαρά. Δεν θα καταφέρει ούτε ένα βήμα προς τη θεραπεία των χρόνιων ασθενειών και το άνοιγμα του δρόμου για την ανάπτυξη. Ποιες είναι οι χρόνιες ασθένειες; Ο Στέφανος Μάνος μάς θύμισε τις επισημάνσεις της έκθεσης του 1947 του Αμερικανού απεσταλμένου Πολ Πόρτερ. Εγραφε: «Δύο είναι τα προβλήματα της Ελλάδας: οι υπερβολικές δημόσιες δαπάνες και η αναποτελεσματικότητα της δημόσιας διοίκησης». Πέρασαν 68 χρόνια και τα δύο προβλήματα δεν λύθηκαν. Αντίθετα, οξύνθηκαν. Οι μεν δαπάνες αυξήθηκαν κατακόρυφα και φτάσαμε στο σημείο να χρειάζονται δανεικά για να καλυφθούν. Η δε δημόσια διοίκηση έγινε πιο υδροκέφαλη, πιο εχθρική στους επενδυτές και πιο διεφθαρμένη. Φτάσαμε στο σημείο οι υπουργοί να μην ξέρουν πόσους υπαλλήλους έχουν.

   Η κυβέρνηση Σαμαρά δεν έκανε προσπάθεια να θεραπεύσει τις δύο ασθένειες. Δεν νοιάστηκε να οργανώσει ένα μικρότερο, ευέλικτο και φτηνότερο κράτος. Αντίθετα, για να καλύψει τις υπερβολικές δαπάνες του, επιδόθηκε σε φοροεπιδρομές που σκοτώνουν κάθε παραγωγή, κάθε προοπτική ανάπτυξης. Η κυβέρνηση Τσίπρα την υπερφαλαγγίζει, μιλώντας για «ανθρωπιστική κρίση» στην 36η πλουσιότερη χώρα του κόσμου και εξαγγέλλοντας νέους φόρους. Αντί για μείωση των δημόσιων δαπανών, ακούμε εξαγγελίες επαναπρόσληψης των ολίγων που άτσαλα απέλυσε ο κ. Σαμαράς και τον κ. Καμμένο να χτυπά την ανεργία με την… επανίδρυση των ΜΟΜΑ. Μαθαίνουμε ότι ο υφυπουργός κ. Κουράκης κήρυξε την επανάσταση εναντίον του υπουργού του Αριστείδη Μπαλτά, απαιτώντας να διοριστούν κομματόσκυλα ως περιφερειακοί διευθυντές εκπαίδευσης. Μαθαίνουμε ότι οι εκπρόσωποί μας δεν διαβάζουν τα έγγραφα τα οποία πάνε να διαπραγματευτούν. Και παρακολουθούμε το στράγγισμα των ασφαλιστικών ταμείων για την απολεσθείσα ρευστότητα. Μέχρι πότε θα αντέχει η τσέπη μας; Μέχρι πότε θα ανέχονται οι εταίροι μας τα παιδιάστικα καμώματά μας;

   Η πρωτοβουλία και οι συνέπειες - Μπ. Παπαδημητρίου

   Είναι προφανές ότι ο πρωθυπουργός είναι απασχολημένος με τρία ζητήματα.

   Πρώτον, αναζητεί εναγωνίως είτε με δανεικά, είτε με χαριστικές ρυθμίσεις προς ασυνεπείς φορολογουμένους, να γεμίσει το κρατικό ταμείο.

   Δεύτερον, λαμβάνει πολύ σοβαρά τις απειλές που διατυπώνονται από την οργανωμένη εσωτερική αμφισβήτηση των δήθεν «αριστερών».

  Τρίτον και σπουδαιότερο, ο κ. Τσίπρας δεν είναι σε θέση να εκτιμήσει με ακρίβεια και, ακόμη χειρότερα, να κατανοήσει επαρκώς, τις δυνατότητες συνεννόησης με τους ελεγκτές-εκπροσώπους των εταίρων και δανειστών, που συγκροτούν την «Ομάδα Βρυξελλών».

   Ας μείνω στο τελευταίο. Κανείς δεν γνωρίζει ποιος είναι ο στόχος της κυβέρνησης στις συζητήσεις που γίνονται, πασχαλιάτικα, στις Βρυξέλλες. Θέλει ο κ. Τσίπρας να δεσμευτεί μόνον σ’ ένα αρχικό πακέτο ρυθμίσεων, με αντάλλαγμα την επιστροφή του 1,9 δισ. ευρώ, ίσως και ενός ακόμη ποσού, ώστε να εορταστεί και το δικό μας Πάσχα, χωρίς κάποια τραπεζική αναταραχή;

   Με μια ματιά σε όσα διοχετεύει το επιτελείο του Μαξίμου, προς την –ήδη ημιεπίσημη– Ενημέρωση, μπορούμε να κρίνουμε πόσο ακανθώδης θα είναι η όποια συμφωνία με την πρώην τρόικα. Εφόσον, βεβαίως, δεν έχει αλλάξει τον τρόπο που σκέφτονται, αξιολογούν και συζητούν στις Βρυξέλλες, όπως με σιγουριά πρέπει να αναμένεται.

   Το πρόβλημα με τα μέτρα που έβαλε στο τραπέζι το υπουργείο Οικονομικών είναι η ασάφεια που τα χαρακτηρίζει. Κρίνετε μόνοι σας: Είναι πρακτικώς αδύνατον, σε οιονδήποτε τεχνοκράτη, Ελληνα ή ξένο, να βάλει κάποιο νούμερο δίπλα στα προτεινόμενα μέτρα.Ποιος μπορεί να υπολογίσει πόσα θα εισπράξει το κράτος, από: (α) έλεγχο των τοποθετήσεων Ελλήνων πολιτών σε λογαριασμούς στο εξωτερικό, (β) πόλεμο εναντίον της μη απόδοσης ΦΠΑ, (γ) ρύθμιση παλαιών οφειλών προς εφορία και ασφαλιστικά ταμεία; Κανείς! Κι όμως, το οικονομικό επιτελείο υπολογίζει, χωρίς να εξηγεί, ότι θα εισπράξει το ποσό των 1.675 εκατομμυρίων, με τις τρεις αυτές κινήσεις.

   Η καταστολή της φοροδιαφυγής, κατά πάγια αρχή ενός ορθολογικού και τεχνοκρατικά άρτιου δημοσιονομικού υπολογισμού, δεν μπορεί να θεωρείται σίγουρη πηγή εσόδων. Με άλλα λόγια, όπως όλα αυτά τα χρόνια ορθώς επέμειναν οι άνθρωποι των Βρυξελλών και του Ταμείου, «πιάστε πρώτα τους φοροφυγάδες και μετά υπολογίστε τα έσοδά σας από τη φοροδιαφυγή».

   Υπάρχει μια σπουδαία διαφορά σε όσα συμβαίνουν αυτές τις ημέρες. Η κυβέρνηση –ορθώς κατά την άποψή μου– επεδίωξε να είναι αυτή που έχει την πρωτοβουλία στην εισήγηση των προτάσεων επί των οποίων θα κρίνεται κάθε φορά το ελληνικό πρόγραμμα. Αν πέσει έξω, δεν θα μπορεί να τα ρίξει σε καμία «τρόικα» και σε κανέναν λανθασμένο... πολλαπλασιαστή. Το μόνο που θα πολλαπλασιάσει μια αποτυχία της είναι οι δυσκολίες των ανθρώπων αυτής της χώρας.